Ήταν στιγμές

 Ήταν στιγμές...

Που τόσο κοντά ερχόμασταν...

Άλλες...

Τόσο μακριά...

Δεν είχαμε σπάσει τις αλυσίδες...

Που  κρατούσαν δέσμιες τις ψυχές μας.

k.r

Μας περιμένουν...Κ.Ρο.

 Θάλασσες...

Περιμένουν...

Να μας ταξιδέψουν...

Σ' ανθισμένες πολιτείες...

Εκεί που οι λέξεις μοσχοβολάνε....

Δυόσμο, ρίγανη και μέντα....

Ήλιοι χρυσοκίτρινοι...

Την ψυχή μας περιμένουν να ζεστάνουν....

Τις παγωμένες νύχτες...

Άνεμοι ολόφρεσκοι...

Να φυσήξουν περιμένουν...

Την θλίψη να πάρουν μακριά...

Ποταμοί κρυστάλλινοι ....

Να κυλήσουν περιμένουν, τις ψυχές ....

Να καθαρίσουν...

Μα εσύ ως τότε να γελάς.

k.r

Μοσχοβόλαγες.Κ.Ρο.

 Μοσχοβόλαγες αγάπη...

Σε έναν κόσμο άοσμο.

 k.r

Όλη την νύχτα.Κ.Ρο

 Έσκαβα όλη την νύχτα...

Μόνο και μόνο να βρω ένα παιδάκι...

Χωμένο κάτω απ' το βαρύ τραπέζι του σαλονιού....

Να παίζει με ένα αεροπλανάκι, και να ονειρεύεται να πετάξει.

k.r

Ο πληγωμένος.Κ.Ρο.

 Ο πληγωμένος...

Ζητά ν' αγαπηθεί χωρίς προϋποθέσεις...

Αγάπησε τις πληγές του...

Και θα σου χαρίσει τον κόσμο.

k.r

Περιμένω...Κ.Ρο

 Περιμένω...

Νύχτα παγωμένη...

Άργησες...

Περιμένω...

Δύο φώτα αναμμένα μοναχά...η παρηγοριά μου!

k.r

Εκεί να φτάσουμε!Κ.Ρο.

 Αθόρυβα την νύχτα περπατάω...

Στα μονοπάτια της ψυχής σου...

Μη  φοβηθείς! 

Χαλάσματα...

Ερημιά...

Σιωπές...

Κραυγές...

Πάθη...

Πόθοι...

Μα να!  μια  όαση εκεί στην ακρούλα...

Πολύχρωμα λουλούδια, δένδρα οπωροφόρα, καθάρια νερά....

Ευωδιάζει η γαλήνη...

Εκεί ο προορισμός...

Εκεί να φτάσουμε!

k.r

Να φανερωθώ,ναφανερωθείς.Κ.Ρο.

 Να φανερωθώ...

Να φανερωθείς...

Ολόφωτοι...

Ανάμεσα στ'αστέρια να προχωράμε...

Οι σβησμένες ψυχές ν' ανάψουν...

Τα βήματα μου να φοράς...

Κι εγώ φορώντας την ψυχή σου...

Την ζωή να αγκαλιάζουμε.

k.r

Μου είπανε.Κ.Ρο.

 Μου είπανε να ζυγίζω τα λόγια μου...

Έσπασα τις ζυγαριές!

Μου είπανε μετρημένος να είμαι...

Έκαψα όλα τα μέτρα!

Μου είπανε να κοιτάζω το συμφέρον μου...

Σε rock bars κέρναγα τους άφραγκους...

Φιλοξενούσα αδέσποτους...

Επέζησα!

Κανείς δεν μου μίλησε για αγάπη...

 μονάχος έμαθα να αγαπάω!

k.r.

Θεέ να με φυλάς...Κ.Ρο.

 Θεε...

να με φυλας απ τις επαναληψεις...

τα λογια μου διαφορετικα...

μα παντα τα ιδια λενε...

Τα ίδια πάντα ζητάνε...

τι μας απεμεινε λοιπον...

εκτος απο τις πραξεις;

εκει οι πρωτοι θα φανουν...

εκει οι τελευταιοι.

 k.r

Του ήλιου μοιάζεις.Κ.Ρο.

 Εκεί ψηλά που σ' έβαλα...

Δεν φτάνω να σ' αγγίξω...

Αχ πόσο του ήλιου μοιάζεις...

Και σ' αγαπώ, και είσαι μακριά μου...

Για λίγο ας μπορούσα να σ' αγγίξω...

Κι' από τις φλόγες σου ας ήταν να καώ.

k.r.

Η ευτυχία μου.Κ.Ρο.

 Η ευτυχία μου...

Κάτι ξεχασμένα κέρματα...

Στην τρύπια τσέπη του παντελονιού μου...

Φτάνουν για ένα πακέτο τσιγάρα!

Τα όνειρά μου...

Φύλλα φθινοπωρινά...

Σε έρημο δρόμο...

Που βιαστικά μάζεψε ο οδοκαθαριστής.

k.r.

Τα πήρε η βροχή!Κ.Ρο.

 Τα λόγια μου τα πήρε η βροχή...

Ξέβαψε πάνω στο χαρτί...

Το κόκκινο μελάνι...

Που θα ταξιδέψουν;

Άλλοι θα ξεδιψάσουν...

Άλλοι θα δακρύσουν...

Ε και;

Λόγια ήταν!

Τα πήρε η βροχή!

k.r

Αόρατα νήματα.Κ.Ρο.

 Υπόγειες διαδρομές...

Αόρατα νήματα...

Μας δένουν με ανθρώπους...

Που δεν συναντήσαμε ποτέ...

Ούτε μια λέξη ανταλλάξαμε...

Και όμως βαθιά μας αγάπησαν, και τους αγαπήσαμε. k.r

Οι άνεμοι.Κ.Ρο.

 Και ποιος τους ανέμους ν' αγαπήσει;

Χαλάνε το μαλλί των καθωσπρέπει κυριών...

Σηκώνουν τις φούστες σεμνότυφων γυναικών...

Λες και θέλουν να τις γδύσουν...

Παίρνουν τις στέγες από τα σπίτια πλουσίων...

Να δούνε κι αυτοί λίγο ουρανό...

Μονάχα οι ταξιδευτές  τους ανέμους αγαπάνε.

Χρόνε αθώε.Κ.Ρο.

 Όλα ανάμνηση...

στην επόμενη ανάσα.

Στον επόμενο χτύπο της καρδιάς...

όλα χθες.

Χρόνε αθώε...

σε τίποτα δεν φταις... 

Εμείς ασθμαίνοντας τρέχουμε πάνω σου...

Κι εσύ ακίνητος... ειρωνικά γελάς.

Θα πουν πως καταλαβαίνουν. Κ.Ρο.

 Στις μεγάλες χαρές...

Στις μεγάλες θλίψεις...

Μέγα το πλήθος...

Ζητωκραυγάζει!

Συμπονά! 

Λέει πως καταλαβαίνει...

Τι καταλαβαίνει;

Μονάχο το χάραμα σε βρίσκει...

Και ο ήλιος ανατέλλει.

Διαμάντια στα σκουπίδια. Κ.Ρο.

 Ψάχνω διαμάντια στα σκουπίδια...

Σε κάτι υπόγεια υγρά... 

Και σε ψυχές που δεν τις βρήκαν...

Αποσκευές που ξεχαστήκαν..

Σε κάτι αίθουσες ψυχρές...

Σταθμών λεωφορείων.

Δεν πρόλαβαν ποτέ να λάμψουν...

Κι ας είχαν στο βλέμμα την χαρά....

Με μια μαχαιριά μες την ψυχή τους...

Σε σκοτεινά γυρνούν στενά.

Διαμάντια είναι κι ας μην λάμπουν...

Κανέναν δεν πείραξαν ποτέ...

Οι ενοχές τους μαχαίρι πήραν...

