Είμαστε...
τα ανείπωτα...
Και τα κρυμμένα μυστικά...
Που θάψαμε στους κήπους της ψυχής μας...
Για ψεύτικους ήλιους μιλούσαμε...
Και είμασταν όμορφες και άγριες νύχτες.
Κωνσταντίνος Ρο.
Πόσες μοναξιές Κοιτάζουν θλιμμένα το φεγγάρι Κι αυτό θαρρείς δεν άντεξε την τόση λάμψη του Έψαχνε κάποιο σύννεφο Να πάει να κρυφτεί. Κων....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου