Πολλοί σ αγάπησαν. Κ.Ρο

 Πολλοί σ αγάπησαν...

Μα εσύ αυτόν ζητούσες...

Που στον γκρεμό σε οδηγούσε.

Μία απόδραση Κ.Ρο.

 Μία απόδραση ζητάμε...

Ο δρόμος της φυγής...

Μέρη χωρίς ταυτότητες...αναζητάμε....

Βαρυποινίτες της ζωής...

Γνωρίζουμε πως κάποτε όλα τελειώνουν... 

Μία απόδραση χωρίς ταυτότητα...

Ζητάμε! κ.ρ

Εύθραυστοι άνθρωποι. Κ.Ρο.

 

Αυτοί...

οι τόσο εύθραυστοι άνθρωποι...

που τόσο εύκολα ραγίζουν...

την τρυφεράδα τους απλόχερα χαρίζουν...

δεν έμαθαν ποτέ να παζαρεύουν...

και πόνο δεν φοβήθηκαν ποτέ.

Πραγματικός εαυτός Κ.Ρο

 Όταν αδειάσεις από τα άχρηστα που κουβαλούσες χρόνια, 

Δημιουργείται μέσα σου ένα κενό.

Στην αρχή νιώθεις άβολα. Λες εγώ είμαι;

Δεν ξέρεις που πατάς και που πηγαίνεις. Το στάδιο είναι μεταβατικό.Μετά  σιγά σιγά ,γεμίζεις την ψυχή σου με πολύτιμα πράγματα, πράγματα ταιριαστά με τον πραγματικό σου εαυτό, αρχίζεις και γαληνεύεις. Τίποτα δεν είναι όπως παλιά. Αλλάζει ο τόνος της φωνής σου, το χαμόγελό σου, το περπάτημά σου οι ρυθμοί σου, δεν νιώθεις την ανάγκη να αποδείξεις τίποτα γιατί είσαι πραγματικά αυτό για το οποίο γεννήθηκες.

Είναι και όσα...Κ.Ρο.

 Είναι και όσα...

δεν σου είπα...

Μα ένιωσα βαθιά...

Οι λέξεις έχαναν το νόημα μπροστά τους...

Πρόδιδαν  τα συναισθήματα...

Ότι αξίζει στην ζωή...

 δεν περιγράφεται...

Το μεγαλειώδες το βιώνεις.κ.ρ

Ότι μου λείπει.Κ.Ρο.

 Ότι μου λείπει...

Κρυφά στους άλλους, αυτό ποθώ...

Κι ας μην τ ομολογώ...

Γυαλί που κόβει η αλήθεια...

Πως να την αγαπήσω.

Ο ποιητής.Κ.Ρο.

 Εθαύμαζαν τον ποιητή...

Κι αυτός, στο υγρό υπόγειό του...

Ετοίμαζε την αγχόνη.κ.ρ

Ο ρόλος του κακού.Κ.Ρο

 Ο ρόλος του κακού δεν μου πήγαινε...

Όποτε τον υποδυόμουν,  το θέατρο της ψυχής μου πάντα άδειο.

Ταπεινό χαμομηλάκι γίνε! άκουσα μια φωνή να λέει...

Να σε ποδοπατούν, και να εξακολουθείς να ευεργετείς...

Κορόιδο να σε φωνάζουν, και να χαμογελάς.

Έτσι, δύναμη θα αποκτάς!

Έκτοτε, το θέατρο της ψυχής μου ασφυκτικά γεμάτο!  κ.ρ

Οι άστεγοι...Κ.Ρο.

 

 Με θαυμασμό τους άστεγους  κοιτάζω...

 η ελευθερία τους...

Η αληθινή αξιοπρέπεια...

Ο καθένας και μια ιστορία...

Η κάθε τους μέρα  περιπέτεια...

Όχι οίκτο...

Ήρωες είναι...

Άλλωστε το περήφανο βλέμμα τους δεν  το επιτρέπει.

Αργά τα βράδια τον ύπνο τους παρατηρώ...

Σε παγκάκια..

εισόδους οικοδομών.. στάσεις λεωφορείων..

Και πάντα το ίδιο ερώτημα ...

Τι όνειρα άραγε  βλέπουν;

Για κάποιους...Κ.Ρο.

Για κάποιους θα είσαι βασιλιάς...

Για κάποιους θα είσαι αλήτης...

Τι άλλο είναι η ζωή;

Μερεύει ο άνθρωπος...Κ.Ρο.

 Μερεύει ο άνθρωπος...

σαν το Εγώ του...

δεν έχει ανάγκη...

άλλο να τραφεί...

Σωπαίνει...

Ψάχνει την πιο ψηλή βουνοκορφή. κ.ρ