ΟΙ ΕΠΗΡΜΕΝΟΙ. Κ.ΡΟ.

 Τα λόγια των επηρμενων...

Η φορεσιά τους είναι...

Να ντύσουν την ψυχρή ψυχή τους.

ΜΗ ΦΟΒΗΘΕΙΣ. Κ.ΡΟ.

 

Μη φοβηθείς...

Μια απουσία είμαι...

Δεν είμαι οι λέξεις μου...

Ούτε οι σιωπές μου...

Το στραφτάλισμα του ήλιου  πάνω στην θάλασσα...

Τα μακροβούτια των γλάρων...

Υπάρχω...

Μέσα από αισθήσεις.

Κωνσταντίνος Ρο.

ΚΛΑΔΑΚΙΑ. Κ.ΡΟ

 

Κλαδάκια  μοιάζουμε...

Ο άνεμος σαν φυσήξει...

Μας φέρνει κοντά...

Μετά  πάλι μακριά...

Σαν άγνωστοι μεταξύ μας  κοιταζόμαστε...

Περιμένοντας τον επόμενο άνεμο...

Να μας φέρει και πάλι  κοντά.

Κωνσταντίνος Ρο.

Η ΨΥΧΗ. Κ.ΡΟ

 

Τις νύχτες...

Σιωπηλά η ψυχή...

Σε ξέφωτα περπατάει...

Και μονοπάτια φωτεινά...

Για χρόνια χαμένη...

Σε μια φυλακή από καθρέφτες...

Παραμελημένη, κουρασμένη...

Τίποτα δεν ζητούσε....

Παρά μονάχα ένα χάδι σου.

Κωνσταντίνος Ρο.

ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ... Κ.ΡΟ

 

ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ. Κ.ΡΟ.

 

Για δες το ποίημα πως δακρύζει...

Τις νύχτες αλητεύει...

Στα μπαράκια μπεκροπίνει...

 αναπνέει στα σκοτάδια...

Μα μέσα από τις λέξεις του...

Το Φως κρυφά  ποθεί!.

Κωνσταντίνος Ρο.

ΧΑΛΑΣΜΕΝΗ ΠΥΞΙΔΑ. Κ.ΡΟ.

 

Με χαλασμένη πυξίδα...

Σε λάθος περπάτησα δρόμους...

Γύρεψα  γαλήνη...

Και σε θορύβους τα βήματα με πήγαιναν...

Μία Ανατολή έψαχνα να αγναντέψω...

Και μέσα στις νύχτες χανόμουνα...

Μια ζωή δεν φτάνει...

Να βρεις και να περπατήσεις τους δρόμους...

Που για σένα  χαράχτηκαν.

Κωνσταντίνος Ρο.

ΠΟΙΟΝ ΘΑΝΑΤΟ.

Και όσοι...

Κάθε μέρα πεθαίνουν... 

Ποιον θάνατο να φοβηθούν;

Ποιον θάνατο να φοβηθεί...

Ο άστεγος μέσα στην βαρυχειμωνιά...

Ποιον θάνατο ο απελπισμένος...

Που τον ξερίζωσε ο πόλεμος απ' την πατρίδα ...

Και ψάχνει γη για να στεριώσει...

Ποιον θάνατο το παιδί στην Αφρική...

Με την πρησμένη την κοιλιά ...

Ποιον θάνατο  να φοβηθεί ο γέροντας...

Που απέμεινε μοναχός ...

Ποιον θάνατο ο τοξικομανης...

Που κάθε μέρα αργοπεθαίνει...

Ποιον θάνατο ο άνεργος...

Ποιον θάνατο;

Κωνσταντίνος Ρο.

 

ΝΥΧΤΕΣ. Κ.ΡΟ.

Τώρα τις νύχτες...

Χαράματα κοιμούνται...

Stedon  lexotanil xanax στο κομοδίνο...

Στο ανθρωποσφαγείο...

Δεν τους ξεγέλασε η ζωή...

Με τα φτηνά αστεία...

Έβλεπαν πως κάθε αρχή...

Είναι και ένα τέλος...

Πως να ηρεμήσει η ψυχή...

Αν έχεις καθάριο βλέμμα.

Κωνσταντίνος Ρο.

 

ΕΙΤΕ.

 ΕΙΤΕ.

Είτε χαρούμενος...

Είτε θλιμμένος...

Ο ήλιος το πρωί θα  ανατέλλει...

Είτε χαρούμενος, είτε θλιμμένος...

Τα σύννεφα θα φέρνουνε  βροχή...

Είτε χαρούμενος είτε θλιμμένος...

Πάντα κάποιος θα πεθαινει...

Πάντα κάποιος θα γεννιέται...

Πάντα κάποιος θα χάνει...

Πάντα κάποιος θα κερδίζει...

Γιατί να είσαι θλιμμένος;

Κωνσταντίνος Ρο.

ΕΙΜΑΣΤΕ. Κ.ΡΟ

 

Είμαστε...

τα ανείπωτα...

Και τα κρυμμένα μυστικά...

Που θάψαμε στους κήπους της ψυχής μας...

Για ψεύτικους ήλιους μιλούσαμε...

Και είμασταν όμορφες και άγριες νύχτες.

Κωνσταντίνος Ρο.

ΤΟ ΤΡΑΥΜΑ. Κ..Ρο.

ΤΟ τραύμα σ έκανε πουλί...

Και θέλεις να πετάξεις...

Το τραύμα σ έκανε φυγή

ψάχνεις  γαλήνη να κρυφτείς...

Το τραύμα σ έκανε σιωπή...

Κι'ατέλειωτη ζητάς αγάπη...

Το τραύμα σε έκανε μοναδικό...

ξεχωριστό! κ.ρ

Μια θλίψη. Κ.Ρο.

 

Είχε μια θλίψη στο βλέμμα....

Ακόμα και στις χαρές της...

Σαν κάτι να μην της έφτανε...

Όλα τριγύρω τα ένιωθε τόσο μικρά κι  ασήμαντα...

Κάποτε οι χαρές φύγανε και η θλίψη τύλιξε την ψυχή της...

Έκανε μοναχικούς περιπάτους στην παλιά πόλη, στα κάστρα,

Συνομιλούσε με τον βαθύ εαυτό της, και φωτογράφιζε ουρανούς και σύννεφα...

Ποια άραγε ήταν ,τι έψαχνε να βρει ,τι είναι ευτυχία συχνά ρωτούσε τον εαυτό της...

Τα καλοκαίρια συνομιλούσε με την θάλασσα, την γαλήνευε...

Ίσως όλο το παρελθόν της ήταν ένα ψέμα,γιατί απουσίαζε ο αληθινός εαυτός της...

Ίσως η θλίψη που ζούσε τώρα ,την οδηγούσε μυστικά σ'αυτον.

Κωνσταντίνος Ρο.

Ευτυχισμένος θάνατος. Κ.Ρο.

 

Έναν ευτυχισμένο θάνατο αναζητούσα...

Και ας πίστευα πως έψαχνα...

Μια ευτυχισμένη ζωή.

Κωνσταντίνος Ρο.

ΖΩ.

 Με μια γεύση θανάτου στα χείλη...

Και την αίσθηση του μάταιου...

Να κυλάει στις φλέβες...

Συνεχίζω και ζω.

Κωνσταντίνος Ρο.

ΧΕΙΜΩΝΑΣ.

Κίτρινα τα φύλλα στους δρόμους...

Με όνειρα μοιάζουν...

Πέρα δώθε ο άνεμος τα ταξιδεύει...

Κι εκείνο το σ' αγαπώ...

Που έγραψες μια νύχτα σε λευκή σελίδα...

Ξεθώριασε με τις πρώτες βροχές...

Και έρχεται ο χειμώνας!

Κωνσταντίνος Ρο.

ΝΥΧΤΑ.Κ.ΡΟ.

 Όταν σβήνω το φως...

Ανάβει η νύχτα...

Την εκκωφαντική σιωπή της.κ.ρ

Στις πτώσεις σου... Κ.Ρο.

 Στις πτώσεις σου...

θα λυπηθούν...

με ένα χειροκρότημα  εντός τους να χορεύει.

Στις ανόδους σου...

θα χειροκροτούν...

με μια λύπη μέσα τους να κλαίει.

Κωνσταντίνος Ρο.

ΕΡΗΜΗ ΠΟΛΗ. Κ.ΡΟ

 Με ένα τριαντάφυλλο στο ένα χέρι...

Στο άλλο το περίστροφο...

Τις νύχτες τριγυρνουσε...

Στην έρημη πόλη...

Να πεθαίνεις από αγάπη...

Συνήθιζε  να λέει.

Κωνσταντίνος Ρο.

ΚΑΛΗ ΔΙΑΓΩΓΗ. Κ.ΡΟ

 ΚΑΛΗ ΔΙΑΓΩΓΗ.

Στο βάθος...

Δεν αντέχουν οι άνθρωποι...

 παινέματα και  φιλοφρονήσεις...

Και ας χαμογελάνε...

Πολλοί σκύβουν το κεφάλι...

Όχι από ταπεινότητα...

Νοιώθουν, πως κάποτε θα χρειαστεί να χαλάσουν την καλή διαγωγή τους.

Κωνσταντίνος Ρο.

ΕΥΤΥΧΙΑ. Κ.ΡΟ.

Και τι είναι  ευτυχία; ρώτησε...

Να παίρνεις  σοβαρά τον εαυτό σου.

Λίγα λόγια...

Λίγα χαμόγελα....

Πράξεις εκεί που μπορείς...

Να μην επιδιώκεις συμπάθειες και εντυπώσεις...

Να μιλάς χωρίς φόβο μέχρι σημείου αντιπάθειας...

Να μην περιμένεις να σου δώσει κανένας τίποτα, εκτός από τον εαυτό σου...

Να γνωρίζεις πως κανείς δεν σου χρωστάει τίποτα...

Να δίνεις επειδή θέλεις, και όχι γιατί περιμένεις να πάρεις...

Όχι βαρύτητα στις φιλίες γιατί υπάρχουν και οι ανατροπές.

Οχι στα φτηνά συναισθήματα που σκοπό έχουν τον εγκλωβισμό του άλλου...

Τι άλλο να είναι η ευτυχία; 

Κωνσταντίνος Ρο.

ΜΝΗΜΕΣ.

 

Καρφιά οι μνήμες....

Κι εσύ ζητούσες φτερά να πετάξεις...

Με καρφωμένα τα πόδια σου στην Γη.

Κωνσταντίνος Ρο.

Που να βρει χρόνο; Κ.Ρο.

 Την μισή ζωή παρακαλούσε...

Την άλλη μισή ευχαριστούσε...

Που να βρει χρόνο να μιλήσει στον εαυτό του;

Κωνσταντίνος Ρο.

ΑΔΙΕΞΟΔΟ. Κ.ΡΟ

 

Είναι στιγμές...

Με κυκλώνει η μοναξιά...

Άλλες πάλι, οι άνθρωποι...

Δεν ξέρω προς τα που να τραβήξω.

Κωνσταντίνος Ρο.

ΠΑΡΕΛΘΟΝ. Κ.ΡΟ

 Γύρισα στο παρελθόν...

Και βρήκα κάποιον ξένο...

Κάποιον που μ' έμοιαζε πολύ... 

Μα που εγώ δεν ήμουν.

Του είπα να πάει στο καλό αυτόν τον άγνωστο γνωστό..

Και γύρισα σε μένα. κ.ρ

ΑΤΑΞΙΑ. Κ.ΡΟ

Η αταξια ειναι

 γοητευτικη...

ειναι κινηση...

ειναι δημιουργια.

Αφηνει τα πραγματα ελευθερα...

να αναπνευσουν...

να ζησουν...

να βρουν την θεση τους...

να αυτοπροσδιοριστουν...

να αυτορυθμιστουν.

Η ταξη φυλακιζει τα πραγματα...

τα θελει συγκεκριμενα...

τα δινει ταυτοτητα...

τα θελει σωστα,,,

κι ας ειναι το λαθος...

αυτο που κινει τα παντα.

Κωνσταντίνος Ρο.

Rock. Κ.Ρο.

 Με φυτέψατε πάνω σε βράχια...

Τι περιμένατε; Να βγω λουλούδι;

Τα εντελβάις δεν ευδοκιμούν στην πατρίδα μου! 

Κωνσταντίνος Ρο.

Έγινα...Κ.Ρο.

 Έγινα δρόμος...

Γίνε βήμα...

Έγινα δάκρυ...

Γίνε βλέμμα...

Έγινες νύχτα...

Έγινα άστρο...

Έτσι χτίζεται η ζωή.

Κωνσταντίνος Ρο.

Ναυαγοί. Κ.Ρο.

 

Ναυαγοί...

της τρικυμίας των κακών σκέψεων τους...

Εδήλωναν ασθένεια...

 να δεχτούν λίγο χάδι...

Κροκοδείλια τα δακρυά τους...

 να ακούσουν ενα ξερό σ αγαπώ...

Στο τέλος ασθένησε το σώμα...

μη μπορώντας να αντέξει...

την εγκατάλειψη της ψυχης...

απο τους ίδιους.

Κωνσταντίνος Ρο.

Μοναχή.Κ.Ρο.

Μοναχή...

Εκεί στα βράχια...

Κρυστάλλινα σε έλουζαν νερά...

Τις αλήθειες σου τους τραγουδούσες...

Οι αιώνιες θάλασσες μονάχα...

Το τραγούδι σου....

Μπορούσαν να καταλάβουν!

Κωνσταντίνος Ρο.

...

Θα σε θυμάμαι.Κ.Ρο.

 Όμορφα θα σε θυμάμαι...

Σαν αεράκι δροσερό...

Καταμεσήμερο Ιούλη!

Όνειρα. Κ.Ρο.

Δεν θα συναντηθούμε...

Παρά μοναχά  στα όνειρα...

Ότι αξίζει...

Στην σιωπή και στα όνειρα ανθίζει!

Κωνσταντίνος Ρο.

Το τσίμπημα. Κ.Ρο

 Κάθε απόγευμα...

Έπαιρνε το καλάμι...

Ένα βαλιτσάκι με τα σύνεργα...

Το σπαστό πάνινο καρεκλάκι...

Και κατέβαινε στην παραλία.

Δεν ήταν τόσο η αγάπη του για τα ψάρια...

Όσο η γαλήνη που του προσέφερε η θάλασσα...

Κι αυτή η αναμονή για κάποιο τσίμπημα. κ.ρ

ΜΕ ΤΟΥΣ ΛΙΓΟΥΣ. Κ.ΡΟ.

 

Ας μείνουμε με τους λίγους....

Οι πλειοψηφίες πάντα απρόσωπες...

Δημιουργοί θορύβων είναι...

Και κυνηγοί συμφερόντων.

Ας μείνουμε με τους λίγους...

Τους αγενείς, τους αγέλαστους, τους ντόμπρους τους απροσάρμοστους...

Αυτούς που τους εαυτούς έκαψαν...

Και έμαθαν τι πάει να πει αλήθεια.

Κωνσταντίνος Ρο.

Ευτυχώς...Κ.Ρο.

 

Ευτυχώς υπάρχει η θάλασσα...

 Ο ήλιος...

Ευτυχώς  υπάρχουν τα λουλούδια...

  Και ουρανός καταγάλανος...

 υπάρχουν δάση...

  ο νους μπορεί και ταξιδεύει...

Ευτυχώς  υπάρχουν  μουσικές...

 αγάπη...

Θα σωθούμε!

Κωνσταντίνος Ρο.

ΥΠΟ...Κ.Ρο

 

Υπο...σχεσεις...

Υπο...χρεωσεις...

Υπο...χωρησεις...

Υπο...λογισμοι...

ποσα βαρη...

να αντεξει η ψυχη;

Κωνσταντίνος Ρο.

ΕΥΘΡΑΥΣΤΗ.Κ.ΡΟ.

 

Τόσο εύθραυστη...

Σαν σιωπή που έσπαγε μέσα στην νύχτα...

Από το θρόισμα των φύλλων μιας λεύκας...

Που έχασκε στην μέση του πουθενά. κ.ρ

ΤΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑ.Κ.ΡΟ

 

Τα χαμόγελα άφησα πίσω...

Τα βλέπω τώρα κρεμασμένα στους τοίχους...

Σε παλιές φωτογραφίες...

Για ποιους χαμογελούσα;

Για μένα; η για τους άλλους;

Κωνσταντίνος Ρο.

ΝΑ ΦΑΝΕΡΩΘΩ! Κ.ΡΟ

 Να φανερωθω...

να φανερωθεις...

και ετσι ολοφωτοι...

αναμεσα στ αστερια...

φως στις πληγες να ριχνουμε...

και οι σβησμενες μας ψυχες ν αναβουν...

τα βηματα μου να φορας...

κι εγω φορωντας την ψυχη σου...

σωπαινοντας να προχωραμε.κ.ρ

ΤΟ ΔΕΙΛΙΝΟ! Κ.ΡΟ

 

Πόσο πληγωσαμε εκείνο το δειλινό...

Που μας άκουγε να μιλάμε...

Και όχι να ζούμε...

Και έτσι έγινε νύχτα!

Κωνσταντίνος Ρο.

ΤΑ ΔΕΝΔΡΑ. Κ.ΡΟ

 

Έτσι μια μέρα θα μαραθούμε...

Σαν κάτι δένδρα φυτεμένα...

Στην άκρη ενός μεγάλου κήπου...

Ξεχασμένα,  δεν τα φρόντιζε κανείς.

Κωνσταντίνος Ρο.

ΚΟΣΜΕ ΒΙΑΣΤιΚΕ! Κ.ΡΟ

 

Κόσμε βιαστικέ...

Πως προσπερνάς έτσι τους ανθρώπους...

Λες και είναι αυτοκίνητα...

Ρίχνε καμμιά  ματιά  και πίσω σου...

Και βλέπε τι αφήνεις. κ.ρ

ΥΠΗΡΞΑΜΕ; Κ.ΡΟ

 

Τρέξαν τα χρόνια  φύγανε...

Τι απέμεινε;

Μια σκόνη, την φύσηξε ο άνεμος πάνω στις άγνωστες ψυχές μας...

Υπήρξαμε; κ.ρ

ΑΘΩΑ! Κ.ΡΟ

 

Η ψυχή της τυλιγμένη με μαύρο πέπλο...

Κάθε νύχτα έστηνε την φιγούρα της στα έξι μέτρα...

Και όμως ήτανε αθώα...

Ήθελε να ζήσει! κ.ρ

ΣΤΑ ΑΖΗΤΗΤΑ.Κ.ΡΟ

 Αυτόν που δεν ζήτησε ποτέ...

Μην τον αναζητήσετε...

Δεν έψαχνε να βολευτεί...

Με τα παρακάλια σας γελούσε...

Στα αζητητα η κατοικία του...

Την έχει αγαπήσει!  κ.ρ

ΟΙ ΣΙΩΠΕΣ. Κ.ΡΟ

 Άκου τις σιωπές σου και  να τις αγαπάς. Δεν είναι που δεν έχεις κάτι να πεις, είναι που θέλεις να είσαι συνεπής με τον εαυτό σου.

ΦΩΣ Κ.ΡΟ

 Τι κι'αν ζούσες στα σκοτάδια...

Σε μένα έφερνες το Φως! κ.ρ

ΕΝ ΘΥΜΗΣΗ.Κ.ΡΟ

 ΕΝΘΥΜΗΣΗ.

Ακόμα θυμάμαι

Το βαρύ ξύλινο  τραπέζι στο σαλόνι...

ένα παιδί  κάτω...

Να κρατάει το αεροπλανακι

και να ονειρεύεται πως πετάει!κ.ρ

ΔΕΝ ΖΗΤΗΣΑ ΠΟΛΛΑ!

 Με κούρασες κόσμε...

Δεν ζήτησα  πολλά...

Μια αγάπη...

Ένα αηδόνι το χάραμα...

Και μια σιωπή! κ.ρ

ΚΙ 'ΕΣΕΙΣ ΠΟΥ ΛΕΤΕ.Κ.ΡΟ

Κι εσείς που λέτε...

Πως ξέρετε ποιοι είστε...

Βοηθήστε κι εμάς να βρούμε...

Ένα κομμάτι του χαμένου μας εαυτού. κ.ρ

Ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΚΟΣΜΟΣ.Κ.ΡΟ

 

Απ' τα κουρέλια της ψυχής μας...

Να φτιάξουμε έναν όμορφο κόσμο...

Τον δικό μας!  κ.ρ

ΜΕ ΜΙΑ ΝΤΡΟΠΗ.Κ.ΡΟ

 Με μια ντροπή...

Σκαρφαλωμένη στο πρόσωπο της...

Δεν έλεγε εύκολα το σ' αγαπώ...

όταν το έλεγε, ήταν βαθύ και ειλικρινές...

αυτή η ντροπή ήταν η γοητεία της..

Και έδειχνε τον καλό της χαρακτήρα. κ.ρ

ΤΟ Σ' ΑΓΑΠΩ.Κ.ΡΟ

 Το σ' αγαπώ το παίρνει ο άνεμος...

Αν δεν ραγίζει η ψυχή ...

Την ώρα που το λες! κ.ρ

ΟΤΙ ΑΞΙΖΕΙ. Κ.ΡΟ

 Και ότι πραγματικά...

Αξίζει να ειπωθεί...

Πουθενά δεν θα τ'ακούσεις.κ.ρ

ΚΕΝΤΡΟ ΥΠΑΡΞΗΣ. Κ.ΡΟ

 Και όσο έφτανα στο κέντρο της ύπαρξης...

Τα σκοτάδια πύκνωναν...

Οι χαρές λιγόστευαν...

Έβλεπα καθαρά το ψεύτικο...

Την υποκρισία...

Έβλεπα πως ζούσαν με υποκατάστατα . κ.ρ

ΧΑΜΕΝΑ ΘΕΛΩ. Κ.ΡΟ.

 

Με ενα μη...

με ενα πρεπει...

με ενα θα δουμε...

με ενα τα λεμε...

με ενα ισως...

με ενα μπορει...

με ενα μαλλον...

με ενα δεν εχω χρονο...

τα χρονια πληγωσαμε.

Ψιθυρισε το τραγουδι...

των χαμενων σου θελω! κ.ρ

ΤΑ ΛΟΓΙΑ.

 

Αφησα τα λογια...

να πεσουν κατω.

Πολυς θορυβος...

για το τιποτα! κ.ρ

ΞΕΝΟΣ. Κ.ΡΟ

 

Ξένος μέσα στους θορύβους σας, που το λέτε ομιλία...

Ξένος  στα φτηνά αστεία σας...

  στις βιαστικές χαρές σας...

Μα τόσο κούφια η ζωή σας; κ.ρ

ΟΛΑ ΑΝΑΜΝΗΣΗ. Κ.ΡΟ

 

Φίλοι που ήρθαν...

Φίλοι που έφυγαν...

Φίλοι καινούργιοι...

Κάποτε θα φύγουν...

Όλα αναμνηση γίνονται ...

 και οι εαυτοί μας καποτε...

Ανάμνηση θα γινουν.κ.ρ

Ο ΑΛΛΟΣ ΔΡΟΜΟΣ. Κ.Ρο.

 

Δεν είναι ο δρόμος άλλος...

Από την επιστροφή στην  αθωότητα...

Τότε που αμέριμνοι μετρούσαμε αστέρια...

Όλο το ενδιάμεσο...

Κραυγές, ενοχές , απογοητεύσεις, συμφέροντα...

Δεν είναι ο δρόμος άλλος από την αθωότητα...

Μόνο έτσι ο κόσμος θα αλλάξει!  κ.ρ

ΤΙ ΒΛΕΠΕΙΣ; Κ.ΡΟ.

Βλέπαμε τον ίδιο ουρανό...

Έβλεπα  στα σύννεφα  ταξίδια...

Τους γλάρους για ταξιδευτές...

Κι εσύ έβλεπες την καταιγίδα...

έλεγες πως πλησιάζει!  κ.ρ

Δυο λέξεις σου. Κ.Ρο.

 Δυο  λέξεις σου και ένα ποίημα  έφταναν...

Τα σκοτάδια να κάνουν φως...

 τις θλίψεις μου αστέρια...

Να λάμπουνε στον ουρανό. κ.ρ

Ο ποιητής. Κ.Ρο.

 

Το τηλέφωνο βλέπεις που ποτέ δεν χτυπά ...

Στον καφενέ  πηγαίνεις...

σκυθρωποί και αμίλητοι...

Κανείς δεν  ρωτά  πως τα περνάς...

Μονάχος τις νύχτες στην μουντή  κάμαρα ...

Γεμίζεις λευκές σελίδες με δάκρυα...

Νιώθεις πως η βαρβαρότητα έγινε ζωή μας. κ.ρ

Πόλεμος! Κ.Ρο.

 Τον εαυτό μου προσπαθώ να ερμηνεύσω...

Όχι τυχαία...

Προηγήθηκε πόλεμος με μένα...

Σκότωσα εαυτούς  ψεύτικους...

Πληγώθηκα...

Με κόπο το μονοπάτι μου βρήκα...

Σε έναν κόσμο ανερμήνευτο και αδιάφορο...

Που ασχολείται με την επιφάνεια ,την καλοπέραση τα τετριμμένα...

Τον εαυτό μου προσπαθώ να ερμηνεύσω...

Πόσο  καλό μου έκανε ο πόλεμος...

Και ας πληγώθηκα...

Δεν έγινα σαν τους πολλούς! κ.ρ

Κρυφές πληγές. Κ.Ρο.

 Κι' αυτές...

Οι κρυφές πληγές ...

Που τους ένωναν...

Έκαναν την αγάπη τους αιώνια!  κ.ρ

Σαν αγρίμι...Κ.Ρο.

 Σαν αγρίμι τριγυρνούσα...

Τίποτα δεν με άγγιζε...

Μια μεθυσμένη νύχτα.. 

Με ρώτησε ένας σοφός...

Πες μου πόσο σε αγάπησες...

Δεν ήξερα τι να του απαντήσω. κ.ρ

Υπήρξαμε...Κ.Ρο

 ΥΠΗΡΞΑΜΕ...

Υπηρξαμε ανασες παιδικες...

χαμογελα... 

 ελπιδες...

εξουσιες δολοφονοι...

τα σκοτωσαν...

την μοναξια φοβηθηκαμε...

εμας φοβηθηκαμε...

κυνηγημενοι...

ενοχες φορτωμενοι...

κρυφτηκαμε πισω απο λογια αλλων...

και αλλοι γιναμε... 

τις νυχτες ενα παιδι...

στο δωματιο τριγυρνουσε... 

ποιοι ειμαστε ρωτουσε.

Υπηρξαμε ανασες παιδικες...

χαμογελα...ελπιδες.κ.ρ

Όσα έχω...Κ.Ρο.

 Έχω τα δυο χέρια μου...

Χάδια  σου δίνω...

Σ' αγκαλιάζω...

Να νιώθεις πως υπάρχεις...

Να νιώθω πως υπάρχω...

Το θλιμμενο  βλέμμα μου έχω...

Να βλέπεις την ραγισμένη μου  ζωή...

Έχω και μια σιωπή...

Που κραυγάζει σ' αγαπώ...

Όλη μου η περιουσία!  κ.ρ

Παράξενο κορίτσι...Κ.Ρο.

 

Παράξενο κορίτσι...

Κορίτσι της ουτοπίας...

Τι όμορφη η χώρα σου!

Μου μιλάς με σιωπή...

Και όλα τριγύρω ομορφαίνουν...

Τα μυστικά σου...

Φωτίζουν την σκοτεινή ψυχή μου...

Πολύτιμους κρύβεις θησαυρούς...

Σε περιμένω κάτω από την αστροφεγγιά!  κ.ρ

Ρακένδυτος...Κ.Ρο.

 Ρακένδυτος έτρεξα στην αγάπη που με καλούσε...

Χωρίς φτιασίδια..

Χωρίς περιττά...

Σαν αλήτης που του απέμεινε μονάχα η γυμνή ψυχή του...

Και έψαχνε απεγνωσμένα να αγαπήσει...

Και ν αγαπηθεί αληθινά.

κ.ρ

Τίποτα δεν χάθηκε...Κ.Ρο.

 Και σχεδόν...

Με έναν τρόπο μυστικό, αδιόρατο...

Συναντάς αυτό που έψαχνες για χρόνια...

Σε γλυκαίνει... 

Σου  ανοίγει την ψυχή ...

Λες πως τίποτα δεν χάθηκε...   

Και όλα παίρνουν χρώμα.  κ.ρ

Η ζωή μας περιμένει...Κ.Ρο.

 Η ζωή μας περιμένει...

Τα δάκρυα μας ποτίζουν τώρα  την Γη...

Κι ανθίζουν σπάνια πολύχρωμα λουλούδια...

Τα μονοπάτια μας συναντήθηκαν...

Δύσκολα μονοπάτια...

Βγήκαμε στο ξέφωτο της αγάπης...

Πίσω μην κοιτάξεις...

Ερημιά και πονος...

Ήρθε η ώρα να τραγουδήσουμε...

Τα πιο όμορφα τραγούδια...

Να ζήσουμε  τα όνειρα μας. κ.ρ

Συγχωρα με. Κ.Ρο.

 Αλήθεια πως ξεχάστηκα εδώ πέρα...

Με πόρτες  και παράθυρα κλειστά...

Συγχώρα με Θεέ μου...

Που τόσο απόκοσμος υπήρξα...

Τόση  απεραντοσύνη μέσα μου...

Πουθενά δεν την χώρεσα...

Παρά μονάχα στην ερημιά μου! κ.ρ

 Πόση ελευθερία πόθησα...

Μα δεν είχα που να πάω...

Πόσα ταξίδια έκανα...

Για να με συναντήσω...

Για πόσες επαναστάσεις μίλησα...

Πριν ρίξω   τους φράχτες της ψυχής μου...

Ότι κι' αν είπα κάτι έλειπε...

Ότι κι' αν είπα κάτι περίσσευε ...

Μα ποιος ν' αγαπήσει μια σιωπή...

Με τόσα τριγύρω παραμύθια. κ.ρ

Επανεκκίνηση. Κ.Ρο.

 

Ηλιαχτίδα έγινα...

Τρύπωσα ξαφνικά...

Στο σκοτεινό δωματιό σου...

Ίσως και να φοβήθηκες...

Να αναρωτήθηκες...

Πως  βρέθηκε  φως μέσα στην τόση σκοτεινιά...

Απόψε μην κλάψεις...

Όλα τώρα ξεκινάνε! κ.ρ

Μοναξιά είμαι...Κ.Ρο.

 Μοναξιά  είμαι...

Καπου-καπου φοράω το στενό ρούχο των κοινωνικών συναναστροφών ...

Μα το ψέμα δεν μου πηγαίνει...

Βιαστικά την νύχτα το πετάω...

Να φορέσω και πάλι την σιωπή...

Να νιώσω ουσιαστικός και γεμάτος. κ.ρ

Περνάει η ζωή...Κ.Ρο.

περνάει η ζωή...

Κι'εσύ ζεις...

Σαν να μην είσαι εσύ...

Μα κάποιος άλλος..

Που την ζωή σου  υπονομεύει. κ.ρ

Περπατάμε...Κ.Ρο.

 Περπατάμε δήθεν λεύτεροι...

Μα τα σκοτάδια της ψυχής...

Αλυσοδεμένους μας κρατάνε .

Πτώση...Κ.Ρο.

 

Έπεσα από τον τελευταίο όροφο του εαυτού μου...

Βρέθηκα στο μηδέν....

Κατά την πτώση  δεν με συνάντησα πουθενά...

Μονάχα φωνές άλλων άκουγα...

Και κάτι προσπάθειες να αποδείξω όσα δεν ήμουν....

Εδώ στο μηδέν δεν χρειάζεται να προσπαθείς....

Ούτε να αποδεικνύεις...

Είσαι γυμνός Εσύ! κ.ρ

Σε όσους...Κ.Ρο.

 Και σε όσους απέμεινε λίγη ψυχή και αθωότητα ...

Μέσα από τα όνειρα μονάχα μπορούν να αναπνεύσουν...

Μα και αυτά τα όνειρα, κάποιοι τους τα γκρεμίζουν...

Μέχρι να τους κλεψουν και την τελευταία ανάσα. κ.ρ

Ας σωπάσουμε....Κ.Ρο.

 Ας σωπάσουμε λίγο...

Να πάει η αγάπη να ξεκουραστεί...

Να γαληνέψει...

Να πάει να βρει αυτούς...

Που δεν την κούρασαν...

Δεν την ταλαιπώρησαν...

δεν μίλησαν ποτέ γι αυτήν...

Μοναχά την ένιωθαν σιωπηλοί...

Να πάει να βρει αυτούς...

Που ανάγκη την είχαν μεγάλη. κ.ρ

Η αμφιβολία...Κ.Ρο.

 Και ας ήταν...

Για λίγο ν' άνοιγες την ραγισμένη σου ψυχή...

Να πεις τι νιώθεις...

Η αμφιβολία...

Σκοτώνει ακόμα και τους άτρωτους. κ.ρ

Στης θλίψης...Κ.Ρο.

 Στης θλίψης κατοικώ...

Το όμορφο και σιωπηλό νησί...

Εκεί που ζούνε...

Οι χαμένοι και οι αθώοι. κ.ρ

ΧΡΟΝΟΣ...Κ.ΡΟ.

 

Τα δευτερολεπτα...

τα λεπτα...

οι ωρες...

οι μερες...

οι βδομαδες...

οι μηνες...

τα χρονια...

τρεχουν όλα βιαστικα...

τιποτα δεν θα μεινει...

παρα μοναχα αυτοι οι τοιχοι...

κρατωντας φυλαγμενα πανω τους...

τα μυστικα μας...

και όσα δεν προλάβαμε να ζήσουμε. κ.ρ

Τόσες ευχές...Κ.Ρο.

 Τόσες ευχές...

Και όλα τα αστέρια καρφωμένα ψηλά στον ουρανό...

Ούτε ένα είπε να πέσει...  

Μία ευχή να πιάσει!  κ.ρ

Υπήρξαμε...Κ.Ρο.

 Υπήρξαμε αληθινά  μόνο εκεί που δεν ήμασταν...

 Όπου ήμασταν ,όνειρα και επινοήσεις άλλων ήμασταν...

Και όχι εμείς. κ.ρ.

Σώπασα! Κ.Ρο.

 Σώπασα...

Αφουγκράστηκα  πίσω  από τα λόγια των ανθρώπων...

Τι ερημιά!

κ.ρ

Ποιον άνεμο...Κ.Ρο.

 Ποιον άνεμο να βρω...

Μαζί του να με πάρει...

Πρίν μαραθώ...

Κακομοιρος στην άθλια χώρα...

Ποιον άνεμο να βρω...

Χωρίς προορισμό...

Χωρίς αποσκευές...

Με γέλια μόνο και χαρές...

Μαζί να ταξιδέψουμε  σε χώρες μυστικές.  κ.ρ

Έψαχνες...Κ.Ρο.

 Έψαχνες την αγάπη στα βαθιά...

Κι αυτή πλατσούριζε στα ρηχά...

Αθώο παιδάκι.

κ.ρ

Οι άνθρωποι της θλίψης...Κ.Ρο.

 Οι ανθρωποι της θλίψης και του πόνου...

Μέσα απ' τα σκοτάδια τους...

Κουβαλάνε στους ώμους τους...

Την θλίψη και τον πόνο...

Του Κόσμου όλου.

κ.ρ

Δώσε μου...Κ.Ρο.

 Δώσε μου λίγο τίποτα κάτι πολύτιμο να φτιάξω...

Μια σπιθαμή άμμου μου αρκεί, πανέμορφα να φτιάξω ακρογιάλια...

Δώσε μου λίγο απ' το δάκρυ σου...

Την Γη να την ποτίσω , κήποι πολύχρωμοι ευωδιαστοί ν ανθίσουν...

Δώσε μου λίγο απ' την νύχτα σου...

Μ αστέρια να την ντύσω...

Δώσε μου λίγο τίποτα κάτι πολύτιμο να φτιάξω.

κ.ρ

Δεν σε ξέχασα...Κ.Ρο.

 Δεν σε ξέχασα...

Ούτε αυτό το βράδυ...

Σε πήρα μαζί μου στα ονειρά μου.

κ.ρ

Όλα τα ακουσα...Κ.Ρο.

 Όλα  τα άκουσα από τους ανθρώπους...

Τις νύχτες θα με βρεις σ' εκείνη την γωνία...

Κάτω απ' τα άστρα...

Να ακούω τα μυστικά που μου ψυθιρίζουν.

κ.ρ

Βγες έξω...Κ.Ρο.

 Και αν πίστεψες...

Πώς απέμεινες μονάχος στον κόσμο αυτό...

Βγες έξω και δες τον ήλιο...

στον ουρανό αστράφτει...

  τριγύρω σου τα δένδρα τα λουλούδια...

Εκείνο το αδέσποτο που μοναχό πηγαίνει...

Συγκάτοικοι σου είναι όλα...

 με τον δικό τους τρόπο σ αγαπάνε.

κ.ρ

Ανύπαρκτος...Κ.Ρο.

 Ανύπαρκτος...

Με μια σκιά παρέα...

Στην ερημιά της πόλης τριγυρνώ...

Τι έχει να φοβηθεί μια σκιά; κ.ρ

Τα συντρίμμια...Κ.Ρο.

 Καθώς προσεκτικά...

Μάζευα τα συντρίμμια μου...

Βρήκα κι' Εσένα!  κ.ρ

Και αν...Κ.Ρο.

 Και αν με γκρέμισαν...

Με ξαναέχτισα  με ανθεκτικότερα  υλικά...

Τώρα φόβο δεν έχω κανέναν.

κ.ρ

Οι σκέψεις...Κ.Ρο.

 Πάλι συνέλαβα μία σκέψη μου...

Κάτι ζητούσε, κάτι ήθελε...

Αχόρταγες αυτές οι σκέψεις...

Έτοιμες να με κατασπαράξουν!

κ.ρ

Η ερημιά μου...Κ.Ρο.

 Την ερημιά μου προσπαθώ να ξεγελάσω...

Με ένα βιβλίο να ξεχαστώ...

 μια μουσική να ταξιδέψω...

Με ένα φιλμ να δραπετεύσω...

Μα αυτή τις νύχτες, πάντα  παρούσα και σκοτεινή ,στο προσκέφαλό μου.

κ.ρ

Κάποιος...Κ.Ρο.

 Κάποιος...

με ένα χειροκρότημα...

γκρεμίστηκε από ψηλά... άλλος...

αναθάρρησε και έβγαλε φτερά.

Κάποιος με ένα σ' αγαπώ...

έλαμψε η μορφή του...  

 άλλος έφυγε μακριά...

δεν τ άντεξε η ψυχή του.κ.ρ

Συρματοπλέγματα...Κ.Ρο.

 Συρματοπλέγματα στους δρόμους...

Τα όνειρα σταυρωμένα...

Χιλιόμετρα μακριά  μου ότι ποθώ...

Κύκλους με τον καπνό του τσιγάρου κάνω ...

Παρηγοριά και θάνατος!

κ.ρ

Πώς; Κ.Ρο.

 Πώς μας παγίδεψε το σώμα;

Πώς μας εξαπάτησε η ύλη;

Και έτσι αργά και σταθερά... 

Δολοφονήσαμε την ψυχή!

 κ.ρ

Καθώς...Κ.Ρο.

 Καθώς θαύμαζα το    

 δειλινό...

Κάποιοι έκαιγαν τις

Ανατολές του κόσμου.

Καθώς σου έλεγα το σ αγαπώ...

Από τον τρίτο μία κοπέλα βουτούσε στο κενό...

ερωτική απογοήτευση είπαν.

Καθώς απ' το παγκάκι φεύγαμε χαρωποι...

 ο άστεγος χαρτόκουτα έστρωνε να κοιμηθεί . Κ.ρ

Και παίζοντας...Κ.Ρο.

 Και παίζοντας κρυφτό...

Τελειώνει η ψεύτικη ζωή μας...

Χωρίς έστω μια αλήθεια μας ν αγαπηθεί.

k.r

Βαθαίνει...Κ.Ρο.

 Βαθαίνει με την σιωπή η αγάπη...

Ανάγκη δεν έχει με λόγια να πείσει...

Ένα βλέμμα της αρκεί.

k.r

Και όταν...

 Και όταν κάποτε...

Οι λέξεις χάσουν κάθε νόημα...

Εκπαιδευμένος να είσαι στην σιωπή...

Θα σου μιλάει...

Και δεν θα καταλαβαίνεις. k.r

Έψαχνες...

 Έψαχνες ακροατήριο...

Μα μόνο σιωπές και βλέμματα...

Έμαθα να ακούω. κ.ρ

Κρυμμένη ψυχή...Κ.Ρο.

 Κρυμμένη ψυχή...

Πόνεσες...

Τείχη τριγύρω ύψωσες...

Πως να δεχτείς εύκολα  το σ αγαπώ...

Μετά τις προδοσίες.

κ.ρ

Το παζάρι...Κ.Ρο.

 Κατέβηκα στο παζάρι...

Διαλαλούσαν την πραμάτεια τους...

Όλοι είχαν τα καλύτερα...

Τίποτα δεν αγόρασα...

Μονάχα μία γλαστρούλα από κάποιον που σώπαινε!  κ.ρ

Θα έρθουν μέρες...

