ΚΛΑΔΑΚΙΑ. Κ.ΡΟ

 

Κλαδάκια  μοιάζουμε...

Ο άνεμος σαν φυσήξει...

Μας φέρνει κοντά...

Μετά  πάλι μακριά...

Σαν άγνωστοι μεταξύ μας  κοιταζόμαστε...

Περιμένοντας τον επόμενο άνεμο...

Να μας φέρει και πάλι  κοντά.

Κωνσταντίνος Ρο.

Η ΨΥΧΗ. Κ.ΡΟ

 

Τις νύχτες...

Σιωπηλά η ψυχή...

Σε ξέφωτα περπατάει...

Και μονοπάτια φωτεινά...

Για χρόνια χαμένη...

Σε μια φυλακή από καθρέφτες...

Παραμελημένη, κουρασμένη...

Τίποτα δεν ζητούσε....

Παρά μονάχα ένα χάδι σου.

Κωνσταντίνος Ρο.

ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ... Κ.ΡΟ

 

ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ. Κ.ΡΟ.

 

Για δες το ποίημα πως δακρύζει...

Τις νύχτες αλητεύει...

Στα μπαράκια μπεκροπίνει...

 αναπνέει στα σκοτάδια...

Μα μέσα από τις λέξεις του...

Το Φως κρυφά  ποθεί!.

Κωνσταντίνος Ρο.

ΧΑΛΑΣΜΕΝΗ ΠΥΞΙΔΑ. Κ.ΡΟ.

 

Με χαλασμένη πυξίδα...

Σε λάθος περπάτησα δρόμους...

Γύρεψα  γαλήνη...

Και σε θορύβους τα βήματα με πήγαιναν...

Μία Ανατολή έψαχνα να αγναντέψω...

Και μέσα στις νύχτες χανόμουνα...

Μια ζωή δεν φτάνει...

Να βρεις και να περπατήσεις τους δρόμους...

Που για σένα  χαράχτηκαν.

Κωνσταντίνος Ρο.

ΠΟΙΟΝ ΘΑΝΑΤΟ.

Και όσοι...

Κάθε μέρα πεθαίνουν... 

Ποιον θάνατο να φοβηθούν;

Ποιον θάνατο να φοβηθεί...

Ο άστεγος μέσα στην βαρυχειμωνιά...

Ποιον θάνατο ο απελπισμένος...

Που τον ξερίζωσε ο πόλεμος απ' την πατρίδα ...

Και ψάχνει γη για να στεριώσει...

Ποιον θάνατο το παιδί στην Αφρική...

Με την πρησμένη την κοιλιά ...

Ποιον θάνατο  να φοβηθεί ο γέροντας...

Που απέμεινε μοναχός ...

Ποιον θάνατο ο τοξικομανης...

Που κάθε μέρα αργοπεθαίνει...

Ποιον θάνατο ο άνεργος...

Ποιον θάνατο;

Κωνσταντίνος Ρο.

 

ΝΥΧΤΕΣ. Κ.ΡΟ.

Τώρα τις νύχτες...

Χαράματα κοιμούνται...

Stedon  lexotanil xanax στο κομοδίνο...

Στο ανθρωποσφαγείο...

Δεν τους ξεγέλασε η ζωή...

Με τα φτηνά αστεία...

Έβλεπαν πως κάθε αρχή...

Είναι και ένα τέλος...

Πως να ηρεμήσει η ψυχή...

Αν έχεις καθάριο βλέμμα.

Κωνσταντίνος Ρο.

 

ΕΙΤΕ.

 ΕΙΤΕ.

Είτε χαρούμενος...

Είτε θλιμμένος...

Ο ήλιος το πρωί θα  ανατέλλει...

Είτε χαρούμενος, είτε θλιμμένος...

Τα σύννεφα θα φέρνουνε  βροχή...

Είτε χαρούμενος είτε θλιμμένος...

Πάντα κάποιος θα πεθαινει...

Πάντα κάποιος θα γεννιέται...

Πάντα κάποιος θα χάνει...

Πάντα κάποιος θα κερδίζει...

Γιατί να είσαι θλιμμένος;

Κωνσταντίνος Ρο.

ΕΙΜΑΣΤΕ. Κ.ΡΟ

 

Είμαστε...

τα ανείπωτα...

Και τα κρυμμένα μυστικά...

