Η ζωή μας περιμένει...
Τα δάκρυα μας ποτίζουν τώρα την Γη...
Κι ανθίζουν σπάνια πολύχρωμα λουλούδια...
Τα μονοπάτια μας συναντήθηκαν...
Δύσκολα μονοπάτια...
Βγήκαμε στο ξέφωτο της αγάπης...
Πίσω μην κοιτάξεις...
Ερημιά και πονος...
Ήρθε η ώρα να τραγουδήσουμε...
Τα πιο όμορφα τραγούδια...
Να ζήσουμε τα όνειρα μας. κ.ρ
Αλήθεια πως ξεχάστηκα εδώ πέρα...
Με πόρτες και παράθυρα κλειστά...
Συγχώρα με Θεέ μου...
Που τόσο απόκοσμος υπήρξα...
Τόση απεραντοσύνη μέσα μου...
Πουθενά δεν την χώρεσα...
Παρά μονάχα στην ερημιά μου! κ.ρ
Ηλιαχτίδα έγινα...
Τρύπωσα ξαφνικά...
Στο σκοτεινό δωματιό σου...
Ίσως και να φοβήθηκες...
Να αναρωτήθηκες...
Πως βρέθηκε φως μέσα στην τόση σκοτεινιά...
Απόψε μην κλάψεις...
Όλα τώρα ξεκινάνε! κ.ρ
Μοναξιά είμαι...
Καπου-καπου φοράω το στενό ρούχο των κοινωνικών συναναστροφών ...
Μα το ψέμα δεν μου πηγαίνει...
Βιαστικά την νύχτα το πετάω...
Να φορέσω και πάλι την σιωπή...
Να νιώσω ουσιαστικός και γεμάτος. κ.ρ
περνάει η ζωή...
Κι'εσύ ζεις...
Σαν να μην είσαι εσύ...
Μα κάποιος άλλος..
Που την ζωή σου υπονομεύει. κ.ρ
Έπεσα από τον τελευταίο όροφο του εαυτού μου...
Βρέθηκα στο μηδέν....
Κατά την πτώση δεν με συνάντησα πουθενά...
Μονάχα φωνές άλλων άκουγα...
Και κάτι προσπάθειες να αποδείξω όσα δεν ήμουν....
Εδώ στο μηδέν δεν χρειάζεται να προσπαθείς....
Ούτε να αποδεικνύεις...
Είσαι γυμνός Εσύ! κ.ρ
Και σε όσους απέμεινε λίγη ψυχή και αθωότητα ...
Μέσα από τα όνειρα μονάχα μπορούν να αναπνεύσουν...
Μα και αυτά τα όνειρα, κάποιοι τους τα γκρεμίζουν...
Μέχρι να τους κλεψουν και την τελευταία ανάσα. κ.ρ
Ας σωπάσουμε λίγο...
Να πάει η αγάπη να ξεκουραστεί...
Να γαληνέψει...
Να πάει να βρει αυτούς...
Που δεν την κούρασαν...
Δεν την ταλαιπώρησαν...
δεν μίλησαν ποτέ γι αυτήν...
Μοναχά την ένιωθαν σιωπηλοί...
Να πάει να βρει αυτούς...
Που ανάγκη την είχαν μεγάλη. κ.ρ
Και ας ήταν...
Για λίγο ν' άνοιγες την ραγισμένη σου ψυχή...
Να πεις τι νιώθεις...
Η αμφιβολία...
Σκοτώνει ακόμα και τους άτρωτους. κ.ρ
Στης θλίψης κατοικώ...
Το όμορφο και σιωπηλό νησί...
Εκεί που ζούνε...
Οι χαμένοι και οι αθώοι. κ.ρ
Τα δευτερολεπτα...
τα λεπτα...
οι ωρες...
οι μερες...
οι βδομαδες...
οι μηνες...
τα χρονια...
τρεχουν όλα βιαστικα...
τιποτα δεν θα μεινει...
παρα μοναχα αυτοι οι τοιχοι...
κρατωντας φυλαγμενα πανω τους...
τα μυστικα μας...
και όσα δεν προλάβαμε να ζήσουμε. κ.ρ
Τόσες ευχές...
Και όλα τα αστέρια καρφωμένα ψηλά στον ουρανό...
Ούτε ένα είπε να πέσει...
Μία ευχή να πιάσει! κ.ρ
Υπήρξαμε αληθινά μόνο εκεί που δεν ήμασταν...
Όπου ήμασταν ,όνειρα και επινοήσεις άλλων ήμασταν...
Και όχι εμείς. κ.ρ.
Ποιον άνεμο να βρω...
Μαζί του να με πάρει...
Πρίν μαραθώ...
Κακομοιρος στην άθλια χώρα...
Ποιον άνεμο να βρω...
Χωρίς προορισμό...
Χωρίς αποσκευές...
Με γέλια μόνο και χαρές...
Μαζί να ταξιδέψουμε σε χώρες μυστικές. κ.ρ
Οι ανθρωποι της θλίψης και του πόνου...
Μέσα απ' τα σκοτάδια τους...
Κουβαλάνε στους ώμους τους...
Την θλίψη και τον πόνο...
Του Κόσμου όλου.
κ.ρ
Δώσε μου λίγο τίποτα κάτι πολύτιμο να φτιάξω...
Μια σπιθαμή άμμου μου αρκεί, πανέμορφα να φτιάξω ακρογιάλια...
Δώσε μου λίγο απ' το δάκρυ σου...
Την Γη να την ποτίσω , κήποι πολύχρωμοι ευωδιαστοί ν ανθίσουν...
Δώσε μου λίγο απ' την νύχτα σου...
Μ αστέρια να την ντύσω...
Δώσε μου λίγο τίποτα κάτι πολύτιμο να φτιάξω.
κ.ρ
Όλα τα άκουσα από τους ανθρώπους...
Τις νύχτες θα με βρεις σ' εκείνη την γωνία...
Κάτω απ' τα άστρα...
Να ακούω τα μυστικά που μου ψυθιρίζουν.
κ.ρ
Και αν πίστεψες...
Πώς απέμεινες μονάχος στον κόσμο αυτό...
Βγες έξω και δες τον ήλιο...
στον ουρανό αστράφτει...
τριγύρω σου τα δένδρα τα λουλούδια...
Εκείνο το αδέσποτο που μοναχό πηγαίνει...
Συγκάτοικοι σου είναι όλα...
με τον δικό τους τρόπο σ αγαπάνε.
κ.ρ
Ανύπαρκτος...
Με μια σκιά παρέα...
Στην ερημιά της πόλης τριγυρνώ...
Τι έχει να φοβηθεί μια σκιά; κ.ρ
Και αν με γκρέμισαν...
Με ξαναέχτισα με ανθεκτικότερα υλικά...
Τώρα φόβο δεν έχω κανέναν.
κ.ρ
Πάλι συνέλαβα μία σκέψη μου...
Κάτι ζητούσε, κάτι ήθελε...
Αχόρταγες αυτές οι σκέψεις...
Έτοιμες να με κατασπαράξουν!
κ.ρ
Την ερημιά μου προσπαθώ να ξεγελάσω...
Με ένα βιβλίο να ξεχαστώ...
μια μουσική να ταξιδέψω...
Με ένα φιλμ να δραπετεύσω...
Μα αυτή τις νύχτες, πάντα παρούσα και σκοτεινή ,στο προσκέφαλό μου.
κ.ρ
Κάποιος...
με ένα χειροκρότημα...
γκρεμίστηκε από ψηλά... άλλος...
αναθάρρησε και έβγαλε φτερά.
Κάποιος με ένα σ' αγαπώ...
έλαμψε η μορφή του...
άλλος έφυγε μακριά...
δεν τ άντεξε η ψυχή του.κ.ρ
Συρματοπλέγματα στους δρόμους...
Τα όνειρα σταυρωμένα...
Χιλιόμετρα μακριά μου ότι ποθώ...
Κύκλους με τον καπνό του τσιγάρου κάνω ...
Παρηγοριά και θάνατος!
κ.ρ
Πώς μας παγίδεψε το σώμα;
Πώς μας εξαπάτησε η ύλη;
Και έτσι αργά και σταθερά...
Δολοφονήσαμε την ψυχή!
κ.ρ
Καθώς θαύμαζα το
δειλινό...
Κάποιοι έκαιγαν τις
Ανατολές του κόσμου.
Καθώς σου έλεγα το σ αγαπώ...
Από τον τρίτο μία κοπέλα βουτούσε στο κενό...
ερωτική απογοήτευση είπαν.
Καθώς απ' το παγκάκι φεύγαμε χαρωποι...
ο άστεγος χαρτόκουτα έστρωνε να κοιμηθεί . Κ.ρ
Και παίζοντας κρυφτό...
Τελειώνει η ψεύτικη ζωή μας...
Χωρίς έστω μια αλήθεια μας ν αγαπηθεί.
k.r
Βαθαίνει με την σιωπή η αγάπη...
Ανάγκη δεν έχει με λόγια να πείσει...
Ένα βλέμμα της αρκεί.
k.r
Και όταν κάποτε...
Οι λέξεις χάσουν κάθε νόημα...
Εκπαιδευμένος να είσαι στην σιωπή...
Θα σου μιλάει...
Και δεν θα καταλαβαίνεις. k.r
Κρυμμένη ψυχή...
Πόνεσες...
Τείχη τριγύρω ύψωσες...
Πως να δεχτείς εύκολα το σ αγαπώ...
Μετά τις προδοσίες.
κ.ρ
Κατέβηκα στο παζάρι...
Διαλαλούσαν την πραμάτεια τους...
Όλοι είχαν τα καλύτερα...
Τίποτα δεν αγόρασα...
Μονάχα μία γλαστρούλα από κάποιον που σώπαινε! κ.ρ
Θα έρθουν μέρες, θα μιλάνε...
Οι αληθινοί μας εαυτοί ...
Δεν θα έχουν τίποτα να πούνε...
Γιατί όλα όσα έζησαν ήταν ψέμα...
Σιωπή γέλια και δάκρυα μόνο...
Και θα είναι ωραία. k.r
Και αν θέλω...
κάτι πίσω μου ν'αφήσω...
Δύο λέξεις...
Ένα τραγούδι...
Είναι γιατί θαρρώ... κανείς δεν με γνώρισε στον κόσμο αυτό.
k.r
Σώπασε...
Αποδέξου.. εσένα...
Δεν είσαι αυτά που λες...
Είσαι κάτι παραπάνω από παράπονο θυμο...και θέλω...
Είσαι αυτά που θα υπάρξεις...
Δεν είναι ανάγκη να συμφωνείς με κάποιον...
Συμφώνησε με σένα...
Δεν σου αρκεί;
Ψάξε...
Βρες..
Όχι στους άλλους σε σένα..
Δεν σε καταξιώνουν οι άλλοι..
Μονάχα ο εαυτός σου.
Δεν κάνει αυτός για μας! φώναξαν!
αρνήθηκε...
φόβο...
υποταγή...
ψεύτικες ανάγκες....
Ελπίδες.
Πρέπει να βρούμε...
φοβισμένους...
υποταγμένους...
υποχρεωμένους...
εξαθλιωμένους...
και ελπίζοντες! κ.ρ
Κάπου στο μέλλον...
Μας πέταξαν στη άκρη του αιώνα...
Πεινασμένους...
Μολυσμένους...
Τι άραγε ζητούσαν από μας οι δολοφόνοι;
Τι τους αρνηθήκαμε;
Και αν μας θανατώσουν....
Ποιους θάχουν να εξουσιάζουν;
Ποιους στα εργοστασιά τους που θάνατο παράγουν...
Θα βάλουν να δουλέψουν;
Έναν πλανήτη θέλουνε νεκρών;
Η έναν πλανήτη μονάχα εκλεκτών;
Όταν μιλούν για ειρήνη...μήπως εννοούν μια ειρήνη μεταξύ τους;
Δεν θάχουν ανάγκη
τους πολέμους...
Γιατί όλα θάναι δικά τους; κ.ρ
Ποιος είν' αυτός...
που δίπλα μου περνάει;
ποιος είν' αυτός που
παράξενα κοιτάζει;
ποιος είν' αυτός που λέει καλημέρα..
χωρίς να του μιλήσω;
ποιος είν' αυτός που μου χαμογελά χωρίς να τον γνωρίζω;
ποιος είν' αυτός που νοιάζεται για μένα...
και λέει πως μ αγαπάει;
.
Τον φόβο μονάχα αγαπώ ...
κανένας δεν με νοιάζει.
μαύρους κύκλους κάτω απ' τα μάτια...
Κουρελιασμένα ρούχα...
Ξυπόλητη...
Σε λασπωμένους δρόμους
Όλοι την προσπερνούσαν αδιάφοροι...
Μονάχα εγώ
Ο τρελός της πόλης.,..
Εβλεπα τους δαίμονες...
Που πάλευε να νικήσει.
Δειλιάζει ο ήλιος πίσω απ' τα σύννεφα....
Κάτι αδέσποτα γαβγίζουν...
Το αεράκι παγωμένο...
Δύο χέρια, δύο πόδια , ένα σώμα, ένα κεφάλι...
Ξέχασα κάτι; Α ναι και μια ψυχή λερωμένη...
Αναπνέω και σήμερα...
Μη μιλάς για αγάπη πονάει!
Ξοδεμένα λόγια χωρίς ψυχή για το τίποτα...
Άσε τα λουλούδια καλύτερα στο χώμα μην τα κόβεις....
Αγάπησε κάποιον που έγινε σιωπή τολμάς;
Η θέλεις να παραμυθιάσεις και να παραμυθιαστείς;
Το ίδιο φιλμ παίζει και σήμερα η ζωή.
Αξόδευτη αγάπη μέσα μου...
Οι δυνατοί ανάγκη δεν την είχαν... Είχαν τον εγωισμό τους...
Έτσι απλόχερα την μοίραζα τις νύχτες...
Στους τραυματισμένους και πληγωμένους της ζωής...
Σ' αυτούς που εύκολα από το τίποτα ράγιζαν...
Σ' αυτούς που σωπαιναν από ευγένεια , και δεν διεκδικούσαν...
Σ' αυτούς που δεν είχαν ενθάρρυνση ποτέ κι από κανέναν...
Σ' αυτούς που απέρριπταν τους εαυτούς τους, γιατί κάποιοι τους απέρριπταν...
Σ' αυτούς που δεν παρακάλαγαν ποτέ, γιατί ήταν αξιοπρεπείς και πλήρωναν γι'αυτό ...
Σ' αυτούς που μονάχα ένα χάδι γύρευαν, και πότε δεν έβρισκαν...
Εκεί ξοδεύω την αγάπη μου...
k.r
Δεν ήταν τα λόγια σου...
Ήταν οι σιωπές ...οι κραυγές
Το ραγισμένο βλέμμα σου
Η αθώα θλιμμένη σου ψυχή...
Όλα αυτά που δεν έφταιξες...
Κι ακόμα τα πληρώνεις.
Μα όλα αυτά τα δάκρυα
Σου καθάρισαν το βλέμμα
Σε έκαναν σημαντική
Και δεν χωράς στην σαπίλα αυτού του κόσμου..
Σ' αγάπησα.
Μουντό το πρωινό...
Μονάχα οι γλάροι πετούν λεύτεροι.
Δεν ζητούν δεν περιμένουν τίποτα...
Κλονισμένη η πίστη μου...
Ο σκύλος χαίρεται κουνώντας την ουρά του...
Ότι ζητούσα έφευγε...
Και έφευγα απ' ότι με ζητούσε...
Η Μοίρα!
Κι εσύ όνειρο στις ξάγρυπνες νύχτες μου...
Φυλακας-αγγελος εγώ των ρημαγμένων ψυχών.
Με ένα κενό στην έρημη πόλη τριγυρνώ...
ανάβω τσιγάρο με ένα κενό...
Ακούω μουσική με ένα κενό μέσα μου...
Τον καφέ μου πίνω με ένα κενό..
Με ένα κενό μέσα μου διαβάζω...
Τι με άδειασε τόσο;...
Που να βρω τόση αγάπη να το γεμίσω;.
k.r
Α.Π.
Η Αγάπη μου...
προσευχή μικρού παιδιού..
παρακαλά και δακρύζει...
Η Αγάπη μου θέλει να. λάμψει....
Το Αλφάβητο γκρέμισε...
Από το Άλφα τωρα ξεκινά...
Λέξεις πεντακάθαρες ψάχνει ...
Χωρίς σκοπιμότητα ...
Η Αγάπη μου έγινε Τίποτα...
την Ουσία της να αγαπήσει.
Έχασα χρόνο μάτια μου...
Έχασα χρόνο...
Στης μέθης αφέθηκα το ψέμα...
Αγαπώντας τους άλλους...
Καταστρέφοντας εμένα.
Οι περισσότεροι άνθρωποι μιλάνε με τσιτάτα, με λόγια άλλων, η που κάπου διάβασαν η άκουσαν .Με δικά τους λόγια ψυχής λίγοι. Και αυτοί κουράστηκαν και σώπασαν...
Για πες φεγγάρι μου...
κι εσύ τα μυστικά σου...
Μη γελάς...
Το ξέρω...
Μικροί κι αστείοι...
για σε φαντάζουμε...
μα είμαστε άνθρωποι...
με φόβους και ανάγκες...
κι εσύ αγέρωχο...
αφ υψηλού μας κρίνεις.κ.ρ
Αρχίζω να μην θυμάμαι...
Την μυρωδιά σου...
Την γεύση σου..
Τις αναπνοές σου...
Τις τρικυμίες σου...
Την γαλήνη σου...
Το γέλιο σου...
Άλλαξες όψη αρχίζω και φοβάμαι...
Ζωή προς τα που τραβάς;
Και ήρθες με βλέμμα αθώο.. πληγωμένο...
Και ένα κρυμμένο παιδικό χαμόγελο...
Δεν ήθελε πολλά η καρδιά μου..
Να ραγίσει..
k.r
Το τελευταίο αληθινό φιλί σου...
Φύλαξέ το κάτω στο κελάρι με τα ακριβά κρασιά...
Όταν πλέον δεν θα μπορώ να αναπνεύσω από το ψέμα και την υποκρισία...
Θέλω να μου το δώσεις.
k.r
Είναι στιγμές...
Μέσα στην σιωπή...
Μέσα στην μοναξιά...
Το σύμπαν θέλεις ν αγκαλιάσεις...
Τόση αγάπη για όλα τριγύρω σου...
Τίποτα δεν έχεις να χωρίσεις...
Ένα γίνεσαι με όλα...
Και όλα αυτά μέσα στην σιωπή , μέσα στην μοναξιά...
Εκεί που καθαρίζει ο νους...
Δεν είναι που δεν αγαπήθηκες, είναι που δεν μπορούσες να εισπράξεις την αγάπη,γιατί τον εαυτό σου δεν αγάπησες...χωρίς αγάπη στον εαυτό όλα στραβά πηγαίνουν...Όλα τα σαγαπω του κόσμου δεν θα σου φτάνουν αν δεν φωνάξεις μαγαπω!
Την πόρτα, που θυμωμένος κάποτε, βρόντηξες πίσω σου και έφυγες...
Την ίδια πόρτα, θα χτυπήσεις κάποια μέρα ευγενικά...
Θα σου ανοίξει, και θα σε καλοδεχτεί...
Ο αληθινός εαυτός σου.
k.r
Η ζωή του χαραμισμένη...
Τους διάβαζε ποιήματά του...
Χειροκροτούσαν, επευφημούσαν...
Κι αυτός με σκυμμένο το κεφάλι απορούσε...
Πως μια ζωή που έμοιαζε με θάνατο, είχε τόση μεγάλη απήχηση.
k.r
Μη με ψάξεις σ ' αυτόν τον πόλεμο...
Που πολλοί το λεν ζωή...
Μη με ψάξεις στα αστραφτερά, στα ψέματα, και σε μεγάλα λόγια...
Μη με ψάξεις σε αινίγματα, υπεκφυγές και σε φτηνά παιχνίδια...
Μη με ψάξεις σε διλήμματα και δήθεν...
Τίποτα δεν έμεινε γνήσιο κι ' ανόθευτο τριγύρω...
Στης σιωπής μονάχα θα με βρεις τον ήχο.
k.r
Τι ακούνε κι αυτά τα παγκάκια...
πόσα μυστικά...
πόσα ερωτόλογα..
πόσους καβγάδες...
και πόσες καταστροφές αντέχουν...
κι αυτά πάντα πρόθυμα...
να προσφέρουν ξεκούραση...
σε κάθε διαβάτη. κ.ρ
Όλα ποίηση...
Ακόμα κι εκείνο το ταλαίπωρο μυρμήγκι, που έτρεχε βιαστικά κουβαλώντας ένα ξυλαράκι...
Και πρόσεξες μη το πατησεις.
Κάθε προορισμός και μια φυλακή...
Ψάχνω ευρύχωρο κελί...
Όνειρα αυταπάτες, μνήμες θολές...
Λόγια που δεν ειπώθηκαν...
Χαζεύω τους σχηματισμούς πουλιών στον ουρανό...
Τα πλοία περιμένουν να ξεφορτώσουν...
Είμαι εδώ, χωρίς να περιμένω τίποτα...
Εισπνέω μιζέρια εκπνέω συνήθεια...
Κινήσεις μηχανικές ...
Αγάπα το κελί σου κάποιος ψυθιρίζει...
Πώς να με ξεγελάσω;
Κάθε προορισμός και μια φυλακη...
k.r
Τί περιμένεις;
ξεκίνα!
κάποιοι σε περιμένουν...
μη μετράς τα χρόνια που χάθηκαν!
τίποτα δεν χάθηκε...
μάθαινες!
Ξεκίνα!
Τα οχυρά έπεσαν!
ο πόλεμος τέλειωσε!
Τα λάθη σου αγάπησες!
Ξεκίνα!
Κάποιοι σε περιμένουν!
k.r
Κάτι κορίτσια...
Θλιμμένα φεγγάρια...
Πότε ήλιοι ,πότε βροχές...
Κάτι κορίτσια...
Λίμνες τα μάτια...
Μα κι άγριες θάλασσες, μοναχικές...
Κάτι κορίτσια...
Υπομονή η ζωή τους...
Χαρές που πετάξαν...
Σε σκοτεινό ουρανό.
k.r
Ότι έμαθα...
Μου το έμαθαν οι πέτρες...
Οι έρημοι δρόμοι και τ' αδέσποτα...
Με στροβίλισαν άνεμοι ,περιπλανήθηκα...
Λαβωμένο αγρίμι στην άγρια πόλη...
Κιθάρες,γέλια και τραγούδια σε υπόγεια υγρά...
Φτηνό κρασί του λίτρου, εφήμεροι έρωτες...
Σκληρή σιωπή,πέτρα ψυχή, πάλι φευγιό...