το στρέψανε  προς την καρδιά .κ.ρ

Στην Λ.Π

Κοντά στον εαυτό σου...Κ.Ρο.

 Και μη  σε  απασχολεί!

Με όσο λιγότερους...

Ανθρώπους μένεις τριγύρω σου.. 

Τόσο περισσότερο κοντά...

Στον εαυτό σου είσαι.

Ύμνοι...Κ.Ρο.

 Άλλος υμνεί την ζωή ...

Άλλος τον θάνατο...

Άλλος τον έρωτα...

Και άλλος την αγάπη.

Ότι και να υμνείς...

Κανείς δεκάρα δεν δίνει τσακιστή για τους ύμνους σου...

Ο καθένας στην δική του φυλακή...

Υμνεί με τον δικό του τρόπο τα δικά του.

...

Μας βασανίζει...Κ.Ρο.

 Μας βασανίζει...

η δικιά μας κακία...

παρά των άλλων...

εξιλέωση γυρεύουμε...

Γι αυτό μιλάμε συνέχεια γι αγάπη.

Ο πραγματικά καλός δεν μιλάει. Είναι ο ίδιος αγάπη.

Ε και; Κ.Ρο.

 Χάθηκα! ε και;

Πόνεσα! ε και;

Αγάπησα! ε και;

Γίνε δυνατός μου είπανε...

Πόσο; τους ρώτησα....

Τόσο που να μην ξεχωρίζω από τα άλλα ζώα της αγέλης;

Άφησα το παράθυρο ανοιχτό. Κ.Ρο.

 Άφησα το παράθυρο ανοιχτό...

Μια ηλιαχτίδα μέσα να περάσει...

Ένα ψέμα, μια ελπίδα...

Άφησα το παράθυρο ανοιχτό...

Να μπει το λαβωμένο  Περιστέρι...

Στην αγκαλιά μου να κουρνιάσει...

Τα νέα απ' τον πόλεμο να  φέρει.

Στον έρωτα...Κ.Ρο.

 Μη ψάχνεις στον έρωτα...

δικαιοσύνη...

Πάντα ο ένας θα φλέγεται!

Πολλοί σ αγάπησαν. Κ.Ρο

 Πολλοί σ αγάπησαν...

Μα εσύ αυτόν ζητούσες...

Που στον γκρεμό σε οδηγούσε.

Μία απόδραση Κ.Ρο.

 Μία απόδραση ζητάμε...

Ο δρόμος της φυγής...

Μέρη χωρίς ταυτότητες...αναζητάμε....

Βαρυποινίτες της ζωής...

Γνωρίζουμε πως κάποτε όλα τελειώνουν... 

Μία απόδραση χωρίς ταυτότητα...

Ζητάμε! κ.ρ

Εύθραυστοι άνθρωποι. Κ.Ρο.

 

Αυτοί...

οι τόσο εύθραυστοι άνθρωποι...

που τόσο εύκολα ραγίζουν...

την τρυφεράδα τους απλόχερα χαρίζουν...

δεν έμαθαν ποτέ να παζαρεύουν...

και πόνο δεν φοβήθηκαν ποτέ.

Πραγματικός εαυτός Κ.Ρο

 Όταν αδειάσεις από τα άχρηστα που κουβαλούσες χρόνια, 

Δημιουργείται μέσα σου ένα κενό.

Στην αρχή νιώθεις άβολα. Λες εγώ είμαι;

Δεν ξέρεις που πατάς και που πηγαίνεις. Το στάδιο είναι μεταβατικό.Μετά  σιγά σιγά ,γεμίζεις την ψυχή σου με πολύτιμα πράγματα, πράγματα ταιριαστά με τον πραγματικό σου εαυτό, αρχίζεις και γαληνεύεις. Τίποτα δεν είναι όπως παλιά. Αλλάζει ο τόνος της φωνής σου, το χαμόγελό σου, το περπάτημά σου οι ρυθμοί σου, δεν νιώθεις την ανάγκη να αποδείξεις τίποτα γιατί είσαι πραγματικά αυτό για το οποίο γεννήθηκες.

Είναι και όσα...Κ.Ρο.

 Είναι και όσα...

δεν σου είπα...

Μα ένιωσα βαθιά...

Οι λέξεις έχαναν το νόημα μπροστά τους...

Πρόδιδαν  τα συναισθήματα...

Ότι αξίζει στην ζωή...

 δεν περιγράφεται...

Το μεγαλειώδες το βιώνεις.κ.ρ

Ότι μου λείπει.Κ.Ρο.

 Ότι μου λείπει...

Κρυφά στους άλλους, αυτό ποθώ...

Κι ας μην τ ομολογώ...

Γυαλί που κόβει η αλήθεια...

Πως να την αγαπήσω.

Ο ποιητής.Κ.Ρο.

 Εθαύμαζαν τον ποιητή...

Κι αυτός, στο υγρό υπόγειό του...

Ετοίμαζε την αγχόνη.κ.ρ

Ο ρόλος του κακού.Κ.Ρο

 Ο ρόλος του κακού δεν μου πήγαινε...

Όποτε τον υποδυόμουν,  το θέατρο της ψυχής μου πάντα άδειο.

Ταπεινό χαμομηλάκι γίνε! άκουσα μια φωνή να λέει...

Να σε ποδοπατούν, και να εξακολουθείς να ευεργετείς...

Κορόιδο να σε φωνάζουν, και να χαμογελάς.

Έτσι, δύναμη θα αποκτάς!

Έκτοτε, το θέατρο της ψυχής μου ασφυκτικά γεμάτο!  κ.ρ

Οι άστεγοι...Κ.Ρο.

 

 Με θαυμασμό τους άστεγους  κοιτάζω...

 η ελευθερία τους...

Η αληθινή αξιοπρέπεια...

Ο καθένας και μια ιστορία...

Η κάθε τους μέρα  περιπέτεια...

Όχι οίκτο...

Ήρωες είναι...

Άλλωστε το περήφανο βλέμμα τους δεν  το επιτρέπει.

Αργά τα βράδια τον ύπνο τους παρατηρώ...

Σε παγκάκια..

εισόδους οικοδομών.. στάσεις λεωφορείων..

Και πάντα το ίδιο ερώτημα ...

Τι όνειρα άραγε  βλέπουν;

Για κάποιους...Κ.Ρο.

Για κάποιους θα είσαι βασιλιάς...

Για κάποιους θα είσαι αλήτης...

Τι άλλο είναι η ζωή;

Μερεύει ο άνθρωπος...Κ.Ρο.

 Μερεύει ο άνθρωπος...

σαν το Εγώ του...

δεν έχει ανάγκη...

άλλο να τραφεί...

Σωπαίνει...

Ψάχνει την πιο ψηλή βουνοκορφή. κ.ρ

Το τίποτα και το κάτι...Κ.Ρο.

 Και ποιος είσαι; Ρώτησες...

Ένα τίποτα ντυμένο κάτι σου απάντησα.

Το τιποτά μου ν αγαπάς...

Το κάτι, από κάποια λαϊκή φθηνά αγόρασα! κ.ρ

Και όσοι δεν μπόρεσαν ..Κ.Ρο.

 Kαι οσοι δεν μπορεσαν...

τον εαυτο τους να ξεγελασουν...

τους ξελογιασε...

 

Ο ουρανός...

Ο ήλιος...

Η νύχτα...

Τ άστρα... 

Το φεγγάρι. κ.ρ

Με τους λίγους!...Κ.Ρο.

 Ας μείνουμε με τους λίγους....

Οι πλειοψηφίες πάντα απρόσωπες...

Δημιουργοί θορύβων είναι...

Και κυνηγοί συμφερόντων.

Ας μείνουμε με τους λίγους...

Τους αγενείς τους αγέλαστους τους ντόμπρους τους απροσάρμοστους...

Αυτούς που  εαυτούς έκαψαν...

Και έμαθαν τι πάει να πει αλήθεια. κ.ρ

Τι είναι ο Έρωτας;Κ.Ρο.

