Το εικονοστάσι.
Το βαρύ ξύλινο εικονοστάσι, επιβλητικό έστεκε ψηλά στην γωνία του παιδικού δωματίου.
Η μητέρα κάθε βράδυ, σιωπηλή και με ευλάβεια, άναβε το καντήλι.
Τα παιδικά μου μάτια, ήμουν δεν ήμουν πέντε χρόνων, με δέος και μυστήριο το κοιτούσαν.
Χωρίς καμμία νουθεσία, τον σταυρό μου έκανα μπροστά του κάθε βράδυ, και έπεφτα για ύπνο.
Ήταν τόσο επιβλητικό!
Ένα απόγευμα, η μητέρα μου είπε. "Προσευχή σου το βράδυ για τον φίλο σου τον Γιωργάκη που είναι άρρωστος".
Έτσι και έκανα!
Σε δύο μέρες έμαθα ,πως ο Γιωργάκης είχε "φύγει".
Θυμάμαι δάκρυσα το βράδυ μπροστά στο εικονοστάσι, ένα γιατί φώναξα, και έπεσα για ύπνο χωρίς να κάνω τον σταυρό μου. κ.ρ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου