Η ζωή μας περιμένει...Κ.Ρο.

 Η ζωή μας περιμένει...

Τα δάκρυα μας ποτίζουν τώρα  την Γη...

Κι ανθίζουν σπάνια πολύχρωμα λουλούδια...

Τα μονοπάτια μας συναντήθηκαν...

Δύσκολα μονοπάτια...

Βγήκαμε στο ξέφωτο της αγάπης...

Πίσω μην κοιτάξεις...

Ερημιά και πονος...

Ήρθε η ώρα να τραγουδήσουμε...

Τα πιο όμορφα τραγούδια...

Να ζήσουμε  τα όνειρα μας. κ.ρ

Συγχωρα με. Κ.Ρο.

 Αλήθεια πως ξεχάστηκα εδώ πέρα...

Με πόρτες  και παράθυρα κλειστά...

Συγχώρα με Θεέ μου...

Που τόσο απόκοσμος υπήρξα...

Τόση  απεραντοσύνη μέσα μου...

Πουθενά δεν την χώρεσα...

Παρά μονάχα στην ερημιά μου! κ.ρ

 Πόση ελευθερία πόθησα...

Μα δεν είχα που να πάω...

Πόσα ταξίδια έκανα...

Για να με συναντήσω...

Για πόσες επαναστάσεις μίλησα...

Πριν ρίξω   τους φράχτες της ψυχής μου...

Ότι κι' αν είπα κάτι έλειπε...

Ότι κι' αν είπα κάτι περίσσευε ...

Μα ποιος ν' αγαπήσει μια σιωπή...

Με τόσα τριγύρω παραμύθια. κ.ρ

Επανεκκίνηση. Κ.Ρο.

 

Ηλιαχτίδα έγινα...

Τρύπωσα ξαφνικά...

Στο σκοτεινό δωματιό σου...

Ίσως και να φοβήθηκες...

Να αναρωτήθηκες...

Πως  βρέθηκε  φως μέσα στην τόση σκοτεινιά...

Απόψε μην κλάψεις...

Όλα τώρα ξεκινάνε! κ.ρ

Μοναξιά είμαι...Κ.Ρο.

 Μοναξιά  είμαι...

Καπου-καπου φοράω το στενό ρούχο των κοινωνικών συναναστροφών ...

Μα το ψέμα δεν μου πηγαίνει...

Βιαστικά την νύχτα το πετάω...

Να φορέσω και πάλι την σιωπή...

Να νιώσω ουσιαστικός και γεμάτος. κ.ρ

Περνάει η ζωή...Κ.Ρο.

περνάει η ζωή...

Κι'εσύ ζεις...

Σαν να μην είσαι εσύ...

Μα κάποιος άλλος..

Που την ζωή σου  υπονομεύει. κ.ρ

Περπατάμε...Κ.Ρο.

 Περπατάμε δήθεν λεύτεροι...

Μα τα σκοτάδια της ψυχής...

Αλυσοδεμένους μας κρατάνε .

Πτώση...Κ.Ρο.

 

Έπεσα από τον τελευταίο όροφο του εαυτού μου...

Βρέθηκα στο μηδέν....

Κατά την πτώση  δεν με συνάντησα πουθενά...

Μονάχα φωνές άλλων άκουγα...

Και κάτι προσπάθειες να αποδείξω όσα δεν ήμουν....

Εδώ στο μηδέν δεν χρειάζεται να προσπαθείς....

Ούτε να αποδεικνύεις...

Είσαι γυμνός Εσύ! κ.ρ

Σε όσους...Κ.Ρο.

 Και σε όσους απέμεινε λίγη ψυχή και αθωότητα ...

Μέσα από τα όνειρα μονάχα μπορούν να αναπνεύσουν...

Μα και αυτά τα όνειρα, κάποιοι τους τα γκρεμίζουν...

Μέχρι να τους κλεψουν και την τελευταία ανάσα. κ.ρ

Ας σωπάσουμε....Κ.Ρο.

 Ας σωπάσουμε λίγο...

Να πάει η αγάπη να ξεκουραστεί...

Να γαληνέψει...

Να πάει να βρει αυτούς...

Που δεν την κούρασαν...

Δεν την ταλαιπώρησαν...

δεν μίλησαν ποτέ γι αυτήν...

Μοναχά την ένιωθαν σιωπηλοί...

Να πάει να βρει αυτούς...

Που ανάγκη την είχαν μεγάλη. κ.ρ

Η αμφιβολία...Κ.Ρο.

 Και ας ήταν...

Για λίγο ν' άνοιγες την ραγισμένη σου ψυχή...

Να πεις τι νιώθεις...

Η αμφιβολία...

Σκοτώνει ακόμα και τους άτρωτους. κ.ρ

Στης θλίψης...Κ.Ρο.

 Στης θλίψης κατοικώ...

Το όμορφο και σιωπηλό νησί...

Εκεί που ζούνε...

Οι χαμένοι και οι αθώοι. κ.ρ

ΧΡΟΝΟΣ...Κ.ΡΟ.

 

Τα δευτερολεπτα...

τα λεπτα...

οι ωρες...

οι μερες...

οι βδομαδες...

οι μηνες...

τα χρονια...

τρεχουν όλα βιαστικα...

τιποτα δεν θα μεινει...

παρα μοναχα αυτοι οι τοιχοι...

κρατωντας φυλαγμενα πανω τους...

τα μυστικα μας...

και όσα δεν προλάβαμε να ζήσουμε. κ.ρ

Τόσες ευχές...Κ.Ρο.

 Τόσες ευχές...

Και όλα τα αστέρια καρφωμένα ψηλά στον ουρανό...

Ούτε ένα είπε να πέσει...  

Μία ευχή να πιάσει!  κ.ρ

Υπήρξαμε...Κ.Ρο.

 Υπήρξαμε αληθινά  μόνο εκεί που δεν ήμασταν...

 Όπου ήμασταν ,όνειρα και επινοήσεις άλλων ήμασταν...

Και όχι εμείς. κ.ρ.

Σώπασα! Κ.Ρο.

 Σώπασα...

Αφουγκράστηκα  πίσω  από τα λόγια των ανθρώπων...

Τι ερημιά!

κ.ρ

Ποιον άνεμο...Κ.Ρο.

 Ποιον άνεμο να βρω...

Μαζί του να με πάρει...

Πρίν μαραθώ...

Κακομοιρος στην άθλια χώρα...

Ποιον άνεμο να βρω...

Χωρίς προορισμό...

Χωρίς αποσκευές...

Με γέλια μόνο και χαρές...

Μαζί να ταξιδέψουμε  σε χώρες μυστικές.  κ.ρ

Έψαχνες...Κ.Ρο.

 Έψαχνες την αγάπη στα βαθιά...

Κι αυτή πλατσούριζε στα ρηχά...

Αθώο παιδάκι.

κ.ρ