Μοναξιες ειμαστε...
καπου καπου φοραμε...
το στενο ενδυμα κοινωνικων συναναστροφων...
τις νυχτες στα καταφυγια μας...
βιαστικα το πεταμε...
να φορεσουμε και παλι την σιωπη μας...
να γινουμε ωριμοι ουσιαστικοι και γεματοι. Κ.Ρ
Πόσες μοναξιές Κοιτάζουν θλιμμένα το φεγγάρι Κι αυτό θαρρείς δεν άντεξε την τόση λάμψη του Έψαχνε κάποιο σύννεφο Να πάει να κρυφτεί. Κων....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου