Ο Σοφός...

 Σοφέ, πως μπορώ να καταλάβω αν ένας άνθρωπος αξίζει;

Σοφός: Μία ερώτηση αρκεί. Ρώτησέ τον τι θα ήθελε να αλλάξει τριγύρω του. Αν ξεκινήσει από τους άλλους και όχι από τον ίδιο, καλύτερα να φύγεις. κ.ρ Κωνσταντίνος Ρο.

Τι είναι ευτυχία; Κ.Ρ

 Και τι είναι  ευτυχία; ρώτησε...

Να παίρνεις  σοβαρά τον εαυτό σου.

Λίγα λόγια...

Λίγα χαμόγελα....

Πράξεις εκεί που μπορείς...

Να μην επιδιώκεις συμπάθειες και εντυπώσεις...

Να μιλάς χωρίς φόβο μέχρι σημείου αντιπάθειας...

Να μην περιμένεις να σου δώσει κανένας τίποτα, εκτός από τον εαυτό σου...

Να γνωρίζεις πως κανείς δεν σου χρωστάει τίποτα...

Να δίνεις επειδή θέλεις, και όχι γιατί περιμένεις να πάρεις...

Όχι βαρύτητα στις φιλίες γιατί υπάρχουν και οι ανατροπές.

Οχι στα φτηνά συναισθήματα που σκοπό έχουν τον εγκλωβισμό του άλλου...

Τι άλλο να είναι η ευτυχία; κ.ρ

Άτιτλο

 Έγιναν επικίνδυνοι οι δρόμοι.

Η θα σκοντάψεις πάνω σε μια διαπίστωση...

η θα γλυστρίσεις με καμιά άποψη...

η κάποια ιδέα θα πέσει και θα σε χτυπήσει.

 πράξεις τίποτα.

Επικίνδυνοι έγιναν οι δρόμοι.κ.ρ

Κάποιος...Κ.Ρο.

 Κάποιος με ένα χειροκρότημα...

Γκρεμίστηκε από ψηλά...

Άλλος αναθάρρησε και έβγαλε φτερά...

Κάποιος με ένα σ' αγαπώ, έλαμψε η μορφή του...

Και άλλος έφυγε μακριά, δεν τ' άντεξε η ψυχή του. κ.ρ

Άτιτλο

 Απουσιάζω απ' αυτά που λέω...

Ποια βεβαιότητα;

Ποια σιγουριά;

Ίσως μια ηλιαχτίδα νάμαι..

Ένας βράχος που σκάει πάνω του το κύμα...

Πάντα οι πτήσεις μου άρεσαν...

Σαν έβλεπα  θαλασσοπούλια...

Τα φεγγάρια  μόνα τους γεμίζουν...

Δεν περιμένουν κάτι. κ.ρ

.

Στις πτώσεις σου...(Κων.Ρο)

 Στις πτώσεις σου...

θα λυπηθούν...

με ένα χειροκρότημα  εντός τους να χορεύει.

Στις ανόδους σου...

θα χειροκροτούν...

με μια λύπη μέσα τους να κλαίει.κ.ρ

Άτιτλο (Κων. Ρο)

 Δεν είναι η θάλασσα που ρηχαίνει...

Είναι εμείς που ψηλώνουμε...

Αργα και σταθερά η ζωή...

Σε οδηγεί στην πολύτιμη σιωπή...

Στα πάντα που σου προσφέρει το τίποτα...

Δεν ζητάς...

Δεν περιμένεις...

Και να η αποκάλυψη! κ.ρ

Και ήρθε...(Κωνσταντίνος Ρο)

Και ήρθε η αγάπη άπλετη...

Μικρό παιδί ακόμα...

Σε έλουσε και σ έπνιξε...

Άργησες φτερά να βγάλεις...

Μα η ζωή σκληρή...

Όλα στη ζυγαριά τα βάζει...

Θέλεις ν αγαπηθείς; Ρώτησε...

Το τίμημα πρέπει να πληρώσεις. κ.ρ

Άτιτλο. (Κωνσταντίνος Ρο.

Σμίγουμε τις δυστυχίες μας... Και αυτό το ονομάζουμε μοίρασμα.. Και επικοινωνία.. Έτσι μας έμαθαν να ξεγελιόμαστε... Και σκυφτοί να προχωράμε. κ.ρ

Το μονοπάτι σου.(Κωνσταντίνος Ρο)

Το πραγματικό μονοπάτι, το δικό σου μονοπάτι είναι αυτό που το βρίσκεις δύσκολα. Το εύκολο, δεν είναι το δικό σου.κ.ρ

Η σιωπή...(Κωνσταντίνος Ρω)

Η σιωπη... οχι αυτη που απο φοβο γεννιεται... μητε απο αγνοια... μα απο βαθυ σεβασμο στην υπαρξη... στεκει εκει ψηλα... παιδι της αυταρκειας ειναι... φιλη της δικαιοσυνης... δεν ζηταει... δεν περιμενει τίποτα... υπομενει... δεν εντυπωσιαζει... μητε εντυπωσιαζεται... αθορυβα και ακριβα τα λογια της... τον δρομο δειχνουν.κ.ρ

Kostas Loustas is painting Dinos Christianopoulos

Ο Άνθρωπος.Κ.Ρο.

Βλέπε τον άνθρωπο...

Πίσω απ' τα λόγια του...
Τα λόγια του δεν είναι...
Ο Ανθρωπος.

Κάτι προσπαθεί να δείξει...
Κάτι προσπαθεί να κρύψει...
Κάτι προσπαθεί να φτάσει...
Κάτι προσπαθεί να αλλάξει...
Κάτι προσπαθεί να γίνει.

Μια συνεχή προσπάθεια κάνει ο άνθρωπος...
Για να φτάσει στον Άνθρωπο.Κωνσταντίνος Ρο

Τον ήθελαν φιλότιμο...

Τον ήθελαν φιλότιμο...
κι αυτός έτρεχε για όλους.
Στο τέλος αυτό που εισέπραξε...
''Καλό και φιλότιμο παιδί ο μακαρίτης''. Κωνσταντίνος Ρω.

Ντέμης Κωνσταντινίδης

Ντέμης Κωνσταντινίδης

πίσω από μια βιτρίνα... (Κωνσταντίνος Ρω.)

Είναι βολικό να ζεις...
πίσω από μια βιτρίνα λερωμένη.
Αν κάποιος αρχίσει να την καθαρίζει...
ξεβολεύεσαι.

Θα έρθουν... (Κωνσταντίνος Ρω)

Θα έρθουν...
θα τιμήσουν και πάλι τους νεκρούς.
Μέχρι και τα λουλούδια...
δεν άντεξαν τόση υποκρισία.
Μαράθηκαν πάραυτα!

Η ΠΑΡΔΑΛΗ ΚΥΡΙΑ...(Κωνσταντίνος Ρω)

Με τι ασχολειστε;
ρωτησε η παρδαλη Κυρια.
Εισπνεω ... φοβους...εκπνεω υποταγες...
και γραφω ποιηματακια να ξορκισω την μιζερια...
απαντησε ο Κυριος.
Α!...μαλιστα ειπε η παρδαλη κυρια και εφυγε.
Η υποθεση δεν μυριζε χρημα.

Υπηρξαμε...(Κωνσταντίνος Ρω.)

Υπηρξαμε ανασες παιδικες...
χαμογελα...
ελπιδες...
εξουσιες δολοφονοι...
τα σκοτωσαν...
την μοναξια φοβηθηκαμε...
εμας φοβηθηκαμε...
κυνηγημενοι...
ενοχες φορτωμενοι...
κρυφτηκαμε πισω απο λογια αλλων...
...
και αλλοι γιναμε...
τις νυχτες ενα παιδι...
στο δωματιο τριγυρνουσε...
ποιοι ειμαστε ρωτουσε.
Υπηρξαμε ανασες παιδικες...
χαμογελα .
ελπιδες..

Τρύπια τα λόγια...(Κωνσταντίνος Ρo.)

Τρύπια τα λόγια...
στούς ανέμους φεύγουν...
από τις πράξεις απέχουν...
τι να πω εκεί να μένει...
ίσως δυο λέξεις μοναχά...
ψεύτη Εαυτέ.

Υπερεκτιμήσαμε...

Υπερεκτιμήσαμε την φιλία...
υπερεκτιμήσαμε τον έρωτα...
υπερεκτιμήσαμε την αγάπη...
υπερεκτιμήσαμε ιδέες...
υποτιμώντας τους εαυτους μας. Κωνσταντίνος Ρω.

για να φτάσει ψηλότερα...

Δεν ήταν πολυταξιδεμένος...
μήτε πολυδιαβασμένος...
υπήρξε μελετητής του εαυτού του...
γνώριζε όλα τα παιχνίδια της ζωης...
και μπορούσε να τα παίξει καλά αν ήθελε...
δεν θέλησε να σπαταληθεί...
αποσύρθηκε στη σιωπή...
για να φτάσει ψηλότερα. Κωνσταντίνος Ρω.

Δεν ειναι... Kωνσταντίνος Ρω.

Δεν ειναι...
που μικρυνε η πολη...
ειναι εμεις...
που μεγαλωνουμε...
και καθε τι που ζουμε...μικρο φανταζει...
κατι μας θυμιζει...
και μελαγχολουμε.

Να ακούς την ψυχή σου...Κωνσταντίνος Ρω.

Να ακούς την ψυχή σου σου δείχνει τον προορισμό.
Μακριά από προσπάθειες και λόγια εντυπωσιασμού...
που το Εγώ φουσκώνουν...
μακριά από προσμονές...
η ψυχή σε ταξιδεύει σε λιμάνια απάνεμα και τόπους...
όπου ο χρόνος χορεύει στον ρυθμό σου...
και η ύπαρξη με παιδί μοιάζει...
που ανέμελα παίζει με την ζωή. Κωνσταντίνος Ρω.

Εξομολόγηση... Κωνσταντίνος Ρω.

Πόσα όμορφα σου είπα λόγια...
όταν η μοναξιά με κύκλωσε.
Για πόσα αστέρια σου μίλησα...
όταν μικρός κι ασήμαντος ένοιωσα.
Πόσες γλυκές κουβέντες ...
έβαλε η απόγνωση στα χείλη μου...
κι εσύ με πίστεψες ...
μα με το πρώτο φως της αυγής...
ξένος ξύπνησα κοντά σου και σαν κλέφτης έφυγα.
Τι σου είναι η ψυχή...
λίγο ησυχάζει...
μετά αναζητά...
δύναμη ψάχνει...
εύκολα δεν στεριώνει. Κωνσταντίνος Ρω.

Η καταδίκη του ένοχου...

Η καταδίκη του ένοχου δεν πρέπει ποτέ να είναι για πάντα

Η δυσπιστία φυλακίζει τους ανθρώπους στις ατέλειες και τους περιορισμούς τους, ενώ η εμπιστοσύνη μπορεί να τους αφήσει ελεύθερους. Όταν κάποιος συμπεριφέρεται άσχημα, ακόμα και αν έχει διαπράξει εγκλήματα, γιατί να τον μεταχειρίζεστε σαν να ήταν υποχρεωμένος να τα επαναλαμβάνει για πάντα; Οι πράξεις τους ανήκουν στο παρελθόν και το παρελθόν δεν πρέπει να συγχέεται με την αιωνιότητα.

Κάποιος έχει κάνει λάθος, είναι αλήθεια, αλλά οι άσχημες πράξεις τους έλαβαν χώρα σε μια στιγμή της ιστορίας. Έκτοτε, μπορεί να έχουν βελτιωθεί και να αλλάξουν τη συμπεριφορά τους. Δεν πρέπει να επικεντρωθούμε σε παρελθόντα γεγονότα, αλλά πρέπει να εξετάσουμε το παρόν και ιδιαίτερα το μέλλον. Αυτός είναι ο τρόπος των σοφών και των μυημένων, που έχουν μια πολύ ευρύτερη κατανόηση της ζωής. Γνωρίζουν ότι η εξέλιξη είναι ο νόμος της ζωής και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ποτέ δεν καταδικάζουν τους ανθρώπους για πάντα, επειδή ο Θεός συνεχίζει να εργάζεται πάνω τους και μέσα τους.

Όμρααμ Μίκαελ Άιβανχοφ

Η ΑΦΥΠΝΙΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ του Atman Nityananda.

Η ΑΦΥΠΝΙΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ

Η πλειοψηφία των ανθρώπων στις μέρες μας περισσότερο από κάθε άλλη φορά, ζουν στην επιφάνεια της ζωής ταυτισμένοι με τις εξωτερικές μορφές και τα αντικείμενα. Ακολουθούν ένα τρόπο ζωής που προκαλεί πολύ πόνο και δυστυχία στους ανθρώπους αλλά και σε όλα τα έμβυα όντα και δημιουργεί αδιέξοδα.

Ταυτόχρονα όμως η ανθρωπότητα περνάει, την πιο κρίσιμη περίοδο στην ιστορία της. Μια μεγάλη αλλαγή έχει ήδη αρχίσει να συμβαίνει στο επίπεδο της συνειδητότητας η οποία θα γίνει περισσότερο φανερή στα επόμενα χρόνια. Η ανθρωπότητα πρόκειται να περάσει σε ένα ανώτερο επίπεδο συνειδητότητας. Αυτό όμως δεν θα γίνει με ανώδυνο τρόπο.

Οι περισσότεροι άνθρωποι θα συνεχίσουν να ζουν στην ασυνειδησία. Ασυνειδησία είναι να πιστεύει κανείς ότι είναι μόνο το σώμα και ο νους και να αγνοεί την αληθινή του ταυτότητα που είναι αιώνια Ύπαρξη, αγνή συνειδητότητα. Ασυνειδησία είναι να είναι κανείς ταυτισμένος τις σκέψεις, τα συναισθήματα το σώμα του και να αντλεί την ταυτότητα του μέσα από αυτά. Ασυνειδησία είναι να βλέπουμε τους συνανθρώπους μας ως μέσα για την ικανοποίηση των εγωικών αναγκών μας και να συγκρουόμαστε με αυτούς όταν είναι εμπόδια σε αυτό. Ασυνειδησία είναι να ικανοποιούμε μόνο της ανάγκες του νου και του σώματος για αισθησιακή απόλαυση, αγνοώντας τις ανάγκες της ψυχής μας.
Αυτή η ταύτιση του με το σώμα και το νου δημιουργεί το «εγώ» και «το δικό μου», δημιουργεί προσκόλληση σε όλα τα εξωτερικά αντικείμενα και απομόνωση ανάμεσα στους ανθρώπους. Αυτή η αυξανόμενη ταύτιση με τις μορφές και η αναζήτηση της ευτυχίας στην απόλαυση των υλικών αγαθών θα προκαλέσει ακόμη μεγαλύτερο πόνο, δυστυχία και αδιέξοδα, στα επόμενα χρόνια.

Να περνάς ήσυχα μέσα απ' το θόρυβο και τη βιασύνη...

Να περνάς ήσυχα μέσα απ' το θόρυβο και τη βιασύνη, και να θυμάσαι πόση ειρήνη μπορεί να υπάρχει στη Σιωπή.

Οσο μπορείς, χωρίς να ταπεινώνεσαι, να έχεις καλές σχέσεις με όλους τους ανθρώπους.

Να λες την αλήθεια με ηρεμία και καθαρότητα. Να ακούς τους άλλους, ακόμα και τους βαρετούς και τους αδαείς, γιατί κι αυτοί έχουν μια ιστορία να διηγηθούν.

Να αποφεύγεις τα χυδαία και επιθετικά άτομα, γιατί εμποδίζουν το πνεύμα να αναπτυχθεί.

Αν συγκρίνεις τον εαυτό σου με τους άλλους, κινδυνεύεις να γίνεις υπερόπτης και καυστικός, γιατί πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι πιό χαμηλά ή πιό ψηλά από σένα.

Η σοφία του να νικάς χωρίς να τσακώνεσαι...

Η σοφία του να νικάς χωρίς να τσακώνεσαι
20 ΙΟΥΛΙΟΥ 2018 KIRIAKIM

Έχετε ακούσει για τις αποτελεσματικές κινήσεις του ψυχολογικού αϊκίντο, δηλαδή των μέσων για την επίλυση οποιουδήποτε προβλήματος χωρίς να τσακώνεστε.





Το ψυχολογικό αϊκίντο μοιάζει με την εξισορρόπηση πάνω σε μια μπάλα- εξισορρόπηση πριν την επιθετικότητα. Ενδώστε για να αποδυναμώσετε την αντίσταση, διδάσκουν οι Βουδιστές.

Μην τσακώνεστε, γιατί θα γίνετε αναπόφευκτα αυτό στο οποίο μάχεστε. Η πολλή δύναμη οδηγεί στα αντίθετα αποτελέσματα.

Μάθετε να ακολουθείτε για να μπορέσετε να οδηγείτε.

