Με θαυμασμό τους άστεγους κοιτάζω...
η ελευθερία τους...
Η αληθινή αξιοπρέπεια...
Ο καθένας και μια ιστορία...
Η κάθε τους μέρα περιπέτεια...
Όχι οίκτο...
Ήρωες είναι...
Άλλωστε το περήφανο βλέμμα τους δεν το επιτρέπει.
Αργά τα βράδια τον ύπνο τους παρατηρώ...
Σε παγκάκια..
εισόδους οικοδομών.. στάσεις λεωφορείων..
Και πάντα το ίδιο ερώτημα ...
Τι όνειρα άραγε βλέπουν;
Μερεύει ο άνθρωπος...
σαν το Εγώ του...
δεν έχει ανάγκη...
άλλο να τραφεί...
Σωπαίνει...
Ψάχνει την πιο ψηλή βουνοκορφή. κ.ρ
Και ποιος είσαι; Ρώτησες...
Ένα τίποτα ντυμένο κάτι σου απάντησα.
Το τιποτά μου ν αγαπάς...
Το κάτι, από κάποια λαϊκή φθηνά αγόρασα! κ.ρ
Kαι οσοι δεν μπορεσαν...
τον εαυτο τους να ξεγελασουν...
τους ξελογιασε...
Ο ουρανός...
Ο ήλιος...
Η νύχτα...
Τ άστρα...
Το φεγγάρι. κ.ρ
Ας μείνουμε με τους λίγους....
Οι πλειοψηφίες πάντα απρόσωπες...
Δημιουργοί θορύβων είναι...
Και κυνηγοί συμφερόντων.
Ας μείνουμε με τους λίγους...
Τους αγενείς τους αγέλαστους τους ντόμπρους τους απροσάρμοστους...
Αυτούς που εαυτούς έκαψαν...
Και έμαθαν τι πάει να πει αλήθεια. κ.ρ
Μη ρωτάς ο Έρωτας τι είναι...
Διάλυση είναι!
Διαλύεται ο ένας μέσα στον άλλον και χάνονται.
Παραδείσους ψάχνουν να κατοικήσουν...
Ας ονειρευτούμε λοιπόν. κ.ρ
Σκάβεις βαθιά...
Έκπληξη!
Που ήταν κρυμμένη τόση αγάπη; Απορείς!
Το ξόδεμα αρχίζεις...
Φοβάσαι πως μια μέρα θα σε πνίξει! κ.ρ
Που να χωρέσεις...
Σε τόση θλίψη...
Εσύ που τα ύψη αγάπησες...
Που να χωρέσεις σε τόσο ψέμα...
Εσύ που αίμα έδινες για αλήθεια...
Που να χωρέσεις σε τόση απουσία ουσίας.
Πουθενά δεν χώρεσες παρά μονάχα σε μια συγχώρεση. κ.ρ
Έγινα δρόμος...
Γίνε αν θέλεις βήμα...
Δάκρυ έγινα...
Αν θέλεις γίνε βλέμμα...
Έγινα ρίζα...
Δένδρο γίνε...
Πως θα χτίσουμε ζωή; κ.ρ
Αποψε μη βαλεις τα καλα σου...
Φορεσε την μαύρη σου ψυχη...
και το πικρο χαμογελο σου...
και έλα!
Τιποτα δεν εψαχναν στον κοσμο αυτο...
οι εύχαρεις και ευγενικοι...
εκτος απο την βολεψη τους.
Όμως τον κόσμο...
Οι θλιμμένοι τον αλλάζουν. κ.ρ
Οι λέξεις μου...
Φερμένες απ' την κόλαση...
Παράδεισο γυρεύουν.
Αχ θάλασσα φουρτουνιασμένη!
Πόση Γαλήνη λαχτάρισες!κ.ρ
Ο θαυμασμός...
Πάντα ένιωθα...
με έβγαζε από τον δρόμο.
Συγχώρα με Θεέ μου...
Που τόσο απόκοσμος υπήρξα! κ.ρ
Διάφανη σαν νερό...
Άπιαστη σαν αέρας...
Νερό κι αέρας...