 Θα έρθουν μέρες, θα μιλάνε...

Οι αληθινοί μας εαυτοί ...

Δεν θα έχουν τίποτα να πούνε...

Γιατί όλα όσα έζησαν ήταν ψέμα...

Σιωπή  γέλια και δάκρυα μόνο...

Και θα είναι ωραία.  k.r

Και αν θέλω...Κ.Ρο.

 Και αν θέλω...

κάτι πίσω μου ν'αφήσω...

Δύο λέξεις...

Ένα τραγούδι...

Είναι γιατί θαρρώ... κανείς δεν με γνώρισε στον κόσμο  αυτό.

k.r

Σώπασε...Κ.Ρο.

 Σώπασε...

Αποδέξου.. εσένα...

Δεν είσαι αυτά που λες...

Είσαι κάτι παραπάνω από παράπονο  θυμο...και θέλω...

Είσαι αυτά που θα υπάρξεις...

Δεν είναι ανάγκη να συμφωνείς με κάποιον...

Συμφώνησε με σένα...

Δεν σου αρκεί;

Ψάξε...

Βρες.. 

Όχι στους άλλους σε σένα.. 

Δεν σε καταξιώνουν οι άλλοι..

Μονάχα ο εαυτός σου.

Δεν κάνει...Κ.Ρο.

 Δεν κάνει αυτός για μας! φώναξαν!

αρνήθηκε...

φόβο...

υποταγή...

ψεύτικες ανάγκες....

Ελπίδες.

Πρέπει να βρούμε...

φοβισμένους...

υποταγμένους...

υποχρεωμένους...

εξαθλιωμένους...

και ελπίζοντες!   κ.ρ

Κάπου στο μέλλον. Κ.Ρο.

 Κάπου στο μέλλον...

Μας πέταξαν στη άκρη του αιώνα...

Πεινασμένους...

Μολυσμένους...

Τι άραγε ζητούσαν από μας οι δολοφόνοι;

Τι τους αρνηθήκαμε;

Και αν μας θανατώσουν....

Ποιους θάχουν να εξουσιάζουν;

Ποιους στα εργοστασιά τους που θάνατο παράγουν...

Θα βάλουν να δουλέψουν;

Έναν πλανήτη θέλουνε νεκρών;

Η έναν πλανήτη μονάχα εκλεκτών;

Όταν μιλούν για ειρήνη...μήπως εννοούν μια ειρήνη μεταξύ τους;

Δεν θάχουν ανάγκη 

τους πολέμους...

Γιατί όλα θάναι δικά τους; κ.ρ

Ποιος είν' αυτός...Κ.Ρο.

 Ποιος είν' αυτός... 

που δίπλα μου περνάει;

ποιος είν' αυτός που 

παράξενα κοιτάζει;

ποιος είν' αυτός που λέει καλημέρα..  

χωρίς να του μιλήσω;

ποιος είν' αυτός που μου χαμογελά χωρίς να τον γνωρίζω;

ποιος είν' αυτός που νοιάζεται για μένα...

και λέει πως μ αγαπάει;

.

Τον φόβο μονάχα αγαπώ ...

κανένας δεν με νοιάζει.

Δαίμονες...Κ.Ρο.

 μαύρους κύκλους κάτω απ' τα μάτια...

Κουρελιασμένα ρούχα...

Ξυπόλητη...

Σε λασπωμένους δρόμους

Όλοι την προσπερνούσαν αδιάφοροι...

Μονάχα εγώ

Ο τρελός της πόλης.,..

Εβλεπα τους δαίμονες...

Που πάλευε να νικήσει.

Δειλιάζει ο ήλιος...Κ.Ρο.

 Δειλιάζει ο ήλιος πίσω απ' τα σύννεφα....

Κάτι αδέσποτα  γαβγίζουν...

Το αεράκι παγωμένο...

Δύο χέρια, δύο πόδια , ένα σώμα, ένα κεφάλι...

Ξέχασα κάτι; Α ναι και μια ψυχή λερωμένη...

Αναπνέω και σήμερα...

Μη μιλάς για αγάπη πονάει!

Ξοδεμένα λόγια χωρίς ψυχή για το τίποτα...

Άσε τα λουλούδια καλύτερα στο χώμα μην τα κόβεις....

Αγάπησε κάποιον που έγινε σιωπή τολμάς;

Η θέλεις να παραμυθιάσεις και να παραμυθιαστείς;

Το ίδιο φιλμ παίζει και σήμερα η ζωή.

Αξόδευτη αγάπη...Κ.Ρο.

 Αξόδευτη αγάπη   μέσα μου...

Οι δυνατοί ανάγκη δεν την είχαν... Είχαν τον εγωισμό τους...

Έτσι απλόχερα την μοίραζα τις νύχτες...

Στους τραυματισμένους και πληγωμένους της ζωής...

Σ' αυτούς που εύκολα από το τίποτα ράγιζαν...

Σ' αυτούς που σωπαιναν από ευγένεια , και δεν  διεκδικούσαν...

Σ' αυτούς που δεν είχαν ενθάρρυνση ποτέ κι από κανέναν...

Σ' αυτούς που απέρριπταν  τους εαυτούς τους, γιατί κάποιοι τους απέρριπταν...

Σ' αυτούς που δεν παρακάλαγαν ποτέ, γιατί ήταν αξιοπρεπείς και πλήρωναν γι'αυτό ...

Σ' αυτούς που μονάχα ένα χάδι γύρευαν, και πότε  δεν  έβρισκαν...

Εκεί ξοδεύω την αγάπη μου...

k.r 

Σ' αγάπησα...Κ.Ρο

 Δεν ήταν τα λόγια σου...

Ήταν οι σιωπές ...οι κραυγές

Το ραγισμένο βλέμμα  σου

Η αθώα θλιμμένη σου ψυχή...

Όλα αυτά που δεν έφταιξες...

Κι ακόμα τα πληρώνεις.

Μα όλα αυτά τα δάκρυα

Σου καθάρισαν το βλέμμα

Σε έκαναν σημαντική

Και δεν χωράς στην σαπίλα αυτού του κόσμου..

Σ' αγάπησα.

Το πρωινό...Κ.Ρο.

 Μουντό το πρωινό...

Μονάχα οι γλάροι πετούν λεύτεροι.

Δεν ζητούν δεν περιμένουν τίποτα...

Κλονισμένη η πίστη μου...

Ο σκύλος χαίρεται κουνώντας την ουρά του...

Ότι ζητούσα έφευγε...

Και έφευγα απ' ότι με ζητούσε...

Η Μοίρα!

Κι εσύ όνειρο στις ξάγρυπνες νύχτες μου...

Φυλακας-αγγελος εγώ των ρημαγμένων ψυχών.

Κενό...Κ.Ρο.

 Με ένα κενό στην έρημη πόλη τριγυρνώ...

 ανάβω τσιγάρο με ένα κενό...

Ακούω μουσική με ένα κενό μέσα μου...

Τον καφέ μου πίνω με ένα κενό.. 

Με ένα κενό μέσα μου διαβάζω...

Τι με άδειασε τόσο;...

Που να βρω τόση αγάπη να το γεμίσω;.

k.r

Α.Π. Κ.Ρο

 Α.Π.

Η Αγάπη μου...

 προσευχή μικρού παιδιού..

 παρακαλά  και δακρύζει...

Η Αγάπη μου θέλει να. λάμψει....

Το Αλφάβητο γκρέμισε...

Από το Άλφα τωρα  ξεκινά...

Λέξεις πεντακάθαρες  ψάχνει ...

Χωρίς σκοπιμότητα ...

Η Αγάπη μου έγινε Τίποτα...

  την Ουσία της να αγαπήσει.

Έχασα χρόνο...Κ.Ρο.

 Έχασα χρόνο μάτια μου...

Έχασα χρόνο...

Στης μέθης αφέθηκα το ψέμα...

Αγαπώντας τους άλλους...

Καταστρέφοντας  εμένα.

Δρόμοι...Κ.Ρο.

 Στην μοναξιά μου εγώ

Εσύ στην δική σου

Και ενδιάμεσα δρόμοι απάτητοι.

Όλα όνειρα Κ.Ρο.

 Ας καταστραφούμε όμορφα...

Μέσα στην ανυπαρξία μας...

Όλα όνειρα είναι.

Σκέψεις...Κ.Ρο.

 Οι περισσότεροι άνθρωποι μιλάνε με τσιτάτα,  με λόγια άλλων, η που κάπου διάβασαν η άκουσαν .Με δικά τους λόγια ψυχής λίγοι. Και αυτοί κουράστηκαν και σώπασαν...

Για πες φεγγάρι μου ..Κ.Ρο

 Για πες φεγγάρι μου...

κι εσύ τα μυστικά σου...

Μη γελάς...

Το ξέρω...

Μικροί κι αστείοι...

για σε φαντάζουμε...

μα είμαστε άνθρωποι...

με φόβους και ανάγκες...

κι εσύ αγέρωχο...

αφ υψηλού μας κρίνεις.κ.ρ

Προς τα που τραβάς; Κ.Ρο.

 Αρχίζω να μην θυμάμαι...

Την μυρωδιά σου...

Την γεύση σου..

Τις αναπνοές σου...

Τις τρικυμίες σου...

Την γαλήνη σου...

Το γέλιο σου...

Άλλαξες όψη  αρχίζω και φοβάμαι...

Ζωή προς τα που τραβάς;

Έλα...Κ.Ρο.

 Έλα ν'ανθίσουμε...

Να μοσχοβολήσουμε αγάπη...

Σε έναν κόσμο άοσμο.

Και ήρθες...Κ.Ρο.

 Και ήρθες με βλέμμα αθώο.. πληγωμένο...

Και ένα κρυμμένο  παιδικό χαμόγελο...

Δεν ήθελε πολλά η καρδιά μου..

Να ραγίσει..

k.r

Το τελευταίο φιλί...Κ.Ρο.

 Το τελευταίο αληθινό φιλί σου...

Φύλαξέ το κάτω στο κελάρι με τα ακριβά κρασιά...

Όταν πλέον δεν θα μπορώ να αναπνεύσω από το ψέμα και την υποκρισία...

Θέλω να μου το δώσεις.

k.r

Είναι στιγμές...Κ.Ρο

 Είναι στιγμές...

Μέσα στην σιωπή...

Μέσα στην μοναξιά...

Το σύμπαν θέλεις ν αγκαλιάσεις...

Τόση αγάπη για όλα τριγύρω σου...

Τίποτα δεν έχεις να χωρίσεις...

Ένα γίνεσαι με όλα...

Και όλα αυτά μέσα στην σιωπή , μέσα στην μοναξιά...

Εκεί που καθαρίζει ο νους...

Σιωπηλά σαγαπώ...Κ.Ρο.

 Τα σιωπηλά σαγαπώ, είναι αληθινά , τίμια, και κρύβουν πόνο...

Βαθύς εαυτός...Κ.Ρο

 Ο βαθύς εαυτός, δεν ανθίζει στην πολυκοσμία και στους θορύβους...

Σκέψεις...Κ.Ρο.

 Δεν είναι που δεν αγαπήθηκες, είναι που δεν μπορούσες να εισπράξεις την αγάπη,γιατί τον εαυτό σου δεν αγάπησες...χωρίς αγάπη στον εαυτό όλα στραβά πηγαίνουν...Όλα τα σαγαπω του κόσμου δεν θα σου φτάνουν αν δεν φωνάξεις μαγαπω!

Επιστροφή...Κ.Ρο.

 Την πόρτα, που θυμωμένος κάποτε, βρόντηξες πίσω σου και έφυγες...

Την ίδια πόρτα, θα χτυπήσεις κάποια μέρα ευγενικά...

Θα σου ανοίξει, και θα σε καλοδεχτεί...

Ο αληθινός εαυτός σου.

k.r

Ναυαγός...Κ.Ρο.

 Στων ματιών σου τις θλιμμένες θάλασσες...

Να είχα ναυαγήσει!

k.r

Η ζωή του...Κ.Ρο.

 Η ζωή του χαραμισμένη...

Τους διάβαζε ποιήματά του...

Χειροκροτούσαν, επευφημούσαν...

Κι αυτός με σκυμμένο το κεφάλι απορούσε...

Πως μια ζωή που έμοιαζε με θάνατο, είχε τόση μεγάλη απήχηση.

k.r

Μη με ψάξεις...Κ.Ρο.

 Μη με ψάξεις  σ ' αυτόν τον πόλεμο...

Που  πολλοί το λεν ζωή...

Μη με ψάξεις στα αστραφτερά, στα ψέματα, και σε μεγάλα λόγια...

Μη με ψάξεις σε αινίγματα, υπεκφυγές και σε φτηνά παιχνίδια...

Μη με ψάξεις σε διλήμματα και δήθεν...

Τίποτα δεν έμεινε  γνήσιο κι  ' ανόθευτο τριγύρω...

Στης σιωπής μονάχα θα με βρεις τον ήχο.

k.r

Τα παγκάκια...Κ.Ρο.

 

Τι ακούνε κι αυτά τα παγκάκια...

πόσα μυστικά...

πόσα ερωτόλογα..

πόσους καβγάδες...

και πόσες καταστροφές αντέχουν...

κι αυτά πάντα πρόθυμα...

να προσφέρουν ξεκούραση...

σε κάθε διαβάτη. κ.ρ

Τις νύχτες...Κ.Ρο.

 Τις νύχτες πεινούσαμε γι αγάπη...

Και νηστικοί  κοιμόμασταν...

Όλα ποίηση...Κ.Ρο.

 Όλα ποίηση... 

Ακόμα κι εκείνο το ταλαίπωρο μυρμήγκι, που έτρεχε βιαστικά  κουβαλώντας ένα ξυλαράκι...

Και πρόσεξες  μη το πατησεις.

Κάθε προορισμός...Κ.Ρο.

 Κάθε προορισμός και μια φυλακή...

Ψάχνω  ευρύχωρο κελί...

Όνειρα αυταπάτες, μνήμες θολές...

Λόγια που δεν ειπώθηκαν...

Χαζεύω τους σχηματισμούς πουλιών στον ουρανό...

Τα πλοία  περιμένουν να ξεφορτώσουν...

Είμαι εδώ, χωρίς να περιμένω τίποτα...

Εισπνέω μιζέρια εκπνέω συνήθεια...

Κινήσεις μηχανικές ...

Αγάπα το κελί σου κάποιος ψυθιρίζει...

Πώς να με ξεγελάσω;

Κάθε προορισμός και μια φυλακη...

k.r

Ξεκινά!Κ.Ρο.

 

Τί περιμένεις;

ξεκίνα!

κάποιοι σε περιμένουν...

μη μετράς τα χρόνια που  χάθηκαν!

τίποτα δεν χάθηκε...

μάθαινες!

Ξεκίνα!

Τα οχυρά έπεσαν!

ο πόλεμος τέλειωσε!

Τα λάθη σου αγάπησες!

Ξεκίνα!

Κάποιοι σε περιμένουν!  

k.r

Κάτι κορίτσια...Κ.Ρο.

 Κάτι κορίτσια...

Θλιμμένα φεγγάρια...

Πότε ήλιοι ,πότε βροχές...

Κάτι κορίτσια...

Λίμνες τα μάτια...

Μα κι άγριες θάλασσες, μοναχικές...

Κάτι κορίτσια...

Υπομονή η ζωή τους...

Χαρές που πετάξαν...

Σε σκοτεινό ουρανό.

k.r

Ότι έμαθα...Κ.Ρο.

 Ότι έμαθα...

Μου το έμαθαν οι πέτρες...

Οι έρημοι δρόμοι και τ' αδέσποτα...

Με στροβίλισαν  άνεμοι ,περιπλανήθηκα...

Λαβωμένο αγρίμι στην άγρια πόλη...

Κιθάρες,γέλια και τραγούδια σε υπόγεια υγρά...

Φτηνό κρασί του λίτρου,  εφήμεροι έρωτες...

Σκληρή σιωπή,πέτρα ψυχή, πάλι φευγιό...

Rock bars, ανούσια λόγια, λιώμα το χάραμα με εβρισκε, ένα σκυλί  μ'ακολουθούσε 

Πάντα μέσα μου, κρυμμένο ένα λουλούδι...

Το φύλαγα για την αγάπη.

k.r

Να λαφρύνω...Κ.Ρο.

 Να λαφρύνω...

Να λαφρύνω...

κάποια άνοιξη...

  πουλάκι να πετάξω και να φύγω...

Εκεί που δεν ρωτάνε ,σωπαίνουν κι αγαπάνε...

Μονάχα τραγουδάνε...

Και μ' ένα  ψιχουλάκι...

Τον Θεό δοξολογάνε.

k.r

Τραγικά...Κ.Ρο.

 Τραγικά μοναχοί...

Τραγικά ελεύθεροι...

Όλοι μια φυλακή ψάχνουν ν αγαπήσουν.

Και τόσο...Κ.Ρο.

 Και τοσο ο φοβος...

εγινε τροφη μας...

καθε χαρα...

φανταζει υποπτη...

Και τοσο το κεφαλι σου...

εμαθες να σκυβεις...

Κάθε που το σηκώνεις...

ιλιγγους παθαινεις.

k.r

Η εικόνα μου.Κ.Ρο.

 Η εικόνα που έχω για  τον εαυτό μου.. 

Δεν είναι ίδια με την εικόνα...

Που έχουν οι άλλοι για μένα...

Άγνωστος  μεταξύ αγνώστων περπατάω...

Μέχρι μια νύχτα ήσυχα να φύγω.

k.r

Φλεβάρης.Κ.Ρο.

 

Τούτο τον Φλεβάρη...

στην παγωνιά του κόσμου...τριγυρνώ...

 της ψυχής η  φλόγα με ζεσταίνει,με γαληνεύει...

έπαψα να ζητώ...

έπαψα να περιμένω ...

τώρα που ένα έγινα με τον εαυτό μου...

τα βήματα μου...

στο πολύτιμο τίποτα με πάνε...

Ότι πόθησα, εκεί το βρήκα.

k.r

Τι κι' αν...Κ.Ρο.

 Τι κι' αν ο ήλιος βγήκε;

Δεν βρήκε ζωή...

Για να ζεστάνει.

k.r

Να σου δώσω...Κ.Ρο.

 Να σου δώσω λίγη χαρά...

Να μου δώσεις λίγη θλίψη...

Μήπως και κάποια μέρα...

Στη μέση του Κόσμου ανταμώσουμε.

k.r

Η εξουσία. Κ.Ρο.

 

Η εξουσία έχει τον τρόπο της...

Αθόρυβα, μια κρύα νύχτα...

Να σε στείλει εκεί, απ' όπου δεν έχει γυρισμό...

Ο κόσμος μετά θα πει...

Δεν ήταν και πολύ καλά...

Τώρα τελευταία...

Είχε κάτι "ψυχολογικά"

k.r

Η Αγάπη.Κ.Ρο.

 Η αγάπη...

 στα σκοτάδια αναπνέει...

Αν δεν βουτήξεις στους βάλτους της ψυχής του άλλου...

Αν δεν κολυμπήσεις στα βρώμικα νερά των σκεψεών του...

Το πληγωμένο του κορμί αν δεν φιλήσεις..

Πως γι αγάπη να  μιλήσεις...

Ετοιμοπαράδοτη δεν είναι η αγάπη. 

k.r

Πέτρινη ψυχή.Κ.Ρο.

 Πέτρα η ψυχή...

Στου κόσμου το σφαγείο...

Το Ανθρωποφαγείο...

Πέτρινο  το χαμόγελο της...

επιφυλακτική...διστακτική ...

Φοβάται την αγάπη...

Πέτρα η ψυχή...

Στου κόσμου το σφαγείο...

Το Ανθρωποφαγείο...

Δεν έφταιξε...

Συνέχισε να αγαπάς...

Μια πέτρινη ψυχή...

Μεχρι να μαλακώσει.

k.r

Έρχεται κάποτε η αγάπη...Κ.Ρο.

 Και έρχεται κάποτε...

Και σε βρίσκει η αγάπη...

Σε αποδιοργανώνει, σε σαστίζει...

Κρυφά σου ψιθυρίζει...

Κάνε υπομονή, αρκεί που αγάπησες...δεν είναι λίγο...

Μη ζητάς!

k.r

Κι εσύ κορίτσι...Κ.Ρο.

 Κι εσύ κορίτσι...

Που κάποτε ξεγέλασες τον Άδη...

Λες πως κουράστηκες και θέλεις να χαθείς...

Μα να θυμάσαι...

Πάντα ένα αηδόνι το χάραμα ,για σένα τραγουδάει...

Και κάποιος σε περιμένει, σαν ήλιος να φανείς.

k.r

Τα όνειρα...Κ.Ρο.

 Τα όνειρα...

