Κεκλεισμένων των θυρών...
Οι αποφάσεις...
Για αριθμούς μας λογαριάζουν...
Μας δίνουν παρατάσεις...
Μια μέρα...
Ακόμη μία..
Κι άλλη μία...
Ζωή μ αναπνευστήρα...
Και όμως το χάραμα...
Άκουσα πουλιά να κελαηδάνε...
Τον ήλιο είδα γελαστό να βγαίνει...
Κι ο ουρανός γαλάζιος καθαρός.
Δεν τελειώνει έτσι η ζωή είπα...
Με τόσο τριγύρω φως.κ.ρ
Τόσα τα αποθέματα ψυχής του...
δολοφόνος...
αυτόχειρας...
Η ποιητής...
Θα μπορούσε να γίνει. κ.ρ
Μοναξιες ειμαστε...
καπου καπου φοραμε...
το στενο ενδυμα κοινωνικων συναναστροφων...
τις νυχτες στα καταφυγια μας...
βιαστικα το πεταμε...
να φορεσουμε και παλι την σιωπη μας...
να γινουμε ωριμοι ουσιαστικοι και γεματοι. Κ.Ρ
Οι μοναχοί άνθρωποι...
Τον κόσμο χώρεσαν...
Δεν χώρισαν...
Γι αυτό και μοναχοί.
Αυτοσαρκάζομαι...
Έχω ανοιχτά μάτια και αφτιά στους θρήνους του κόσμου...
Αυτοσαρκάζομαι...
Έχω ανοιχτά μάτια και αφτιά στις χαρές του κόσμου...
Τίποτα δικό μου, όλα δανεικά...
Κράτησα ότι με βόλευε...
Αυτοσαρκάζομαι...
Το μόνο που μου έμεινε...
Καθώς την μηδαμινότητα μου βιώνω.κ.ρ
Την μισή ζωή παρακαλούσε...
Την άλλη μισή ευχαριστούσε...
Ζούσε για να εξοφλεί υποχρεώσεις...
Που να βρει χρόνο να μιλήσει στον εαυτό του; κ.ρ
Το χαμογελο μου σε κορνιζες...
Σε τοίχους κρεμασμένο...
Ανάγκη δεν το έχω... συμπαθειες να κερδισω.
Συμμάχους μόνο το ψέμα ψάχνει, να ντυθεί αλήθεια.
Χαμογελω...
στον εαυτο μου.κ.ρ
Σοφέ, κάποιος μου έκανε ένα καλό ,και του είπα πως είναι καλός άνθρωπος, έτσι είναι;
Σοφός: Γνωρίζεις ότι ο ίδιος άνθρωπος που σου έκανε καλό, την προηγούμενη μέρα μπορεί να έκανε κακό σε κάποιον άλλον; Δεν υπάρχει καλό και κακό όλα ένα είναι. κ.ρ
Και να θυμάσαι...
Οι άνθρωποι της συμπόνιας...
Είναι άνθρωποι της μη πράξης...
Πολιτείες πλημμύρισαν με ψεύτικα δάκρυα, και η μοναξιά σκότωσε τόσους και τόσους.κ.ρ
Κρύα νύχτα...
Φλεβάρης μήνας...
Την ταυτοτητά μου σε υπόνομο στην Τσιμισκή πετάω!
Έγινα τα Πάντα!
Έγινα Τίποτα...
Έγινα μίσος...
Έγινα αγάπη...
Έγινα θυμός...
Σύννεφο τώρα, ζητά να ταξιδεύει! κ.ρ
Ο τοπος μου.
Το ξερω...
σ αφησαμε ξωπισω...
συγχωρεσε μας ομως...
φωτια ειχαμε στην ψυχη...
και ανεμο στα ποδια...
δεν αντεχαμε αλλο φυλακη...
θλιψη...
παρηγορια...
τρυπιες ελπιδες...
ψεμα.
Τρεξαμε σε τοπο μακρινο...
εκει που η σιωπη...
ομορφα μας μιλουσε...
ο ανεμος ταξιδευτης...
καθαριζε τις θλιψεις...
επαιζαν τ αστρα μουσικη...
χορευε το φεγγαρι...
τα προσωπα μας γελαστα...
ολα γιορτη τριγυρω...
ποταμι ηταν η ζωη...
κυλουσε...
προσπερνουσε. κ.ρ
Πρόσεχε...
μη γίνεις άλλος...
στην προσπάθεια που κάνεις...
να σ' αγαπήσει κάποιος. κ.ρ
Πόσο πληγώσαμε...
Εκείνο το δειλινό...
Που μας άκουγε να μιλάμε...
Και όχι να ζούμε...
Και έτσι έγινε νύχτα! κ.ρ
Αχόρταγο θεριό ο χρόνος...
Κατασπαράζει την ύλη όπου την βρει...
Μονάχα το πνεύμα τον φοβίζει.. δεν το αγγίζει...
Και ήσυχο τ αφήνει. κ.ρ
"Πιάστηκε" από τα λόγια...
Κατακρημνίστηκε!
Οι λέξεις στέρεα δεν πατούσαν. κ.ρ
Τα ανείπωτα...
Παιδιά που χάθηκαν...
Σε πολύβουη λεωφόρο.
Κανείς δεν τα βοήθησε...
Να βρουν τον δρόμο τους. κ.ρ
Κι εκει...
που ολοι εκλαιγαν...
γελουσα.
Κι εκει...
που ολοι γελουσαν...
εκλαιγα.
Φορεθηκε...
η ζωη αναποδα.κ.ρ
Φεγγάρια δεν πρόλαβαν...
Πανσέληνοι να γίνουν ...
Λουλούδια τ' άρωμά τους...
Δεν πρόλαβαν να χαρίσουν..
Ζωή σταλαγματιά...
Ωκεανός ο κόσμος. κ.ρ
Δύο ράγες...
ένα τρένο...
μία φυγή...
κι ο προορισμός τόσο κοντά...
μια ανάσα από μένα ο εαυτός μου.κ.ρ
Στο μονοπάτι του εαυτού...
Ενθουσιασμούς δεν έχει...
Ούτε και θαυμασμούς ζητάς...
Δεν έχει ωραιοποίηση της ζωής...
Στο μονοπάτι του εαυτού...
Δεν έχεις να αποδείξεις τίποτα...
Απλά είσαι.κ.ρ
Τα λόγια μου...
Περιφέρονται γύρω από τον εαυτό μου...
Οι σιωπές μου μοναχά...
Το σύμπαν αγκαλιάζουν. κ.ρ
Σε έναν κόσμο μεγάλο θα περίσσευες...
Σε έναν μικρό
δεν θα χώραγες...
Φτιάξε τον δικό σου
στα μέτρα σου. κ.ρ
Σκέψεις μέσα στη φύση.
Και όταν μιλάμε γι αγάπη...
πάντα φέρνουμε κάποιον άνθρωπο κατά νου...απομακρυνθήκαμε από τη φύση...
δεν μπορούμε...
ν αγαπήσουμε το χώμα...
και την μυρωδιά του μετά την βροχή...
ένα λουλούδι που άνθίζει...
τον μονότονο ήχο του τζιτζικιού το καταμεσήμερο...
το τραγούδι τ αηδονιού το χάραμα...
την μυρωδιά του πεύκου...
τον παφλασμό της θάλασσας...
τον ήλιο και τ αστέρια...
το αθώο βλέμμα ενός
ζωντανού,που με λατρεία μας κοιτάζει...
Ίσως, γιατί τίποτα απ' όλα αυτά δεν θέλησε να επιβληθεί...
Απλόχερα όλα μας τα χαρίζει...
και δεν ζήτησε ποτέ ν αγαπηθεί ούτε και ν αγαπήσει.κ.ρ
Έπρεπε να ματώσουμε...
Γιατρειά οι πληγές να βρούνε...
Στα σκοτάδια να χαθούμε έπρεπε...
Φίλοι με το Φως να γίνουμε...
Έπρεπε να μισήσουμε...
Αγάπη τώρα να λαχταράμε...
Να γκρεμιστούμε έπρεπε...
Με ακριβά υλικά εαυτό να ξαναχτίσουμε. κ.ρ
Πάει καιρός που έπαψα να καλώ στο τηλέφωνο...
Έπαψαν και να με καλούν...
Την μοναξιά δεν την ξεγελάω...
Και τι λέγαμε άλλωστε;
Άντε να θάβαμε κανά δυο-τρεις τηλεφωνικώς...
άντε να κάναμε και καμιά ψευτοανάλυση. κ.ρ
Όχι γι αυτό που δείχνουν...
γι αυτό που προσπαθούν να κρύψουν...
Θέλουν οι άνθρωποι ν αγαπηθούν.
Μία ατέλεια...
Μία γκάφα τους...
Ένα αστείο που δεν γέλασε κανείς...
Μία αδεξιότητα...
Ένα λάθος τους...
Έτσι οι άνθρωποι ανθίζουν...
Έτσι βγάζουνε φτερά.κ.ρ
Το τσιγάρο μου βαρύ...
Σκέτος ο καφές μου...
Το αεράκι δροσερό...
Πετούμενα στον ουρανό...
Του σκύλου πέρα-δώθε η ουρά...
Τι να τα κάνω τα βασίλεια; κ.ρ
Παράξενος εαυτός...
τραγικός...
και κωμικός...
Στης ανάγκης το σκοινί ισορροπεί...
Θύτης και θύμα διαρκώς...
Της αποδοχής ζητά...
Το ψεύτικο θαυμαστικό...
Παράξενος εαυτός...
Σιωπηλός και σοβαρός...
Κουράστηκε κι αναζητά...
Έστω μια ψεύτικη χαρά.κ.ρ
Οι νέοι κυνηγάνε με πάθος...
ένα τίποτα.
Οι μεγαλύτεροι είναι αγκαλιασμένοι με το τίποτα.
Ταπεινός προσκυνητής...
του Άγιου τίποτα της ζωής να είσαι. κ.ρ
Άκου τι λέει ο Ήλιος...
τι λένε τ άστρα...
τι λέει το φεγγάρι...
κι εσύ θυμώνεις..
ακόμα με ανθρώπους; κ.ρ
Και όταν μια νύχτα...
Μπροστά σε μια λευκή σελίδα...
Δεν θα έρχονται οι λέξεις...
Θα είναι που άρχισες να ζεις για σένα. κ.ρ
Το λίγο...
Είναι πολύ για το ελάχιστο...
Και ελάχιστο για το πολύ.
Ελάχιστε Εαυτέ...
Που με το λίγο, Κόσμους μεγάλους φτιάχνεις. κ.ρ
Αυτό το λίγο που σου έδωσα...
Δεν ζητώ να το επιστρέψεις.
Αν το επιστρέψεις...
Θα είναι σαν τίποτα να μη σου έδωσα. κ.ρ
Σωπαίνω...
Όχι γιατί τέλειωσαν οι λέξεις...
Σωπαίνω...
Γιατί δεν τέλειωσε ο σκοπός πίσω από τις λέξεις...
Σωπαίνω για να μην προδώσω...
Σωπαίνω για να μην προδωθώ. κ.ρ
Τα κάλλη θαυμάζω των πολυκατοικιών.
Στις ταράτσες αντένες...
Ατενίζουν προς το αχανές σύμπαν...
Λες και θέλουν να επικοινωνήσουν με κάτι Θεικό.
Αποσβωλομένοι τηλεθεατές παρακολουθούν το ρυθμικό πέρα δώθε...
Θεϊκών υπάρξεων στους δέκτες τους..
Αυνανιζόμενοι...
Και χαρούμενοι...
Με όσα πνευματικά τους προσφέρουν...
Οι εξουσιαστές τους.κ.ρ
Με τον φόβο της απόρριψης...
Σε δρόμους σκοτεινούς περπατάμε...
Αμφιβολίες, μας κρατάνε μακριά...
Το πρώτο βήμα κανείς δεν κάνει...
Είναι βλέπεις και ο εγωισμός...
Και έτσι για μοναξιές μιλάμε...
Και ας μας αγάπησαν κρυφά...
Χωρίς ποτέ να μας το πούνε....
Και ας αγαπήσαμε κρυφά...
Χωρίς ποτέ να τους το πούμε. κ.ρ
Ο δικός μου Θεός. Κωνσταντίνος Ρο
Ο δικός μου Θεός ειναι άστεγος...
Στα παγκάκια κοιμάται τις νύχτες...
γόπες μαζεύει ,στρίβει τσιγάρα...
Κάνει παρέα μ' αλήτες στα πάρκα ...
Ο δικός μου Θεός είναι άστεγος...
Φίλοι τ αδέσποτα, ξωπίσω του τρέχουν...
Για σπίτι νιώθει την πλάση ολάκερη...
Μιλάει,γελάει στον καθένα...
Ο δικός μου Θεός ειναι άστεγος...
Όλα τα είχε, δραπέτευσε απ' όλα...?
Την Χρυσή φυλακή δεν την άντεξε...
Στους δρόμους βρήκε λευτεριά και αέρα.κ.ρ