Αφέθηκα στην τρικυμία σου! κ.ρ
Και κάποτε...
Καις τα όνειρα και τις ελπίδες..
Σβήνεις τα παραμύθια...
Μόλις αντιληφθείς...
Πως η ελπίδα θα πεθάνει τελευταία...
Αφού πρώτα σε πεθάνει.κ.ρ
"Χαλάς την πιάτσα"...
Είπε ο παλιός κηφήνας...
Δημόσιος υπάλληλος...
Στον νέο και ευσυνείδητο εργαζόμενο.
Έτσι συνεχίστηκε η καταστροφή. κ.ρ
Αυτόν...
Που δεν ζήτησε ποτέ...
Μη τον αναζητήσετε...
Με τα παρακάλια σας γελούσε...
Στα αζήτητα η κατοικία του...
Την έχει αγαπήσει! κ.ρ
Σαν ερθει η ωρα...
και την γλυκια κουραση νιωσεις της ζωης...
τα λογια των ανθρωπων ομοια σου μοιαζουν...
ρουχα φθαρμενα σου θυμιζουν και παλια...
εχεις ξεφυγει απ τις χαρες...
και οι λυπες δεν σε πιανουν...
την φυση αρχισες ν αγαπας...
και μεσα της θες να περπατας...
το μονοπατι του εαυτου σου ειναι αυτο...
που δυσκολα το βρηκες.κ.ρ
Ιχνος βιας δεν εβρισκες εντος του.
Τις νυχτες ξεθαβε την ψυχη του...
απ τα ερειπια περασμενων χρονων.
...γονεις...
...δασκαλοι...
...κοινωνια.
Ιχνος βιας δεν εβρισκες εντος του. κ.ρ
Αν ψηλά με βάλεις...
Θα ζαλιστώ...
Θα θέλω να κατέβω...
Αν χαμηλά με βάλεις...
Δεν θα μπορώ να αναπνεύσω...
Θα θέλω να ανέβω...
Άσε με...
Νεράκι νάμαι να κυλώ...
Τα δάση ν αγναντεύω. κ.ρ
Τον ίδιο βλέπουμε ουρανό ...
Ο ίδιος ήλιος μας ζεσταίνει...
Τις νύχτες μας το ίδιο φεγγάρι τις φωτίζει...
Κι εμείς στης Γης την αρένα ετοιμοπόλεμοι, ψάχνουμε διαφορές κάτω απ' τον ίδιο ουρανό.κ.ρ
Ένας άγγελος από την μια...
Ο διάβολος από την άλλη...
Την ψυχή μου τραβάνε.
Πότε σαν άγγελος...
Πότε σαν διάβολος...
Πορεύομαι! κ.ρ
Ιερές παύσεις...
Τόσο κοντά..
.
Οι λέξεις περιττές...
Το φεγγάρι μοναχά...
Γνώριζε τους πόθους..
Τα μυστικά μας...
Λέξη δεν βγάλαμε ...
Την μαγεία δεν θέλαμε να χάσουμε. κ.ρ
Όταν είμαι σοβαρός...
Ένα παιδάκι μέσα μου...
Στα γέλια ξεκαρδίζεται...
Και όταν λέω αστεία...
Το παιδάκι αυτό... λυπημένα με κοιτάζει.κ.ρ
Μετρούσα...
Μέρες...
Βδομάδες...
μήνες...
Χρόνια...
Ένσημα...
Ευτυχίες..
Δυστυχίες...
Κάποτε τα μέτρα θα μου πάρουν. κ.ρ
Και ειπαμε ευαισθητους...
τους ευσυγκινητους...
ηθικους τους φοβισμενους...
καλους τους ανημπορους...
κακους αυτους που ελεγαν αληθειες...
εξυπνους τους συμφεροντολογους...
βλακες τους σιωπηλους...
ποσο λαθος τα "σωστα" μας.κ.ρ
Το εικονοστάσι.
Το βαρύ ξύλινο εικονοστάσι, επιβλητικό έστεκε ψηλά στην γωνία του παιδικού δωματίου.
Η μητέρα κάθε βράδυ, σιωπηλή και με ευλάβεια, άναβε το καντήλι.
Τα παιδικά μου μάτια, ήμουν δεν ήμουν πέντε χρόνων, με δέος και μυστήριο το κοιτούσαν.
Χωρίς καμμία νουθεσία, τον σταυρό μου έκανα μπροστά του κάθε βράδυ, και έπεφτα για ύπνο.
Ήταν τόσο επιβλητικό!
Ένα απόγευμα, η μητέρα μου είπε. "Προσευχή σου το βράδυ για τον φίλο σου τον Γιωργάκη που είναι άρρωστος".
Έτσι και έκανα!
Σε δύο μέρες έμαθα ,πως ο Γιωργάκης είχε "φύγει".
Θυμάμαι δάκρυσα το βράδυ μπροστά στο εικονοστάσι, ένα γιατί φώναξα, και έπεσα για ύπνο χωρίς να κάνω τον σταυρό μου. κ.ρ
Και έτσι σιγά-σιγά...
θα ξεχωρίσει η ήρα από το σιτάρι...
μας αγάπησαν αυτοί...
που ποτέ δεν μας είπαν σ αγαπώ...
μας αγάπησαν αυτοί...
που ποτέ δεν μας ζητήσαν κάτι...
μας αγάπησαν αυτοί...
που δεν μας παίνεψαν ποτέ...
μας αγάπησαν αυτοί...
που δεν καυχήθηκαν για κάτι...
γιατί η αγάπη σκοπό δεν έχει...
είναι πάνω από λόγια...
πάνω από πράξεις...
είναι η ίδια η ζωή. κ.ρ
Ένας εαυτός...
Χίλια κομμάτια...
Ένα εδώ...
Το άλλο εκεί...
Κάποιο παραπέρα...
Άλλα τα κρατάς...
Κάποια τα πετάς...
Το παζλ να φτιάξεις προσπαθείς...
Του αληθινού σου εαυτού...
Έπρεπε να θρυμματιστείς...
Ολόκληρος να γίνεις. κ.ρ
Αγαπούσες τα θαυμαστικά...
μα τι κρίμα!
όλη την τρυφερότητα...
την έκρυβαν τα ερωτηματικά.κ.ρ
Μην αγγίζετε τις μνήμες των άλλων...
Είναι τόσο εύθραυστες!
Υπάρχει κίνδυνος τραυματισμού! κ.ρ
"τι ρολο παιζει αυτος;"
Μπηκα στην παρεα τους... κοιτουσαν παραξενα... σα να ρωτουσαν"τι ρολο παιζει αυτος;" τους καθησυχασα... δεν θελω να αγορασω τιποτα... δεν εχω να πουλησω τιποτα τους λεω... η ευτυχια δεν βρισκεται στο να ζητας ουτε στο να θελεις αλλα στο να εισαι.Σε λιγο ειχα μεινει μονος στο τραπεζι, ευτυχισμενος.
By Κωνσταντίνος Ρο
Αθόρυβα πλησίαζε...
Σαν φύλλο που ακούμπησε το χώμα...
Σαν πουλί που πάνω σε κλαράκι κάθησε...
Σαν απουσία...
Ο καθένας τον δικό του σταυρό σηκώνει.
Έψαχνε την ελευθερία στις κραυγές...
Στις διαμαρτυρίες...
Κι αυτή κρυμμένη ήταν ...
Στην ησυχία του νου. κ.ρ
Στο πανηγύρι της χαράς με πυροβόλησαν.
Τόλμησα να χαρώ περισσότερο από τους άλλους! κ.ρ
Μέσα σε ρόλους χαμένος...
Το απόλυτο τίποτα...
Του κόσμου...
Ψάχνω να λατρέψω.κ.ρ
Αφορισμοί.
Αν ψάχνεις για κέρδος,ετοιμάσου για το επόμενο χάσιμο.
Οι ελλειμματικοί εαυτοί, αναζητούν είδωλα, μύθους και ήρωες.
Αγνάντευε τα δειλινά, κάποιοι έκαιγαν τις ανατολές ανθρώπων.
Οι δύο για να γίνουν ένας, πρέπει ο καθένας να γίνει ένα με τον εαυτό του.
