Το άστρο μου...

Το έσβησα μονάχος...

Κανένας άλλος δεν φέρει ευθύνη...

Το Φου μοναχός  το έκανα!

κ.ρ

 Ότι κι αν είπα...

Ότι κι αν έγραψα...

Ότι κι αν έπραξα...

Ένα κομμάτι αληθινής αγάπης γύρευα.

 κ.ρ

 Ισορροπώ στο τσίρκο σας

Με το ένα πόδι μου στην Γη

Το άλλο

Στον Ουρανό.

κ.ρ

 Θα τρέξω σ' αυτούς

Που τίποτα δεν θέλουνε να πούνε

Τίποτα δεν θέλουνε ν ακούσουν

Αρνητές της ζωής

Είναι αυτοί που βαθιά την αγάπησαν

Πουθενά δεν την βρήκαν.

κ.ρ

 Κάναμε όνειρα

Με τον χρόνο να τελειώνει

Τέλειωσε η ζωή

Μαζί και τα όνειρα.

κ.ρ

 Κάποτε

Θα σωπάσουμε

Ο απολογισμός θα ειναι

Διαμαρτυρίες

Δικαιολογίες

Ανείπωτα

Και μια απέραντη μοναξιά.

κ.ρ

 Έναν δικό μου άνθρωπο να έχω

Να λέει πως με ξέρει

Κι ας μη με ξέρει

Κάτι είναι κι αυτο

Έτσι κι αλλιώς

Ξένοι μεταξύ ξένων πορευόμαστε

Χρυσό το ψέμα κάνουμε

Να μοιάζει με αλήθεια.

κ.ρ

 Την ατόφια σου ψυχή

Να προστατεύεις

Μη την σπαταλας

Λοιδορούνται

Συκοφαντούνται

Χλευάζονται

Δεν αγαπιούνται εύκολα

Ούτε και φανερά

Οι ατόφιες ψυχές.

κ.ρ

 Ένα κερί απέμεινα

Σε μακρινό ξωκλήσι

Μ ανάβουν οι προσκυνητές

Οι άνεμοι με σβήνουν.

κ.ρ

 Νυχοπατώντας τις νύχτες

Τους λαβυρίνθους του μυαλού μου

Επισκέπτεσαι

Η ανάσα σου ζεστή

Το βλέμμα σου υγρό

Με σκέφτεσαι σε ρωτάω;

Ναι απαντάς

Κι έτσι γαλήνια αποκοιμιέμαι.

Κ.Ρ.

 Σε πλησίασα

Σαν φύλλο που ακούμπησε στο χώμα

Σαν πουλί

Που κάθησε πάνω στο κλαδάκι

Αθόρυβα

Είδα τις λίμνες

Των δακρυσμένων σου ματιών.

Κωνσταντίνος Ρο.

 Και όταν, όλα τριγύρω 

Θα έχουν καταρρεύσει

Δεν θα έχω που να σταθώ

Το τελευταίο αληθινό φιλί σου

Φύλαξε το, πολύτιμο σαν φυλακτό

Να μου το δώσεις.

Κωνσταντίνος Ρο

 Τι να τα κάνω τα φεγγάρια

Τα μάτια σου με φώτιζαν τις νύχτες

Λείπεις!

Κωνσταντίνος Ρο

 Ότι έμαθα...

Μου το έμαθαν οι πέτρες...

Οι έρημοι δρόμοι και τ' αδέσποτα...

Με στροβίλισαν  άνεμοι ,περιπλανήθηκα...

Λαβωμένο αγρίμι στην άγρια πόλη...

Κιθάρες,γέλια και τραγούδια σε υπόγεια υγρά...

Φτηνό κρασί του λίτρου,  εφήμεροι έρωτες...

Σκληρή σιωπή,πέτρα ψυχή, πάλι φευγιό...

Rock bars, ανούσια λόγια, λιώμα το χάραμα με εβρισκε, ένα σκυλί  μ'ακολουθούσε 

Πάντα μέσα μου, κρυμμένο ένα λουλούδι...

Το φύλαγα για την αγάπη. κ.ρ

 Που να χωρέσεις...

Σε τόση θλίψη...

Εσύ που τα ύψη αγάπησες...

Που να χωρέσεις σε τόσο ψέμα...

Εσύ που αίμα έδινες για αλήθεια...

Που να χωρέσεις σε τόση απουσία ουσίας.

Πουθενά δεν χώρεσες  παρά μονάχα σε μια συγχώρεση. κ.ρ

 Έγινα δρόμος...

Αν θέλεις γίνε βήμα...

Δάκρυ έγινα...

Αν θέλεις  βλέμμα γίνε...

Έγινα ρίζα...

Δένδρο γίνε...

Πως θα χτίσουμε ζωή; κ.ρ

 Αποψε μη βαλεις τα καλα σου...

