Η εύγλωττα ένοχη αποσιώπηση Tου Χρηστου Γιανναρα Το έγκλημα της «έσχατης προδοσίας» προτού να είναι νομικός καταλογισμός, είναι πράξη - συντελεσμένη, κοινωνικά πιστοποιούμενη. Αν σκοπιμότητες επιβάλλουν να μη λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, δεν σημαίνει ότι μπορούμε και να εξαλείψουμε τα πράγματα, τα πεπραγμένα της έσχατης προδοσίας. Προδοσία θα πει: προδίδω, παραδίδω, καταδίδω φίλο, ευεργέτη, πολύτιμο κληροδότημα σε εχθρό, αντίπαλο, άνθρωπο επίβουλο και δόλιο. Το κάνω εισπράττοντας αμοιβή, «ξεπουλάω» ιερά και όσια, για χυδαίο ατομικό συμφέρον. Και «έσχατη» προδοσία, κορύφωμα, σε υπέρτατο βαθμό προδοσία, είναι να ξεπουλάω από ιδιοτέλεια την ίδια μου την πατρίδα: Την κοινωνία που με γέννησε, τη γλώσσα που με δόμησε λογικό υποκείμενο, την ιστορική συνείδηση που με μπολιάζει αυτοσεβασμό και αξιοπρέπεια. Ξεπουλάω, σε αλλότρια συμφέροντα, εδάφη ή θάλασσες που δεν είναι υλική απλώς κοινή περιουσία, αλλά κοιτίδες και όρια πολιτισμού, μήτρες που γέννησαν «νόημα» βίου, πανανθρώπινα μέτρα και στόχους συλλογικότητας. Εσχατο έγκλημα να προδίδω την πατρίδα μου για να κερδίσω αξιώματα, αλλοδαπή υποστήριξη προκειμένου να αναρριχηθώ στην εντόπια εξουσία. ΄Η και μόνο για χρήματα. Να συμπράττω με ξενικά συμφέροντα, επίβουλη ιδιοτέλεια αλλογενών, να ξεγελάω ομόγλωσσους, ομόρριζους συμπατριώτες που με εμπιστεύονται και με τιμούν. Να τους παραδίνω ανυποψίαστους στην εκμετάλλευση και απληστία των εντολέων πατρώνων μου. Ομως, για να κριθεί ως ειδεχθής συμπεριφορά η προδοσία και έγκλημα στυγερό η «έσχατη» (της πατρίδας) προδοσία, προϋποτίθεται κοινή και προηγμένη «αίσθηση» πατρίδας, αίσθηση του «ιερού», της τιμής, της αξιοπρέπειας, της φιλίας, της εμπιστοσύνης, της ευεργεσίας. Οταν ο Αισχύλος λέει: «Τους γαρ προδότας μισείν έμαθον» (Προμηθέας Δεσμώτης 1068), συνοψίζει μια κοινή «αίσθηση», ένα συλλογικό αισθητήριο κρίσης και αξιολόγησης της ανθρώπινης ποιότητας. Για να οικοδομηθεί αυτό το κοινό αισθητήριο χρειάζονται αιώνες κοινωνικής καλλιέργειας, ενώ, για να «αποδομηθεί», δεν απαιτούνται παρά ελάχιστα χρόνια και κυβερνήσεις εντολοδόχων τσαρλατάνων. Βέβαια η «αίσθηση» πατρίδας προϋποθέτει για τον Ελληνα, τουλάχιστον και Ελληνίδα μάνα, ελληνίδα γλώσσα μητρική, παιδικά βιώματα αναστροφής με ινδάλματα ηρώων, σαρκωμένη τη γενναιότητα, την αυτοθυσία, την ασυμβίβαστη επιλογή «ελευθερία ή θάνατος» σε μυθικά και ιστορικά πρόσωπα - από τον Ηρακλή και τον Θησέα ώς τον Κολοκοτρώνη, τον Νικηταρά, τον Σαμουήλ στο Κούγκι. Πλάθεται ο αποτροπιασμός για την προδοσία με αρχέτυπα φιλοπατρίας και αυταπάρνησης, όπως και με εικόνες, οσμές, αφή της ιδιαιτερότητας του ελληνικού τοπίου, εγκεντρισμό βιωματικό σε «νόημα» της κοινωνίας του βίου που αντλείται από το έμπρακτο, σε ήθη και έθιμα, κάλλος εμπειρικής μεταφυσικής παράδοσης. Στο σημερινό εν Ελλάδι καθεστώς της προεδρευόμενης (διακοσμητικά) Κομματοκρατίας το ενδεχόμενο της έσχατης προδοσίας έχει απαλειφθεί από το Σύνταγμα - αναφέρεται μόνο στο πρόσωπο του απογυμνωμένου από κάθε πολιτική ευθύνη Προέδρου της Δημοκρατίας! Φανερά και ομολογημένα έχουν συμφωνήσει μεταξύ τους τα κόμματα την απόλυτη απαγόρευση χρήσης του όρου «έσχατη προδοσία», σε οποιαδήποτε περίπτωση. Ακόμα κι όταν πρόκειται για κλοπή δημόσιου χρήματος προορισμένου για την αγορά αμυντικού εξοπλισμού της χώρας (αεροπλάνων, υποβρυχίων, αρμάτων μάχης) ή όταν υπογράφει πρωθυπουργός την παραίτηση της χώρας από το κυριαρχικό δικαίωμα υποθαλάσσιων ερευνών στα χωρικά ύδατα (ακόμα και στο Ιόνιο), όπως και από το δικαίωμα να υψώνεται σημαία σε οποιαδήποτε βραχονησίδα του Αιγαίου, ή για τη συναίνεση και προπαγανδιστική στήριξη σχεδίου εξάλειψης της ελληνικότητας της Κύπρου (του Σχεδίου Ανάν) κ. λπ. κ. λπ. Θα είχε τεράστια σημασία για την αξιοπιστία και λειτουργικότητα του πολιτικού συστήματος η συνταγματική πρόβλεψη της «έσχατης προδοσίας», με ταυτόχρονη πρόνοια ενδεχόμενης αμνήστευσης προσώπων για το κορυφαίο αυτό των αντικοινωνικών εγκλημάτων, και όχι αποσιωπώντας το έγκλημα. Για να επουλώσει ο «εθνάρχης» Καραμανλής τις πληγές του αδελφοκτόνου σπαραγμού που προκάλεσε η ένοπλη ανταρσία του ΚΚΕ, δεν αρκέστηκε στη γενική αμνηστία. Νομιμοποίησε την ανταρσία, δηλαδή τον θεσμό (το κόμμα), που το καταστατικό του επιβάλλει να στοχεύει πάντοτε στην ανταρσία: στην κατάλυση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, στον ολοκληρωτισμό της «δικτατορίας του προλεταριάτου». Ετσι στέρησε ο «εθνάρχης» την Ελλάδα από τη δυνατότητα η πολιτική δυναμική της Αριστεράς να υπηρετεί τίμια τη δημοκρατία, να είναι αληθινά κοινωνιοκεντρική. Γι’ αυτό δεν υπάρχει και συνταγματικό περιθώριο να ελεγχθούν, να καταδικαστούν ή να αμνηστευθούν, και τα καμώματα του σημερινού, απελπιστικά μειονεκτικού, πρωθυπουργού μας: Θα άξιζε να διερευνηθεί δικαστικά το περιεχόμενο των επαφών του με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (με τον Paul Thomsen, δύο μήνες πριν από την ανάληψη της πρωθυπουργίας, και με τον Dominique Strauss-Kahn, λίγο μετά την ανάληψη). Αν μπορούν να συσχετιστούν αυτές οι τόσο έγκαιρες (με πρεμούρα που εκπλήσσει) επαφές (και μάλιστα, εν αγνοία των Βρυξελλών) με την εν συνεχεία παράδοσή του άνευ όρων στην τρόικα, δηλαδή στη συνταγή «θεραπείας» της ελληνικής οικονομίας με βάση τα πιο απάνθρωπα μέτρα αχαλίνωτου νεοφιλελευθερισμού. Θα άξιζε να διευρευνηθεί ο συσχετισμός, μήπως και στοιχειοθετεί το ενδεχόμενο, η άνευ όρων υποταγή στον εφιάλτη να ήταν έγκαιρα εντεταλμένη και οι εντολοδόχοι ακόμα πιο έγκαιρα επιλεγμένοι. Παρά τη μεθοδική, πολύχρονη προσπάθεια να απαλειφθεί από το λεξιλόγιο των σημερινών Ελλήνων το σημαίνον «έσχατη προδοσία», έχει ζωτική σημασία να πιστοποιηθεί το πεπραγμένο σημαινόμενο. Το να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, είναι ο ρεαλιστικότερος προσδιορισμός της ελευθερίας. Η έμπρακτη απόδειξη αυτοσεβασμού και αξιοπρέπειας. Eκτύπωσ

ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΛΙΓΟΙ...

Εμείς οι λίγοι Είμαστε εμείς οι ονειροπαρμένοι τρελλοί της γής με τη φλογισμένη καρδιά και τα έξαλλα μάτια. Είμαστε οι αλύτρωτοι στοχαστές και οι τραγικοί εραστές. Χίλιοι ήλιοι κυλούνε μες το αίμα μας κι ολούθε μας κυνηγά το όραμα του άπειρου. Η φόρμα δεν μπορεί να μας δαμάσει. Εμείς ερωτευθήκαμε την ουσία του είναι μας και σ'όλους μας τους έρωτες αυτήν αγαπούμε. Είμαστε οι μεγάλοι ενθουσιασμένοι κι οι μεγάλοι αρνητές. Κλείνουμε μέσα μας τον κόσμο όλο και δεν είμαστε τίποτα απ'αυτόν τον κόσμο. Οι μέρες μας είναι μιά πυρκαγιά κι οι νύχτες μας ένα πέλαγο. Γύρω μας αντηχεί το γέλιο των ανθρώπων. Είμαστε οι προάγγελοι του χάους. Γιώργος Μακρής

ΜΟΥΣΙΚΟΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ...

Manolis Rasoulis - Niose Me

ΤΟΥ ΜΑΝΩΛΗ ΡΑΣΟΥΛΗ. ΣΤΗΝ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΟΥ.

Στην υπεράσπιση του εαυτού μου του Μανώλη Ρασούλη(*) | 13 Μαρτίου 2011 Εκτυπώσιμη Μορφή pressinaction.gr | Ιστοσελίδα με άποψη Πώς γίνεται εγώ που οραματίστηκα την Ελλάδα σαν «πολιτισμική Ελβετία» να γράφω τίτλους που μπορεί ν’ ακουστούν σαν περιαυτολογία; ΄Ελα ντε. Εγώ που εμπλέκομαι στο θέμα και στο ανάθεμα, ξέρω τι συνέβη και πως να το εξηγήσω έτσι ούτως ώστε να φανεί ότι πρόκειται για τη τρέχουσα πραγματικότητα, την αντικειμενικότητα και το ανάποδο της εαυτολογίας. Εν τούτοις γράφω το παρόν κείμενο. Γράφω κι ένα άλλο που θα το στείλω μεταφρασμένο στις Βρυξέλλες για να υπερασπιστώ τον εαυτό μου διότι προσφάτως η Ευρώπη φόρτωσε το λεγόμενο ελληνικό λαό με χαρακτηρισμούς όπως: άσωτος , απατεών, κλπ, κλπ. Φαντάζομαι τι εννοεί η Βρυξέλλα, όμως γενίκευσε απολύτως και ούτων ειπείν μας πήραν τα σκάγια όλους μαζί και με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά. Διότι άνθρωποι σαν και μένα, συντριπτική μειοψηφία ομολογουμένως, προείδαμε -εν αντιθέσει με τους επαγγελματίες πολιτικούς προειδοποιήσαμε, προτείναμε, δεν εισακούσθημεν, ηττηθήκαμε και δυστυχώς να ‘μαστε σ’ αυτή τη σκατοκατάσταση. Ο «πολιτικός πολιτισμός» εν Ελλάδι (βάλε λάδι κ’έλα βράδυ) τα ‘χει παίξει. Έχασε τη μπάλα, του ΄φυγε ο τάκος για τον εξής απλό λόγο: ξεκινώντας από τα ίδια συμφέροντα του και τελειώνοντας στα ίδια συμφέροντα του δεν μπόρεσε να δει την αντικειμενικότητα -και αυτή είναι στο κάτω-κάτω η δουλειά του- δεν πήραν πρέφα τη θύελλα και αυτό σημαίνει ότι φάνηκαν και ήταν ανάξιοι των καταστάσεων και του επαγγέλματός τους, κι όταν την πήραν, επειδή αναγκάστηκαν απ’ την ίδια τη θύελλα και τους προϊσταμένους τους πανταχόθεν, κατέστη προφανές ότι αντιδρούν σαν πουπέ, άρα η χώρα τούτη δεν υφίσταται. Αυτό ακριβώς είχαμε πάρει εμείς χαμπάρι, ιδίως εγώ, και ως καλή Κασσάνδρα έβγαινα -όπου μπόραγα- να κρούω τον κώδωνα του κινδύνου αφού το ζήτημα ήταν το πολιτισμικό γίγνεσθαι, δηλαδή τι τύπο μέσου πολίτη γουστάρει και σφυρηλατεί το στάτους , και τι νοοτροπία και αντανακλαστικά εγκαθιδρύονται σ’ ένα λαό με χίλιες αντιφάσεις, σχεδόν μπαλαφάρα, μη παραγωγικό, σχεδόν αποτυχημένο μια τρύπα στο νερό, που όμως όπως λέγεται μπορεί να συμπαρασύρει στο γκρεμό το ευρώ κι αυτήν ακόμη τη κραταιά Ευρώπη. Η κρίση είναι συστημική και πλανητική. Αντανακλάται μοιραία κι εδώ. Γι΄ αυτό θα έπρεπε εδώ και δεκαετίες οι περιβόητοι απόγονοι του Αριστοτέλη, του Σωκράτη και του Ηράκλειτου να αυτοεκπαιδεύονται για να γίνουν το πεδίο στο οποίο απεγνωσμένα οι συνάνθρωποί μας να συνέρχονται εδώ, στην ομορφότερη και ιστορικότερη χώρα του κόσμου, να βρούμε τον ιερό μπούσουλα,το άγιο πασπαρτού, που θα μας άνοιγε τις πύλες του νέου ρεαλισμού,τη σωτηρία του πλανήτη και της ζωής επ’ αυτού. Τώρα ΓΑΜΑΤΑ ΜΕ ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ. Αντιδρά ο πολιτικός πολιτισμός. Όμως φεύ. Ούτε ο ίδιος δεν πιστεύει οτι θα βγούμε απο την κινούμενη άμμο. Παίρνει τεχνικά μέτρα. Η νοοτροπία μένει. Ο πολιτισμικός πολιτισμός τον οποίο εκφράζω με μέγα πάθος, μένει αιχμάλωτος της Τζέντα. Η κεκτημένη ταχύτητα παρασύρει το μέσο πολίτη ο οποίος είναι αρπαγμένος και ηδονείται από το δόγμα : αγωνίζεσθαι περί πάρτης. Διότι στη δράση κολλάει το σίδερο. Η αντίδραση είναι μεν αναπόφευκτη, όμως ανίκανη να λύσει κάτι. Πριν την οικονομική μας νεκροφάνεια, προϋπήρξε η πνευματική μας και ιδεολογική μας. Τώρα δεν έχει ούτε ελπίδα η χώρα, ούτε ρυθμό ούτε στυλ. Είναι το μαύρο πρόβατο, ο άσωτος, χωρίς πατέρα να σφάξει τον ταύρο το σιτευτό άμα τη επιστροφή, και για ΄μένα μια θλίψη, ένας θυμός κι ένα γαμώτο. Γιατί εμείς, οι... εξωτικοί και συνήθεις ύποπτοι, πιάσαμε το θέμα της ψυχολογίας στις ενθάδε μάζες και στον καθένα πολίτη χωριστά. Προσπαθήσαμε να δημιουργήσουμε αντίβαρα και μετά να εκφράσουμε το αντίδοτο. Απίστευτοι μηχανισμοί ενεργοποιήθηκαν για να μας -με- καταστείλουν. Ποτέ τόσοι πολλοί δεν πολέμησαν έναν τόσο ένα. Με απίστευτη λύσσα και τεχνική οι πραίτορες του Κόμοδου, χτυπώντας ανηλεώς κάτω απο τη ζώνη, συνεπικουρούμενοι απο την πλειοψηφία των πολιτικών και των άχρηστων επιχειρηματιών μας, συμβιβασμένοι με τα χουνέρια του πλήθους -μαζική παραγωγή, μαζική καταστροφή- και του μεταμφιεσμένου όχλου, κατόρθωσαν να επιβάλλουν παντίοις τρόποις έναν διυλισμένο χουλιγκανισμό, μια αμετροέπεια, ένα αμοράλ το οποίο σαν καρκίνος έφαγε τον κοινωνικό ιστό κι έμεινε το Ελλάντα μια χώρα άχωρη. Η μομφή μου είναι προς πάσα κατεύθυνση. Και δεν το λέω με κακία. Δεν το λέω απο εκδικητικότητα σε στυλ: εγώ καλά σου τα ΄λεγα και τ’ άκουγες παράλογα. Κι ούτε εκφράζω διαθέσεις ενάντια στην ευμάρεια. Η ευμάρεια είναι σαν το κουκούλι όπου η κάμπια γίνεται πεταλούδα. Ναι, υπερασπίζομαι τον εαυτό μου μη δεχόμενος τον τίτλο: άσωτος, απατεών κλπ. Γιατί προσπάθησα από τότε που έγραφα και εξέδιδα το «Αβγό» να προτρέψω σ’ένα νέο τρόπο σκέψης τον πολίτη που ζει εκεί που περπάτησε ο Κλεισθένης, ο Αριστείδης, ο Αλέξανδρος, ο Λυκούργος κλπ, κλπ. Το θεωρώ διπλή ντροπή τώρα να΄ μαστε ο πρωκτός της Ευρώπης επειδή πήραμε ψηλά τον αμανέ. Ποιός μας έδωσε το δικαίωμα; Υπάρχει ακόμα η κάστα που κατατρώει το μεδούλι της χώρας. Και δεν είναι μόνο τα golden boys διεθνώς και εγχωρίως. Είναι η απόλυτη σύγχυση για το τι «μένει» γενέσθαι. Μετά από μία κρίση πάντα έρχεται ένας πόλεμος. Και τώρα ο πόλεμος σημαίνει πυρηνικά. Θέλω να σας βεβαιώσω ότι μ΄ αυτό το κείμενο δεν εξέφρασα την προσωπική μου πίκρα, ούτε πάσχω από γεροντική άνοια όπως εγράφη σε άρθρο της «Ε». Θα επανέλθω στις προτάσεις μου και ναι, επειδή δεν πραγματοποιήθηκαν φτάσαμε στην καταστροφή. Γιατί περί καταστροφής πρόκειται. Τα υπόλοιπα στο προσεχές κείμενό μου. (*) Ο Μανώλης έφυγε από κοντά μας. Τα τραγούδιά του, όμως, πάντα θα μας συνοδεύουν. Ο Ρασούλης γεννήθηκε στις 28 Σεπτεμβρίου 1945, στο Ηράκλειο Κρήτης. Εκεί τελείωσε και το σχολείο. Το 1963, στην Αθήνα, σπουδάζοντας σκηνοθεσία στη σχολή Σταυράκου, δούλευε παράλληλα και στην εφημερίδα Δημοκρατική Αλλαγή. Στο Λονδίνο, πήρε μέρος στον αντιδικτατορικό αγώνα. Γυρνώντας στην Ελλάδα, εντάχθηκε στην λεγόμενη τραγουδοποιία. Έκτοτε βρίσκεται εκεί με αρκετή επιτυχία. Έχει γράψει άρθρα σε πολλές εφημερίδες και ήταν παραγωγός εκπομπών σε τηλεόραση και ραδιόφωνο. Το κομμάτι αυτό ήταν το προτελευταίο που ανέβασε στο blog του με ημερομηνία 25 Φεβρουαρίου 2010. Έχε γεια Μανώλη… (για την αντιγραφή Παύλος Τεραντζάλης)

TA LOGOKRIMENA TROIKAN-BOY

ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΣΥΜΒΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΖΩΗΣ..

Θεατρική συμβατικότητα ζωής.

Περπάτησε πέντε μέτρα για να φτάσει στο κέντρο της σκηνής. Τα πόδια του δεν έτρεμαν, ήταν σίγουρος για τον εαυτό του. Γεννήθηκε σχεδόν αλαζονικός. Ο μοναδικός θεατής του βρισκόταν στην πρώτη σειρά μιας τεράστιας αίθουσας. Αδεια όλη η υπόλοιπη αίθουσα. Μόνο ο άνθρωπος επί σκηνής και ο άνθρωπος κάτω από αυτή. Ο Ανθρωπος ηθοποιός και ο Ανθρωπος θεατής.

Ανθρωπος - Ηθοποιός: «Θα σας παρουσιάσω έναν μονόλογο από το έργο με τίτλο ''Η δική σου Ζωή''. Καλό θα ήταν να μην παραβιάσουμε τους όρους της θεατρικής σύμβασης. Θα ήθελα κι εσείς να υποδυθείτε το ρόλο του εξημερωμένου θεατή που κάθεται αναπαυτικά στη θέση του και αποδέχεται πως για τις επόμενες δύο ώρες θα παρακολουθήσει έναν ηθοποιό να ερμηνεύει υπό τις οδηγίες του σκηνοθέτη του. Κάθε ίχνος συμμετοχής σας απαγορεύεται ρητά. Εσείς μόνο βλέπετε και αφομοιώνετε χωρίς αντιρρήσεις. Εσείς μόνο καταναλώνετε τις γραμμές του έργου ''Η δική σου Ζωή'' και βαρυστομαχιάζετε. Επιτρέπεται η χρήση αναψυκτικού για αυτή την περίπτωση. Εαν το θελήσετε, μπορείτε και να κοιμηθείτε. Εγώ θα συνεχίζω να ερμηνεύω την ''δική σου Ζωή'' και εσείς θα ονειρεύεστε με μάτια κλειστά. Οταν τελειώσω, θα σας παρακαλέσω να χειροκροτήσετε θερμά. Αυτό άλλωστε επιβάλλει μια πετυχημένη και από τους δυο μας αποδεκτή θεατρική σύμβαση. Είμαστε σύμφωνοι; Με συγχωρείτε για το ερωτηματικό..Είμαστε σύμφωνοι. Δεν μπορείτε να κάνετε αλλιώς. Εχετε έρθει εδώ για να παρακολουθήσετε το έργο ''Η δική σου Ζωή'' και αυτό θα κάνετε. Αυτό υπαγορεύει η θεατρική σύμβαση».

Ο Ανθρωπος - θεατής τον άκουγε μαγεμένος. Αν μπορούσε να κρεμαστεί από τα χείλη του, θα το έκανε. Είχε την ευκαιρία να δει ζωντανά τον Ανθρωπο - ηθοποιό στο έργο «Η δική σου Ζωή». «Η δική μου Ζωή», σκέφτηκε. «Θα την απολαύσω βυθισμένος σε μια κόκκινη, βελούδινη θέση. Θα την καταναλώσω μέχρι να γίνει το στομάχι μου βαρύ. Θα πιω ένα αναψυκτικό για να ηρεμήσω. Θα κοιμηθώ όταν νυστάξω. Θα ξυπνήσω και θα χειροκροτήσω. Κι ύστερα θα γυρίσω σπίτι έχοντας ζήσει την ωραιότερη εμπειρία της ζωής μου. Της δικής μου Ζωής. Θα την έχω παρακολουθήσει αμέτοχος και χωρίς να είμαι υποχρεωμένος να αναλάβω καμιά ευθύνη.

Κάποτε είχα κάνει το λάθος να αμφισβητήσω τη θεατρική σύμβαση. Είχα ακούσει από κάποιους αιρετικούς για τη ρήξη του τέταρτου τοίχου και τη συμμετοχή του κοινού σε μια παράσταση. Για μια διαλεκτική που μπορούσε να αναπτυχθεί ανάμεσα στον ηθοποιό και τον θεατή την ώρα που το έργο βρισκόταν σε εξέλιξη.