Το λάθος προϋπάρχει του σωστού. Κανένα πείραμα δεν πέτυχε με την πρώτη. Αγαπησέ τα!
Από το τίποτα μαράθηκες,για το τίποτα θ ανθίσεις πάλι.
Η ελαφρότητα μας φέρνει κοντά, η σοβαρότητα απομακρύνει .
Όσο απομακρύνεσαι από τα πράγματα, βλέπεις την αστειοτητά τους.
Ο φόβος πηγάζει από έλλειψη πίστης στον εαυτό.
Η ευφυία χωρίς καμουφλάζ, τρομάζει
Ένα απλό σε καταλαβαίνω, σε κάποιον που πονάει, είναι σπρώξιμο στον γκρεμό.
κ.ρ
Αφαίρεση...
Η ύψιστη των μαθηματικών πράξη...
Τα καρφιά πετάς που σε κρατούν αιχμάλωτο...
Για δες εκείνο το πουλί με τι χαρά πετάει...
Αρχίζεις και του μοιάζεις. κ.ρ
ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ...
Και τι να πω; γκρεμισα τις λεξεις...
δεν κτιζω αλλες φυλακές
με γκρεμισα!
ποιος ημουν αλλωστε;
αποτελεσμα επικτητων ιδεων, αναγκων και συνηθειων.
Τωρα ουτε χαρα ουτε λυπη...
χαρμολυπη η ζωη.
Τωρα ουτε ναι ουτε οχι...
παντα κατι λειπει...
παντα κατι περισσευει.
Ανεμος εγινα ταξιδευτης...
Τον Καινουργιο Ανθρωπο ψαχνω...
Οι αποστάσεις...
κρατάνε ζωντανά τα όνειρα ...
και οι σιωπές...
τα όμορφα λόγια.κ.ρ
Και οταν συναντησουμε...
καποιον ανθρωπο συνεργασιμο...
και πραο...
απαξιωτικα τον αποκαλούμε "καλο ανθρωπακι"...
γιατι συνηθισαμε στην ζουγκλα που ζουμε...
να συναναστρεφομαστε με "ανθρωποειδη".κ.ρ
Σε θολά νερά μη ψαρεύεις...
καθάριος απ την πηγή να αναβλύζεις...
ούτε με τον βοριά...
ούτε με τον νοτιά...
άνεμοι περαστικοί είναι...
εσύ ,πολύτιμος σαν διαμάντι...
με τον εαυτό σου σύμμαχος να μένεις. κ.ρ
Τα μάτια του πετούσαν σπίθες!
Λαμπάδιασε!
Κανείς δεν έτρεξε να τον σβήσει...
Γρήγορα τον έσβησαν από τα κατάστιχα.κ.ρ
Και όσα με κόπους κατακτάς...
Μία ρυτίδα στο πρόσωπο...
Ένα τραύμα στην ψυχή...
Και μια γεύση ήττας σου αφήνουν.
Κεκλεισμένων των θυρών...
Οι αποφάσεις...
Για αριθμούς μας λογαριάζουν...
Μας δίνουν παρατάσεις...
Μια μέρα...
Ακόμη μία..
Κι άλλη μία...
Ζωή μ αναπνευστήρα...
Και όμως το χάραμα...
Άκουσα πουλιά να κελαηδάνε...
Τον ήλιο είδα γελαστό να βγαίνει...
Κι ο ουρανός γαλάζιος καθαρός.
Δεν τελειώνει έτσι η ζωή είπα...
Με τόσο τριγύρω φως.κ.ρ
Τόσα τα αποθέματα ψυχής του...
δολοφόνος...
αυτόχειρας...
Η ποιητής...
Θα μπορούσε να γίνει. κ.ρ
Μοναξιες ειμαστε...
καπου καπου φοραμε...
το στενο ενδυμα κοινωνικων συναναστροφων...
τις νυχτες στα καταφυγια μας...
βιαστικα το πεταμε...
να φορεσουμε και παλι την σιωπη μας...
να γινουμε ωριμοι ουσιαστικοι και γεματοι. Κ.Ρ