Φορεσε την μαύρη σου ψυχη...

 το πικρο χαμογελο σου...

και έλα!

Τιποτα δεν εψαχναν στον κοσμο αυτο...

οι εύχαρεις  και ευγενικοι...

εκτος απο την βολεψη τους.

Μα τον κόσμο...

Οι θλιμμένοι θέλουν να αλλάξουν.κ.ρ

 

Αδέσποτες οι σκέψεις μου

Σαν σκύλοι τριγυρνάνε

Στον νου

Μέρα και νύχτα

Πότε αλυχτάνε

Πότε ήρεμα κοιτάνε

Τι να ζητάνε 

Αδέσποτα σκυλιά οι σκέψεις μου

Για αγάπη πεινασμένα....

Σε μια γωνιά κουρνιάζουν

Τον κόσμο περιφρονητικά  κοιτάζουν.

κ.ρ

 Μουντό το πρωινό...

Μονάχα οι γλάροι πετούν λεύτεροι.

Δεν ζητάνε δεν περιμένουν τίποτα...

Κλονισμένη η πίστη μου...

Ο σκύλος χαίρεται κουνώντας την ουρά του...

Ότι ζητούσα έφευγε...

 έφευγα απ' ότι με ζητούσε...

Η Μοίρα!

Κι εσύ όνειρο στις ξάγρυπνες νύχτες μου...

Φυλακας-αγγελος εγώ των ρημαγμένων ψυχών.

 Ιχνος βιας δεν εβρισκες εντος του.

Τις νυχτες ξεθαβε την ψυχη του...

απο τα ερειπια περασμενων χρονων.

...γονεις...

...δασκαλοι...

...κοινωνια.

Ιχνος βιας δεν εβρισκες εντος του.  κ.ρ

 Τις νύχτες...

Κάνω ταμείο...

Ωφέλησα  κάποιον σήμερα;

Πάντα έλλειμμα βρίσκω! 

Κωνσταντίνος Ρο.

 Διάφανη σαν νερό...

Άπιαστη σαν αέρας...

Νερό κι αέρας...

Αφέθηκα  στην τρικυμία σου! κ.ρ

 Έτσι σπάταλα που έζησα...

Παρορμητικά...

Μεγαλόψυχα..

Αθώος και ένοχος μαζί...

Θαρρώ πως έναν ευτυχισμένο θάνατο αναζητούσα...

Παρά μια ευτυχισμένη ζωή.

Κωνσταντίνος Ρο.

 Και αν της πληγής σου είδα...

Το ολάνθιστο λουλούδι...

Μακριά σου δεν έφυγα...

Η γύμνια της ψυχής σου...

Άγγελο με έκανε...

 σε προστατεύει!

κ.ρ

 ΕΡΩΤΙΚΟ.

Τόσο εύθραυστη...

Πώς να σ' αγγίξω...

 σιωπή έμοιαζες

Που έσπασε μέσα στην νύχτα...

Από τό θρόισμα των φύλλων μιας λεύκας.

Κουβαλούσες στο σώμα σου

Όλα τα δίσεκτα έτη του αιώνα.

κ.ρ

 Σαν ερθει η ωρα...

και την γλυκια κουραση νιωσεις της ζωης...

τα λογια των ανθρωπων ομοια σου μοιαζουν...

ρουχα φθαρμενα σου θυμιζουν και παλια...

  εχεις ξεφυγει απ τις χαρες...

και οι λυπες δεν σε πιανουν...

την φυση αρχισες ν αγαπας...

και μεσα της θέλεις να περπατας...

το μονοπατι του εαυτου σου ειναι αυτο...

που δυσκολα το βρηκες.κ.ρ

 Μείναμε μονάχοι...

βλέπεις οι ζωές μας...

δεν έμοιαζαν με των πολλών...

δεν είχαν καθωσπρεπισμό και "σοβαρότητα"

είχαν περιπέτεια

 δεν πειράζει...

βλέποντας τα δυο σου μάτια...

και διαβάζοντας ποιήματα σου

νιώθω τον κόσμο να μου χαμογελά ξανά!

Ναυαγός. Κ. Ρο.

 Ναι!

Ναυάγησα μέσα στα δύο σου μάτια...

Δεν θέλησα να σωθώ...

Στεριά δεν γύρεψα!

ΤΑ ΠΡΩΙΝΑ...

 Τα πρωινά...

Περπατώ στην αδιάφορη

Επιφάνεια της ζωής...

Πλαστικά χαμόγελα...

Να πετύχω ψεύτικους σκοπούς

Τις νύχτες...

Δραπετεύω από το κελί...

Ζω στο όνειρο...

Να καταφέρω να ζήσω...

Αληθινός...

Όχι με το στανιό χαρούμενος...

πόσο χαρούμενος  να είσαι...