Ηταν λάθος μου που έκανα το λάθος να σκεφτώ (κάτι τέτοιο). Η παράσταση «Η δική σου Ζωή» με τη συμμετοχή μου; Η δική μου Ζωή με τη συμμετοχή μου; Πώς μπόρεσε να μου περάσει κάτι τέτοιο από το μυαλό; Συγνώμη από τα βάθη της αναπαυτικής και ανεύθυνής μου θέσης».

ΚΟΥΦΑΛΑ ΑΦΕΝΤΙΚΟ.

Εικοσιπέντε θέσεις για την τρομοκρατία του Κλεάνθη Γρίβα .

Εικοσιπέντε θέσεις για την τρομοκρατία του Κλεάνθη Γρίβα Η ιδεολογία χτίζει πύργους στον ουρανό. Οι αποδέκτες της διακατέχονται από την καταστροφική αυταπάτη ότι κάποτε θα κατοικήσουν σ' αυτούς. Οι τεχνικοί της εξουσίας τους διαχειρίζονται για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους. Και η κοινωνία καταβάλλει το κόστος της συντήρησής τους. Συνεπώς, επαναλαμβάνοντας για λογαριασμό μου τη δήλωση ότι «μιλώ εξ ονόματός μου και δίνω στον εαυτό μου το δικαίωμα της κριτικής και των προτάσεων» (Κορνήλιος Καστοριάδης), νομιμοποιούμαι να υποστηρίζω ότι «η κοινωνία είναι το προϊόν των αρετών μας και το κράτος των ελαττωμάτων μας» (Τόμας Πέιν), να αποφαίνομαι υπέρ «της ελευθερίας της κοινωνίας και της ανελευθερίας του κράτους» (Καρλ Μαρξ), και να αποστρέφομαι κάθε μορφή βίας που οδηγεί στην ελευθερία του κράτους και στην ανελευθερία της κοινωνίας. 1. Η τρομοκρατία είναι η έσχατη έκφραση του παραληρηματικού ιδεολογικού λόγου. Είναι ιδεολογικός λόγος αναγμένος στον ανώτατο συντελεστή της εξουσίας. Είναι εξουσία στο νιοστό βαθμό. Εξουσία που δεν υπόκειται σε κανέναν κανόνα ή περιορισμό. Εξουσία απόλυτη. 2. Η τρομοκρατία είναι προνομιούχο μέσο και, συγχρόνως, πεδίο άσκησης πολιτικής, σε όλες τις ετερόνομες κοινωνίες όπου η «πολιτική» είναι αποκλειστική υπόθεση των επαγγελματιών πολιτικών. Κι αυτό καθίσταται ολοφάνερο «αν την κρίνουμε από τα αποτελέσματά της και αν δούμε ποιον ευνοούν». Εξ ου και η ανάγκη «να πούμε καθαρά ποιος ασκεί την τρομοκρατία και πώς την χρησιμοποιεί ως θέαμα». (G. Sanguinetti) 3. Η τρομοκρατία είναι το χειρότερο από όλα τα αδιέξοδα της κρατικής επιβολής. Επειδή, σε αντίθεση με τη θεσμοποιημένη εξουσία, η οποία στις δημοκρατικές κοινωνίες υπόκειται στους περιορισμούς των κανόνων και των νόμων (πράγμα που σημαίνει ότι υπάρχει πάντοτε η δυνατότητα οι νόμοι και οι κανόνες να λειτουργήσουν και εναντίον της εξουσίας), η εξουσία της τρομοκρατίας δεν υπόκειται στον περιορισμό κανενός κανόνα ή νόμου: Νόμος και κανόνας της είναι τα προϊόντα της παρανοϊκής εξουσιοφρένειας που πλήττει τους εγκεφάλους και τα εκτελεστικά όργανα της τρομοκρατίας, και μέσο της το περίστροφο και η βόμβα. 4. H τρομοκρατία ενεργοποιεί τα πιο πρωτόγονα αντανακλαστικά των ανθρώπων και τους κάνει να προτιμούν την ασφάλεια της δουλείας από τους κινδύνους της ελευθερίας. Χάρη στην εξουσιαστική κατασκευή της τρομοκρατίας, η κοινωνία βρίσκεται «νομίμως» εγκλωβισμένη στις επιλογές της εξουσίας και σπρώχνεται να «συναινεί» στην επιδίωξη της εξουσίας για μετασχηματισμό του κράτους δικαίου και πρόνοιας σε κράτος ασφάλειας και «θεραπείας», στο οποίο επιβάλλεται η πλήρης συμμόρφωση των πολιτών με τη σταδιακή καθιέρωση ενός ποινικού δικαίου που βασίζεται στην υποψία. 5. Η τρομοκρατία είναι συνυφασμένη με την ιστορική, πολιτική και ιδεολογική παράδοση όλων των ολοκληρωτικών κινημάτων και χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον από τον μπολσεβικισμό, το φασισμό, το ναζισμό αλλά και τις φιλελεύθερες δημοκρατικές ολιγαρχίες. Αυτό αποδεικνύει ότι δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ «αριστερής» και «δεξιάς» τρομοκρατίας. Η τρομοκρατία είναι πάντοτε αντιδραστική. 6. Η τρομοκρατία είναι ένα από τα παραπροϊόντα της εξουσιαστικά χειραγωγούμενης νηπιακής σκέψης και πράξης ορισμένων επαγγελματιών «σωτήρων», οι οποίοι δρουν είτε υπό την επίδραση μιας ψευτοεπαναστατικής αυταπάτης είτε υπό το βάρος της απελπισίας μιας παραπαίουσας εξουσίας, με κοινό τους χαρακτηριστικό την καθυπόταξη των μέσων στο σκοπό, ο οποίος είναι, πάντοτε και αυταπόδεικτα, «άγιος». 7. Η τρομοκρατία ως μέσο άσκησης πολιτικής εφαρμόζεται είτε αμέσως, με τη δράση πρακτόρων των αυτονομημένων παράλληλων μυστικών υπηρεσιών, είτε εμμέσως, με την «τηλεκατεύθυνση» διαφόρων ατόμων ή ομάδων που έχουν δήθεν «αντικρατικό» προσανατολισμό. 8. Τα επιτελικά όργανα της τρομοκρατίας βρίσκονται σε ορισμένα αυτονομημένα τμήματα των μυστικών υπηρεσιών της κρατικής εξουσίας, που είναι επιφορτισμένες με το καθήκον της εμπέδωσης και συντήρησης της καθεστωτικής σταθερότητας με ενέργειες και μέσα που υπερβαίνουν τα όρια της νομιμότητας και διαφεύγουν παντός κοινωνικού και πολιτικού ελέγχου. «Η τρομοκρατία είναι το κράτος, δηλαδή ένα από τα πολλά ένοπλα παρακλάδια του». (G. Sanguinetti) 9. Τα εκτελεστικά όργανα της τρομοκρατίας ή είναι πράκτορες των μυστικών υπηρεσιών ή είναι αφελείς «κοινωνικοί αναμορφωτές» που μπορεί να διακατέχονται από την αυταπάτη ότι εξυπηρετούν τα «ύψιστα συμφέροντα του λαού, της φυλής, του έθνους, του προλεταριάτου ή της επανάστασης», ενώ στην πραγματικότητα τηλεκατευθύνονται από ειδικά αυτονομημένα τμήματα των μυστικών υπηρεσιών και συνεργούν στην πλήρη καθυπόταξη της κοινωνίας στην κρατική εξουσία. 10. Η τρομοκρατία, ανεξάρτητα από το εάν ασκείται από ή «εναντίον» της κρατικής εξουσίας, οδηγεί πάντοτε στην αποτελμάτωση της κοινωνίας και της Ιστορίας και κατατείνει στην οικοδόμηση ενός εφιαλτικού σύμπαντος που κυριαρχείται από ένα ποινικό «δίκαιο» βασισμένο στην υποψία. 11. Πρώτο καθήκον κάθε εξουσίας που βρίσκεται σε κρίση είναι η κατασκευή μιας απειλής, από την οποία η κρατική εξουσία αναλαμβάνει εργολαβικά να «προστατεύσει» την κοινωνία, ψαλιδίζοντας τις ελευθερίες της. Γιατί δεν υπάρχουν «παροχές υπηρεσιών» χωρίς κόστος. 12. Η απειλή της τρομοκρατίας είναι άκρως αποτελεσματική, με διασφαλισμένη την ικανότητα να πλήττει οποιονδήποτε, οτιδήποτε, οπουδήποτε. Η τρομοκρατία είναι ο ιδανικός βραχίονας της εξουσίας, μέσω του οποίου νομιμοποιείται η τρομοκρατία του κράτους πάνω στην κοινωνία. Γι’ αυτό, ακόμη και εάν δεν υπήρχε η τρομοκρατία, η εξουσία θα ήταν υποχρεωμένη να την εφεύρει. 13. Με διαπιστωμένα τα σημάδια της επερχόμενης κρίσης, οι επαγγελματίες διαχειριστές της κρατικής εξουσίας ανακάλυψαν και στα καθ' ημάς τη δήθεν «αντικρατική» τρομοκρατία, προκειμένου να της αντιτάξουν την κρατική «αντιτρομοκρατική» τρομοκρατία. 14. Η αυταρχική «δημοκρατία», ως μόνη απάντηση των διαχειριστών της κρατικής εξουσίας στην κρίση του κράτους δικαίου και πρόνοιας, και η τρομοκρατία, ως προνομιούχο μέσο για να εξασφαλιστεί η αναγκαία «σύγκλιση των κομμάτων», με τρόπο ώστε να επιτευχθεί η εξάλειψη κάθε «ριζικής αντιπολίτευσης», σηματοδοτούν το δρόμο που επέλεξε ο φιλελεύθερος ολιγαρχικός καπιταλισμός για να βγει από την πολυδιάστατη οικονομική, πολιτική, ιδεολογική, πολιτιστική και οικολογική κρίση του. 15. Οι δολοφονίες ορισμένων περιστασιακών θυμάτων από διάφορες βαθμίδες του διαχειριστικού προσωπικού της εξουσίας, διαλεγμένα με άγνωστα κριτήρια από ορισμένα, επίσης άγνωστα, αυτονομημένα τμήματα του αδιαφανούς δικτύου των παράλληλων μυστικών υπηρεσιών, προετοίμασαν μεθοδικά το έδαφος για τη νομοθετική αναγωγή ολόκληρης της κοινωνίας σε όμηρο στα χέρια της εξουσίας. 16. Η κρατική εξουσία έχει το μονοπώλιο της νόμιμης βίας. Όταν όμως η νόμιμη βία αποδεικνύεται ανεπαρκής, τότε προσφεύγει στην τρομοκρατία, την οποία όλοι ψάχνουνε ματαίως. Γιατί άπαξ και «εφευρέθηκε» η κρατική εξουσία, μόνο διανοητικά υπολειπόμενοι μπορούν να επιμένουν να ανακαλύψουν ξανά την... Αμερική. 17. Η τρομοκρατία είναι ο λόγος ύπαρξης και το πεδίο δράσης διαφόρων αυτονομημένων τμημάτων των μυστικών υπηρεσιών της κρατικής εξουσίας, τα οποία συνθέτουν ένα παράλληλο δίκτυο για την εξυπηρέτηση των εξουσιαστικών σκοπιμοτήτων και αναγκών που απαιτούν υπέρβαση του υφιστάμενου πλαισίου νομιμότητας. 18. Η κρατική και η «αντικρατική» τρομοκρατία αποτελούν τις δύο όψεις του πλέον προνομιούχου μέσου άσκησης πολιτικής σε περιόδους κρίσης. 19. Η αλληλεπίδραση μεταξύ κρατικής και «αντικρατικής» τρομοκρατίας βασίζεται στην ακραία ιδεολογικοποίηση της υφιστάμενης πραγματικότητας, μέσω της οποίας καθίσταται δυνατή η «ακύρωση» της πραγματικότητας και η υποκατάστασή της από τις ιδεολογικές απεικονίσεις της. 20. Οι διαχειριστές της εξουσίας μεριμνούν για τη διαρκή ενίσχυση των αρμοδιοτήτων των διωκτικών αρχών. Οι μηχανισμοί καταστολής ενδυναμώνονται και αναπτύσσονται ως κακοήθης νεοπλασία. Τα ατομικά δικαιώματα και οι πολιτικές ελευθερίες συρρικνώνονται. Παρ’ όλα αυτά, η τρομοκρατία αποδεικνύεται «άλυτο αίνιγμα» για τις διωκτικές αρχές, γιατί, απλούστατα, όταν ο διώκτης και ο διωκόμενος ταυτίζονται, η σύλληψη του διωκόμενου είναι αδύνατη. 21. Η δηλωμένη «αδυναμία» της κρατικής εξουσίας να προσεγγίζει τα καθοδηγητικά και (πολλές φορές) τα εκτελεστικά, όργανα της τρομοκρατίας είναι ευθέως ανάλογη με τη δυνατότητά της να «αποικιοποιεί» τρομοκρατικά ολόκληρη την κοινωνία. 22. Η απόδειξη της επάρκειας του νομοθεσίας και της αστυνομίας για την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας είναι ασύμφορη από εξουσιαστική άποψη, γιατί αφήνει έκθετη την απαίτηση για ειδικούς «αντιτρομοκρατικούς» νόμους και υπηρεσίες. Γι’ αυτό και είναι ανάγκη να «αποδεικνύεται» συνεχώς η ανεπάρκεια και η αναποτελεσματικότητα και της νομοθεσίας και της αστυνομίας. 23. Οι διωκτικές αρχές είναι ευκολότερο και βολικότερο να συλλαμβάνουν τους «συνήθεις υπόπτους» και να τους εμφανίζουν ως τρομοκράτες, παρά να τα βάζουν με τους αληθινούς τρομοκράτες, τους ικανούς επαγγελματίες εκτελεστές, που είναι η σαρξ εκ της σαρκός της εξουσίας τους. 24. Οι διωκτικές αρχές υποφέρουν από εναλλασσόμενες κρίσεις μανίας και κατάθλιψης. Μετά τη διάχυτη ευφορία από τη σύλληψη κάποιων «συνήθων υπόπτων», ακολουθεί πάντοτε η κατάθλιψη του «τίποτα» των πραγματικών τρομοκρατών. 25. H κρατική διαχείριση του τρόμου και της αυταπάτης είναι το λυμένο αίνιγμα της διαλεκτικής της εξουσίας και της τρομοκρατίας. «Το κράτος είναι ο αυτουργός και ο αποκλειστικός ωφελημένος από τη σύγχρονη τεχνητή τρομοκρατία... Την τρομοκρατία τη διευθύνει η εξουσία, κι όποιος θέλει την εξουσία, πρέπει να αποδείξει πως ξέρει να διευθύνει την τρομοκρατία». (G. Sanguineti)"

Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ.
Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι' αυτό που αξίζουν, αλλά γι' αυτό που σημαίνουν.
Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως.
Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόταν.
Να λες πάντα αυτό που νιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι.
Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σε έβλεπα να κοιμάσαι, θα σε αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου.
Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σε έβλεπα να βγαίνεις απ' την πόρτα, θα σε αγκάλιαζα και θα σού έδινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα.
Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου,
θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά.
Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σε έβλεπα, θα έλεγα Σ' Αγαπώ . . και δεν θα υπέθετα, ανόητα . . ότι το ξέρεις ήδη.


Gabriel Garcia Marquez

Ο ΠΡΟΒΟΚΑΤΟΡΑΣ- Ο ΑΞΙΟΤΙΜΟΣ ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ

Παρασκευή, 12 Μαρτίου 2010

Ο ΠΡΟΒΟΚΑΤΟΡΑΣ- Ο ΑΞΙΟΤΙΜΟΣ ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ

Ο "εποχικός" και συνάμα γνωστός στο πανελλήνιο "προβοκάτορας" κυρ- Πάγκαλος, ο Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης? αυτός ντε που τοποθετήθηκε να "συντονίζει" την "οικονομικήν πολιτικήν και τον περιορισμόν των δαπανών στο δημόσιο, άφησε τα "ανύπαρκτα" καθήκοντά του και την "ανύπαρκτη" κυβερνητική θέση και επιδίδεται σ' αυτό που ξέρει καλά να κάνει: Να συκοφαντεί και να προβοκάρει κάθε τι προοδευτικό και αγωνιστικό που μπαίνει εμπόδιο στις αντικοινωνικές και αντιλαϊκές επιδιώξεις του πολιτικού συστήματος που υπηρετεί..
Δεν έχω καμιά διάθεση να "διαβουλευτώ δημόσια" στα λεγόμενα του αξιότιμου Αντιπροέδρου? περί "πρακτόρων" της αριστεράς και του μαζικού κινήματος που "κήρυξαν" πόλεμο στην "έντιμη" κυβέρνηση κτλ, κτλ.. Αντιπαρέρχομαι την πολιτική κατρακύλα του αξιότιμου Αντιπροέδρου (δεν κατάλαβα ποτέ σε τι χρησιμεύει αυτή η θέση που συστάθηκε ειδικά για τον κ. Πάγκαλο, όπως επίσης δεν κατάλαβα σε τι χρησιμεύει ο ίδιος ο κ. Πάγκαλος στην πολιτική ζωή του τόπου) και δεν θέλω να ακούσω τις εξηγήσεις που καλείται να δώσει για τις δηλώσεις του..

-Απαιτώ όμως, ως πολίτης να απαντήσει για τις πράξεις και παραλήψεις του, ως μέλος της κυβέρνησης και ως δημόσιο πρόσωπο που ασκεί εξουσία για:

-Την παρακάτω απόφαση της κυβέρνησης..

"Στα πλαίσια του περιορισμού δαπανών..... οι κ.κ Παπακωνσταντίνου και Πάγκαλος "αποφασίζουν":
Τη σύσταση, πολιτικού γραφείου του Αντιπροέδρου της κυβέρνησης,
 ΦΕΚ 2316/ 30-10-2009!!
"Συνίσταται απο 8-10-2009, τέσσερις μέρες μετά τις εκλογές!!!
πολιτικό γραφείο του Αντιπροέδρου της Κυβέρνησης με:
ΔΕΚΑ(10)!!! θέσεις διοικητικών υπαλλήλων και ΠΕΝΤΕ(5) θέσεις ειδικών συμβούλων και ειδικών συνεργατών!! ΔΕΚΑΠΕΝΤΕ(15) υπάλληλοι συνολικά!!!!!!!
"Διάταξη παρ.4.. προκαλείται δαπάνη σε βάρος του κρατικού προϋπολογισμού 2010 ποσού...
-4.170.000 εκατ. ΕΥΡΩ!!!!!!!!!!!!
Εν μέσω λοιπόν δημοσιονομικού στραγγαλισμού, εν μέσω διακηρύξεων περι διαφάνειας, περι σπατάλης του δημόσιου χρήματος, η κυβέρνηση δημιουργεί θέση Αντιπροέδρου "άνευ λόγου και ουσίας"..
Ας απαντήσει λοιπόν ο αξιότιμος Αντιπρόεδρος:
Σε τι συνίσταται η σύσταση της θέσης Αντιπροέδρου;
Σε τι χρησιμεύουν οι Δεκαπέντε υπάλληλοι που "επανδρώνουν" το γραφείο;
Τα 4.170.000 ευρω για ποιό ακριβώς σκοπό δαπανώνται;
Ποιό ακριβώς έργο επιτελεί η Αντιπροεδρία της κυβέρνησης; και ας γίνει κι ένας απολογισμός για το πεντάμηνο λειτουργίας του γραφείου, να δούμε και μείς οι πολίτες το έργο και να το αξιολογήσουμε..
Σκέφτομαι, λές να κοστίζουν 4.170.000 ευρώ οι "εποχικές" δηλώσεις και συκοφαντίες του κ. Πάγκαλου εναντίον της κοινωνίας και των πολιτών; γιατί άλλο έργο δεν βλέπω να προσφέρει ο Αξιότιμος κ. Αντιπρόεδρο

ΤΖΙΜΗΣ ΠΑΝΟΥΣΗΣ
Το «έγκλημα της Τέχνης» ή η «τέχνη του εγκλήματος»;
Τεύχος 13 - Φεβρουάριος 2010

 

του Κώστα Λεϊμονή,Ασκούμενου Δικηγόρου

 

Σε αυτό το τεύχος μας η στήλη “Art and Crime” παίρνει σάρκα και οστά και μεταφράζεται:  Τέχνη και έγκλημα. Θα ασχοληθούμε, λοιπόν, με έναν από τους πιο εκκεντρικούς, καυστικούς, προκλητικούς, αλλά και ευφυείς ταυτόχρονα καλλιτέχνες (τραγουδιστής, συνθέτης, κωμικός) της Ελλάδας: με τον Τζίμη Πανούση και τις δικαστικές του περιπέτειες.
Έχει όρια η σάτυρα; Θα μπορούσε ποτέ αυτή η μορφή της Τέχνης να «ποινικοποιηθεί» πληρωνοντας τις αντικειμενικές και υποκειμενικές υποστάσεις εγκλημάτων του Ποινικού μας Κώδικα; Ποιο δικαίωμα υπερισχύει σε περίπτωση σύγκρουσης ανάμεσα σε αυτήν και σε ένα άλλο συνταγματικώς κατοχυρωμένο δικαίωμα; Έχει όρια η καλλιτεχνική έκφραση;

Η ιδεολογική στάση του Πανούση και η καυστική του σάτιρα τον έχει φέρει αρκετές φορές αντιμέτωπο με τα δικαστήρια, αρχής γενομένης από το 1980 οπότε και αντιμετώπισε κατηγορίες ενώπιον του Πλημμελειοδικείου Καρδίτσας για περιύβριση της αρχής, του Κράτους αλλά και εξύβριση των Θείων. Ακολούθησαν αρκετές δίκες κυρίως με κατηγορίες που αφορούσαν την αθυροστομία του αλλά και τον καυστικό του στίχο που έθιγε άμεσα και έμμεσα πρόσωπα και καταστάσεις. Είναι γεγονός ότι κατά την περίοδο πριν την κατάργηση της λογοκρισίας (περίπου το 1984) από τους δίσκους των Μουσικών Ταξιαρχιών λογοκρίνονταν λέξεις που "προσέβαλαν τη δημόσια αιδώ".

Με το δίσκο «Δουλειές του Κεφαλιού» οδηγείται στα δικαστήρια για περιύβριση εθνικού συμβόλου, αφού στο εξώφυλλο του δίσκου εικονιζόταν να ανοίγει τρύπες σε ελληνικές σημαίες. Παρ’ όλα αυτά, δεν κρίθηκε ένοχος για αυτές τις κατηγορίες.

Η κατηγορία για προσβολή εθνικού συμβόλου θα επανέαγερθεί εναντίον του το 2000, αιτία της οποίας αυτή τη φορά ήταν η αφίσα της παράστασης «Της Πατρίδας μου η Σημαία» η οποία έδειχνε  την ελληνική σημαία με ένα σφυροδρέπανο στη θέση του Σταυρού.

Για την παραπάνω πράξη ο Τζίμης Πανούσης αρχικά καταδικάστηκε στις 23 Οκτωβρίου του 2000 σε εξαγοράσιμη ποινή φυλάκισης τεσσάρων μηνών, αλλά τελικά αθωώθηκε δευτεροδίκως από το Τριμελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών στις 5 Δεκεμβρίου του 2001. O Τζίμης Πανούσης, ύστερα από την αθώωσή του, διατύπωσε το παράπονό του για τις αμέτρητες αυτεπάγγελτες διώξεις που του έχουν ασκηθεί. Παρομοίασε μάλιστα το επίδικο σφυροδρέπανο με τα γεννητικά όργανα του Ερμή του Πραξιτέλους! «Αν τα απομονώσεις από το άγαλμα είναι ένα σκέτο πορνογράφημα. Αν όμως δεις το γλυπτό στο σύνολό του προόκειται για το τελειότερο δημιούργημα».Ο καθηγητής Ιστορίας της Τέχνης Ν. Δασκαλοθανάσης, καθώς και οι ηθοποιοί Αντώνης Καφετζόπουλος και Λάκης Λαζόπουλος στάθηκαν στο πλευρό του: «Αν όριζε τη σάτιρα ο νόμος δεν θα είχαμε τέχνη, θα μπαίναμε όλοι σε έναν αυτόματο πιλότο», τόνισε ο δεύτερος εξ αυτών, ενώ ο ίδιος ο κατηγορούμενος με την αίσθηση του χιούμορ που τον διακρίνει σημείωσε: «Όταν υποδύθηκα τον Μπιν Λάντεν, έπρεπε να με συλλάβετε και να με στείλετε στο Στρατοδικείο».