 Μη ρωτάς ο Έρωτας τι είναι...

Διάλυση είναι!

Διαλύεται ο ένας μέσα στον άλλον και χάνονται.

Παραδείσους ψάχνουν να κατοικήσουν...

Ας ονειρευτούμε λοιπόν.  κ.ρ

Σκάβεις βαθιά...Κ.Ρο.

 Σκάβεις βαθιά...

Έκπληξη!

Που ήταν κρυμμένη τόση αγάπη; Απορείς!

Το ξόδεμα αρχίζεις...

Φοβάσαι πως μια μέρα θα σε πνίξει! κ.ρ

Το PIN της χαράς...Κ.Ρο.

 Το PIN  της χαράς ξέχασα!

Ανάληψη δεν έκανα!

Άφραγκος τριγυρνώ από χαρά! κ.ρ

Που να χωρέσεις...Κ.Ρο.

 Που να χωρέσεις...

Σε τόση θλίψη...

Εσύ που τα ύψη αγάπησες...

Που να χωρέσεις σε τόσο ψέμα...

Εσύ που αίμα έδινες για αλήθεια...

Που να χωρέσεις σε τόση απουσία ουσίας.

Πουθενά δεν χώρεσες  παρά μονάχα σε μια συγχώρεση. κ.ρ

Πως θα χτίσουμε ζωή; Κ.Ρο.

 Έγινα δρόμος...

Γίνε αν θέλεις βήμα...

Δάκρυ έγινα...

Αν θέλεις γίνε βλέμμα...

Έγινα ρίζα...

Δένδρο γίνε...

Πως θα χτίσουμε ζωή; κ.ρ

Καταθέσεις ψυχής...Κ.Ρο.

 Στις καταθέσεις ψυχής...

Τα επιτόκια είναι...

Πάντα μηδενικά!  κ.ρ

Μη βάλεις τα καλά σου...Κ.Ρο.

 Αποψε μη βαλεις τα καλα σου...

Φορεσε την μαύρη σου ψυχη...

και το πικρο χαμογελο σου...

και έλα!

Τιποτα δεν εψαχναν στον κοσμο αυτο...

οι εύχαρεις  και ευγενικοι...

εκτος απο την βολεψη τους.

Όμως τον κόσμο...

Οι θλιμμένοι τον αλλάζουν. κ.ρ

Οι λέξεις μου...Κ.Ρο.

 Οι λέξεις μου...

Φερμένες απ' την κόλαση...

Παράδεισο γυρεύουν.

Αχ θάλασσα φουρτουνιασμένη!

Πόση Γαλήνη λαχτάρισες!κ.ρ

Ο θαυμασμός...Κ.Ρο.

 Ο θαυμασμός...

Πάντα ένιωθα...

 με έβγαζε από τον δρόμο.

Συγχώρα με Θεέ μου...

Που τόσο απόκοσμος υπήρξα! κ.ρ

Ερωτικό...Κ.Ρο.

 Διάφανη σαν νερό...

Άπιαστη σαν αέρας...

Νερό κι αέρας...

Αφέθηκα  στην τρικυμία σου! κ.ρ

Τις νύχτες...Κ.Ρο.

 Τις νύχτες...

Κάνω ταμείο...

Ωφέλησα  κάποιον σήμερα;

Πάντα έλλειμμα βρίσκω! κ.ρ

Και κάποτε...Κ.Ρο.

 Και κάποτε...

Καις τα όνειρα και τις ελπίδες.. 

Σβήνεις τα παραμύθια...

Μόλις αντιληφθείς...

Πως η ελπίδα θα πεθάνει τελευταία...

Αφού πρώτα σε πεθάνει.κ.ρ

Το Δημόσιο...Κ.Ρο.

 

"Χαλάς την πιάτσα"...

Είπε ο παλιός κηφήνας...

Δημόσιος υπάλληλος...

Στον νέο και ευσυνείδητο  εργαζόμενο.

Έτσι συνεχίστηκε η καταστροφή. κ.ρ

Στα αζήτητα...Κ.Ρο.

 Αυτόν...

Που δεν ζήτησε ποτέ...

Μη τον αναζητήσετε...

Με τα παρακάλια σας γελούσε...

Στα αζήτητα η κατοικία του...

Την έχει αγαπήσει! κ.ρ

Σαν έρθει η ώρα...Κ.Ρο

 Σαν ερθει η ωρα...

και την γλυκια κουραση νιωσεις της ζωης...

τα λογια των ανθρωπων ομοια σου μοιαζουν...

ρουχα φθαρμενα σου θυμιζουν και παλια...

  εχεις ξεφυγει απ τις χαρες...

και οι λυπες δεν σε πιανουν...

την φυση αρχισες ν αγαπας...

και μεσα της θες να περπατας...

το μονοπατι του εαυτου σου ειναι αυτο...

που δυσκολα το βρηκες.κ.ρ

Ίχνος βίας...Κ.Ρο

 Ιχνος βιας δεν εβρισκες εντος του.

Τις νυχτες ξεθαβε την ψυχη του...

απ τα ερειπια περασμενων χρονων.

...γονεις...

...δασκαλοι...

...κοινωνια.

Ιχνος βιας δεν εβρισκες εντος του.  κ.ρ

Αν...Κ.Ρο.

 Αν ψηλά με βάλεις...

Θα ζαλιστώ...

Θα θέλω να κατέβω...

Αν χαμηλά με βάλεις...

Δεν θα μπορώ να αναπνεύσω...

Θα θέλω να ανέβω...

Άσε με...

Νεράκι νάμαι να κυλώ...

Τα δάση ν αγναντεύω. κ.ρ

Τον ίδιο βλέπουμε ουρανό...Κ.Ρο.

 Τον ίδιο βλέπουμε ουρανό ...

Ο ίδιος ήλιος μας ζεσταίνει...

Τις νύχτες μας το ίδιο φεγγάρι τις φωτίζει...

Κι εμείς στης Γης την αρένα  ετοιμοπόλεμοι, ψάχνουμε διαφορές κάτω απ' τον ίδιο ουρανό.κ.ρ

Άγγελος και διάβολος...Κ.Ρο.

 Ένας άγγελος από την μια...

Ο διάβολος από την άλλη...

Την ψυχή μου τραβάνε.

Πότε σαν άγγελος...

Πότε σαν διάβολος...

Πορεύομαι! κ.ρ

Ιερές παύσεις...Κ.Ρο.

 Ιερές παύσεις...

Τόσο κοντά.. 

.

Οι λέξεις περιττές...

Το φεγγάρι μοναχά...

Γνώριζε τους πόθους..

Τα μυστικά μας...

Λέξη δεν βγάλαμε ...

Την μαγεία δεν θέλαμε να χάσουμε. κ.ρ

Όταν είμαι σοβαρός...Κ.Ρο.

 Όταν είμαι σοβαρός...

Ένα παιδάκι μέσα μου...

Στα γέλια ξεκαρδίζεται...

Και όταν λέω αστεία...

Το παιδάκι αυτό... λυπημένα με κοιτάζει.κ.ρ

Μετρούσα...Κ.Ρο.

 Μετρούσα...

Μέρες...

Βδομάδες...

μήνες...

Χρόνια...

Ένσημα...

Ευτυχίες..

Δυστυχίες...

Κάποτε τα μέτρα θα μου πάρουν. κ.ρ

Και είπαμε...Κ.Ρο.

 

Και ειπαμε ευαισθητους...

τους ευσυγκινητους...

ηθικους τους φοβισμενους...

καλους τους ανημπορους...

κακους αυτους που ελεγαν αληθειες...

εξυπνους τους συμφεροντολογους...

βλακες τους σιωπηλους...

ποσο λαθος τα "σωστα" μας.κ.ρ

Το εικονοστάσι...

 Το εικονοστάσι.

Το βαρύ ξύλινο εικονοστάσι, επιβλητικό έστεκε ψηλά στην γωνία του παιδικού δωματίου.