Rock bars, ανούσια λόγια, λιώμα το χάραμα με εβρισκε, ένα σκυλί μ'ακολουθούσε
Πάντα μέσα μου, κρυμμένο ένα λουλούδι...
Το φύλαγα για την αγάπη.
k.r
Να λαφρύνω...
Να λαφρύνω...
κάποια άνοιξη...
πουλάκι να πετάξω και να φύγω...
Εκεί που δεν ρωτάνε ,σωπαίνουν κι αγαπάνε...
Μονάχα τραγουδάνε...
Και μ' ένα ψιχουλάκι...
Τον Θεό δοξολογάνε.
k.r
Και τοσο ο φοβος...
εγινε τροφη μας...
καθε χαρα...
φανταζει υποπτη...
Και τοσο το κεφαλι σου...
εμαθες να σκυβεις...
Κάθε που το σηκώνεις...
ιλιγγους παθαινεις.
k.r
Η εικόνα που έχω για τον εαυτό μου..
Δεν είναι ίδια με την εικόνα...
Που έχουν οι άλλοι για μένα...
Άγνωστος μεταξύ αγνώστων περπατάω...
Μέχρι μια νύχτα ήσυχα να φύγω.
k.r
Τούτο τον Φλεβάρη...
στην παγωνιά του κόσμου...τριγυρνώ...
της ψυχής η φλόγα με ζεσταίνει,με γαληνεύει...
έπαψα να ζητώ...
έπαψα να περιμένω ...
τώρα που ένα έγινα με τον εαυτό μου...
τα βήματα μου...
στο πολύτιμο τίποτα με πάνε...
Ότι πόθησα, εκεί το βρήκα.
k.r
Να σου δώσω λίγη χαρά...
Να μου δώσεις λίγη θλίψη...
Μήπως και κάποια μέρα...
Στη μέση του Κόσμου ανταμώσουμε.
k.r
Η εξουσία έχει τον τρόπο της...
Αθόρυβα, μια κρύα νύχτα...
Να σε στείλει εκεί, απ' όπου δεν έχει γυρισμό...
Ο κόσμος μετά θα πει...
Δεν ήταν και πολύ καλά...
Τώρα τελευταία...
Είχε κάτι "ψυχολογικά"
k.r
Η αγάπη...
στα σκοτάδια αναπνέει...
Αν δεν βουτήξεις στους βάλτους της ψυχής του άλλου...
Αν δεν κολυμπήσεις στα βρώμικα νερά των σκεψεών του...
Το πληγωμένο του κορμί αν δεν φιλήσεις..
Πως γι αγάπη να μιλήσεις...
Ετοιμοπαράδοτη δεν είναι η αγάπη.
k.r
Πέτρα η ψυχή...
Στου κόσμου το σφαγείο...
Το Ανθρωποφαγείο...
Πέτρινο το χαμόγελο της...
επιφυλακτική...διστακτική ...
Φοβάται την αγάπη...
Πέτρα η ψυχή...
Στου κόσμου το σφαγείο...
Το Ανθρωποφαγείο...
Δεν έφταιξε...
Συνέχισε να αγαπάς...
Μια πέτρινη ψυχή...
Μεχρι να μαλακώσει.
k.r
Και έρχεται κάποτε...
Και σε βρίσκει η αγάπη...
Σε αποδιοργανώνει, σε σαστίζει...
Κρυφά σου ψιθυρίζει...
Κάνε υπομονή, αρκεί που αγάπησες...δεν είναι λίγο...
Μη ζητάς!
k.r
Κι εσύ κορίτσι...
Που κάποτε ξεγέλασες τον Άδη...
Λες πως κουράστηκες και θέλεις να χαθείς...
Μα να θυμάσαι...
Πάντα ένα αηδόνι το χάραμα ,για σένα τραγουδάει...
Και κάποιος σε περιμένει, σαν ήλιος να φανείς.
k.r
Τα όνειρα...
Τρένα χωρίς προορισμό...
Μέσα στην νύχτα....
Τα όνειρα...
Άστεγοι...
Δεν ξέρουν...
Που θα τους βρει η νύχτα.
k.r
Ας ήταν...
Την τρυφερότητα ν' αγγίξω...
Της θλιμμένης σου ψυχής...
Τους ήλιους, τις βροχές της, τα δάση της, τις ερημιές της...
Τίποτα δεν χάθηκε, και τίποτα δεν έχει κερδηθεί...
Σαν ποταμός μονάχα, μπροστά τραβά η ζωή...
Ας ήταν...
Τα σκοτάδια σου για παντα να φωτίσω...
Και ας χανόμουνα σαν άνεμος μετά.
k.r
Έφευγα...
Χωρίς κάτι να με διώχνει..
Εκτός από εμένα...
Είχα δρόμους να τρέξω...
Να προλάβω!
Τι άραγε;
k.r
Έπαιζε το παιχνίδι μοναχός του...
Γνώριζε πως για να έχει ενδιαφέρον ήθελε δύο...
Οι φίλοι γελούσαν, καθώς τον έβλεπαν σκεπτικό να κάθεται μονάχος...
Μόνο αυτός ήξερε τι τραβούσε η ψυχή του μ αυτό το παιχνίδι...
Το παιχνίδι της Αγάπης.
k.r
Κάτι παράξενες ψυχές...
Γυμνές, ατίθασες, μοναχικές...
Τις σμίλεψε ο πόνος...
Κάτι παράξενες ψυχές...
Φαντάζουνε σκληρές...
Μα τόσο στο βάθος τρυφερές....
Κάτι παράξενες ψυχές...
Το καταφύγιό μου.
k.r
Για δες με πως κυλάω...
Σ' αυτήν την κατηφόρα...
Φρένα σπασμένα, γελάω τραγουδάω...
Άφησα μνήμες πίσω μου, δάκρυα και πόνους...
Για δες με πως κυλάω...
σ' αυτήν την κατηφόρα...την ξέρω καλά...
Κάποτε την ανέβαινα...
Θέλω να την ξεχάσω.
k.r
Βλέπω ανθρώπους χαρωπούς...
Εμένα δεν με βρίσκω...
Άνθρώπους βλέπω σκυθρωπούς...
Πάλι εμένα ψάχνω.
k.r
Έλα να πλήξουμε μαζί...
Στην ερημιά αυτής της πόλης...
Δεν μας αγάπησε κανείς...
Παιδί της πλήξης και της ερημιάς...
Είναι κι η αγάπη.
k.r
Βήματα αργά...
Στο πουθενά με πάνε...
Σκέψεις πουλιά...
Στον ουρανό πετάνε...
Από την Γη στον Ουρανό...
Μια βόλτα η ζωή μου.
k.r
Ένας όμορφος κόσμος...
Με εύγλωττες ...
Πανάκριβες σιωπές!
Κατοικεί η αθωότητα εντός του...
Κάντε ησυχία!
k.r
Και τι ζητάνε οι ναυαγοί;
μοναδική αποσκευή η κουρελιασμένη τους ψυχή ...
Τους ξέβρασε το κύμα...
Στην ερημιά του κόσμου...
μια αγκαλιά και λίγη αγάπη τους αρκεί!
k.r
Σ αγαπώ!...
Κι εγώ!...
Σ αγαπώ!...
Κι εγώ!....
Σ αγαπω!...
Κι εγώ!...
Σ αγαπώ!...
Κι εγώ!
Δεν έχει τέλος αυτό το ποίημα...
k.r
Σου ειπα θελω να σ αναστησω...
και τι ζητανε οι ζωντανοι...
σε τοσους αναμεσα νεκρους μου ειπες.
Αλλωστε...
η ζωη παντα θα γυρναει την πλατη στους ζωντανους...
και θα τιμαει τους ακινδυνους νεκρους της.
k.r
Με ενα κλικ...
Με ενα κλικ διαγραφουμε τον φιλο...
με ενα κλικ κανουμε καινουργιο...
συμφωνουμε με ενα κλικ...
με ενα κλικ διαφωνουμε...
υπογραφουμε με ενα κλικ...
με ενα κλικ παρισταμεθα σε εκδηλωσεις...
αγοραζουμε με ενα κλικ...
πουλαμε με ενα κλικ...
με ενα κλικ αγαπαμε...
με ενα κλικ μισουμε...
με ενα κλικ ζουμε...
ετσι απλα...
χωρις προσπαθεια καμμια.
k.r
Και για τ ανείπωτα μη ρωτάς...
Παιδιά μοιάζουν, που χάθηκαν σε πολύβουη λεωφόρο...
Κανείς δεν τα βοήθησε, να βρούν τον προορισμό τους.
k.r
Απόψε όλη νύχτα...
Έβρεχε ο ουρανός ...
Το όνομά σου.
Κι εγώ τριγύρναγα στους δρόμους...
μια στάλα από την γεύση σου να πάρω.
k.r
Ξέρω ένα κορίτσι...
Το λούζει ο ήλιος...
Την άνοιξη ανθίζει...
Το καλοκαίρι γαληνεμένη θάλασσα μοιάζει...
Απαλό χιόνι τον χειμώνα...
Κάποτε τον θάνατο προσπέρασε...
Του γύρισε την πλάτη...
Την ζωή αγάπησε!
k.r
Από ένα αστείο...
Μια ελαφρότητα...
Δύο άνθρωποι έρχονται κοντά...
Και μπορούν να ξεκινήσουν...
Σημαντικά πράγματα.
Στην συνέχεια αν δεν βαθύνουν αυτό που ξεκίνησαν....
Θα εξαφανιστούν όλα!
k.r
Να ενθαρρύνετε τα παιδιά σας...
Να τα εμπιστεύεστε...
Να τα σέβεστε...
Να τα αγαπάτε...
Μην τυχόν και γίνουν τίποτα ποιητές...
Όταν μεγαλώσουν!
k.r
Τις νύχτες που κοιμάμαι...
Και έχει ησυχία...
Να προσπαθείς...
Να ερμηνεύσεις...
Την ψυχή μου...
τα ονειρά μου.
Ποτέ δεν άντεχα την φασαρία.
k.r
Η γλυκιά μελαγχολία...
Που έκρυβε το βλέμμα της...
Πρόδιδε την αγάπη της για την ζωή...
Που την πρόδωσε!
k.r
Ήταν πάντα στο επίκεντρο!
Όμορφη κοπέλα.
Μακριά πλούσια μαλλιά...
καλλίγραμα πόδια...
μάτια μεγάλα χαμογελαστά.
Κάποιος την είχε προειδοποιήσει.
Μη μου χαλάς το όνειρο του είπε...
Άσε με να παίξω.
Τώρα, την επισκέπτεται...
καθημερινά τα απογεύματα στην ψυχιατρική κλινική. Κ.Ρ
Τραυματα...
πανω σε λευκες σελιδες...
θαυματα περιμενουν...
στης ψυχης τα τρισβαθα.
k.r
.
Σε κάθε δρόμο αυτής της πόλης...
κάτι έχω αφήσει...
Σε κάποιον τα χέρια μου...
Σε άλλον τα πόδια μου...
Τα λόγια μου και τις κραυγές μου...
Τις σιωπές μου...
την ψυχή μου έσωσα, κι αυτή κουρελιασμένη ....
Κάτι είναι κι αυτό.
k.r
Δεν χάνονται έτσι οι άνθρωποι...
Ο καθένας ψάχνει τον δικό του δρόμο ...
αυτόν που θα τον οδηγήσει...
πίσω στον εαυτό του...
για να συναντηθούν ξανά, αγνοί κι αθώοι.
k.r
ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ.
Κουράστηκα να περιμένω...
Σε μια πόλη-ζόμπι μένω...
Τριγύρω όλοι φοβισμένοι ...
Σε χειρουργείο στριμωγμένοι,
Η ζωή σ' ένα φορείο, στα επείγοντα νοσοκομείου,
Η χαρά σε απεργία ,υποταγή στην εξουσία
όνειρα κουρελιασμένα, σε συρματόπλεγμα ριγμένα
εσύ να είσαι μακριά μου, εγώ μέσα στην μοναξιά μου
Όχι δεν θέλουν το καλό μου, γυρεύουν μονάχα τον χαμό μου
Μία νύχτα ξερω με φεγγάρι, θα σαλπάρω κι όπου με βγάλει ,κουράστηκα.
k.r
Να δακρύζω...
Για μένα...
Για άλλους...
Στέγνωσα!
Κι εγώ που ήθελα ,να σηκώσω αυτούς που δεν μπορούσαν να περπατήσουν...
Rock n roll να χορέψουν...
Όσους να μιλήσουν δεν μπορουσαν...
Όμορφα τραγούδια να τραγουδήσουν...
Και όλους της Γης τους προδομένους...
Με χάδια κι αγάπη να πλημμυρίσουν.
k.r
Άφησα τα λόγια...
Να πέσουν κάτω...
Τόσος θόρυβος...
Για το τίποτα...
Κι εσύ έψαχνες για νικητή...
Σε έναν κόσμο χαμένο!
k.r
Αυτό το λίγο που μου δόθηκε...
Το δαφνοστεφανώνω...
Σαν κόρη οφθαλμού το προσέχω...
Με πολύχρωμα χρώματα το βάφω...
Σ αυτό το λίγο μια μέρα θα κατοικήσουμε...
Και κάτι μεγάλο φωτεινό θα φτιάξουμε!
k.r
Απ την πολύ λαχτάρα ...
Μια μέρα να συναντηθούμε...
Ίσως λέξη να μην βγαίνει...
Η σιωπή και το βλέμμα θα τα λένε όλα...
Και όλα θα είναι αληθινά!
k.r
όμορφος είν'ο κόσμος που έφτιαξα με κόπο...
Και μέσα του κατοικώ...
Που και που σκοτώνω καμμιά θλίψη...
Που πάει να μπει, απ' τ' ανοιχτό παράθυρο.
k.r
Ηλεκτρονικό φιλί...
Μια αγκαλιά ηλεκτρονική...
Ένα σ' αγαπώ...
Τα λέμε...
Έτσι κάθε ξημέρωμα τελειώνει...
Ο ηλεκτρονικός μας έρωτας.
k.r
Παγωμένος ο ήλιος λαμπερός...
Σημάδι ζωής κανένα...
Θλιμμένα ο σκύλος με κοιτάζει...
Διαβάτες με πένθιμο βηματισμό...
Μήπως σε κέρδισε το ψεύτικο όνειρο...
Κι εκεί ψηλά σε πήγε;
Σου άρεσαν τα ταξίδια...
Φοβάμαι!
k.r
Χιονονιφάδα...
Στο μαλλί σου να κάθομαι...
Εσύ να με διώχνεις...
Και να'μαι η επόμενη.
k.r
Σαν άγριος έζησα...
Στου εφήμερου την πλάνη παραδομένος...
Ψευτοχαρές...
Ψευτονίκες...
Σαν Άγιος θα φύγω...
Με μνήμες μαχαίρια...
Και μια γαλήνη που η κούραση φέρνει...
Χωρίς η ουσία μου ν αγαπηθεί.
k.r
..
Τίποτα ακατάληπτο...
Ανεξερεύνητες περιοχές της ψυχής είναι...
Μιλάμε μόνο για σωστό και λάθος...
Μικρά τα βήματα...
Δεν θα φτάσουμε πότε.
k.r
Πρώτα σπέρνουν τον θάνατο...
Και έρχονται μετά...
Να σου πουλήσουν ακριβά...
Την σωτηρία σου.
k.r
Τόσο εύθραυστη ήσουν...
Σαν σιωπή που έσπασε...
Μέσα στην βουβή νύχτα...
Από το θρόισμα των φύλλων μιας λεύκας...
Που έχασκε στη μέση του πουθενά!
k.r
Και αν δεν κατάφερα Ανατολή να γίνω...
Χρώμα από μια Δύση και να σου προσφερθώ...
Λουλούδι ν' ανθίσω, να μοσχοβολήσω...
Βροχή αν δεν κατάφερα να γίνω...
Τις θλίψεις σου να τις ξεπλύνω...
Πουλί να γίνω να πετάξω...
Την λευτεριά να νιώσουμε μαζί...
Για ποιο ποίημα να σου μιλήσω;
k.r
Και αν με δείτε αγκαλιά...
Με έναν κάδο σκουπιδιών...
Μη πείτε πως τρελάθηκα...
Είναι που αξία θέλω να δώσω...
Σε κάθε άχρηστο...
Σε κάθε πεταμένο!
k.r
Αναζητώντας την χαρά...
Νόμιζα πως ξόρκιζα την θλίψη...
Ξόδεμα ψυχής ήταν μονάχα...
Ότι διώχνεις επιστρέφει δριμύτερο...
Αγάπησα τις θλίψεις...
Χαρούμενος θλιμμένος περπατώ!
k.r
Τα καλπικα...
δεν ειναι δυσκολο ν αναγνωρισεις...
Αρκει...
να στεκεις μακρια...
απο συμφεροντα και φιλοδοξιες...
και το βλεμμα καθαριζει.
k.r
Οι αποστάσεις...
Κρατάνε ζωντανά τα όνειρα...
Και οι σιωπές...
Τα όμορφα λόγια!
k.r
Είναι στιγμές...
Την ψυχή μου επιθυμώ...
Να παραδώσω...
Κάπου να ξαποστάσει...
Χωρίς υποκρισία...
Φόβο...
Ψέμα...
Εκμετάλλευση...
Να ξαναγίνει αθώα!
k.r
Έπιασε βροχή...
Έτρεξες τα όνειρα να μαζέψεις...
Μήπως και βραχούν...
Πρόλαβε ο Βαρδάρης...
Τα φύσηξε μακριά!
k.r
Τα πιο όμορφα ταξίδια...
Εκείνα της ψυχής...
Που για το τίποτα αγαπάς...
Χωρίς λόγο και σκοπό...
Χωρίς να θέλεις, να ζητάς...
Αυτά είναι που μένουν...
Τα άλλα εντυπώσεις...
Γρήγορα φεύγουν!
k.r
Φεγγαρια που δεν προλαβαν...
πανσεληνοι να γινουν...
λουλουδια τ αρωμα τους...
δεν προλαβαν να χαρισουν...
Ανθρωποι το ειναι τους...
δεν προλαβαν να γνωρισουν...
Ζωη σταλαγματια...
κι ωκεανος ο κοσμος.
k.r
Και αν δεν φανείς...
Και τ όνειρο έχει ξεθωριάσει...
Και αν θολή ανάμνηση...
Τα σ αγαπώ μου γίνουν...
Δεν πειράζει!
Καλύτερος άνθρωπος θα έχω γίνει!
k.r
Προσμονές...
Ευχές βροχή...
Ελπίδες πλημμύρα...
Άρχισαν να κουράζονται κι αυτές...
Κρυφά σα να σου λένε...
Άνθρωπε σταμάτα...
Τα λόγια σου δεν έχουν αξία,..
Στρέψου εντός σου...
Μη μένεις στην επιφάνεια...
Όσο η ύλη σε καθορίζει...
Μονάχα προβλήματα θα συναντάς...
Είσαι παραπάνω από σκυλί , γλείφει τ αφεντικό για μια λειχουδιά...
Οι εξουσιαστές σου το γνωρίζουν...
Είσαι προβλεπόμενος γι αυτό διαχειρίσιμος...
Γίνε απρόβλεπτος...
Γίνε η ουσία σου...
Πώς θα γίνεις επανάσταση;
Γίνε ο βαθύς εαυτός σου...
Μέρος του σύμπαντος είσαι...
Ενώσου με τους συνανθρώπους...
Περαστικοί είμαστε, αυτό μας ενώνει...
Πίσω τι θ αφήσουμε;
Του χρόνου πάλι θα εύχεσαι...
Χωρίς βήμα μπροστά.
k.r
Σ αγάπησα ...
Αθόρυβα και ταπεινά...
Χωρίς κραυγές και ζήτω...
Σ αγάπησα...
Χωρίς να ζητώ...
Να θέλω, να μετράω...
Σ αγάπησα...
Με σιωπή και βλέμμα αληθινό...
Σ αγάπησα...
Λεύτερη να περπατάς...
Να βρίζεις, να κλωτσάς...
Και όποτε ζητάς, γαλήνη να προσφέρω...
Σ αγάπησα...
Γι αυτά που προσπαθείς...
Παλεύεις και αξίζεις...
Μα κάποιοι σου τα στέρησαν...
Σ αγάπησα...
Για τα σκοτάδια σου, και το κρυμμένο Φως σου!
k.r
Το ανέμελο περπάτημα ...
Δίχως σκοπό...
Δεν θέλεις κάπου να φτάσεις...
Κανείς δεν σε περιμένει...
Το σώμα σου, η ψυχή σου...
Δίχως σκέψεις...
Τι αθωότης!
k.r
ΝΑ ΜΕ ΘΥΜΑΣΑΙ...
Δεν θέλω να με θυμάσαι...
Στα επιπόλαια τσουγκρίσματα ποτηριών...
Και στις εφήμερες χαρές της μέθης...
Δεν θέλω να με θυμάσαι...
Στα πολυσύχναστα καφέ...
Και μες στους θορύβους των πολλών...
Να με θυμάσαι...
Όταν τριγύρω σου όλα καταρρέουν...
Κάτω απ' τον ξάστερο ουρανό...
Ευχή να κάνεις...
Και σαν αστέρι να πέφτω.
k.r
Και αν...
Τόσο σ αγάπησα...
Είναι που πολύ στην ζωή ονειρεύτηκα...
Γκρεμίστηκα και πόνεσα...
k.r
Σ'ανήλιαγα υπόγεια...
Θαύματα συμβαίνουν...
Όταν τα λούζει η αγάπη...
Ζηλεύουν οι ουρανοξύστες!
k.r
Δεν θέλω να γνωρίζω...
Και τι έμαθα άραγε;
Να ξεχαστώ...
επιθυμώ...
Κάτω απ' την αστροφεγγιά...
Όλα τα μυστικά εκεί θα βρω.
k.r
Το άστρο μου...
Το έσβησα μονάχος...
Κανείς άλλος δεν φέρει ευθύνη...
Το Φου μονάχος τόκανα!
k.r
Κάπου εκεί...
Ψηλά στον Βορρά...
Υπάρχει ένας θλιμμένος...
Του κόσμου τον πόνο κουβαλά...
Νότες στην θάλασσα φυτεύει...
Στην Γη γαλήνη περιμένει...
Κάπου εκεί...
Ψηλά στον Βορρά...
Υπάρχει ένας θλιμμένος...
Τριγύρω δεν βρίσκει την χαρά...
Το κύμα μονάχα του χαμογελά...
Ακούει του Βαρδάρη μυστικά..
Στον ουρανό τα βράδια τραγουδά...
Κάπου εκεί στον Βορρά...
Υπάρχει ένας θλιμμένος...
Το χαμόγελο περιμένει ξανά...
Απ' του Νότου να 'ρθει...
Την μεριά.
k.r