Το έτος 1999 ο Τζίμης Πανούσης κατηγορείται για καθύβριση θρησκεύματος, με αφορμή το εξώφυλλο του περιοδικού «Κλικ» όπου εικονιζόταν ντυμένος αρχιεπίσκοπος κρατώντας την κιθάρα του. Ο κατηγορούμενος καλλιτέχνης αθωώθηκε ομόφωνα από το δικαστήριο. Την ίδια κατηγορία αντιμετώπιζαν και οι υπεύθυνοι του παραπάνω περιοδικού, οι οποίοι και αθωώθηκαν. Οι δικαστές δέχτηκαν ότι επρόκειτο για σάτυρα και όχι για μια ενέργεια που είχε στόχο να προσβάλει την Ορθόδοξη Εκκλησία.

Το 1997 άρχισε ένας νέος κύκλος δικαστικών αναμετρήσεων αυτή τη φορά για συκοφαντική δυσφήμιση, με αντίδικο τον Γιώργο Νταλάρα, τον οποίο ο Τζίμης Πανούσης περιέπαιζε κατά τη διάρκεια παραστάσεών του, για τη στάση σχετικά με τις αφιλοκερδείς συναυλίες του τραγουδιστή. Συγκεκριμένα, εμφάνιζε το Γιώργο Νταλάρα να τραγουδά σε βιντεοκλίπ και με ειδική μίξη εικόνας έδειχνε να τρέχουν χρήματα από το στόμα του (αναφέρεται απόσπασμα της δικαστικής απόφασης παρακάτω). Ταυτόχρονα με την άσκηση μήνυσης, ο Γιώργος Νταλάρας κατέθεσε και αίτηση ασφαλιστικών μέτρων εναντίον του Πανούση με αίτημα να σταματήσει ο τελευταίος να χρησιμοποιεί την εικόνα, την φωνή και το όνομά του Νταλάρα στις παραστάσεις του, άλλως να υποχρεωθεί να καταβάλει αποζημίωση ύψους 1.000.000 δραμών κάθε φορά που παραβιάζει/αθετεί την παραπάνω υποχρέωση. Το δικαστήριο έκανε δεκτή την αίτηση ασφαλιστικών μέτρων αναφέροντας μεταξύ άλλων: «Απαγορεύεται στον καθού η αίτηση Τζίμη Πανούση να χρησιμοποιεί με τεχνικά μέσα τη φωνή και την εικόνα του Γιώργου Νταλάρα, γιατί αυτό συνιστά προσωπική επίθεση εναντίον του και προσβάλλει άμεσα την τιμή και την καλλιτεχνική του υπόσταση, ξεπερνώντας τα όρια της καλώς εννοούμενης σάτιρας». Ο εκκεντρικός καλλιτέχνης δήλωσε προκλητικά: «Στην τελευταία διαφημιστική εκστρατεία του Γιώργου Νταλάρα για την καινούρια του κασετίνα, δεν συμμετέχει ο Τζίμης Πανούσης»!.

Αργότερα, τον Σεπτέμβρη του 1997, με αγωγή ο Γιώργος Νταλάρας ζήτησε αποζημίωση 100.000.000 δραχμών για ηθική βλάβη. Η αγωγή του έγινε εν μέρει δεκτή για το ποσό των 15.000.000 δραχμών. Η έφεση που άσκησε ο Πανούσης απορρίφθηκε. Ο Βασίλης Σωτηρόπουλος, σε σχολιασμό της απόφασης, αναφέρει: «Η απόφαση, προκειμένου να θεμελιώσει περιορισμό του φαινομενικά – γραμματολογικά – "ανεπιφύλακτου" δικαιώματος της ελευθερίας της Τέχνης καταφεύγει στη νομική κατασκευή της έμμεσης τριτενέργειας της αρχής της προστασίας και του σεβασμού της ανθρώπινης αξίας, μέσω της γενικής ρήτρας του άρθρο 57 ΑΚ στις σχέσεις μεταξύ ιδιωτών!» Στο ποινικό σκέλος της υπόθεσης ο Άρειος Πάγος απέρριψε τον ισχυρισμό του Τζίμη Πανούση για παραβίαση του άρθρου 16 του Συντάγματος περί ελευθερίας της τέχνης, σημειώνοντας ότι « (…) Το δικαίωμα αυτό δεν δίνει το δικαίωμα σε οποιονδήποτε να διαπράττει αδικήματα, όπως της προσβολής της τιμής τρίτου». Όπως αναφέρει και ο Π.Δ. Δαγτόγλου: «Οι γενικοί περιορισμοί των νόμων ισχύουν και για τους δημιουργούς έργων τέχνης, ώστε να μην είναι ο δημιουργός legibus solutus.» Επιπροσθέτως, συστηματικά εξετάζοντας το συνταγματικό μας χάρτη, βλέπουμε ότι στο άρθρο 48 δεν περιέχεται το άρθρο 16 του Συντάγματος και επομένως η ελευθερία της Τέχνης απολαμβάνει έτσι μιας οιονεί ευρείας προστασίας, καθώς όλες οι συνταγματικές διατάξεις είναι τυπικά ισοδύναμες. Αξίζει τέλος να σημειωθεί ότι ένα καλλιτεχνικό έργο που παρουσιάζεται στον τύπο, απολαμβάνει την συνταγματική προστασία του άρθρου 16 και όχι εκείνη του άρθρου 14, με σκοπό να προσδώσει ευρύτερο προστατευτικό πέπλο στον δημιουργό – καλλιτέχνη. 

Τέλος, σχετικά με την υπόθεση «Νταλάρα κατά Πανούση», αξίζει να αναφερθεί ένα απόσπασμα της δικαστικής απόφασης. Η απόφαση 707/2004 μεταξύ άλλων αναφέρει: «(…) Δεν προέκυψε ότι γινόταν αναφορά με σκωπτικό τρόπο σε υπαρκτά γνωρίσματα-ελαττώματα ή υπαρκτές καταστάσεις και αναγνωρίσιμες ιδιότητες του πολιτικώς ενάγοντος (Γιώργου Νταλάρα) προς τέρψη, ψυχαγωγία, διασκέδαση αλλά και διαπαιδαγώγηση του κοινού του πιο πάνω νυχτερινού κέντρου, κατά τρόπο που να μην δημιουργούνται σ` αυτό συναισθήματα αντιπάθειας και αποστροφής προς το πρόσωπο του πολιτικώς ενάγοντος, αλλά τουναντίον η πιο πάνω συμπεριφορά του κατηγορουμένου έλαβε χώρα με σκοπό εξύβρισης του εγκαλούντος, ή της προσβολής της τιμής του με αμφισβήτηση της ηθικής και κοινωνικής αξίας του προσώπου του, εκδηλώνοντας την καταφρόνησή του με την χρησιμοποίηση, εν γνώσει της υβριστικής των σημασίας, των πιο πάνω φράσεων και εικόνων του εγκαλούντος, που τον εμφανίζουν ως μη διστάζουσα να εκμεταλλευθεί την ευαισθησία του Κυπριακού λαού για την επίλυση του εθνικού ζητήματος μετά την τουρκική εισβολή, με τη συμμετοχή του σε συναυλίες, που ενώ έχουν ως σκοπό την προβολή και προώθηση της λύσης του πιο πάνω ζητήματος, αυτός τις χρησιμοποιεί ως μέσον ατομικού του πλουτισμού, πράγμα που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, ήτοι κατά τρόπο, που δεν ήταν αντικειμενικά αναγκαίος ή ανεκτός για να εκφράσει ο αναιρεσείων σκέψεις και απόψεις του από δικαιολογημένο ενδιαφέρον του για την τέχνη, όπως ισχυρίζεται, ο ίδιος δε, παρότι το γνώριζε, χρησιμοποίησε τον τρόπο αυτό για να πλήξη την τιμή του εγκαλούντος, υπερβαίνοντας για τον ίδιο σκοπό (εξύβρισης) συγχρόνως και τα όρια της δυσμενούς κριτικής για την καλλιτεχνική και επαγγελματική εργασία του τελευταίου, ενώ εάν ο κατηγορούμενος ήθελε να εκδηλώσει δικαιολογημένο ενδιαφέρον του για την τέχνη ή να διατυπώσει δυσμενή κρίση για την καλλιτεχνική ή επαγγελματική εργασία του εγκαλούντος δεν θα χρησιμοποιούσε τις πιο πάνω φράσεις και εικόνες, κατά τις οποίες έρρεαν χρήματα και λίρες από το στόμα του τελευταίου λόγω του Κυπριακού Εθνικού ζητήματος, που δημιούργησαν γι` αυτόν στο κοινό την εντύπωση ότι πρόκειται για άνθρωπο φιλοχρήματο, χωρίς εθνική ευαισθησία, ενδιαφερόμενο για το δικό του μόνον οικονομικό όφελος, πράγμα που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, αλλά θα αναφερόταν σε πραγματικά περιστατικά ή υπαρκτές του ιδιότητες, που θα σχολίαζε ακόμη και δυσμενώς, κατά τρόπο που αντικειμενικά θα κρινόταν αναγκαίος και πρόσφορος για την προώθηση της τέχνης ή για την άσκηση κριτικής, έστω και δυσμενούς για τον εγκαλούντα, λόγω της καλλιτεχνικής του δραστηριότητας.»