Με τόση υποκρισία...

Η χαρά είναι υπόθεση των υποκριτών

Η θλίψη των αληθινων.

ΣΤΟ ΚΑΦΕ.

 

Πηγαίνω στο καφέ των μόνων

Εδώ όλοι μοναχοί πινουν τον καφέ τους

Και όσοι  με παρέα...

Μοναχοί  κι αυτοί...

Εδώ σκοτώνω τις ώρες 

Τα χρόνια..

Κ.Ρ

ΓΥΜΝΗ ΨΥΧΗ.

 Γυμνή ψυχή μου...

Τα ντυμένα λόγια μου ακούς...

Και γελάς!

ΜΕ ΡΩΤΑΣ.

 

Με ρωτάς πώς τα περνάω...

Τι να σου πω...

Καλά;.

Άσχημα;

Απλά περιμένω...

Πάντα περίμενα...

Μη ρωτήσεις τι...

Πάντα κάτι περίμενα...

Με μια γεύση γλυκόπικρη στο στόμα.

κ.ρ

ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ.

 Σε περιμένω...

Στην σιωπή του δάσους...

Εκεί που οι άνθρωποι...

Δεν ψάχνουν δικαιολογίες  ν αγαπηθούν...

Χωρίς ταυτότητες...

Χωρίς ονοματεπώνυμα...

Χωρίς παρελθόν...

Χωρίς μέλλον...

Αγαπιούνται!

Υπήρχα...Κ.Ρο.

 Υπήρχα αληθινά...

Μοναχά εκεί που δεν υπήρχα...

Τις νύχτες...

Αστέρι φλεγόμενο....

το ανέφικτο  ζούσα...

Τα πρωινά, τις στάχτες μου μάζευα. κ.ρ

Εξομολόγηση. Κ. Ρο.

 Και μη θαρρείς

Αν βλέπεις λίγο φως σε ότι γράφω...

Σκοτάδια ήταν που εξομολογήθηκαν. κ.ρ

ΜΟΥ ΕΙΠΑΝΕ. Κ.ΡΟ

 

Έγινες παράξενος μου είπανε...

Έγινα ο εαυτός μου τους είπα...

Δεν χαμογελάς μου είπανε...

Αγάπησα τις θλίψεις μου τους είπα

Μονάχος πάντα περπατάς μου είπανε...

Δεν Μ ενοχλεί ο θάνατος τους είπα..

Φίλους δεν έχεις πια μου είπανε..

Έχω τον εαυτό μου τους είπα.

ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ.

 

Σου άνοιγα την ψυχή μου

Εσύ μου ανέλυες τον σοσιαλισμό...

Στο μεταξύ....

Μας είχε καταβροχθισει όλους ο καπιταλισμός!

Κωνσταντίνος Ρο.

ΟΛΑ ΠΟΙΗΣΗ.

 Όλα ποίηση...

Ακόμα κι εκείνο το μυρμήγκι...

Που έτρεχε βιαστικά κουβαλώντας ένα ξυλαράκι..,

Κι εσύ πρόσεξες, μην  τυχόν και το πατήσεις. κ.ρ

ΚΑΠΟΤΕ.

 

Κάποτε τα δάκρυα στερεύουν...

Ακολουθεί η γλυκιά αδιαφορία...

Το ένστικτο της επιβίωσης...

Θα ζήσεις;

Θα χαθείς;

Η ζωή δεκάρα δεν δίνει  για το τι θα πράξεις...

Δίνεις νόημα στην ζωή... Από μόνη της δεν έχει κανένα...

Συνεχίζεις...

Κωνσταντινος Ρο

ΜΟΝΑΞΙΑ.

 Σου μίλησα για έρωτα...

Μέσα στην απόγνωσή μου

Σου μίλησα για αγάπη...

Χωρίς να μ'αγαπάω...

Τι κάνει αυτή η μοναξιά

Πόσες κουβέντες βάζει στο στόμα

Πόση υποκρισία. κ.ρ

ΤΕΛΟΣ ΤΑ ΛΟΓΙΑ. Κ.ΡΟ

 

Τέλος τα λόγια...

Ας τα κάψουμε...

Τα λόγια χάνουν το μπόι τους...

Μπροστά στον σκοπό...

Και ποιος  ο σκοπός;

Χάθηκε η αθωότητα...

Ας τα κάψουμε λοιπόν...

Μήπως κι από τις στάχτες...

 λέξεις άδολες ανθίσουν.

Κωνσταντίνος Ρο.

ΚΡΑΥΓΑΖΕΙ! Κ.ΡΟ

 

Δεν σωπαίνει...

 ακούς;

Κραυγάζει!

Κάτω από ματωμένα φεγγάρια..

Λόγια ακατάληπτα...

Μνήμες ξυράφια...

Μια σκιά μονάχα άφησαν...