Που θάψαμε στους κήπους της ψυχής μας...

Για ψεύτικους ήλιους μιλούσαμε...

Και είμασταν όμορφες και άγριες νύχτες.

Κωνσταντίνος Ρο.

ΤΟ ΤΡΑΥΜΑ. Κ..Ρο.

ΤΟ τραύμα σ έκανε πουλί...

Και θέλεις να πετάξεις...

Το τραύμα σ έκανε φυγή

ψάχνεις  γαλήνη να κρυφτείς...

Το τραύμα σ έκανε σιωπή...

Κι'ατέλειωτη ζητάς αγάπη...

Το τραύμα σε έκανε μοναδικό...

ξεχωριστό! κ.ρ

Μια θλίψη. Κ.Ρο.

 

Είχε μια θλίψη στο βλέμμα....

Ακόμα και στις χαρές της...

Σαν κάτι να μην της έφτανε...

Όλα τριγύρω τα ένιωθε τόσο μικρά κι  ασήμαντα...

Κάποτε οι χαρές φύγανε και η θλίψη τύλιξε την ψυχή της...

Έκανε μοναχικούς περιπάτους στην παλιά πόλη, στα κάστρα,

Συνομιλούσε με τον βαθύ εαυτό της, και φωτογράφιζε ουρανούς και σύννεφα...

Ποια άραγε ήταν ,τι έψαχνε να βρει ,τι είναι ευτυχία συχνά ρωτούσε τον εαυτό της...

Τα καλοκαίρια συνομιλούσε με την θάλασσα, την γαλήνευε...

Ίσως όλο το παρελθόν της ήταν ένα ψέμα,γιατί απουσίαζε ο αληθινός εαυτός της...

Ίσως η θλίψη που ζούσε τώρα ,την οδηγούσε μυστικά σ'αυτον.

Κωνσταντίνος Ρο.

Ευτυχισμένος θάνατος. Κ.Ρο.

 

Έναν ευτυχισμένο θάνατο αναζητούσα...

Και ας πίστευα πως έψαχνα...

Μια ευτυχισμένη ζωή.

Κωνσταντίνος Ρο.

ΖΩ.

 Με μια γεύση θανάτου στα χείλη...

Και την αίσθηση του μάταιου...

Να κυλάει στις φλέβες...

Συνεχίζω και ζω.

Κωνσταντίνος Ρο.

ΧΕΙΜΩΝΑΣ.

Κίτρινα τα φύλλα στους δρόμους...

Με όνειρα μοιάζουν...

Πέρα δώθε ο άνεμος τα ταξιδεύει...

Κι εκείνο το σ' αγαπώ...

Που έγραψες μια νύχτα σε λευκή σελίδα...

Ξεθώριασε με τις πρώτες βροχές...

Και έρχεται ο χειμώνας!

Κωνσταντίνος Ρο.

ΝΥΧΤΑ.Κ.ΡΟ.

 Όταν σβήνω το φως...

Ανάβει η νύχτα...

Την εκκωφαντική σιωπή της.κ.ρ

Στις πτώσεις σου... Κ.Ρο.

 Στις πτώσεις σου...

θα λυπηθούν...

με ένα χειροκρότημα  εντός τους να χορεύει.

Στις ανόδους σου...

θα χειροκροτούν...

με μια λύπη μέσα τους να κλαίει.

Κωνσταντίνος Ρο.

ΕΡΗΜΗ ΠΟΛΗ. Κ.ΡΟ

 Με ένα τριαντάφυλλο στο ένα χέρι...

Στο άλλο το περίστροφο...

Τις νύχτες τριγυρνουσε...

Στην έρημη πόλη...

Να πεθαίνεις από αγάπη...

Συνήθιζε  να λέει.

Κωνσταντίνος Ρο.

ΚΑΛΗ ΔΙΑΓΩΓΗ. Κ.ΡΟ

 ΚΑΛΗ ΔΙΑΓΩΓΗ.

Στο βάθος...

Δεν αντέχουν οι άνθρωποι...

 παινέματα και  φιλοφρονήσεις...

Και ας χαμογελάνε...

Πολλοί σκύβουν το κεφάλι...

Όχι από ταπεινότητα...

Νοιώθουν, πως κάποτε θα χρειαστεί να χαλάσουν την καλή διαγωγή τους.

Κωνσταντίνος Ρο.

ΕΥΤΥΧΙΑ. Κ.ΡΟ.

Και τι είναι  ευτυχία; ρώτησε...

Να παίρνεις  σοβαρά τον εαυτό σου.

Λίγα λόγια...

Λίγα χαμόγελα....

Πράξεις εκεί που μπορείς...

Να μην επιδιώκεις συμπάθειες και εντυπώσεις...

Να μιλάς χωρίς φόβο μέχρι σημείου αντιπάθειας...

Να μην περιμένεις να σου δώσει κανένας τίποτα, εκτός από τον εαυτό σου...

Να γνωρίζεις πως κανείς δεν σου χρωστάει τίποτα...

Να δίνεις επειδή θέλεις, και όχι γιατί περιμένεις να πάρεις...

Όχι βαρύτητα στις φιλίες γιατί υπάρχουν και οι ανατροπές.

Οχι στα φτηνά συναισθήματα που σκοπό έχουν τον εγκλωβισμό του άλλου...

Τι άλλο να είναι η ευτυχία; 

Κωνσταντίνος Ρο.

ΜΝΗΜΕΣ.

 

Καρφιά οι μνήμες....

Κι εσύ ζητούσες φτερά να πετάξεις...

Με καρφωμένα τα πόδια σου στην Γη.

Κωνσταντίνος Ρο.

Που να βρει χρόνο; Κ.Ρο.

 Την μισή ζωή παρακαλούσε...

Την άλλη μισή ευχαριστούσε...

Που να βρει χρόνο να μιλήσει στον εαυτό του;

Κωνσταντίνος Ρο.

ΑΔΙΕΞΟΔΟ. Κ.ΡΟ

 

Είναι στιγμές...

Με κυκλώνει η μοναξιά...

Άλλες πάλι, οι άνθρωποι...

Δεν ξέρω προς τα που να τραβήξω.

Κωνσταντίνος Ρο.

ΠΑΡΕΛΘΟΝ. Κ.ΡΟ

 Γύρισα στο παρελθόν...

Και βρήκα κάποιον ξένο...

Κάποιον που μ' έμοιαζε πολύ... 

Μα που εγώ δεν ήμουν.

Του είπα να πάει στο καλό αυτόν τον άγνωστο γνωστό..

Και γύρισα σε μένα. κ.ρ

ΑΤΑΞΙΑ. Κ.ΡΟ

Η αταξια ειναι

 γοητευτικη...

ειναι κινηση...

ειναι δημιουργια.

Αφηνει τα πραγματα ελευθερα...

να αναπνευσουν...

να ζησουν...

να βρουν την θεση τους...

να αυτοπροσδιοριστουν...

να αυτορυθμιστουν.

Η ταξη φυλακιζει τα πραγματα...

τα θελει συγκεκριμενα...

τα δινει ταυτοτητα...

τα θελει σωστα,,,

κι ας ειναι το λαθος...

αυτο που κινει τα παντα.

Κωνσταντίνος Ρο.

Rock. Κ.Ρο.

 Με φυτέψατε πάνω σε βράχια...

Τι περιμένατε; Να βγω λουλούδι;

Τα εντελβάις δεν ευδοκιμούν στην πατρίδα μου! 

Κωνσταντίνος Ρο.

Έγινα...Κ.Ρο.

 Έγινα δρόμος...

Γίνε βήμα...

Έγινα δάκρυ...

Γίνε βλέμμα...

Έγινες νύχτα...

Έγινα άστρο...

Έτσι χτίζεται η ζωή.

Κωνσταντίνος Ρο.

Ναυαγοί. Κ.Ρο.

 

Ναυαγοί...

της τρικυμίας των κακών σκέψεων τους...

Εδήλωναν ασθένεια...

 να δεχτούν λίγο χάδι...

Κροκοδείλια τα δακρυά τους...

 να ακούσουν ενα ξερό σ αγαπώ...

Στο τέλος ασθένησε το σώμα...

μη μπορώντας να αντέξει...

την εγκατάλειψη της ψυχης...

απο τους ίδιους.

Κωνσταντίνος Ρο.

Μοναχή.Κ.Ρο.

Μοναχή...

Εκεί στα βράχια...

Κρυστάλλινα σε έλουζαν νερά...

Τις αλήθειες σου τους τραγουδούσες...