Η μητέρα κάθε βράδυ, σιωπηλή και με ευλάβεια, άναβε το καντήλι.

Τα παιδικά μου μάτια, ήμουν δεν ήμουν πέντε χρόνων, με δέος και μυστήριο το κοιτούσαν.

Χωρίς καμμία νουθεσία, τον σταυρό μου έκανα μπροστά του κάθε βράδυ, και έπεφτα για ύπνο.

Ήταν τόσο επιβλητικό!

Ένα απόγευμα, η μητέρα μου είπε. "Προσευχή σου το βράδυ για τον φίλο σου τον Γιωργάκη που είναι άρρωστος".

Έτσι και έκανα!

Σε δύο μέρες έμαθα ,πως  ο Γιωργάκης είχε "φύγει".

Θυμάμαι δάκρυσα το βράδυ μπροστά στο εικονοστάσι, ένα γιατί φώναξα, και έπεσα για ύπνο χωρίς να κάνω τον σταυρό μου. κ.ρ

Και έτσι... Κ.Ρο.

 Και έτσι σιγά-σιγά...

θα ξεχωρίσει η ήρα από το σιτάρι...

μας αγάπησαν αυτοί...

που ποτέ δεν μας είπαν σ αγαπώ...

μας αγάπησαν αυτοί...

που ποτέ δεν μας ζητήσαν κάτι...

μας αγάπησαν αυτοί...

που δεν μας παίνεψαν ποτέ...

μας αγάπησαν αυτοί...

που δεν καυχήθηκαν για κάτι...

γιατί η αγάπη σκοπό δεν έχει...

είναι πάνω από λόγια...

πάνω από πράξεις...

είναι η ίδια η ζωή. κ.ρ

Ένας εαυτός...Κ.Ρο.

 Ένας εαυτός...

Χίλια κομμάτια...

Ένα εδώ...

Το άλλο εκεί...

Κάποιο παραπέρα...

Άλλα τα κρατάς...

Κάποια τα πετάς...

Το παζλ να φτιάξεις προσπαθείς...

Του αληθινού σου εαυτού...

Έπρεπε να θρυμματιστείς...

Ολόκληρος να γίνεις. κ.ρ

Μα τι κρίμα! Κ.Ρο.

 Αγαπούσες τα θαυμαστικά...

μα τι κρίμα!

όλη την τρυφερότητα...

την έκρυβαν τα ερωτηματικά.κ.ρ

Μην αγγίζετε! Κ.Ρο.

 Μην αγγίζετε τις μνήμες των άλλων...

Είναι τόσο εύθραυστες!

Υπάρχει κίνδυνος τραυματισμού! κ.ρ

Πόσο...Κ.Ρο.

 Πόσο χαίρομαι...

με τις μικροχαρές μου...

πόσο λυπάμαι...

για τις ψευτονίκες μου. κ.ρ

Τι ρόλο παίζει αυτός;Κ.Ρο.

 "τι ρολο παιζει αυτος;"

Μπηκα στην παρεα τους... κοιτουσαν παραξενα... σα να ρωτουσαν"τι ρολο παιζει αυτος;" τους καθησυχασα... δεν θελω να αγορασω τιποτα... δεν εχω να πουλησω τιποτα τους λεω... η ευτυχια δεν βρισκεται στο να ζητας ουτε στο να θελεις αλλα στο να εισαι.Σε λιγο ειχα μεινει μονος στο τραπεζι,  ευτυχισμενος.

By Κωνσταντίνος Ρο

Όταν... Κ.Ρο.

 Όταν σε βρίσκεις...

Σε λόγια άλλων...

Τι ευτυχία!

Λες..

Δεν είμαι μοναχός.κ.ρ

Αθόρυβα...Κ.Ρο.

 Αθόρυβα πλησίαζε...

Σαν φύλλο που ακούμπησε το χώμα...

Σαν πουλί που πάνω σε κλαράκι κάθησε...

Σαν απουσία...

Ο καθένας τον δικό του σταυρό σηκώνει.

Οι ευαίσθητοι. Κ.Ρο.

 

Ευτυχώς...Κ.Ρο.

 Ευτυχώς που δεν έχω ιδέες...

Και τριγυρνώ λεύτερος...

Κάτω απ' το φεγγάρι.

Έψαχνε...Κ.Ρο.

 Έψαχνε την ελευθερία στις κραυγές...

Στις διαμαρτυρίες...

Κι αυτή κρυμμένη ήταν ...

Στην ησυχία του νου. κ.ρ

Στο πανηγύρι... Κ.Ρο.

 Στο πανηγύρι της χαράς με πυροβόλησαν.

Τόλμησα να χαρώ περισσότερο από τους άλλους! κ.ρ

Απόλυτο τίποτα...Κ.Ρο.

 Μέσα σε ρόλους χαμένος...

Το απόλυτο τίποτα...

Του κόσμου...

Ψάχνω να λατρέψω.κ.ρ

Αφορισμοί...Κ.Ρο.

 Αφορισμοί.

Αν ψάχνεις για κέρδος,ετοιμάσου για το επόμενο χάσιμο.

Οι ελλειμματικοί εαυτοί, αναζητούν είδωλα, μύθους και ήρωες.

Αγνάντευε τα δειλινά, κάποιοι έκαιγαν τις ανατολές ανθρώπων.

Οι δύο για να γίνουν ένας, πρέπει ο καθένας να γίνει ένα με τον εαυτό του.

Το λάθος προϋπάρχει του σωστού. Κανένα πείραμα δεν πέτυχε με την πρώτη. Αγαπησέ τα!

Από το τίποτα μαράθηκες,για το τίποτα θ ανθίσεις πάλι.

Η ελαφρότητα μας φέρνει κοντά, η σοβαρότητα απομακρύνει .

Όσο απομακρύνεσαι από τα πράγματα, βλέπεις την αστειοτητά τους.

Ο φόβος πηγάζει από έλλειψη πίστης στον εαυτό.

Η ευφυία χωρίς καμουφλάζ, τρομάζει

Ένα απλό σε καταλαβαίνω, σε κάποιον που πονάει, είναι σπρώξιμο στον γκρεμό.

κ.ρ

 

Αφαίρεση...Κ.Ρο.

 Αφαίρεση...

Η ύψιστη των μαθηματικών πράξη...

Τα καρφιά πετάς που σε κρατούν αιχμάλωτο...

Για δες εκείνο το πουλί με τι χαρά πετάει...

Αρχίζεις και του μοιάζεις. κ.ρ

Καινούργιος Άνθρωπος.Κ.Ρο.

 ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ...

Και τι να πω; γκρεμισα τις λεξεις...

δεν κτιζω αλλες φυλακές

με γκρεμισα!

ποιος ημουν αλλωστε;

αποτελεσμα επικτητων ιδεων, αναγκων και συνηθειων.

Τωρα ουτε χαρα ουτε λυπη...

χαρμολυπη η ζωη.

Τωρα ουτε ναι ουτε οχι...

παντα κατι λειπει...

παντα κατι  περισσευει.

Ανεμος εγινα ταξιδευτης...

Τον Καινουργιο Ανθρωπο ψαχνω...

Οι αποστάσεις... Κ.Ρο.

 Οι αποστάσεις...

κρατάνε ζωντανά τα όνειρα ...

και οι σιωπές...

τα όμορφα λόγια.κ.ρ

Καλό ανθρωπάκι... Κ.Ρο.

 Και οταν συναντησουμε...

καποιον ανθρωπο συνεργασιμο...

και πραο...

απαξιωτικα τον αποκαλούμε "καλο ανθρωπακι"...

γιατι συνηθισαμε στην ζουγκλα που ζουμε...

να συναναστρεφομαστε με "ανθρωποειδη".κ.ρ

Αν...Κ.Ρο.

 Αν δεν σε καίει κάτι, κάψε τα μολύβια

Σε θολά νερά ...Κ.Ρο.