Και δυο μεγάλα φοβισμένα μάτια!

Κωνσταντίνος Ρο.

ΤΡΑΓΙΚΑ.

 Τραγικά μοναχοί...

Τραγικά ελεύθεροι...

Όλοι μια φυλακή ψάχνουν ν αγαπήσουν.

ΕΠΙΚΑΊΡΟΤΉΤΑ

 Δεν υπάρχει επικαιρότητα...

Υπάρχουν οθόνες...

Που στάζουν αίμα!

ΕΥΓΕΝΕΙΑ. Κ. Ρο

 Τόση ευγένεια τριγύρω...

Κι αλήθεια πουθενά!

ΕΣΕΙΣ. Κ.ΡΟ

 Εσείς...

Που δεν τολμήσατε ποτέ...

Να βγάλετε την ψυχή σας έξω...

Σωπάστε!

Το μόνο που μπορείτε να κάνετε επιτυχώς...

Είναι να βλέπετε την ζωή από την κλειδαρότρυπα! κ.ρ

ΣΥΣΚΕΥΑΣΙΑ ΔΩΡΟΥ. Κ.ΡΟ

 

Σε συσκευασία δώρου...

.

Γιατί να με προσφέρω...

Ακόμη ένα ψέμα

Ακόμη ένα παραμύθι

Σε τι ωφελεί;

.

Θα πέσεις από ψηλά..

Αγάπησε αυτά που θέλω να υπαρξω..

ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ..Κ.ΡΟ.

 

Πως μας αφήνει στο τέλος η ζωή...

 χωρίς πόδι...

χωρίς χέρι...

Χωρίς ψυχή...

Λειψούς και μόνους ..

Στο χώμα μας φυτεύουνε...

Μήπως κι ανθίσουμε από κει. κ.ρ

ΠΕΤΥΧΑ. Κ.ΡΟ

 Πέτυχα πολλά...

Αποτυγχάνοντας...

Το κυριότερο...

Σκότωσα την υποκρισία.κ.ρ

Η ΑΓΑΠΗ. Κ.Ρο.

 Η ΑΓΑΠΗ

Πόσο φτηνή έγινε η αγάπη...

Τώρα την βρίσκεις στις λαϊκές αγορές...

Τις μεσημβρινές ώρες...

Που πέφτουν οι τιμές...

Δίπλα σε κάτι σάπια πορτοκάλια.κ.ρ

Όλο τον κόσμο! Κ.Ρο.

 Πόσο φως έκρυβαν τα σκοτάδια σου...

Τι όμορφα λόγια έλεγε η σιωπή σου...

Κι αυτή η συστολή σου...

Μου χάριζε τον κόσμο όλο!

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ.

 Τόσα ταξίδια έκανες...

Τόσους ανθρώπους γνώρισες...

Μόνο και μόνο...

Στο πατρικό σου σπίτι να επιστρέψεις...

στην κάμαρά σου την παιδική. κ.ρ

ΚΑΝΕΝΑΝ...Κ.ΡΟ

 Κανέναν δεν περίμενα...

Κανείς δεν με περίμενε...

Και έτσι...

Όλο τον κόσμο μπορούσα ν αγαπήσω!κ.ρ

ΚΟΝΤΑ ΣΟΥ.

 

Κοντά σου έμαθα...

Να σκύβω το κεφάλι...

Να σε κοιτάζω με βλέμμα ραγισμένο...

Μαζί σου να υποφέρω...

Το χέρι να σου σφίγγω...

Και να σ' αγαπώ!

Κωνσταντίνος Ρο.

ΔΡΑΠΕΤΗΣ.

 ΔΡΑΠΕΤΗΣ.

Μη φοβάσαι...

Ο θόρυβος που ακούς...

Οι αλυσίδες που μου φόρεσαν είναι...

δραπέτης είμαι...

Μα άνθρωπος δεν βρέθηκε να μου τις κόψει. κ.ρ

ΩΡΑΙΕΣ ΨΥΧΕΣ. Κ. Ρο.

 

ΟΙ ωραίες ψυχές...

Πλανήτες ανεξερεύνητοι...

Όχι δεδομένες...

Ψυχές του λάθους..

Του πάθους...

Της συγχώρεσης...

Της γνώσης...

Της καταστροφής...

Της δημιουργίας...

Αυτόφωτες.κ.ρ

ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ. Κ.ΡΟ.

 Κάποιος σε περιμένει...

Μη φοβάσαι...

Μη λυπάσαι...

Κάποιος λιμάνι έγινε...

Και περιμένει...

Καράβι ήταν κάποτε...

Σε θάλασσες φουρτουνιασμένες...

Αγάπησε τους ναυαγούς...

Τώρα  περιμένει...

Σε ήρεμα νερά...

Να σε ταξιδέψει. κ.ρ