Αυτός που σας φωνάζει βρίσκεται σε συναισθηματική φόρτιση πράγμα που σημαίνει, ότι η συνείδηση του δεν λειτουργεί. Είναι αστείο να προσπαθείτε να μιλήσετε σε έναν άνθρωπο που δεν λειτουργεί το μυαλό του. Είναι το ίδιο πράγμα με το να μιλάς σε κάποιον που κοιμάται. Έχετε δει ποτέ κάποιον να φωνάζει σε άλλον άνθρωπο, όταν έχει καλή διάθεση;

Αυτός που φωνάζει σε αντάλλαγμα μοιάζει με το να χτυπάς έναν άνθρωπο που πνίγεται με ένα κουπί. Αυτός ο άνθρωπος πνίγεται στον ίδιο του τον θυμό. Οπότε, δεν χρειάζεται βοήθεια σε αυτό.

Τι κάνουμε, όταν αισθανόμαστε άσχημα; Κατηγορούμε, φωνάζουμε, κλαίμε. Γι’ αυτό όταν κάποιος μας φωνάζει στην πραγματικότητα το κάνει, επειδή αισθάνεται άσχημα.

Ξέρετε πως μπορείτε να βάλετε ένα τέλος στις φωνές τους; Παραμείνετε σιωπηλοί και αφήστε τους να σιγοβράζουν. Μην δίνετε σημασία στις λέξεις τους, γιατί είναι απλά ο πόνος τους. Και πως να κρατήσετε ένα καθαρό πρόσωπο; Επαινώντας ψυχικά τον εαυτό σας! “Μα τι ταλέντο είμαι. Μπορώ να παραμείνω ψύχραιμος ακόμα και με αυτόν τον άνθρωπο!” Η απλή σιωπή έχει την επίδραση του κρύου νερού. Καθώς ο αντίπαλός σας φωνάζει, κοιτάξτε τον με προσοχή και ακούστε τον. Αφήστε τον να ηρεμήσει.

Το να παραμένετε σιωπηλοί, όταν θέλετε πολύ να υποστηρίξετε την άποψή σας είναι δύσκολο έργο, αλλά είναι σίγουρο ότι αξίζει τον κόπο. Αν το καταφέρει ο ένας από τους δυο που εμπλέκονται σε έναν τσακωμό, τότε όλοι οι παρόντες αισθάνονται πιο ψύχραιμοι.

http://sxeseis-kai-sunaisthimata.com

Κρισναμούρτι: Όλα τα βάσανα ξεκινάνε από την απουσία της αγάπης.

Η αγάπη δεν είναι προσκόλληση. Η αγάπη δεν φέρνει πόνο. Η αγάπη δεν έχει απελπισία ή ελπίδα.

Η αγάπη δεν μπορεί να γίνει κάτι αξιοσέβαστο, μέρος της κοινωνικής τάξης. Όλα τα βάσανα ξεκινάνε από το ότι δεν υπάρχει αγάπη.

Το να έχουμε δικό μας κάποιον και κάποιος να μας έχει δικό του, θεωρείται σαν μια μορφή αγάπης. Αυτή η ακατανίκητη δύναμη να έχουμε κάτι δικό μας, ένα πρόσωπο ή ένα κομμάτι γης, δεν είναι μόνο αποτέλεσμα της κοινωνίας και των περιστάσεων, αλλά και κάτι που ξεπηδάει από μια πολύ πιο βαθιά πηγή.

Έρχεται από τα βάθη της μοναξιάς. Ο καθένας από μας προσπαθεί να γεμίσει αυτή τη μοναξιά με διαφορετικούς τρόπους: ποτό, οργανωμένη θρησκεία, πίστη, κάποια μορφή δραστηριότητας και τα παρόμοια. Όλα αυτά είναι φυγές, αλλά η μοναξιά βρίσκεται πάντα εκεί.

Το να κάνεις το καλό, το να προσπαθείς ν' αλλάξεις τον κόσμο είναι -αρνητική ή θετική- κατοχή, είναι δήθεν αγάπη. Το να ελέγχεις κάποιον, να αλλάξεις κάποιον στο όνομα της αγάπης δεν είναι τίποτα άλλο από την ακατανίκητη ορμή τού να βρεις σιγουριά και ασφάλεια σε κάποιον και να βολευτείς.


