Ευτυχώς...Κ.Ρο.

 

Ευτυχώς υπάρχει η θάλασσα...

 Ο ήλιος...

Ευτυχώς  υπάρχουν τα λουλούδια...

  Και ουρανός καταγάλανος...

 υπάρχουν δάση...

  ο νους μπορεί και ταξιδεύει...

Ευτυχώς  υπάρχουν  μουσικές...

 αγάπη...

Θα σωθούμε!

Κωνσταντίνος Ρο.

ΥΠΟ...Κ.Ρο

 

Υπο...σχεσεις...

Υπο...χρεωσεις...

Υπο...χωρησεις...

Υπο...λογισμοι...

ποσα βαρη...

να αντεξει η ψυχη;

Κωνσταντίνος Ρο.

ΕΥΘΡΑΥΣΤΗ.Κ.ΡΟ.

 

Τόσο εύθραυστη...

Σαν σιωπή που έσπαγε μέσα στην νύχτα...

Από το θρόισμα των φύλλων μιας λεύκας...

Που έχασκε στην μέση του πουθενά. κ.ρ

ΤΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑ.Κ.ΡΟ

 

Τα χαμόγελα άφησα πίσω...

Τα βλέπω τώρα κρεμασμένα στους τοίχους...

Σε παλιές φωτογραφίες...

Για ποιους χαμογελούσα;

Για μένα; η για τους άλλους;

Κωνσταντίνος Ρο.

ΝΑ ΦΑΝΕΡΩΘΩ! Κ.ΡΟ

 Να φανερωθω...

να φανερωθεις...

και ετσι ολοφωτοι...

αναμεσα στ αστερια...

φως στις πληγες να ριχνουμε...

και οι σβησμενες μας ψυχες ν αναβουν...

τα βηματα μου να φορας...

κι εγω φορωντας την ψυχη σου...

σωπαινοντας να προχωραμε.κ.ρ

ΤΟ ΔΕΙΛΙΝΟ! Κ.ΡΟ

 

Πόσο πληγωσαμε εκείνο το δειλινό...

Που μας άκουγε να μιλάμε...

Και όχι να ζούμε...

Και έτσι έγινε νύχτα!

Κωνσταντίνος Ρο.

ΤΑ ΔΕΝΔΡΑ. Κ.ΡΟ

 

Έτσι μια μέρα θα μαραθούμε...

Σαν κάτι δένδρα φυτεμένα...

Στην άκρη ενός μεγάλου κήπου...

Ξεχασμένα,  δεν τα φρόντιζε κανείς.

Κωνσταντίνος Ρο.

ΚΟΣΜΕ ΒΙΑΣΤιΚΕ! Κ.ΡΟ

 

Κόσμε βιαστικέ...

Πως προσπερνάς έτσι τους ανθρώπους...

Λες και είναι αυτοκίνητα...

Ρίχνε καμμιά  ματιά  και πίσω σου...

Και βλέπε τι αφήνεις. κ.ρ

ΥΠΗΡΞΑΜΕ; Κ.ΡΟ

 

Τρέξαν τα χρόνια  φύγανε...

Τι απέμεινε;

Μια σκόνη, την φύσηξε ο άνεμος πάνω στις άγνωστες ψυχές μας...

Υπήρξαμε; κ.ρ

ΑΘΩΑ! Κ.ΡΟ

 

Η ψυχή της τυλιγμένη με μαύρο πέπλο...

Κάθε νύχτα έστηνε την φιγούρα της στα έξι μέτρα...

Και όμως ήτανε αθώα...

Ήθελε να ζήσει! κ.ρ

ΣΤΑ ΑΖΗΤΗΤΑ.Κ.ΡΟ

 Αυτόν που δεν ζήτησε ποτέ...

Μην τον αναζητήσετε...

Δεν έψαχνε να βολευτεί...

Με τα παρακάλια σας γελούσε...

Στα αζητητα η κατοικία του...

Την έχει αγαπήσει!  κ.ρ