 

Σε θολά νερά μη ψαρεύεις...

καθάριος απ την πηγή να αναβλύζεις...

ούτε με τον βοριά...

ούτε με τον νοτιά...

άνεμοι περαστικοί είναι...

εσύ ,πολύτιμος σαν διαμάντι...

με τον εαυτό σου σύμμαχος να μένεις. κ.ρ

Τα μάτια του...Κ.Ρο.

 Τα μάτια του πετούσαν σπίθες!

Λαμπάδιασε!

Κανείς δεν έτρεξε να τον σβήσει...

Γρήγορα τον έσβησαν από τα κατάστιχα.κ.ρ

Και όσα... Κ. Ρο.

 Και όσα με κόπους κατακτάς...

Μία ρυτίδα στο πρόσωπο...

Ένα τραύμα στην ψυχή...

Και μια γεύση ήττας σου αφήνουν.

Κεκλεισμένων των θυρών...Κ.ρω

 Κεκλεισμένων των θυρών...

Οι αποφάσεις...

Για αριθμούς μας λογαριάζουν...

Μας δίνουν παρατάσεις...

Μια μέρα...

Ακόμη μία.. 

Κι άλλη μία...

Ζωή μ αναπνευστήρα...

Και όμως το χάραμα...

Άκουσα πουλιά να κελαηδάνε...

Τον ήλιο είδα γελαστό να βγαίνει...

Κι ο ουρανός γαλάζιος καθαρός.

Δεν τελειώνει έτσι η ζωή είπα...

Με τόσο τριγύρω φως.κ.ρ

Τόσα...Κ.Ρο.

 Τόσα τα αποθέματα  ψυχής του...

 δολοφόνος...

αυτόχειρας...

Η ποιητής...

Θα μπορούσε να γίνει. κ.ρ

Μοναξιές είμαστε...Κ.Ρο.

 Μοναξιες ειμαστε...

καπου καπου φοραμε...

το στενο ενδυμα κοινωνικων συναναστροφων...

 τις νυχτες στα καταφυγια μας...

βιαστικα το πεταμε...

 να φορεσουμε και παλι την σιωπη μας...

να γινουμε ωριμοι  ουσιαστικοι  και γεματοι.  Κ.Ρ

Οι μοναχοί άνθρωποι...Κ.Ρο.

 Οι μοναχοί άνθρωποι...

Τον κόσμο χώρεσαν...

Δεν χώρισαν...

Γι αυτό και μοναχοί.

Αυτοσαρκάζομαι...Κ.Ρο.

 Αυτοσαρκάζομαι...

Έχω ανοιχτά μάτια και αφτιά στους θρήνους του κόσμου...

Αυτοσαρκάζομαι...

Έχω ανοιχτά μάτια και αφτιά στις χαρές του κόσμου...

Τίποτα δικό μου, όλα δανεικά...

Κράτησα ότι με βόλευε...

Αυτοσαρκάζομαι...

Το μόνο που μου έμεινε...

Καθώς την μηδαμινότητα μου  βιώνω.κ.ρ

Που να βρει χρόνο...Κ.Ρο.

 Την μισή ζωή παρακαλούσε...

Την άλλη μισή ευχαριστούσε...

Ζούσε για να εξοφλεί υποχρεώσεις...

Που να βρει χρόνο να μιλήσει στον εαυτό του; κ.ρ

Κατάφερα...Κ.Ρο.

 Κατάφερα να ωριμάσω λοιπόν...

Κατάφερα να γίνω...

Πονηρός και συμφεροντολόγος. κ.ρ

Φώναζα!...Κ.Ρο.

 Φώναζα Εγώ!

Φώναζες Εγώ!

Φώναζε Εγώ!

Τι κρίμα!

Φώναξε η ζωή και χάθηκε!

Το χαμογελό μου...Κ.Ρο.

 Το χαμογελο μου σε κορνιζες...

Σε τοίχους κρεμασμένο...

Ανάγκη δεν το έχω... συμπαθειες να κερδισω.

Συμμάχους μόνο το ψέμα ψάχνει, να ντυθεί αλήθεια.

Χαμογελω...

στον εαυτο μου.κ.ρ

Ο Σοφός...Κ.Ρο.

 Σοφέ, κάποιος μου έκανε ένα καλό ,και του είπα πως είναι καλός άνθρωπος, έτσι είναι;

Σοφός: Γνωρίζεις ότι ο ίδιος άνθρωπος που σου έκανε καλό, την προηγούμενη μέρα μπορεί να έκανε κακό σε κάποιον άλλον; Δεν υπάρχει καλό και κακό όλα ένα είναι. κ.ρ

Να θυμάσαι...Κ.Ρο.

 Και να θυμάσαι...

Οι άνθρωποι της συμπόνιας...

Είναι άνθρωποι της μη πράξης...

Πολιτείες πλημμύρισαν με ψεύτικα δάκρυα, και η μοναξιά σκότωσε τόσους και τόσους.κ.ρ

Κρύα νύχτα...Κ.Ρο.

 Κρύα νύχτα...

Φλεβάρης μήνας...

Την ταυτοτητά μου σε υπόνομο στην Τσιμισκή πετάω!

Έγινα τα Πάντα!

Έγινα Τίποτα...

Έγινα μίσος...

Έγινα αγάπη...

Έγινα θυμός...

Σύννεφο τώρα, ζητά να ταξιδεύει!  κ.ρ

Ο τόπος μου...Κ.Ρο.

 Ο τοπος μου.

Το ξερω...

σ αφησαμε ξωπισω...

συγχωρεσε μας ομως...

φωτια ειχαμε στην ψυχη...

και ανεμο στα ποδια...

δεν αντεχαμε αλλο φυλακη...

θλιψη...

παρηγορια...

τρυπιες ελπιδες...

ψεμα.

Τρεξαμε σε τοπο μακρινο...

εκει που η σιωπη...

ομορφα μας μιλουσε...

ο ανεμος ταξιδευτης...

καθαριζε τις θλιψεις...

επαιζαν τ αστρα μουσικη...

χορευε το φεγγαρι...

τα προσωπα μας γελαστα...

ολα γιορτη τριγυρω...

ποταμι ηταν η ζωη...

κυλουσε...

προσπερνουσε. κ.ρ

Πρόσεχε...Κ.Ρο.

 Πρόσεχε...

μη γίνεις άλλος...

στην προσπάθεια που κάνεις...

να  σ' αγαπήσει κάποιος. κ.ρ

Το δειλινό...Κ.Ρο.

 Πόσο πληγώσαμε...

Εκείνο το δειλινό...

Που μας άκουγε να μιλάμε...

Και όχι να ζούμε...

Και έτσι έγινε νύχτα! κ.ρ

Ο χρόνος...Κ.Ρο

 Αχόρταγο θεριό ο χρόνος...

Κατασπαράζει την ύλη όπου την βρει...

Μονάχα το πνεύμα τον φοβίζει.. δεν το αγγίζει...

Και ήσυχο τ αφήνει. κ.ρ

Κατακρημνιστηκε... Κ.Ρο

 "Πιάστηκε" από τα λόγια...

Κατακρημνίστηκε!

Οι λέξεις στέρεα δεν πατούσαν. κ.ρ

Τα ανείπωτα...Κ.Ρο.

 Τα ανείπωτα...

Παιδιά που χάθηκαν...

Σε πολύβουη λεωφόρο.

Κανείς δεν τα βοήθησε...

Να βρουν τον δρόμο τους. κ.ρ

Η ζωή ανάποδα...Κ.Ρο.

 Κι εκει...

που ολοι εκλαιγαν...

  γελουσα.

Κι εκει...

που ολοι γελουσαν...

  εκλαιγα.

Φορεθηκε...

η ζωη αναποδα.κ.ρ

Ζωή σταλαγματιά...Κ. Ρο.

 Φεγγάρια δεν πρόλαβαν...

Πανσέληνοι να γίνουν ...

Λουλούδια τ' άρωμά τους...

Δεν πρόλαβαν να χαρίσουν..

Ζωή σταλαγματιά...

Ωκεανός ο κόσμος. κ.ρ

Φυγή... Κων. Ρο.

Δύο ράγες...

ένα τρένο...

μία φυγή...

κι ο προορισμός τόσο κοντά...

μια ανάσα από μένα ο εαυτός μου.κ.ρ

Στο μονοπάτι του εαυτού. Κων. Ρο

 Στο μονοπάτι του εαυτού...

Ενθουσιασμούς δεν έχει...

Ούτε και θαυμασμούς ζητάς...

Δεν έχει ωραιοποίηση της ζωής...

Στο μονοπάτι του εαυτού...

Δεν έχεις να αποδείξεις τίποτα...

Απλά είσαι.κ.ρ

Τα λόγια μου... Κων. Ρο

 Τα λόγια μου...

Περιφέρονται γύρω από τον εαυτό μου...

Οι σιωπές μου μοναχά...  

Το σύμπαν αγκαλιάζουν. κ.ρ

Φτιάξε τον δικό σου... Κων. Ρο.

 Σε έναν κόσμο μεγάλο θα περίσσευες...

Σε έναν μικρό

δεν θα χώραγες... 

Φτιάξε τον δικό σου

στα μέτρα σου.   κ.ρ

Σκέψεις κοντά στη φύση. Κων. Ρο.

 Σκέψεις μέσα στη φύση.

Και όταν μιλάμε γι αγάπη...

πάντα  φέρνουμε κάποιον  άνθρωπο κατά νου...απομακρυνθήκαμε από τη φύση...

δεν μπορούμε...

ν αγαπήσουμε το χώμα...

και την μυρωδιά του μετά την βροχή...

ένα λουλούδι που άνθίζει...

τον μονότονο ήχο του τζιτζικιού το καταμεσήμερο...

το τραγούδι τ αηδονιού το χάραμα...

την μυρωδιά του πεύκου...

τον παφλασμό της θάλασσας...

τον ήλιο και τ αστέρια...

το αθώο βλέμμα  ενός

ζωντανού,που με λατρεία μας κοιτάζει...

Ίσως, γιατί τίποτα απ' όλα αυτά δεν θέλησε να επιβληθεί...

Απλόχερα όλα μας τα χαρίζει...

και δεν ζήτησε ποτέ ν αγαπηθεί ούτε και ν αγαπήσει.κ.ρ

Έπρεπε... Κωνσταντίνος Ρο.

 Έπρεπε να ματώσουμε...

Γιατρειά οι πληγές να βρούνε...

Στα σκοτάδια να χαθούμε έπρεπε...

Φίλοι με το Φως να γίνουμε...

Έπρεπε να μισήσουμε...

Αγάπη τώρα να λαχταράμε...

Να γκρεμιστούμε έπρεπε...

Με ακριβά υλικά εαυτό να ξαναχτίσουμε. κ.ρ

Πάει καιρός...Κωνσταντίνος Ρο.

 Πάει καιρός που έπαψα να καλώ στο τηλέφωνο...

Έπαψαν και να με καλούν...

Την μοναξιά δεν την ξεγελάω...

Και τι λέγαμε άλλωστε;

Άντε να θάβαμε κανά δυο-τρεις τηλεφωνικώς...

 άντε να κάναμε και καμιά ψευτοανάλυση. κ.ρ

Έτσι ανθίζουν... Κωνσταντίνος Ρο.

 Όχι γι αυτό που δείχνουν...

 γι αυτό που προσπαθούν να κρύψουν...

Θέλουν οι άνθρωποι ν αγαπηθούν.

Μία ατέλεια...

Μία γκάφα τους...

Ένα αστείο που δεν γέλασε κανείς...

Μία αδεξιότητα...

Ένα λάθος τους...

Έτσι οι άνθρωποι ανθίζουν...

Έτσι βγάζουνε φτερά.κ.ρ

Στιγμή...Κωνσταντίνος Ρο.

 Το τσιγάρο μου βαρύ...

Σκέτος ο καφές μου...

Το αεράκι δροσερό...

Πετούμενα στον ουρανό...

Του σκύλου πέρα-δώθε η ουρά...

Τι να τα κάνω τα βασίλεια; κ.ρ

Παράξενος Εαυτός... Κωνσταντίνος Ρο.

 Παράξενος εαυτός...

τραγικός...

και κωμικός...

Στης ανάγκης το σκοινί ισορροπεί...

Θύτης και θύμα διαρκώς...

Της αποδοχής ζητά...

Το ψεύτικο θαυμαστικό...

Παράξενος εαυτός...

Σιωπηλός και σοβαρός...

Κουράστηκε κι αναζητά...

Έστω  μια ψεύτικη χαρά.κ.ρ

Τίποτα... Κωνσταντίνος Ρο.

 Οι νέοι κυνηγάνε με πάθος...

ένα τίποτα.

Οι μεγαλύτεροι είναι αγκαλιασμένοι με το τίποτα.

Ταπεινός προσκυνητής...

του Άγιου τίποτα της ζωής να είσαι. κ.ρ

Άκου...Κωνσταντίνος Ρο.

 Άκου τι λέει ο Ήλιος...

τι λένε τ άστρα...

τι λέει το φεγγάρι...

κι εσύ θυμώνεις..

ακόμα με ανθρώπους; κ.ρ

Και όταν... Κωνσταντίνος Ρο.

 Και όταν μια νύχτα...

Μπροστά σε μια λευκή σελίδα...

Δεν θα έρχονται οι λέξεις...

Θα είναι που άρχισες να ζεις για σένα. κ.ρ

Ελάχιστος εαυτός...Κωνσταντίνος Ρο.

 Το λίγο...

Είναι πολύ για το ελάχιστο...

Και ελάχιστο για το πολύ.

Ελάχιστε Εαυτέ...

Που με το λίγο, Κόσμους μεγάλους φτιάχνεις. κ.ρ

Αυτό το λίγο...Κωνσταντίνος Ρο.

 Αυτό το λίγο που σου έδωσα...

Δεν ζητώ να το επιστρέψεις.

Αν το επιστρέψεις...

Θα είναι σαν τίποτα να μη σου έδωσα. κ.ρ

Σωπαίνω...Κωνσταντίνος Ρο.

 Σωπαίνω...

Όχι γιατί τέλειωσαν οι λέξεις...

Σωπαίνω...

Γιατί δεν τέλειωσε ο σκοπός πίσω από τις λέξεις...

Σωπαίνω για να μην προδώσω...

Σωπαίνω για να μην προδωθώ. κ.ρ

Άτιτλο...Κωνσταντίνος Ρο

 Τα κάλλη θαυμάζω των πολυκατοικιών.

Στις ταράτσες αντένες...

Ατενίζουν προς το αχανές σύμπαν...

Λες και θέλουν να επικοινωνήσουν  με κάτι      Θεικό. 

Αποσβωλομένοι τηλεθεατές παρακολουθούν το ρυθμικό πέρα δώθε...

Θεϊκών υπάρξεων στους δέκτες τους..

Αυνανιζόμενοι...

Και χαρούμενοι...

Με όσα  πνευματικά τους προσφέρουν...

Οι εξουσιαστές τους.κ.ρ

Φόβοι .. Κωνσταντίνος Ρο .

 Με τον φόβο της απόρριψης...

Σε δρόμους σκοτεινούς περπατάμε...

Αμφιβολίες, μας κρατάνε μακριά...

Το πρώτο βήμα κανείς δεν κάνει...

Είναι βλέπεις και ο εγωισμός...

Και έτσι για μοναξιές μιλάμε...

Και ας μας αγάπησαν κρυφά...

Χωρίς ποτέ να μας το πούνε....

Και ας αγαπήσαμε κρυφά...

Χωρίς ποτέ να τους το πούμε. κ.ρ

Ο δικός μου Θεός. Κωνσταντίνος Ρο.

