Εκεί να φτάσουμε!Κ.Ρο.

 Αθόρυβα την νύχτα περπατάω...

Στα μονοπάτια της ψυχής σου...

Μη  φοβηθείς! 

Χαλάσματα...

Ερημιά...

Σιωπές...

Κραυγές...

Πάθη...

Πόθοι...

Μα να!  μια  όαση εκεί στην ακρούλα...

Πολύχρωμα λουλούδια, δένδρα οπωροφόρα, καθάρια νερά....

Ευωδιάζει η γαλήνη...

Εκεί ο προορισμός...

Εκεί να φτάσουμε!

k.r

Να φανερωθώ,ναφανερωθείς.Κ.Ρο.

 Να φανερωθώ...

Να φανερωθείς...

Ολόφωτοι...

Ανάμεσα στ'αστέρια να προχωράμε...

Οι σβησμένες ψυχές ν' ανάψουν...

Τα βήματα μου να φοράς...

Κι εγώ φορώντας την ψυχή σου...

Την ζωή να αγκαλιάζουμε.

k.r

Μου είπανε.Κ.Ρο.

 Μου είπανε να ζυγίζω τα λόγια μου...

Έσπασα τις ζυγαριές!

Μου είπανε μετρημένος να είμαι...

Έκαψα όλα τα μέτρα!

Μου είπανε να κοιτάζω το συμφέρον μου...

Σε rock bars κέρναγα τους άφραγκους...

Φιλοξενούσα αδέσποτους...

Επέζησα!

Κανείς δεν μου μίλησε για αγάπη...

 μονάχος έμαθα να αγαπάω!

k.r.

Θεέ να με φυλάς...Κ.Ρο.

 Θεε...

να με φυλας απ τις επαναληψεις...

τα λογια μου διαφορετικα...

μα παντα τα ιδια λενε...

Τα ίδια πάντα ζητάνε...

τι μας απεμεινε λοιπον...

εκτος απο τις πραξεις;

εκει οι πρωτοι θα φανουν...

εκει οι τελευταιοι.

 k.r

Του ήλιου μοιάζεις.Κ.Ρο.

 Εκεί ψηλά που σ' έβαλα...

Δεν φτάνω να σ' αγγίξω...

Αχ πόσο του ήλιου μοιάζεις...

Και σ' αγαπώ, και είσαι μακριά μου...

Για λίγο ας μπορούσα να σ' αγγίξω...

Κι' από τις φλόγες σου ας ήταν να καώ.

k.r.

Η ευτυχία μου.Κ.Ρο.

 Η ευτυχία μου...

Κάτι ξεχασμένα κέρματα...

Στην τρύπια τσέπη του παντελονιού μου...

Φτάνουν για ένα πακέτο τσιγάρα!

Τα όνειρά μου...

Φύλλα φθινοπωρινά...

Σε έρημο δρόμο...

Που βιαστικά μάζεψε ο οδοκαθαριστής.

k.r.

Τα πήρε η βροχή!Κ.Ρο.

 Τα λόγια μου τα πήρε η βροχή...

Ξέβαψε πάνω στο χαρτί...

Το κόκκινο μελάνι...

Που θα ταξιδέψουν;

Άλλοι θα ξεδιψάσουν...

Άλλοι θα δακρύσουν...

Ε και;

Λόγια ήταν!

Τα πήρε η βροχή!

k.r

Αόρατα νήματα.Κ.Ρο.

 Υπόγειες διαδρομές...

Αόρατα νήματα...

Μας δένουν με ανθρώπους...

Που δεν συναντήσαμε ποτέ...

Ούτε μια λέξη ανταλλάξαμε...

Και όμως βαθιά μας αγάπησαν, και τους αγαπήσαμε. k.r

Οι άνεμοι.Κ.Ρο.

 Και ποιος τους ανέμους ν' αγαπήσει;

Χαλάνε το μαλλί των καθωσπρέπει κυριών...

Σηκώνουν τις φούστες σεμνότυφων γυναικών...

Λες και θέλουν να τις γδύσουν...

Παίρνουν τις στέγες από τα σπίτια πλουσίων...

Να δούνε κι αυτοί λίγο ουρανό...

Μονάχα οι ταξιδευτές  τους ανέμους αγαπάνε.

Χρόνε αθώε.Κ.Ρο.

 Όλα ανάμνηση...

στην επόμενη ανάσα.

Στον επόμενο χτύπο της καρδιάς...

όλα χθες.

Χρόνε αθώε...

σε τίποτα δεν φταις... 

Εμείς ασθμαίνοντας τρέχουμε πάνω σου...

Κι εσύ ακίνητος... ειρωνικά γελάς.

Θα πουν πως καταλαβαίνουν. Κ.Ρο.

 Στις μεγάλες χαρές...

Στις μεγάλες θλίψεις...

Μέγα το πλήθος...

Ζητωκραυγάζει!

Συμπονά! 

Λέει πως καταλαβαίνει...

Τι καταλαβαίνει;

Μονάχο το χάραμα σε βρίσκει...

Και ο ήλιος ανατέλλει.

Διαμάντια στα σκουπίδια. Κ.Ρο.

 Ψάχνω διαμάντια στα σκουπίδια...

Σε κάτι υπόγεια υγρά... 

Και σε ψυχές που δεν τις βρήκαν...

Αποσκευές που ξεχαστήκαν..

Σε κάτι αίθουσες ψυχρές...

Σταθμών λεωφορείων.

Δεν πρόλαβαν ποτέ να λάμψουν...

Κι ας είχαν στο βλέμμα την χαρά....

Με μια μαχαιριά μες την ψυχή τους...

Σε σκοτεινά γυρνούν στενά.

Διαμάντια είναι κι ας μην λάμπουν...

Κανέναν δεν πείραξαν ποτέ...

Οι ενοχές τους μαχαίρι πήραν...

το στρέψανε  προς την καρδιά .κ.ρ

Στην Λ.Π

Κοντά στον εαυτό σου...Κ.Ρο.

 Και μη  σε  απασχολεί!

Με όσο λιγότερους...

Ανθρώπους μένεις τριγύρω σου.. 

Τόσο περισσότερο κοντά...

Στον εαυτό σου είσαι.

Ύμνοι...Κ.Ρο.

 Άλλος υμνεί την ζωή ...

Άλλος τον θάνατο...

Άλλος τον έρωτα...

Και άλλος την αγάπη.

Ότι και να υμνείς...

Κανείς δεκάρα δεν δίνει τσακιστή για τους ύμνους σου...

Ο καθένας στην δική του φυλακή...

Υμνεί με τον δικό του τρόπο τα δικά του.

...

Μας βασανίζει...Κ.Ρο.

 Μας βασανίζει...

η δικιά μας κακία...

παρά των άλλων...

εξιλέωση γυρεύουμε...

Γι αυτό μιλάμε συνέχεια γι αγάπη.

Ο πραγματικά καλός δεν μιλάει. Είναι ο ίδιος αγάπη.

Ε και; Κ.Ρο.

 Χάθηκα! ε και;

Πόνεσα! ε και;

Αγάπησα! ε και;

Γίνε δυνατός μου είπανε...

Πόσο; τους ρώτησα....

Τόσο που να μην ξεχωρίζω από τα άλλα ζώα της αγέλης;

Άφησα το παράθυρο ανοιχτό. Κ.Ρο.

 Άφησα το παράθυρο ανοιχτό...

Μια ηλιαχτίδα μέσα να περάσει...

Ένα ψέμα, μια ελπίδα...

Άφησα το παράθυρο ανοιχτό...

Να μπει το λαβωμένο  Περιστέρι...

Στην αγκαλιά μου να κουρνιάσει...

Τα νέα απ' τον πόλεμο να  φέρει.

Στον έρωτα...Κ.Ρο.

 Μη ψάχνεις στον έρωτα...

δικαιοσύνη...

Πάντα ο ένας θα φλέγεται!

Πολλοί σ αγάπησαν. Κ.Ρο

 Πολλοί σ αγάπησαν...

Μα εσύ αυτόν ζητούσες...

Που στον γκρεμό σε οδηγούσε.

Μία απόδραση Κ.Ρο.

 Μία απόδραση ζητάμε...

Ο δρόμος της φυγής...

Μέρη χωρίς ταυτότητες...αναζητάμε....

Βαρυποινίτες της ζωής...

Γνωρίζουμε πως κάποτε όλα τελειώνουν... 

Μία απόδραση χωρίς ταυτότητα...

Ζητάμε! κ.ρ

Εύθραυστοι άνθρωποι. Κ.Ρο.

 

Αυτοί...

οι τόσο εύθραυστοι άνθρωποι...

που τόσο εύκολα ραγίζουν...

την τρυφεράδα τους απλόχερα χαρίζουν...

δεν έμαθαν ποτέ να παζαρεύουν...

και πόνο δεν φοβήθηκαν ποτέ.

Πραγματικός εαυτός Κ.Ρο

 Όταν αδειάσεις από τα άχρηστα που κουβαλούσες χρόνια, 

Δημιουργείται μέσα σου ένα κενό.

Στην αρχή νιώθεις άβολα. Λες εγώ είμαι;

Δεν ξέρεις που πατάς και που πηγαίνεις. Το στάδιο είναι μεταβατικό.Μετά  σιγά σιγά ,γεμίζεις την ψυχή σου με πολύτιμα πράγματα, πράγματα ταιριαστά με τον πραγματικό σου εαυτό, αρχίζεις και γαληνεύεις. Τίποτα δεν είναι όπως παλιά. Αλλάζει ο τόνος της φωνής σου, το χαμόγελό σου, το περπάτημά σου οι ρυθμοί σου, δεν νιώθεις την ανάγκη να αποδείξεις τίποτα γιατί είσαι πραγματικά αυτό για το οποίο γεννήθηκες.

Είναι και όσα...Κ.Ρο.

 Είναι και όσα...

δεν σου είπα...

Μα ένιωσα βαθιά...

Οι λέξεις έχαναν το νόημα μπροστά τους...

Πρόδιδαν  τα συναισθήματα...

Ότι αξίζει στην ζωή...

 δεν περιγράφεται...

Το μεγαλειώδες το βιώνεις.κ.ρ

Ότι μου λείπει.Κ.Ρο.

 Ότι μου λείπει...

Κρυφά στους άλλους, αυτό ποθώ...

Κι ας μην τ ομολογώ...

Γυαλί που κόβει η αλήθεια...

Πως να την αγαπήσω.

Ο ποιητής.Κ.Ρο.

 Εθαύμαζαν τον ποιητή...

Κι αυτός, στο υγρό υπόγειό του...

Ετοίμαζε την αγχόνη.κ.ρ

Ο ρόλος του κακού.Κ.Ρο

 Ο ρόλος του κακού δεν μου πήγαινε...

Όποτε τον υποδυόμουν,  το θέατρο της ψυχής μου πάντα άδειο.

Ταπεινό χαμομηλάκι γίνε! άκουσα μια φωνή να λέει...

Να σε ποδοπατούν, και να εξακολουθείς να ευεργετείς...

Κορόιδο να σε φωνάζουν, και να χαμογελάς.

Έτσι, δύναμη θα αποκτάς!

Έκτοτε, το θέατρο της ψυχής μου ασφυκτικά γεμάτο!  κ.ρ

Οι άστεγοι...Κ.Ρο.

 

 Με θαυμασμό τους άστεγους  κοιτάζω...

 η ελευθερία τους...

Η αληθινή αξιοπρέπεια...

Ο καθένας και μια ιστορία...

Η κάθε τους μέρα  περιπέτεια...

Όχι οίκτο...

Ήρωες είναι...

Άλλωστε το περήφανο βλέμμα τους δεν  το επιτρέπει.

Αργά τα βράδια τον ύπνο τους παρατηρώ...

Σε παγκάκια..

εισόδους οικοδομών.. στάσεις λεωφορείων..

Και πάντα το ίδιο ερώτημα ...

Τι όνειρα άραγε  βλέπουν;

Για κάποιους...Κ.Ρο.

Για κάποιους θα είσαι βασιλιάς...

Για κάποιους θα είσαι αλήτης...

Τι άλλο είναι η ζωή;

Μερεύει ο άνθρωπος...Κ.Ρο.

 Μερεύει ο άνθρωπος...

σαν το Εγώ του...

δεν έχει ανάγκη...

άλλο να τραφεί...

Σωπαίνει...

Ψάχνει την πιο ψηλή βουνοκορφή. κ.ρ

Το τίποτα και το κάτι...Κ.Ρο.

 Και ποιος είσαι; Ρώτησες...

Ένα τίποτα ντυμένο κάτι σου απάντησα.

Το τιποτά μου ν αγαπάς...

Το κάτι, από κάποια λαϊκή φθηνά αγόρασα! κ.ρ

Και όσοι δεν μπόρεσαν ..Κ.Ρο.

 Kαι οσοι δεν μπορεσαν...

τον εαυτο τους να ξεγελασουν...

τους ξελογιασε...

 

Ο ουρανός...

Ο ήλιος...

Η νύχτα...

Τ άστρα... 

Το φεγγάρι. κ.ρ

Με τους λίγους!...Κ.Ρο.

 Ας μείνουμε με τους λίγους....

Οι πλειοψηφίες πάντα απρόσωπες...

Δημιουργοί θορύβων είναι...

Και κυνηγοί συμφερόντων.

Ας μείνουμε με τους λίγους...

Τους αγενείς τους αγέλαστους τους ντόμπρους τους απροσάρμοστους...

Αυτούς που  εαυτούς έκαψαν...

Και έμαθαν τι πάει να πει αλήθεια. κ.ρ

Τι είναι ο Έρωτας;Κ.Ρο.

 Μη ρωτάς ο Έρωτας τι είναι...

Διάλυση είναι!

Διαλύεται ο ένας μέσα στον άλλον και χάνονται.

Παραδείσους ψάχνουν να κατοικήσουν...

Ας ονειρευτούμε λοιπόν.  κ.ρ

Σκάβεις βαθιά...Κ.Ρο.

 Σκάβεις βαθιά...

Έκπληξη!

Που ήταν κρυμμένη τόση αγάπη; Απορείς!

Το ξόδεμα αρχίζεις...

Φοβάσαι πως μια μέρα θα σε πνίξει! κ.ρ

Το PIN της χαράς...Κ.Ρο.

 Το PIN  της χαράς ξέχασα!

Ανάληψη δεν έκανα!

Άφραγκος τριγυρνώ από χαρά! κ.ρ

Που να χωρέσεις...Κ.Ρο.

 Που να χωρέσεις...

Σε τόση θλίψη...

Εσύ που τα ύψη αγάπησες...

Που να χωρέσεις σε τόσο ψέμα...

Εσύ που αίμα έδινες για αλήθεια...

Που να χωρέσεις σε τόση απουσία ουσίας.

Πουθενά δεν χώρεσες  παρά μονάχα σε μια συγχώρεση. κ.ρ

Πως θα χτίσουμε ζωή; Κ.Ρο.

 Έγινα δρόμος...

Γίνε αν θέλεις βήμα...

Δάκρυ έγινα...

Αν θέλεις γίνε βλέμμα...

Έγινα ρίζα...

Δένδρο γίνε...

Πως θα χτίσουμε ζωή; κ.ρ

Καταθέσεις ψυχής...Κ.Ρο.

 Στις καταθέσεις ψυχής...

Τα επιτόκια είναι...

Πάντα μηδενικά!  κ.ρ

Μη βάλεις τα καλά σου...Κ.Ρο.

 Αποψε μη βαλεις τα καλα σου...

Φορεσε την μαύρη σου ψυχη...

και το πικρο χαμογελο σου...

και έλα!

Τιποτα δεν εψαχναν στον κοσμο αυτο...

οι εύχαρεις  και ευγενικοι...

εκτος απο την βολεψη τους.

Όμως τον κόσμο...

Οι θλιμμένοι τον αλλάζουν. κ.ρ