ΜΗ ΦΟΒΗΘΕΙΣ. Κ.ΡΟ.

 

Μη φοβηθείς...

Μια απουσία είμαι...

Δεν είμαι οι λέξεις μου...

Ούτε οι σιωπές μου...

Το στραφτάλισμα του ήλιου  πάνω στην θάλασσα...

Τα μακροβούτια των γλάρων...

Υπάρχω...

Μέσα από αισθήσεις.

Κωνσταντίνος Ρο.

ΚΛΑΔΑΚΙΑ. Κ.ΡΟ

 

Κλαδάκια  μοιάζουμε...

Ο άνεμος σαν φυσήξει...

Μας φέρνει κοντά...

Μετά  πάλι μακριά...

Σαν άγνωστοι μεταξύ μας  κοιταζόμαστε...

Περιμένοντας τον επόμενο άνεμο...

Να μας φέρει και πάλι  κοντά.

Κωνσταντίνος Ρο.

Η ΨΥΧΗ. Κ.ΡΟ

 

Τις νύχτες...

Σιωπηλά η ψυχή...

Σε ξέφωτα περπατάει...

Και μονοπάτια φωτεινά...

Για χρόνια χαμένη...

Σε μια φυλακή από καθρέφτες...

Παραμελημένη, κουρασμένη...

Τίποτα δεν ζητούσε....

Παρά μονάχα ένα χάδι σου.

Κωνσταντίνος Ρο.

ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ... Κ.ΡΟ

 

ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ. Κ.ΡΟ.

 

Για δες το ποίημα πως δακρύζει...

Τις νύχτες αλητεύει...

Στα μπαράκια μπεκροπίνει...

 αναπνέει στα σκοτάδια...

Μα μέσα από τις λέξεις του...

Το Φως κρυφά  ποθεί!.

Κωνσταντίνος Ρο.

ΧΑΛΑΣΜΕΝΗ ΠΥΞΙΔΑ. Κ.ΡΟ.

 

Με χαλασμένη πυξίδα...

Σε λάθος περπάτησα δρόμους...

Γύρεψα  γαλήνη...

Και σε θορύβους τα βήματα με πήγαιναν...

Μία Ανατολή έψαχνα να αγναντέψω...

Και μέσα στις νύχτες χανόμουνα...

Μια ζωή δεν φτάνει...

Να βρεις και να περπατήσεις τους δρόμους...

Που για σένα  χαράχτηκαν.

Κωνσταντίνος Ρο.

ΠΟΙΟΝ ΘΑΝΑΤΟ.

Και όσοι...

Κάθε μέρα πεθαίνουν... 

Ποιον θάνατο να φοβηθούν;

Ποιον θάνατο να φοβηθεί...

Ο άστεγος μέσα στην βαρυχειμωνιά...

Ποιον θάνατο ο απελπισμένος...

Που τον ξερίζωσε ο πόλεμος απ' την πατρίδα ...

Και ψάχνει γη για να στεριώσει...

Ποιον θάνατο το παιδί στην Αφρική...

Με την πρησμένη την κοιλιά ...

Ποιον θάνατο  να φοβηθεί ο γέροντας...

Που απέμεινε μοναχός ...

Ποιον θάνατο ο τοξικομανης...

Που κάθε μέρα αργοπεθαίνει...

Ποιον θάνατο ο άνεργος...

Ποιον θάνατο;

Κωνσταντίνος Ρο.

 

ΝΥΧΤΕΣ. Κ.ΡΟ.

Τώρα τις νύχτες...

Χαράματα κοιμούνται...

Stedon  lexotanil xanax στο κομοδίνο...

Στο ανθρωποσφαγείο...

Δεν τους ξεγέλασε η ζωή...

Με τα φτηνά αστεία...

Έβλεπαν πως κάθε αρχή...

Είναι και ένα τέλος...

Πως να ηρεμήσει η ψυχή...

Αν έχεις καθάριο βλέμμα.

Κωνσταντίνος Ρο.

 

ΕΙΤΕ.

 ΕΙΤΕ.

Είτε χαρούμενος...

Είτε θλιμμένος...

Ο ήλιος το πρωί θα  ανατέλλει...

Είτε χαρούμενος, είτε θλιμμένος...

Τα σύννεφα θα φέρνουνε  βροχή...

Είτε χαρούμενος είτε θλιμμένος...

Πάντα κάποιος θα πεθαινει...

Πάντα κάποιος θα γεννιέται...

Πάντα κάποιος θα χάνει...

Πάντα κάποιος θα κερδίζει...

Γιατί να είσαι θλιμμένος;

Κωνσταντίνος Ρο.

ΕΙΜΑΣΤΕ. Κ.ΡΟ

 

Είμαστε...

τα ανείπωτα...

Και τα κρυμμένα μυστικά...

Που θάψαμε στους κήπους της ψυχής μας...

Για ψεύτικους ήλιους μιλούσαμε...

Και είμασταν όμορφες και άγριες νύχτες.

Κωνσταντίνος Ρο.

ΤΟ ΤΡΑΥΜΑ. Κ..Ρο.

ΤΟ τραύμα σ έκανε πουλί...

Και θέλεις να πετάξεις...

Το τραύμα σ έκανε φυγή

ψάχνεις  γαλήνη να κρυφτείς...

Το τραύμα σ έκανε σιωπή...

Κι'ατέλειωτη ζητάς αγάπη...

Το τραύμα σε έκανε μοναδικό...

ξεχωριστό! κ.ρ