 Ο δικός μου Θεός. Κωνσταντίνος Ρο

Ο δικός μου Θεός ειναι  άστεγος...

Στα παγκάκια  κοιμάται τις νύχτες...

γόπες μαζεύει ,στρίβει τσιγάρα...

Κάνει παρέα μ' αλήτες στα πάρκα ...

Ο δικός μου Θεός είναι  άστεγος...

Φίλοι τ αδέσποτα, ξωπίσω του τρέχουν...

Για σπίτι  νιώθει την πλάση ολάκερη...

Μιλάει,γελάει στον καθένα...

Ο δικός μου Θεός ειναι  άστεγος...

Όλα τα είχε, δραπέτευσε απ' όλα...?

Την Χρυσή φυλακή δεν την άντεξε...

Στους δρόμους βρήκε λευτεριά και αέρα.κ.ρ

Ο Σοφός...

 Σοφέ, πως μπορώ να καταλάβω αν ένας άνθρωπος αξίζει;

Σοφός: Μία ερώτηση αρκεί. Ρώτησέ τον τι θα ήθελε να αλλάξει τριγύρω του. Αν ξεκινήσει από τους άλλους και όχι από τον ίδιο, καλύτερα να φύγεις. κ.ρ Κωνσταντίνος Ρο.

Τι είναι ευτυχία; Κ.Ρ

 Και τι είναι  ευτυχία; ρώτησε...

Να παίρνεις  σοβαρά τον εαυτό σου.

Λίγα λόγια...

Λίγα χαμόγελα....

Πράξεις εκεί που μπορείς...

Να μην επιδιώκεις συμπάθειες και εντυπώσεις...

Να μιλάς χωρίς φόβο μέχρι σημείου αντιπάθειας...

Να μην περιμένεις να σου δώσει κανένας τίποτα, εκτός από τον εαυτό σου...

Να γνωρίζεις πως κανείς δεν σου χρωστάει τίποτα...

Να δίνεις επειδή θέλεις, και όχι γιατί περιμένεις να πάρεις...

Όχι βαρύτητα στις φιλίες γιατί υπάρχουν και οι ανατροπές.

Οχι στα φτηνά συναισθήματα που σκοπό έχουν τον εγκλωβισμό του άλλου...

Τι άλλο να είναι η ευτυχία; κ.ρ

Άτιτλο

 Έγιναν επικίνδυνοι οι δρόμοι.

Η θα σκοντάψεις πάνω σε μια διαπίστωση...

η θα γλυστρίσεις με καμιά άποψη...

η κάποια ιδέα θα πέσει και θα σε χτυπήσει.

 πράξεις τίποτα.

Επικίνδυνοι έγιναν οι δρόμοι.κ.ρ

Κάποιος...Κ.Ρο.

 Κάποιος με ένα χειροκρότημα...

Γκρεμίστηκε από ψηλά...

Άλλος αναθάρρησε και έβγαλε φτερά...

Κάποιος με ένα σ' αγαπώ, έλαμψε η μορφή του...

Και άλλος έφυγε μακριά, δεν τ' άντεξε η ψυχή του. κ.ρ

Άτιτλο

 Απουσιάζω απ' αυτά που λέω...

Ποια βεβαιότητα;

Ποια σιγουριά;

Ίσως μια ηλιαχτίδα νάμαι..

Ένας βράχος που σκάει πάνω του το κύμα...

Πάντα οι πτήσεις μου άρεσαν...

Σαν έβλεπα  θαλασσοπούλια...

Τα φεγγάρια  μόνα τους γεμίζουν...

Δεν περιμένουν κάτι. κ.ρ

.

Στις πτώσεις σου...(Κων.Ρο)

 Στις πτώσεις σου...

θα λυπηθούν...

με ένα χειροκρότημα  εντός τους να χορεύει.

Στις ανόδους σου...

θα χειροκροτούν...

με μια λύπη μέσα τους να κλαίει.κ.ρ

Άτιτλο (Κων. Ρο)

 Δεν είναι η θάλασσα που ρηχαίνει...

Είναι εμείς που ψηλώνουμε...

Αργα και σταθερά η ζωή...

Σε οδηγεί στην πολύτιμη σιωπή...

Στα πάντα που σου προσφέρει το τίποτα...

Δεν ζητάς...

Δεν περιμένεις...

Και να η αποκάλυψη! κ.ρ

Και ήρθε...(Κωνσταντίνος Ρο)

Και ήρθε η αγάπη άπλετη...

Μικρό παιδί ακόμα...

Σε έλουσε και σ έπνιξε...

Άργησες φτερά να βγάλεις...

Μα η ζωή σκληρή...

Όλα στη ζυγαριά τα βάζει...

Θέλεις ν αγαπηθείς; Ρώτησε...

Το τίμημα πρέπει να πληρώσεις. κ.ρ

Άτιτλο. (Κωνσταντίνος Ρο.

Σμίγουμε τις δυστυχίες μας... Και αυτό το ονομάζουμε μοίρασμα.. Και επικοινωνία.. Έτσι μας έμαθαν να ξεγελιόμαστε... Και σκυφτοί να προχωράμε. κ.ρ

Το μονοπάτι σου.(Κωνσταντίνος Ρο)

Το πραγματικό μονοπάτι, το δικό σου μονοπάτι είναι αυτό που το βρίσκεις δύσκολα. Το εύκολο, δεν είναι το δικό σου.κ.ρ

Η σιωπή...(Κωνσταντίνος Ρω)

Η σιωπη... οχι αυτη που απο φοβο γεννιεται... μητε απο αγνοια... μα απο βαθυ σεβασμο στην υπαρξη... στεκει εκει ψηλα... παιδι της αυταρκειας ειναι... φιλη της δικαιοσυνης... δεν ζηταει... δεν περιμενει τίποτα... υπομενει... δεν εντυπωσιαζει... μητε εντυπωσιαζεται... αθορυβα και ακριβα τα λογια της... τον δρομο δειχνουν.κ.ρ

Kostas Loustas is painting Dinos Christianopoulos

Ο Άνθρωπος.Κ.Ρο.

Βλέπε τον άνθρωπο...

Πίσω απ' τα λόγια του...
Τα λόγια του δεν είναι...
Ο Ανθρωπος.

Κάτι προσπαθεί να δείξει...
Κάτι προσπαθεί να κρύψει...
Κάτι προσπαθεί να φτάσει...
Κάτι προσπαθεί να αλλάξει...
Κάτι προσπαθεί να γίνει.

Μια συνεχή προσπάθεια κάνει ο άνθρωπος...
Για να φτάσει στον Άνθρωπο.Κωνσταντίνος Ρο

Τον ήθελαν φιλότιμο...

Τον ήθελαν φιλότιμο...
κι αυτός έτρεχε για όλους.
Στο τέλος αυτό που εισέπραξε...
''Καλό και φιλότιμο παιδί ο μακαρίτης''. Κωνσταντίνος Ρω.

Ντέμης Κωνσταντινίδης

Ντέμης Κωνσταντινίδης

πίσω από μια βιτρίνα... (Κωνσταντίνος Ρω.)

Είναι βολικό να ζεις...
πίσω από μια βιτρίνα λερωμένη.
Αν κάποιος αρχίσει να την καθαρίζει...
ξεβολεύεσαι.

Θα έρθουν... (Κωνσταντίνος Ρω)

Θα έρθουν...
θα τιμήσουν και πάλι τους νεκρούς.
Μέχρι και τα λουλούδια...
δεν άντεξαν τόση υποκρισία.
Μαράθηκαν πάραυτα!

Η ΠΑΡΔΑΛΗ ΚΥΡΙΑ...(Κωνσταντίνος Ρω)

Με τι ασχολειστε;
ρωτησε η παρδαλη Κυρια.
Εισπνεω ... φοβους...εκπνεω υποταγες...
και γραφω ποιηματακια να ξορκισω την μιζερια...
απαντησε ο Κυριος.
Α!...μαλιστα ειπε η παρδαλη κυρια και εφυγε.
Η υποθεση δεν μυριζε χρημα.

