ΕΙΤΕ.
Είτε χαρούμενος...
Είτε θλιμμένος...
Ο ήλιος το πρωί θα ανατέλλει...
Είτε χαρούμενος, είτε θλιμμένος...
Τα σύννεφα θα φέρνουνε βροχή...
Είτε χαρούμενος είτε θλιμμένος...
Πάντα κάποιος θα πεθαινει...
Πάντα κάποιος θα γεννιέται...
Πάντα κάποιος θα χάνει...
Πάντα κάποιος θα κερδίζει...
Γιατί να είσαι θλιμμένος;
Κωνσταντίνος Ρο.
Είμαστε...
τα ανείπωτα...
Και τα κρυμμένα μυστικά...
Που θάψαμε στους κήπους της ψυχής μας...
Για ψεύτικους ήλιους μιλούσαμε...
Και είμασταν όμορφες και άγριες νύχτες.
Κωνσταντίνος Ρο.
ΤΟ τραύμα σ έκανε πουλί...
Και θέλεις να πετάξεις...
Το τραύμα σ έκανε φυγή
ψάχνεις γαλήνη να κρυφτείς...
Το τραύμα σ έκανε σιωπή...
Κι'ατέλειωτη ζητάς αγάπη...
Το τραύμα σε έκανε μοναδικό...
ξεχωριστό! κ.ρ
Είχε μια θλίψη στο βλέμμα....
Ακόμα και στις χαρές της...
Σαν κάτι να μην της έφτανε...
Όλα τριγύρω τα ένιωθε τόσο μικρά κι ασήμαντα...
Κάποτε οι χαρές φύγανε και η θλίψη τύλιξε την ψυχή της...
Έκανε μοναχικούς περιπάτους στην παλιά πόλη, στα κάστρα,
Συνομιλούσε με τον βαθύ εαυτό της, και φωτογράφιζε ουρανούς και σύννεφα...
Ποια άραγε ήταν ,τι έψαχνε να βρει ,τι είναι ευτυχία συχνά ρωτούσε τον εαυτό της...
Τα καλοκαίρια συνομιλούσε με την θάλασσα, την γαλήνευε...
Ίσως όλο το παρελθόν της ήταν ένα ψέμα,γιατί απουσίαζε ο αληθινός εαυτός της...
Ίσως η θλίψη που ζούσε τώρα ,την οδηγούσε μυστικά σ'αυτον.
Κωνσταντίνος Ρο.
Έναν ευτυχισμένο θάνατο αναζητούσα...
Και ας πίστευα πως έψαχνα...
Μια ευτυχισμένη ζωή.
Κωνσταντίνος Ρο.
Με μια γεύση θανάτου στα χείλη...
Και την αίσθηση του μάταιου...
Να κυλάει στις φλέβες...
Συνεχίζω και ζω.
Κωνσταντίνος Ρο.
Κίτρινα τα φύλλα στους δρόμους...
Με όνειρα μοιάζουν...
Πέρα δώθε ο άνεμος τα ταξιδεύει...
Κι εκείνο το σ' αγαπώ...
Που έγραψες μια νύχτα σε λευκή σελίδα...
Ξεθώριασε με τις πρώτες βροχές...
Και έρχεται ο χειμώνας!
Κωνσταντίνος Ρο.