Το να ξεφεύγεις από τον εαυτό σου μέσω κάποιου άλλου, μέσω κάποιας δραστηριότητας, οδηγεί κατευθείαν σε προσκόλληση. Σε τούτη την προσκόλληση υπάρχει θλίψη και απελπισία κι απ' αυτό βγαίνει η αντίδραση του να θέλεις να αποκολληθείς. Από τούτη την αντίθεση προσκόλλησης και προσπάθειας αποκόλλησης, γεννιέται σύγκρουση και απογοήτευση.

Δεν υπάρχει φυγή από τη μοναξιά. Η μοναξιά είναι μια εμπειρία και η φυγή από τις εμπειρίες φέρνει σύγχυση και πόνο.

Το να μην κατέχεις τίποτα, όμως, είναι μια εκπληκτική κατάσταση. Να μην έχεις στην κατοχή σου ούτε καν μια ιδέα, να μην εμπλέκεσαι με πρόσωπα ή πράγματα. Όταν η ιδέα, η σκέψη ριζώσει, έχει ήδη γίνει ιδιοκτησία και τότε ο πόλεμος για απελευθέρωση αρχίζει. Κι αυτή η ελευθερία δεν είναι καν ελευθερία, είναι μόνο μια αντίδραση. Οι αντιδράσεις ριζώνουν και οι ζωές μας είναι το έδαφος όπου αναπτύσσονται οι ρίζες.

Το να κόψεις όλες τις ρίζες, τη μία μετά την άλλη, είναι ψυχολογικός παραλογισμός. Δεν μπορεί να γίνει. Αρκεί να δει κανείς το γεγονός της μοναξιάς κι όλα τα άλλα θα σβήσουν μόνα τους.

Κρισναμούρτι

Το να επιζητάς την εκτίμηση των άλλων είναι σαν να είσαι εθισμένος σε ναρκωτικό...

Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν γνωρίζουν τι είναι αυτό που αποκαλούμε αυτοεκτίμηση, επειδή σε όλη τους τη ζωή κυνηγούν τις εκδοχές άλλων ανθρώπων περί εκτίμησης - κυνηγούν δηλαδή εξωτερικές πηγές εκτίμησης.

Για πολλούς, η έννοια της αυτοεκτίμησης, ή της αξίας του εαυτού, πολύ συχνά αποτελεί συνάρτηση των επιτευγμάτων, των περιουσιακών στοιχείων, ή άλλων προϊόντων του κόσμου με τη μορφή τίτλων, τροπαίων ή αναγνωρίσεων.

Αυτή η λαχτάρα για αναγνώριση και εκτίμηση, αν μετριέται από ένα οποιοδήποτε εξωτερικό μέτρο με διάφορα υλικά συστατικά, είναι τόσο ευμετάβλητη που κινδυνεύει να μείνει εσαεί ασύλληπτη και εθιστική όσο και ένα ναρκωτικό.


Η έρευνα γύρω από τους εφήβους μάς έχει δείξει ότι η συνεχής ενίσχυση της εκτίμησης των παιδιών με εξωτερικές παραμέτρους, όπως, για παράδειγμα, με σποραδικούς επαίνους ή εγκώμια "θετικότητας" ή με ορισμένους τίτλους, δεν είναι τελικά και τόσο καλή ιδέα: τα παιδιά κινδυνεύουν με τον τρόπο αυτό να γίνουν ένα απύθμενο πηγάδι, επιθυμώντας συνεχώς περισσότερα πράγματα. Πολύ συχνά φτάνουν ακόμη και να παρανομούν για να αποκτήσουν τον έπαινο και την επιβράβευση από τις παρέες τους. Όλα αυτά συμβαίνουν επειδή κάθε τι που προέρχεται απ' έξω δεν αγγίζει ποτέ πραγματικά την ουσία, και τα παιδιά πασχίζουν διαρκώς και μάταια να καλύψουν μια εσωτερική τους ανάγκη με παραμέτρους εξωτερικές.

Όσο περισσότερη έλλειψη υπάρχει στην εσωτερικά καθορισμένη αυτοεκτίμηση, τόσο πιο ευάλωτοι γινόμαστε στις εξωτερικές επιρροές.

Με απλά λόγια, αν εσείς δεν αγαπάτε, δεν πιστεύετε και δεν αποδέχεστε τον εαυτό σας, θα προσπαθείτε πάντα να βρίσκετε κάποιον άλλον να το κάνει για λογαριασμό σας. Αυτή η απεγνωσμένη αναζήτηση επιβεβαίωσης από κάποιον άλλο έξω από τον εαυτό σας, μπορεί να επηρεάσει καθοριστικά και -εν πολλοίς- τραγικά τις επιλογές που κάνετε και τις αποφάσεις που παίρνετε.

*Από το βιβλίο "Ανακάλυψε τον αληθινό σου εαυτό", Phillip C. McGraw, Ph.D., εκδ. Διόπτρα

Κατάκριση και ενοχές. (OSHO)

Οι άνθρωποι δεν μπορούν να αποδεχτούν τον εαυτό τους, επειδή δεν μπορούν να αποδεχτούν τους άλλους όπως είναι και συνεχώς τους κατακρίνουν. Αυτά πάνε μαζί. Αν κατηγορείς τους άλλους, θα νιώθεις ενοχές, αλλά και θα κατακρίνεις διαρκώς τον εαυτό σου.
Μη με ρωτάς πόσο καιρό θα πάρει. Αυτός είναι ένας πονηρός τρόπος να συνεχίσεις να αναβάλλεις. Δεν χρειάζεται χρόνο, χρειάζεται κατανόηση, και αυτή η κατανόηση είναι δυνατή τώρα, αυτή εδώ τη στιγμή. Παράτα την κριτική και αμέσως θα χαθούν όλες οι ενοχές σου. Πηγαίνουν μαζί.
Ο κριτικός νους κρίνει τους πάντες, ακόμα και τον εαυτό του. Το κάθε τι μοιάζει να είναι λάθος, το κάθε τι μοιάζει να είναι αρνητικό. Πάντα μετράει τα αγκάθια και δεν κοιτάζει ποτέ το τριαντάφυλλο. Δεν υπάρχει χρόνος να δει το τριαντάφυλλο, όταν σε όλη του τη ζωή μετράει αγκάθια.
Εξαρτάται ολοκληρωτικά από εσένα. Αν το θέλεις στ' αλήθεια, μπορεί να συμβεί αυτήν ακριβώς τη στιγμή. Αν όμως το αναβάλλεις, τότε πιθανόν δεν θα συμβεί ποτέ. Ή τώρα ή ποτέ!

Κάποια μέρα...

Κάποια μέρα θα συνειδητοποιήσεις ότι είσαι

ο χειροτέχνης και όχι το χειροτέχνημα,

ο ονειρευτής και όχι το όνειρο,

ο δημιουργός και όχι το δημιούργημα,

ότι όλα είναι στην υπηρεσία σου.

Τότε δεν θα μπορείς πια να εξαρτάσαι!...

«Η Σχολή των Θεών»

Το ανεκτίμητο τίποτα.

ΓΙΑΝΝΗΣ Η. ΠΑΠΠΑΣ

Το ανεκτίμητο τίποτα

Τίποτα είναι το κλάμα του μωρού,
το ζεστό ψωμί στα χέρια του μετανάστη,
ένα ποτήρι νερό στα χείλη του διψασμένου˙

είναι το πρώτο φως της αυγής,
το σ αγαπώ του έφηβου κοριτσιού,
το σκίρτημα του ζαρκαδιού.

Τίποτα είναι το δάκρυ στο μάγουλο της μάνας,
ο ήχος της καμπάνας σ'έρημο ξωκλήσι,
το λάλημα του πετεινού τα χαράματα˙

είναι η κάθε μέρα που ανυπόμονη περνάει,
είναι η ίδια μας η ζωή,
τίποτα είναι αυτό το ανεκτίμητο τίποτα.

Ποίημα από την ομότιτλη ποιητική συλλογή, Μεταίχμιο 2011

[20/1/2012]

«Σαίρεν Κίρκεγκωρ, Είτε/Είτε : Μια Εκστατική Διάλεξη»;

Αν παντρευτείς, θα το μετανιώσεις. Αν δεν παντρευτείς, πάλι θα το μετανιώσεις. Παντρευτείς δεν παντρευτείς, θα το μετανιώσεις. Αν γελάς με τις τρέλες τού κόσμου, θα το μετανιώσεις. Αν κλαις με αυτές, πάλι θα το μετανιώσεις. Κλαις ή γελάς, θα το μετανιώσεις. Αν πιστεύεις μια κοπέλα, θα το μετανιώσεις. Αν δεν την πιστεύεις, πάλι θα το μετανιώσεις. Πιστεύεις δεν πιστεύεις, θα το μετανιώσεις. Αν κρεμαστείς, θα το μετανιώσεις, αν δεν κρεμαστείς, πάλι θα το μετανιώσεις. Κρεμαστείς δεν κρεμαστείς, θα το μετανιώσεις. Αυτό, κύριοι, είναι η ουσία και η κατάληξη όλης της πρακτικής σοφίας.” «Σαίρεν Κίρκεγκωρ, Είτε/Είτε : Μια Εκστατική Διάλεξη»;

Εσωτερική Επανάσταση. Κρισναμούρτι.

“… Τώρα: παρατηρήστε τη γυναίκα σας ή τον άντρα σας ή ένα φίλο σας, χωρίς την εικόνα. Ξέρετε πόσο δύσκολο είναι; Έχετε μια εικόνα της γυναίκας σας, ή του άντρα σας ή κάποιου· αυτή η εικόνα έχει χτιστεί με χρόνο. Έχετε ζήσει με τη γυναίκα σας (ή με τον άντρα σας) σεξουαλικά· σας έχει γκρινιάξει, σας έχει φοβερίσει κι εσείς εκείνη – ξέρετε όλα όσα συμβαίνουν σ’ αυτή την ανυπόφορη οικογενειακή ζωή. Με τα χρόνια έχετε χτίσει εσείς μια εικόνα για εκείνη και εκείνη για σας και κοιτάτε ο ένας τον άλλον μέσα από αυτές εικόνες, έτσι δεν είναι; Να είστε ειλικρινείς, έτσι για αλλαγή· φοβάστε τόσο πολύ να είστε ειλικρινείς. Έχετε κάποια εικόνα. Τώρα: μια τέτοια εικόνα χωρίζει τους ανθρώπους· μια τέτοια εικόνα διαιρεί. Εάν έχω μια εικόνα για τη γυναίκα μου και εκείνη για μένα, αυτές οι εικόνες πρέπει προφανώς να μας διχάζουν.
Τώρα: πώς γίνεται η εικόνα που έχει χτίσει κάποιος για τον εαυτό του και η εικόνα που έχει χτίσει για κάποιον άλλον, να πάψουν να υπάρχουν; Εάν αυτές οι εικόνες εξαφανιστούν, τότε υπάρχει ένα εντελώς διαφορετικό είδος σχέσης. Αυτές οι εικόνες είναι το παρελθόν· αυτές οι εικόνες είναι μνήμη· η μνήμη είναι τα διάφορα ίχνη από πράγματα που έχουν συμβεί σε ένα αριθμό χρόνων – πράγμα που είναι η διαμόρφωση των εγκεφαλικών κυττάρων – και αυτές οι εικόνες παραμένουν. Τώρα: μπορεί να μπει ένα τέλος σε αυτές τις εικόνες, όχι σταδιακά αλλά στιγμιαία; Για να απαντήσει κανείς σε αυτή την ερώτηση, πρέπει να πάει σε βάθος στον μηχανισμό που χτίζει τις εικόνες….”

Στο λημέρι του τρελού...: Με ενα κλικ...

Στο λημέρι του τρελού...: Με ενα κλικ...: Με ενα κλικ διαγραφουμε τον φιλο... με ενα κλικ κανουμε καινουργιο... συμφωνουμε με ενα κλικ... με ενα κλικ διαφωνουμε... υπογραφουμε μ...

Στο λημέρι του τρελού...: τα παγκάκια...

Στο λημέρι του τρελού...: τα παγκάκια...: Τι ακούνε κι αυτά τα παγκάκια... πόσα μυστικά... πόσα ερωτόλογα.. πόσους καβγάδες... και πόσες καταστροφές αντέχουν... κι αυτά πάντα ...

Υποσχέσεις...

Αργύρης Μαρνέρος, Υποσχέσεις


Μιλάς στο όνομα
Ενός ανύπαρκτου λαού
Μιλάς στο όνομα
Ενός ανύπαρκτου θεού
Εμείς ακούγαμε
Γεμάτοι απορία
Στο τέλος ο πρώτος
Μας υποσχέθηκε ένα
Καλύτερο αύριο
Ενώ ο άλλος
Ένα αιώνιο αύριο
Για το τώρα κανείς
Δεν έκανε κουβέντα