Υπηρξαμε...(Κωνσταντίνος Ρω.)

Υπηρξαμε ανασες παιδικες...
χαμογελα...
ελπιδες...
εξουσιες δολοφονοι...
τα σκοτωσαν...
την μοναξια φοβηθηκαμε...
εμας φοβηθηκαμε...
κυνηγημενοι...
ενοχες φορτωμενοι...
κρυφτηκαμε πισω απο λογια αλλων...
...
και αλλοι γιναμε...
τις νυχτες ενα παιδι...
στο δωματιο τριγυρνουσε...
ποιοι ειμαστε ρωτουσε.
Υπηρξαμε ανασες παιδικες...
χαμογελα .
ελπιδες..

Τρύπια τα λόγια...(Κωνσταντίνος Ρo.)

Τρύπια τα λόγια...
στούς ανέμους φεύγουν...
από τις πράξεις απέχουν...
τι να πω εκεί να μένει...
ίσως δυο λέξεις μοναχά...
ψεύτη Εαυτέ.

Υπερεκτιμήσαμε...

Υπερεκτιμήσαμε την φιλία...
υπερεκτιμήσαμε τον έρωτα...
υπερεκτιμήσαμε την αγάπη...
υπερεκτιμήσαμε ιδέες...
υποτιμώντας τους εαυτους μας. Κωνσταντίνος Ρω.

για να φτάσει ψηλότερα...

Δεν ήταν πολυταξιδεμένος...
μήτε πολυδιαβασμένος...
υπήρξε μελετητής του εαυτού του...
γνώριζε όλα τα παιχνίδια της ζωης...
και μπορούσε να τα παίξει καλά αν ήθελε...
δεν θέλησε να σπαταληθεί...
αποσύρθηκε στη σιωπή...
για να φτάσει ψηλότερα. Κωνσταντίνος Ρω.

Δεν ειναι... Kωνσταντίνος Ρω.

Δεν ειναι...
που μικρυνε η πολη...
ειναι εμεις...
που μεγαλωνουμε...
και καθε τι που ζουμε...μικρο φανταζει...
κατι μας θυμιζει...
και μελαγχολουμε.

Να ακούς την ψυχή σου...Κωνσταντίνος Ρω.

Να ακούς την ψυχή σου σου δείχνει τον προορισμό.
Μακριά από προσπάθειες και λόγια εντυπωσιασμού...
που το Εγώ φουσκώνουν...
μακριά από προσμονές...
η ψυχή σε ταξιδεύει σε λιμάνια απάνεμα και τόπους...
όπου ο χρόνος χορεύει στον ρυθμό σου...
και η ύπαρξη με παιδί μοιάζει...
που ανέμελα παίζει με την ζωή. Κωνσταντίνος Ρω.

Εξομολόγηση... Κωνσταντίνος Ρω.

Πόσα όμορφα σου είπα λόγια...
όταν η μοναξιά με κύκλωσε.
Για πόσα αστέρια σου μίλησα...
όταν μικρός κι ασήμαντος ένοιωσα.
Πόσες γλυκές κουβέντες ...
έβαλε η απόγνωση στα χείλη μου...
κι εσύ με πίστεψες ...
μα με το πρώτο φως της αυγής...
ξένος ξύπνησα κοντά σου και σαν κλέφτης έφυγα.
Τι σου είναι η ψυχή...
λίγο ησυχάζει...
μετά αναζητά...
δύναμη ψάχνει...
εύκολα δεν στεριώνει. Κωνσταντίνος Ρω.

Η καταδίκη του ένοχου...

Η καταδίκη του ένοχου δεν πρέπει ποτέ να είναι για πάντα

Η δυσπιστία φυλακίζει τους ανθρώπους στις ατέλειες και τους περιορισμούς τους, ενώ η εμπιστοσύνη μπορεί να τους αφήσει ελεύθερους. Όταν κάποιος συμπεριφέρεται άσχημα, ακόμα και αν έχει διαπράξει εγκλήματα, γιατί να τον μεταχειρίζεστε σαν να ήταν υποχρεωμένος να τα επαναλαμβάνει για πάντα; Οι πράξεις τους ανήκουν στο παρελθόν και το παρελθόν δεν πρέπει να συγχέεται με την αιωνιότητα.

Κάποιος έχει κάνει λάθος, είναι αλήθεια, αλλά οι άσχημες πράξεις τους έλαβαν χώρα σε μια στιγμή της ιστορίας. Έκτοτε, μπορεί να έχουν βελτιωθεί και να αλλάξουν τη συμπεριφορά τους. Δεν πρέπει να επικεντρωθούμε σε παρελθόντα γεγονότα, αλλά πρέπει να εξετάσουμε το παρόν και ιδιαίτερα το μέλλον. Αυτός είναι ο τρόπος των σοφών και των μυημένων, που έχουν μια πολύ ευρύτερη κατανόηση της ζωής. Γνωρίζουν ότι η εξέλιξη είναι ο νόμος της ζωής και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ποτέ δεν καταδικάζουν τους ανθρώπους για πάντα, επειδή ο Θεός συνεχίζει να εργάζεται πάνω τους και μέσα τους.

Όμρααμ Μίκαελ Άιβανχοφ

Η ΑΦΥΠΝΙΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ του Atman Nityananda.

Η ΑΦΥΠΝΙΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ

Η πλειοψηφία των ανθρώπων στις μέρες μας περισσότερο από κάθε άλλη φορά, ζουν στην επιφάνεια της ζωής ταυτισμένοι με τις εξωτερικές μορφές και τα αντικείμενα. Ακολουθούν ένα τρόπο ζωής που προκαλεί πολύ πόνο και δυστυχία στους ανθρώπους αλλά και σε όλα τα έμβυα όντα και δημιουργεί αδιέξοδα.

Ταυτόχρονα όμως η ανθρωπότητα περνάει, την πιο κρίσιμη περίοδο στην ιστορία της. Μια μεγάλη αλλαγή έχει ήδη αρχίσει να συμβαίνει στο επίπεδο της συνειδητότητας η οποία θα γίνει περισσότερο φανερή στα επόμενα χρόνια. Η ανθρωπότητα πρόκειται να περάσει σε ένα ανώτερο επίπεδο συνειδητότητας. Αυτό όμως δεν θα γίνει με ανώδυνο τρόπο.

Οι περισσότεροι άνθρωποι θα συνεχίσουν να ζουν στην ασυνειδησία. Ασυνειδησία είναι να πιστεύει κανείς ότι είναι μόνο το σώμα και ο νους και να αγνοεί την αληθινή του ταυτότητα που είναι αιώνια Ύπαρξη, αγνή συνειδητότητα. Ασυνειδησία είναι να είναι κανείς ταυτισμένος τις σκέψεις, τα συναισθήματα το σώμα του και να αντλεί την ταυτότητα του μέσα από αυτά. Ασυνειδησία είναι να βλέπουμε τους συνανθρώπους μας ως μέσα για την ικανοποίηση των εγωικών αναγκών μας και να συγκρουόμαστε με αυτούς όταν είναι εμπόδια σε αυτό. Ασυνειδησία είναι να ικανοποιούμε μόνο της ανάγκες του νου και του σώματος για αισθησιακή απόλαυση, αγνοώντας τις ανάγκες της ψυχής μας.
Αυτή η ταύτιση του με το σώμα και το νου δημιουργεί το «εγώ» και «το δικό μου», δημιουργεί προσκόλληση σε όλα τα εξωτερικά αντικείμενα και απομόνωση ανάμεσα στους ανθρώπους. Αυτή η αυξανόμενη ταύτιση με τις μορφές και η αναζήτηση της ευτυχίας στην απόλαυση των υλικών αγαθών θα προκαλέσει ακόμη μεγαλύτερο πόνο, δυστυχία και αδιέξοδα, στα επόμενα χρόνια.