Οι αιώνιες θάλασσες μονάχα...

Το τραγούδι σου....

Μπορούσαν να καταλάβουν!

Κωνσταντίνος Ρο.

...

Θα σε θυμάμαι.Κ.Ρο.

 Όμορφα θα σε θυμάμαι...

Σαν αεράκι δροσερό...

Καταμεσήμερο Ιούλη!

Όνειρα. Κ.Ρο.

Δεν θα συναντηθούμε...

Παρά μοναχά  στα όνειρα...

Ότι αξίζει...

Στην σιωπή και στα όνειρα ανθίζει!

Κωνσταντίνος Ρο.

Το τσίμπημα. Κ.Ρο

 Κάθε απόγευμα...

Έπαιρνε το καλάμι...

Ένα βαλιτσάκι με τα σύνεργα...

Το σπαστό πάνινο καρεκλάκι...

Και κατέβαινε στην παραλία.

Δεν ήταν τόσο η αγάπη του για τα ψάρια...

Όσο η γαλήνη που του προσέφερε η θάλασσα...

Κι αυτή η αναμονή για κάποιο τσίμπημα. κ.ρ

ΜΕ ΤΟΥΣ ΛΙΓΟΥΣ. Κ.ΡΟ.

 

Ας μείνουμε με τους λίγους....

Οι πλειοψηφίες πάντα απρόσωπες...

Δημιουργοί θορύβων είναι...

Και κυνηγοί συμφερόντων.

Ας μείνουμε με τους λίγους...

Τους αγενείς, τους αγέλαστους, τους ντόμπρους τους απροσάρμοστους...

Αυτούς που τους εαυτούς έκαψαν...

Και έμαθαν τι πάει να πει αλήθεια.

Κωνσταντίνος Ρο.

Ευτυχώς...Κ.Ρο.

 

Ευτυχώς υπάρχει η θάλασσα...

 Ο ήλιος...

Ευτυχώς  υπάρχουν τα λουλούδια...

  Και ουρανός καταγάλανος...

 υπάρχουν δάση...

  ο νους μπορεί και ταξιδεύει...

Ευτυχώς  υπάρχουν  μουσικές...

 αγάπη...

Θα σωθούμε!

Κωνσταντίνος Ρο.

ΥΠΟ...Κ.Ρο

 

Υπο...σχεσεις...

Υπο...χρεωσεις...

Υπο...χωρησεις...

Υπο...λογισμοι...

ποσα βαρη...

να αντεξει η ψυχη;

Κωνσταντίνος Ρο.

ΕΥΘΡΑΥΣΤΗ.Κ.ΡΟ.

 

Τόσο εύθραυστη...

Σαν σιωπή που έσπαγε μέσα στην νύχτα...

Από το θρόισμα των φύλλων μιας λεύκας...

Που έχασκε στην μέση του πουθενά. κ.ρ

ΤΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑ.Κ.ΡΟ

 

Τα χαμόγελα άφησα πίσω...

Τα βλέπω τώρα κρεμασμένα στους τοίχους...

Σε παλιές φωτογραφίες...

Για ποιους χαμογελούσα;

Για μένα; η για τους άλλους;

Κωνσταντίνος Ρο.

ΝΑ ΦΑΝΕΡΩΘΩ! Κ.ΡΟ

 Να φανερωθω...

να φανερωθεις...

και ετσι ολοφωτοι...

αναμεσα στ αστερια...

φως στις πληγες να ριχνουμε...

και οι σβησμενες μας ψυχες ν αναβουν...

τα βηματα μου να φορας...

κι εγω φορωντας την ψυχη σου...

σωπαινοντας να προχωραμε.κ.ρ

ΤΟ ΔΕΙΛΙΝΟ! Κ.ΡΟ

 

Πόσο πληγωσαμε εκείνο το δειλινό...

Που μας άκουγε να μιλάμε...

Και όχι να ζούμε...

Και έτσι έγινε νύχτα!

Κωνσταντίνος Ρο.

ΤΑ ΔΕΝΔΡΑ. Κ.ΡΟ

 

Έτσι μια μέρα θα μαραθούμε...

Σαν κάτι δένδρα φυτεμένα...

Στην άκρη ενός μεγάλου κήπου...

Ξεχασμένα,  δεν τα φρόντιζε κανείς.

Κωνσταντίνος Ρο.