Και τοσο ο φοβος...
εγινε τροφη μας...
καθε χαρα...
φανταζει υποπτη...
Και τοσο το κεφαλι σου...
εμαθες να σκυβεις...
Κάθε που το σηκώνεις...
ιλιγγους παθαινεις.
k.r
Πόσες μοναξιές Κοιτάζουν θλιμμένα το φεγγάρι Κι αυτό θαρρείς δεν άντεξε την τόση λάμψη του Έψαχνε κάποιο σύννεφο Να πάει να κρυφτεί. Κων....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου