ΚΟΣΜΕ ΒΙΑΣΤιΚΕ! Κ.ΡΟ

 

Κόσμε βιαστικέ...

Πως προσπερνάς έτσι τους ανθρώπους...

Λες και είναι αυτοκίνητα...

Ρίχνε καμμιά  ματιά  και πίσω σου...

Και βλέπε τι αφήνεις. κ.ρ

ΥΠΗΡΞΑΜΕ; Κ.ΡΟ

 

Τρέξαν τα χρόνια  φύγανε...

Τι απέμεινε;

Μια σκόνη, την φύσηξε ο άνεμος πάνω στις άγνωστες ψυχές μας...

Υπήρξαμε; κ.ρ

ΑΘΩΑ! Κ.ΡΟ

 

Η ψυχή της τυλιγμένη με μαύρο πέπλο...

Κάθε νύχτα έστηνε την φιγούρα της στα έξι μέτρα...

Και όμως ήτανε αθώα...

Ήθελε να ζήσει! κ.ρ

ΣΤΑ ΑΖΗΤΗΤΑ.Κ.ΡΟ

 Αυτόν που δεν ζήτησε ποτέ...

Μην τον αναζητήσετε...

Δεν έψαχνε να βολευτεί...

Με τα παρακάλια σας γελούσε...

Στα αζητητα η κατοικία του...

Την έχει αγαπήσει!  κ.ρ

ΟΙ ΣΙΩΠΕΣ. Κ.ΡΟ

 Άκου τις σιωπές σου και  να τις αγαπάς. Δεν είναι που δεν έχεις κάτι να πεις, είναι που θέλεις να είσαι συνεπής με τον εαυτό σου.

ΦΩΣ Κ.ΡΟ

 Τι κι'αν ζούσες στα σκοτάδια...

Σε μένα έφερνες το Φως! κ.ρ

ΕΝ ΘΥΜΗΣΗ.Κ.ΡΟ

 ΕΝΘΥΜΗΣΗ.

Ακόμα θυμάμαι

Το βαρύ ξύλινο  τραπέζι στο σαλόνι...

ένα παιδί  κάτω...

Να κρατάει το αεροπλανακι

και να ονειρεύεται πως πετάει!κ.ρ

ΔΕΝ ΖΗΤΗΣΑ ΠΟΛΛΑ!

 Με κούρασες κόσμε...

Δεν ζήτησα  πολλά...

Μια αγάπη...

Ένα αηδόνι το χάραμα...

Και μια σιωπή! κ.ρ

ΚΙ 'ΕΣΕΙΣ ΠΟΥ ΛΕΤΕ.Κ.ΡΟ

Κι εσείς που λέτε...

Πως ξέρετε ποιοι είστε...

Βοηθήστε κι εμάς να βρούμε...

Ένα κομμάτι του χαμένου μας εαυτού. κ.ρ

Ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΚΟΣΜΟΣ.Κ.ΡΟ

 

Απ' τα κουρέλια της ψυχής μας...

Να φτιάξουμε έναν όμορφο κόσμο...

Τον δικό μας!  κ.ρ

ΜΕ ΜΙΑ ΝΤΡΟΠΗ.Κ.ΡΟ

 Με μια ντροπή...

Σκαρφαλωμένη στο πρόσωπο της...

Δεν έλεγε εύκολα το σ' αγαπώ...

όταν το έλεγε, ήταν βαθύ και ειλικρινές...

αυτή η ντροπή ήταν η γοητεία της..

Και έδειχνε τον καλό της χαρακτήρα. κ.ρ

ΤΟ Σ' ΑΓΑΠΩ.Κ.ΡΟ

 Το σ' αγαπώ το παίρνει ο άνεμος...

Αν δεν ραγίζει η ψυχή ...

Την ώρα που το λες! κ.ρ

ΟΤΙ ΑΞΙΖΕΙ. Κ.ΡΟ

 Και ότι πραγματικά...

Αξίζει να ειπωθεί...

Πουθενά δεν θα τ'ακούσεις.κ.ρ

ΚΕΝΤΡΟ ΥΠΑΡΞΗΣ. Κ.ΡΟ

 Και όσο έφτανα στο κέντρο της ύπαρξης...

Τα σκοτάδια πύκνωναν...

Οι χαρές λιγόστευαν...

Έβλεπα καθαρά το ψεύτικο...

Την υποκρισία...

Έβλεπα πως ζούσαν με υποκατάστατα . κ.ρ

ΧΑΜΕΝΑ ΘΕΛΩ. Κ.ΡΟ.

 

Με ενα μη...

με ενα πρεπει...

με ενα θα δουμε...

με ενα τα λεμε...

με ενα ισως...

με ενα μπορει...

με ενα μαλλον...

με ενα δεν εχω χρονο...

τα χρονια πληγωσαμε.

Ψιθυρισε το τραγουδι...

των χαμενων σου θελω! κ.ρ

ΤΑ ΛΟΓΙΑ.

 

Αφησα τα λογια...

να πεσουν κατω.

Πολυς θορυβος...

για το τιποτα! κ.ρ

ΞΕΝΟΣ. Κ.ΡΟ

 

Ξένος μέσα στους θορύβους σας, που το λέτε ομιλία...

Ξένος  στα φτηνά αστεία σας...

  στις βιαστικές χαρές σας...

Μα τόσο κούφια η ζωή σας; κ.ρ

ΟΛΑ ΑΝΑΜΝΗΣΗ. Κ.ΡΟ

 

Φίλοι που ήρθαν...

Φίλοι που έφυγαν...

Φίλοι καινούργιοι...

Κάποτε θα φύγουν...

Όλα αναμνηση γίνονται ...

 και οι εαυτοί μας καποτε...

Ανάμνηση θα γινουν.κ.ρ

Ο ΑΛΛΟΣ ΔΡΟΜΟΣ. Κ.Ρο.

 

Δεν είναι ο δρόμος άλλος...

Από την επιστροφή στην  αθωότητα...

Τότε που αμέριμνοι μετρούσαμε αστέρια...

Όλο το ενδιάμεσο...

Κραυγές, ενοχές , απογοητεύσεις, συμφέροντα...

Δεν είναι ο δρόμος άλλος από την αθωότητα...

Μόνο έτσι ο κόσμος θα αλλάξει!  κ.ρ

ΤΙ ΒΛΕΠΕΙΣ; Κ.ΡΟ.

Βλέπαμε τον ίδιο ουρανό...

Έβλεπα  στα σύννεφα  ταξίδια...

Τους γλάρους για ταξιδευτές...

Κι εσύ έβλεπες την καταιγίδα...

έλεγες πως πλησιάζει!  κ.ρ

Δυο λέξεις σου. Κ.Ρο.

 Δυο  λέξεις σου και ένα ποίημα  έφταναν...

Τα σκοτάδια να κάνουν φως...

 τις θλίψεις μου αστέρια...

Να λάμπουνε στον ουρανό. κ.ρ

Ο ποιητής. Κ.Ρο.

 

Το τηλέφωνο βλέπεις που ποτέ δεν χτυπά ...

Στον καφενέ  πηγαίνεις...

σκυθρωποί και αμίλητοι...

Κανείς δεν  ρωτά  πως τα περνάς...

Μονάχος τις νύχτες στην μουντή  κάμαρα ...

Γεμίζεις λευκές σελίδες με δάκρυα...

Νιώθεις πως η βαρβαρότητα έγινε ζωή μας. κ.ρ

Πόλεμος! Κ.Ρο.

 Τον εαυτό μου προσπαθώ να ερμηνεύσω...

Όχι τυχαία...

Προηγήθηκε πόλεμος με μένα...

Σκότωσα εαυτούς  ψεύτικους...

Πληγώθηκα...

Με κόπο το μονοπάτι μου βρήκα...

Σε έναν κόσμο ανερμήνευτο και αδιάφορο...

Που ασχολείται με την επιφάνεια ,την καλοπέραση τα τετριμμένα...

Τον εαυτό μου προσπαθώ να ερμηνεύσω...

Πόσο  καλό μου έκανε ο πόλεμος...

Και ας πληγώθηκα...

Δεν έγινα σαν τους πολλούς! κ.ρ

Κρυφές πληγές. Κ.Ρο.

 Κι' αυτές...

Οι κρυφές πληγές ...

Που τους ένωναν...

Έκαναν την αγάπη τους αιώνια!  κ.ρ

Σαν αγρίμι...Κ.Ρο.

 Σαν αγρίμι τριγυρνούσα...

Τίποτα δεν με άγγιζε...

Μια μεθυσμένη νύχτα.. 

Με ρώτησε ένας σοφός...

Πες μου πόσο σε αγάπησες...

Δεν ήξερα τι να του απαντήσω. κ.ρ

Υπήρξαμε...Κ.Ρο

 ΥΠΗΡΞΑΜΕ...

Υπηρξαμε ανασες παιδικες...

χαμογελα... 

 ελπιδες...

εξουσιες δολοφονοι...

τα σκοτωσαν...

την μοναξια φοβηθηκαμε...

εμας φοβηθηκαμε...

κυνηγημενοι...

ενοχες φορτωμενοι...

κρυφτηκαμε πισω απο λογια αλλων...

και αλλοι γιναμε... 

τις νυχτες ενα παιδι...

στο δωματιο τριγυρνουσε... 

ποιοι ειμαστε ρωτουσε.

Υπηρξαμε ανασες παιδικες...

χαμογελα...ελπιδες.κ.ρ

Όσα έχω...Κ.Ρο.

 Έχω τα δυο χέρια μου...

Χάδια  σου δίνω...

Σ' αγκαλιάζω...

Να νιώθεις πως υπάρχεις...

Να νιώθω πως υπάρχω...

Το θλιμμενο  βλέμμα μου έχω...

Να βλέπεις την ραγισμένη μου  ζωή...

Έχω και μια σιωπή...

Που κραυγάζει σ' αγαπώ...

Όλη μου η περιουσία!  κ.ρ

Παράξενο κορίτσι...Κ.Ρο.

 

Παράξενο κορίτσι...

Κορίτσι της ουτοπίας...

Τι όμορφη η χώρα σου!

Μου μιλάς με σιωπή...

Και όλα τριγύρω ομορφαίνουν...

Τα μυστικά σου...

Φωτίζουν την σκοτεινή ψυχή μου...

Πολύτιμους κρύβεις θησαυρούς...

Σε περιμένω κάτω από την αστροφεγγιά!  κ.ρ

Ρακένδυτος...Κ.Ρο.

 Ρακένδυτος έτρεξα στην αγάπη που με καλούσε...

Χωρίς φτιασίδια..

Χωρίς περιττά...

Σαν αλήτης που του απέμεινε μονάχα η γυμνή ψυχή του...

Και έψαχνε απεγνωσμένα να αγαπήσει...

Και ν αγαπηθεί αληθινά.

κ.ρ

Τίποτα δεν χάθηκε...Κ.Ρο.

 Και σχεδόν...

Με έναν τρόπο μυστικό, αδιόρατο...

Συναντάς αυτό που έψαχνες για χρόνια...

Σε γλυκαίνει... 

Σου  ανοίγει την ψυχή ...

Λες πως τίποτα δεν χάθηκε...   

Και όλα παίρνουν χρώμα.  κ.ρ

Η ζωή μας περιμένει...Κ.Ρο.

 Η ζωή μας περιμένει...

Τα δάκρυα μας ποτίζουν τώρα  την Γη...

Κι ανθίζουν σπάνια πολύχρωμα λουλούδια...

Τα μονοπάτια μας συναντήθηκαν...

Δύσκολα μονοπάτια...

Βγήκαμε στο ξέφωτο της αγάπης...

Πίσω μην κοιτάξεις...

Ερημιά και πονος...

Ήρθε η ώρα να τραγουδήσουμε...

Τα πιο όμορφα τραγούδια...

Να ζήσουμε  τα όνειρα μας. κ.ρ

Συγχωρα με. Κ.Ρο.

 Αλήθεια πως ξεχάστηκα εδώ πέρα...

Με πόρτες  και παράθυρα κλειστά...

Συγχώρα με Θεέ μου...

Που τόσο απόκοσμος υπήρξα...

Τόση  απεραντοσύνη μέσα μου...

Πουθενά δεν την χώρεσα...

Παρά μονάχα στην ερημιά μου! κ.ρ

 Πόση ελευθερία πόθησα...

Μα δεν είχα που να πάω...

Πόσα ταξίδια έκανα...

Για να με συναντήσω...

Για πόσες επαναστάσεις μίλησα...

Πριν ρίξω   τους φράχτες της ψυχής μου...

Ότι κι' αν είπα κάτι έλειπε...

Ότι κι' αν είπα κάτι περίσσευε ...

Μα ποιος ν' αγαπήσει μια σιωπή...

Με τόσα τριγύρω παραμύθια. κ.ρ

Επανεκκίνηση. Κ.Ρο.

 

Ηλιαχτίδα έγινα...

Τρύπωσα ξαφνικά...

Στο σκοτεινό δωματιό σου...

Ίσως και να φοβήθηκες...

Να αναρωτήθηκες...

Πως  βρέθηκε  φως μέσα στην τόση σκοτεινιά...

Απόψε μην κλάψεις...

Όλα τώρα ξεκινάνε! κ.ρ

Μοναξιά είμαι...Κ.Ρο.

 Μοναξιά  είμαι...

Καπου-καπου φοράω το στενό ρούχο των κοινωνικών συναναστροφών ...

Μα το ψέμα δεν μου πηγαίνει...

Βιαστικά την νύχτα το πετάω...

Να φορέσω και πάλι την σιωπή...

Να νιώσω ουσιαστικός και γεμάτος. κ.ρ

Περνάει η ζωή...Κ.Ρο.

περνάει η ζωή...

Κι'εσύ ζεις...

Σαν να μην είσαι εσύ...

Μα κάποιος άλλος..

Που την ζωή σου  υπονομεύει. κ.ρ

Περπατάμε...Κ.Ρο.

 Περπατάμε δήθεν λεύτεροι...

Μα τα σκοτάδια της ψυχής...

Αλυσοδεμένους μας κρατάνε .

Πτώση...Κ.Ρο.

 

Έπεσα από τον τελευταίο όροφο του εαυτού μου...

Βρέθηκα στο μηδέν....

Κατά την πτώση  δεν με συνάντησα πουθενά...

Μονάχα φωνές άλλων άκουγα...

Και κάτι προσπάθειες να αποδείξω όσα δεν ήμουν....

Εδώ στο μηδέν δεν χρειάζεται να προσπαθείς....

Ούτε να αποδεικνύεις...

Είσαι γυμνός Εσύ! κ.ρ

Σε όσους...Κ.Ρο.

 Και σε όσους απέμεινε λίγη ψυχή και αθωότητα ...

Μέσα από τα όνειρα μονάχα μπορούν να αναπνεύσουν...

Μα και αυτά τα όνειρα, κάποιοι τους τα γκρεμίζουν...

Μέχρι να τους κλεψουν και την τελευταία ανάσα. κ.ρ