Τρένα  χωρίς προορισμό...

Μέσα στην νύχτα....

Τα όνειρα...

Άστεγοι...

Δεν ξέρουν...

Που θα τους βρει η νύχτα.

k.r

Κάποτε...Κ.Ρο.

 Κάποτε...

Βλέπαμε τον ήλιο και δακρύζαμε...

Τώρα...

Ο ήλιος μας βλέπει και δακρύζει!

k.r

Ας ήταν...Κ.Ρο.

 Ας ήταν...

Την τρυφερότητα ν' αγγίξω...

Της θλιμμένης σου ψυχής...

Τους ήλιους, τις βροχές της, τα δάση της, τις ερημιές της...

Τίποτα δεν χάθηκε, και τίποτα δεν έχει κερδηθεί...

Σαν ποταμός μονάχα, μπροστά τραβά η ζωή...

Ας ήταν...

Τα σκοτάδια σου για παντα να  φωτίσω...

Και ας χανόμουνα σαν άνεμος  μετά.

k.r

Έφευγα...Κ.Ρο.

 Έφευγα...

Χωρίς κάτι να με διώχνει..

Εκτός από εμένα...

Είχα δρόμους να τρέξω...

Να προλάβω!  

Τι άραγε;

k.r

Φώναζα! Κ.Ρο

 Φωναζα ΕΓΩ!

Φωναζες ΕΓΩ!

Φωναζε ΕΓΩ!

Τι κριμα!

φωναξε η ζωη...

και χαθηκε! 

k.r

Το παιχνίδι της Αγάπης...Κ.Ρο.

 Έπαιζε το παιχνίδι μοναχός του...

Γνώριζε πως για να έχει ενδιαφέρον ήθελε δύο...

Οι φίλοι γελούσαν, καθώς τον έβλεπαν σκεπτικό να κάθεται μονάχος...

Μόνο αυτός ήξερε τι τραβούσε η ψυχή του μ αυτό το παιχνίδι...

Το παιχνίδι της Αγάπης.

k.r

Παράξενες ψυχές...Κ.Ρο.

 Κάτι παράξενες ψυχές...

Γυμνές, ατίθασες, μοναχικές...

Τις σμίλεψε ο πόνος...

Κάτι παράξενες ψυχές...

Φαντάζουνε σκληρές...

Μα τόσο στο βάθος τρυφερές....

Κάτι παράξενες ψυχές...

Το καταφύγιό μου.

k.r

Δες με...

 Για δες με πως κυλάω...

Σ' αυτήν την κατηφόρα...

Φρένα σπασμένα, γελάω τραγουδάω...

Άφησα μνήμες πίσω μου,  δάκρυα και πόνους...

Για δες με πως κυλάω...

σ' αυτήν την κατηφόρα...την ξέρω καλά...

Κάποτε την ανέβαινα...

Θέλω να την ξεχάσω.

k.r

Βλέπω ανθρώπους...Κ.Ρο.

 Βλέπω ανθρώπους χαρωπούς...

Εμένα δεν με βρίσκω...

Άνθρώπους βλέπω  σκυθρωπούς...

Πάλι εμένα ψάχνω.

k.r

Έλα...Κ.Ρο.

 Έλα να πλήξουμε μαζί...

Στην ερημιά αυτής της πόλης...

Δεν μας αγάπησε κανείς...

Παιδί της πλήξης και της ερημιάς...

Είναι κι η αγάπη.

k.r

Από την Γη στον ουρανό.Κ.Ρο.

 Βήματα αργά...

Στο πουθενά με πάνε...

Σκέψεις πουλιά...

Στον ουρανό πετάνε...

Από την Γη στον Ουρανό...

Μια βόλτα η ζωή μου.

k.r

Κάντε ησυχία! Κ.Ρο.

 Ένας όμορφος κόσμος...

Με εύγλωττες ...

Πανάκριβες σιωπές!

Κατοικεί η αθωότητα εντός του...

Κάντε ησυχία!

k.r

Και τι ζητάνε οι ναυαγοί; Κ.Ρο.

 Και τι ζητάνε οι ναυαγοί;

  μοναδική αποσκευή η κουρελιασμένη τους ψυχή ...

Τους ξέβρασε το κύμα...

Στην ερημιά του κόσμου...

 μια αγκαλιά και λίγη αγάπη τους αρκεί!

k.r

Αν υπήρχε...Κ.Ρο

 Αν υπήρχε...

Ακτινογραφία ψυχής...

Δεν θα έφταναν...

Οι εντατικές όλου του κόσμου!

k.r

Δεν έχει τέλος...Κ.Ρο.

 Σ αγαπώ!...

Κι εγώ!...

Σ αγαπώ!...

Κι εγώ!....

Σ αγαπω!...

Κι εγώ!...

Σ αγαπώ!...

Κι εγώ!

Δεν έχει τέλος αυτό το ποίημα...

k.r

Να σ αναστήσω...Κ.Ρο.

 Σου ειπα θελω να σ αναστησω...

και τι ζητανε οι ζωντανοι...

σε τοσους αναμεσα νεκρους μου ειπες.

Αλλωστε...

η ζωη παντα θα γυρναει την πλατη στους ζωντανους...

και θα τιμαει τους ακινδυνους νεκρους της.

k.r

Με ένα κλικ.Κ.Ρο

 Με ενα κλικ...

Με ενα κλικ διαγραφουμε τον φιλο...

με ενα κλικ κανουμε καινουργιο...

συμφωνουμε με ενα κλικ...

με ενα κλικ διαφωνουμε...

υπογραφουμε με ενα κλικ...

με ενα κλικ παρισταμεθα σε εκδηλωσεις...

αγοραζουμε με ενα κλικ...

πουλαμε με ενα κλικ...

με ενα κλικ αγαπαμε...

με ενα κλικ μισουμε...

με ενα κλικ ζουμε...

ετσι απλα...

χωρις προσπαθεια καμμια. 

k.r

Τ ανείπωτα...Κ.Ρο.

 Και για τ ανείπωτα μη ρωτάς...

Παιδιά μοιάζουν, που χάθηκαν σε πολύβουη λεωφόρο...

Κανείς δεν τα βοήθησε, να βρούν τον προορισμό τους.

k.r

Απόψε.Κ.Ρο.

 Απόψε όλη νύχτα...

Έβρεχε ο ουρανός ...

Το όνομά σου.

 Κι εγώ τριγύρναγα στους δρόμους...

 μια στάλα από την γεύση σου  να πάρω.

k.r

Ξέρω ένα κορίτσι.Κ.Ρο.

 Ξέρω ένα κορίτσι...

Το λούζει ο ήλιος...

Την άνοιξη ανθίζει...

Το καλοκαίρι γαληνεμένη θάλασσα  μοιάζει...

Απαλό χιόνι τον χειμώνα...

Κάποτε τον θάνατο προσπέρασε...

Του γύρισε την πλάτη...

Την ζωή αγάπησε!

k.r

Από ένα αστείο...Κ.Ρο.

 Από ένα αστείο...

Μια ελαφρότητα...

Δύο άνθρωποι έρχονται κοντά...

Και μπορούν να ξεκινήσουν...

Σημαντικά πράγματα.

Στην συνέχεια αν δεν βαθύνουν  αυτό που ξεκίνησαν....

Θα εξαφανιστούν όλα!

k.r

Μην τυχόν.Κ.Ρο.

 Να ενθαρρύνετε τα παιδιά σας...

Να τα εμπιστεύεστε...

Να τα σέβεστε...

Να τα αγαπάτε...

Μην τυχόν και γίνουν τίποτα ποιητές...

Όταν μεγαλώσουν!

k.r

Τις νύχτες.Κ.Ρο.

 Τις νύχτες που κοιμάμαι...

Και έχει ησυχία...

Να προσπαθείς...

Να ερμηνεύσεις...

Την ψυχή μου...

 τα ονειρά μου.

Ποτέ δεν άντεχα την φασαρία.

k.r

Γλυκιά μελαγχολία.Κ.Ρο.

 Η γλυκιά μελαγχολία...

Που έκρυβε το βλέμμα της...

Πρόδιδε την αγάπη της για την ζωή...

Που την πρόδωσε!

k.r

Διπολική διαταραχή.Κ.Ρο.

Ήταν πάντα στο επίκεντρο!

Όμορφη κοπέλα.

Μακριά πλούσια μαλλιά...

καλλίγραμα  πόδια...

μάτια μεγάλα χαμογελαστά.

Κάποιος την είχε προειδοποιήσει.

Μη μου χαλάς το όνειρο του είπε...

Άσε με να παίξω.

Τώρα, την επισκέπτεται...

καθημερινά τα απογεύματα στην ψυχιατρική κλινική. Κ.Ρ

Τραύματα! Κ.Ρο.

 Τραυματα...

πανω σε λευκες σελιδες...

θαυματα περιμενουν...

στης ψυχης τα τρισβαθα. 

k.r

.

Σε κάθε δρόμο...Κ.Ρο

 Σε κάθε δρόμο αυτής της πόλης...

κάτι έχω αφήσει...

Σε κάποιον τα χέρια μου...

Σε άλλον τα πόδια μου...

Τα λόγια μου και τις κραυγές μου...

Τις σιωπές μου...

 την ψυχή μου έσωσα, κι αυτή κουρελιασμένη ....

Κάτι είναι κι αυτό.

k.r

Δεν χάνονται...Κ.Ρο.

 Δεν χάνονται έτσι οι άνθρωποι...

Ο καθένας ψάχνει τον δικό του δρόμο ...

αυτόν που θα τον οδηγήσει...

πίσω στον εαυτό του...

για να συναντηθούν ξανά, αγνοί κι αθώοι.

k.r

Κουράστηκα...Κ.Ρο.

 ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ.

Κουράστηκα να περιμένω...

Σε μια πόλη-ζόμπι μένω...

Τριγύρω όλοι φοβισμένοι ...

Σε χειρουργείο στριμωγμένοι,

Η ζωή σ' ένα φορείο, στα  επείγοντα νοσοκομείου,

Η χαρά σε απεργία ,υποταγή στην εξουσία 

όνειρα κουρελιασμένα, σε συρματόπλεγμα ριγμένα

εσύ να είσαι μακριά μου,  εγώ μέσα στην μοναξιά μου

Όχι δεν θέλουν το καλό μου, γυρεύουν μονάχα τον χαμό μου

Μία νύχτα ξερω με φεγγάρι, θα σαλπάρω κι όπου με βγάλει ,κουράστηκα.

k.r

Να δακρύζω...Κ.Ρο.

 Να δακρύζω...

Για μένα...

Για άλλους...

Στέγνωσα!

Κι εγώ που ήθελα ,να σηκώσω αυτούς που δεν μπορούσαν να περπατήσουν...

Rock n roll να χορέψουν...

Όσους να μιλήσουν δεν μπορουσαν...

Όμορφα τραγούδια να τραγουδήσουν...

Και όλους της Γης τους προδομένους...

Με χάδια κι αγάπη να πλημμυρίσουν.

k.r

Άφησα τα λόγια...Κ,Ρο.

 Άφησα τα λόγια...

Να πέσουν κάτω...

Τόσος θόρυβος...

Για το τίποτα...

Κι εσύ έψαχνες για νικητή...

Σε έναν κόσμο χαμένο!

k.r

Αυτό το λίγο...Κ.Ρο.

 Αυτό το λίγο που μου δόθηκε...

Το δαφνοστεφανώνω...

Σαν κόρη οφθαλμού το προσέχω...

Με πολύχρωμα χρώματα το βάφω...

Σ αυτό το λίγο μια μέρα θα  κατοικήσουμε...

Και κάτι μεγάλο φωτεινό θα φτιάξουμε!

k.r

Απ' την πολύ λαχτάρα...Κ.Ρο.

 Απ την πολύ λαχτάρα ...

Μια μέρα να συναντηθούμε...

Ίσως λέξη να μην βγαίνει...

Η σιωπή και το βλέμμα θα τα λένε όλα...

Και όλα θα είναι αληθινά!

k.r

Όμορφος είν' ο κόσμος...Κ.Ρο.

 όμορφος είν'ο κόσμος που έφτιαξα με κόπο...

Και μέσα του κατοικώ...

Που και που σκοτώνω καμμιά θλίψη...

Που πάει να μπει, απ' τ' ανοιχτό παράθυρο.

k.r

Ηλεκτρονικός έρωτας...Κ.Ρο.

 Ηλεκτρονικό φιλί...

Μια αγκαλιά ηλεκτρονική...

Ένα σ' αγαπώ...

Τα λέμε...

Έτσι κάθε ξημέρωμα τελειώνει...

Ο ηλεκτρονικός μας έρωτας.

k.r

Φοβάμαι! Κ.Ρο.

 Παγωμένος ο ήλιος λαμπερός...

Σημάδι ζωής κανένα...

Θλιμμένα ο σκύλος με κοιτάζει...

Διαβάτες με πένθιμο βηματισμό...

Μήπως σε κέρδισε το ψεύτικο όνειρο...

Κι εκεί ψηλά σε πήγε;

Σου άρεσαν τα ταξίδια...

Φοβάμαι!

k.r

Χιονονιφάδα...Κ.Ρο.

 Χιονονιφάδα...

Στο μαλλί σου να κάθομαι...

Εσύ να με διώχνεις...

Και να'μαι η επόμενη.

k.r

Σαν άγριος...Κ.Ρο.

 Σαν άγριος έζησα...

Στου εφήμερου την πλάνη παραδομένος...

Ψευτοχαρές...

Ψευτονίκες...

Σαν Άγιος θα φύγω...

Με μνήμες μαχαίρια...

Και μια γαλήνη που η κούραση φέρνει...

Χωρίς η ουσία μου ν αγαπηθεί.

k.r

..

Τίποτα ακατάληπτο...Κ.Ρο.

 Τίποτα ακατάληπτο...

Ανεξερεύνητες  περιοχές της ψυχής είναι...

Μιλάμε μόνο για σωστό και λάθος...

Μικρά τα βήματα...

Δεν θα φτάσουμε πότε.

k.r

Σκέψεις...Κ.Ρο.

 Πρώτα σπέρνουν τον θάνατο...

Και έρχονται μετά...

Να σου πουλήσουν ακριβά...

Την σωτηρία σου.

k.r

Τόσο εύθραυστη...Κ.Ρο.

 Τόσο εύθραυστη ήσουν...

Σαν σιωπή που έσπασε...

Μέσα στην βουβή νύχτα...

Από το θρόισμα των φύλλων μιας λεύκας...

Που έχασκε στη μέση του πουθενά!

k.r

Για ποιο ποίημα; Κ.Ρο.

 Και αν δεν κατάφερα Ανατολή να γίνω...

Χρώμα  από μια Δύση και να σου προσφερθώ...

Λουλούδι ν' ανθίσω, να μοσχοβολήσω...

Βροχή αν δεν κατάφερα να γίνω...

Τις θλίψεις σου να τις ξεπλύνω...

Πουλί να γίνω να πετάξω...

Την λευτεριά  να νιώσουμε μαζί...

Για ποιο ποίημα να σου μιλήσω;

k.r

Και αν με δείτε...Κ.Ρο.

 Και αν με δείτε αγκαλιά...

Με έναν κάδο σκουπιδιών...

Μη πείτε πως τρελάθηκα...

Είναι που αξία θέλω να δώσω...

Σε κάθε άχρηστο...

Σε κάθε πεταμένο!

k.r

Αναζητώντας...Κ.Ρο.

 Αναζητώντας την χαρά...

Νόμιζα πως ξόρκιζα την θλίψη...

Ξόδεμα ψυχής ήταν μονάχα...

Ότι διώχνεις επιστρέφει δριμύτερο...

Αγάπησα τις θλίψεις...

Χαρούμενος θλιμμένος περπατώ!

k.r

Τα κάλπικα...Κ.Ρο.

 Τα καλπικα...

δεν ειναι δυσκολο ν αναγνωρισεις...

Αρκει...

να στεκεις μακρια...

απο συμφεροντα και φιλοδοξιες...

και το βλεμμα καθαριζει.

k.r

Οι αποστάσεις...Κ.Ρο.

 Οι αποστάσεις...

Κρατάνε ζωντανά τα όνειρα...

Και οι σιωπές...

Τα όμορφα λόγια!

k.r

Να αγαπηθούμε...Κ.Ρο.

 Να αγαπηθούμε...

Χωρίς ταυτότητα...

Χωρίς ονοματεπώνυμο...

Προσπερνάμε...

 Προσπερνάμε  βιαστικά...

Χαμένοι στις σκέψεις μας...

Πόσα σ' αγαπώ χαθήκαν  έτσι;

k.r

Ζητούσες...Κ.Ρο.

 Ζητούσες να αναδυθείς... 

Μα πως;

Αφού φοβόσουνα τις καταδύσεις;

k.r

Έιναι στιγμές...Κ.Ρο.

 Είναι στιγμές...

Την ψυχή μου επιθυμώ...

Να παραδώσω...

Κάπου να ξαποστάσει... 

Χωρίς υποκρισία...

Φόβο...

Ψέμα...

Εκμετάλλευση...

 Να ξαναγίνει αθώα!

k.r

Έπιασε βροχή!Κ.Ρο.

 Έπιασε βροχή...

Έτρεξες τα όνειρα να μαζέψεις...

Μήπως και βραχούν...

Πρόλαβε ο Βαρδάρης...

Τα φύσηξε μακριά!

k.r

Όμορφα ταξίδια...Κ.Ρο.

 Τα πιο όμορφα ταξίδια...

Εκείνα της ψυχής...

Που για το τίποτα αγαπάς...

Χωρίς λόγο και σκοπό...

Χωρίς να θέλεις, να ζητάς...

Αυτά είναι που μένουν...

Τα άλλα εντυπώσεις...

Γρήγορα φεύγουν!

k.r

Φεγγάρια... Κ.Ρο.

 Φεγγαρια που δεν προλαβαν...

πανσεληνοι να γινουν...

λουλουδια τ αρωμα τους...

δεν προλαβαν να χαρισουν...

Ανθρωποι το ειναι τους...

δεν προλαβαν να γνωρισουν...

Ζωη σταλαγματια...

κι ωκεανος ο κοσμος. 

k.r

Αν δεν φανείς...Κ.Ρο.

 Και αν δεν φανείς...

Και τ όνειρο έχει ξεθωριάσει...

Και αν θολή ανάμνηση...

Τα σ αγαπώ μου γίνουν...

Δεν πειράζει!

Καλύτερος άνθρωπος θα έχω γίνει!

k.r

Ευχές...Κ.Ρο.

Προσμονές...

Ευχές βροχή...

Ελπίδες πλημμύρα...

Άρχισαν να κουράζονται κι αυτές...

Κρυφά σα να σου λένε...

Άνθρωπε σταμάτα...

Τα λόγια σου δεν έχουν αξία,..

Στρέψου εντός σου...

Μη μένεις στην επιφάνεια...

Όσο η ύλη σε καθορίζει...

Μονάχα προβλήματα θα συναντάς...

Είσαι παραπάνω από σκυλί , γλείφει τ αφεντικό για μια λειχουδιά...

Οι εξουσιαστές σου το γνωρίζουν...

Είσαι προβλεπόμενος γι αυτό διαχειρίσιμος...

Γίνε απρόβλεπτος...

Γίνε η ουσία σου...

Πώς θα γίνεις επανάσταση;

Γίνε ο βαθύς εαυτός σου...

Μέρος του σύμπαντος είσαι...

Ενώσου με τους συνανθρώπους...

Περαστικοί είμαστε, αυτό μας ενώνει...

Πίσω τι θ αφήσουμε;

Του χρόνου πάλι θα εύχεσαι...

Χωρίς βήμα μπροστά.

k.r

Σ αγάπησα! Κ.Ρο

 Σ αγάπησα ...

Αθόρυβα και ταπεινά...

Χωρίς κραυγές και ζήτω...

Σ αγάπησα...

Χωρίς να ζητώ...

Να θέλω, να μετράω...

Σ αγάπησα...

Με σιωπή και βλέμμα αληθινό...

Σ αγάπησα...

Λεύτερη να περπατάς...

Να βρίζεις, να κλωτσάς...

Και όποτε ζητάς, γαλήνη να  προσφέρω...

Σ αγάπησα...

Γι αυτά που προσπαθείς...

Παλεύεις και αξίζεις...

Μα κάποιοι σου τα στέρησαν...

Σ αγάπησα...

Για τα σκοτάδια σου, και το κρυμμένο Φως σου!

k.r

Ανέμελο περπάτημα...Κ.Ρο.

 Το ανέμελο περπάτημα ...

Δίχως σκοπό...

Δεν θέλεις κάπου να φτάσεις...

Κανείς δεν σε περιμένει...

Το σώμα σου, η ψυχή σου...

Δίχως σκέψεις...

Τι αθωότης! 

k.r