Συνεχίζοντας, στις αρχές του έτους 2005 ο Πανούσης θα καταδικαστεί από το Πρωτοδικείο Πάτρας σε 5 μήνες φυλάκιση με διετή αναστολή για απειλή και διατάραξη οικογενειακής ειρήνης επειδή κατά τη διάρκεια παράστασής του στην πόλη έκανε τηλεφωνική φάρσα σε συνταξιούχο αστυνομικό. Συγκεκριμένα ο Πανούσης την ώρα που βρισκόταν στην σκηνή του νυχτερινού κέντρου, πήρε μια συσκευή σταθερού τηλεφώνου κι ένα χαρτάκι μ΄ έναν αριθμό που του είχε δώσει κάποιος θαμώνας. Απάντησε ένας ηλικιωμένος άντρας και, σύμφωνα με όσα περιγράφονται στη δικογραφία, ο Πανούσης κατά τη διάρκεια της συνομιλίας τους του παρουσιάστηκε σαν «Κούρδος», ζητώντας να μιλήσει με τη γυναίκα του, ενώ του ανέφερε και κάποια πράγματα γύρω από την πολιτική. Στη συνέχεια το θύμα της φάρσας διεκδίκησε και στα πολιτικά δικαστήρια τη καταδίκη του καλλιτέχνη και ζήτησε 50.000 Ευρώ για ηθική βλάβη και άλλα 25.000 Ευρώ από τον ιδιοκτήτου του κέντρου, όπου εργαζόταν ο Πανούσης. Το δικαστήριο καταδίκασε τον Τζίμη Πανούση και όρισε αποζημίωση 6.000 Ευρώ. Ο συνταξιούχος άσκησε έφεση για το ποσό που του επιδικάστηκε. Σε ό,τι αφορά το ποινικό μέρος, καλλιτέχνης και επιχειρηματίας είχαν ασκήσει έφεση, η οποία όμως ουδέποτε συζητήθηκε καθώς η υπόθεση μπήκε στο αρχείο λόγω παρέλευσης της προθεσμίας. Στη ραδιοφωνική του εκπομπή ο Τζίμης Πανούσης ανέφερε χαρακτηριστικα: «Η δικαστής (…) με καταδίκασε ερήμην για απειλή μπάτσου από τηλεφωνική φάρσα σε παράσταση! Τώρα τι έγκλημα είναι αυτό... Ενώ αν πήγαινα, θα έφερνα μαζί μου και έναν παπά για μάρτυρα, θα μου κόστιζε κάτι παραπάνω, και θα αθωωνόμουνα. Μήπως όμως, να ρωτήσω, είναι ντροπή να αθωώνεσαι απ΄ αυτό το εθνικοχριστιανικό σούργελο;»

Ποικίλες αντιδράσεις, συνέπεια των οποίων αποτέλεσαν απανωτές μηνύσεις κατά του γνωστού εκκεντρικού καλλιτέχνη, προέκυψαν εξαιτίας της αφίσας της παράστασής του «Vasileros Bromas - Η νόσος των φτηνών». Ο Πανούσης εμφανίζεται ντυμένος με ράσα ενώ στο λαιμό του κρέμεται μενταγιόν όπου απεικονίζεται η Παναγία με τη μορφή πτηνού, ενώ γύρω από το κεφάλι του υπάρχει φωτοστέφανο. Στις 29 Οκτωβρίου 2006 έξω από τον χώρο όπου γίνονταν οι παραστάσεις, πραγματοποιήθηκε διαμαρτυρία μελών χριστιανικών οργανώσεων κατά τις ώρες μετάδοσης των βραδινών δελτίων ειδήσεων. Στις 6 Νοεμβρίου του ίδιου έτους μέλη χριστιανικής οργάνωσης κατέθεσαν μηνυτήρια αναφορά (ακολούθησαν άλλες 2 στη συνέχεια, η μία εκ των οποίων συζητείται εξ αναβολής τον Απρίλιο του 2010 και η απόφαση της άλλης αναμένεται εντός ολίγων ημερών), ενώ για το ίδιο θέμα ο Εισαγγελέας Ι. Διώτης άσκησε δίωξη κατά του Πανούση. Στις 13 Οκτωβρίου 2008 το δικαστήριο έκρινε τον καλλιτέχνη αθώο κατά πλειοψηφία.

Τελικά, τι είναι σάτιρα; Είναι άνευ περιορισμών ως μορφή Τέχνης; Εκτός όλων όσα αναφέρθηκαν παραπάνω, θα επισημάνουμε ακόμη κάποια αναγκαία πράγματα για την ολοκλήρωση του θέματός μας. Το δικαστήριο στην υπόθεση «Νταλάρας κατά Πανούση» σημείωσε για τη σάτιρα: « (…) Με τη σάτιρα, που είναι μια μορφή καλλιτεχνικής δραστηριότητας και έχει σκοπό την ψυχαγωγία και την πρόκληση γέλιου του κοινού, τονίζονται, καυτηριάζονται και κατακρίνονται, με στοιχεία κυρίως κωμικά και παραμορφωτικά, υπαρκτές καταστάσεις και αναγνωρίσιμες ιδιότητες, υπαρκτά γνωρίσματα, ελαττώματα και ατέλειες του προσώπου που σατιρίζεται, ώστε να διασκεδάσει και να διαπαιδαγωγηθεί ανάλογα το κοινό, χωρίς να προκληθούν αισθήματα αντιπάθειας για τον σατιριζόμενο».

Κατά τον καθηγητή Α. Δημητρόπουλο «Η καλλιτεχνική ελευθερία δεν είναι ελευθερία κατάργησης των χρηστών ηθών, δεν είναι ελευθερία προσβολής της επικρατούσας και οποιασδήποτε άλλης θρησκείας. (…) Η τέχνη δικαιούται να προκαλεί ή ίσως και να ενοχλεί, με την έννοια να μην είναι ευχάριστη. Σε καμία περίπτωση όμως δεν δικαιούται ο καλλιτέχνης να προσβάλει με την καλλιτεχνική του δημιουργία μια οποιαδήποτε θρησκεία.» Κατά άλλη υποστηριζόμενη άποψη, η Τέχνη είναι άνευ περιορισμών και ελεύθερη.

Όμως, πότε ένα δημιούργημα είναι αποτέλεσμα πραγματικής τέχνης και πότε προσωπικής εμπάθειας; Θα πρέπει πάντως να έχουμε υπόψη μας ότι το κίνητρο δημιουργίας πρέπει να μάς είναι αδιάφορο, καθώς ο καλλιτέχνης μπορεί να εμπνευστεί από θυμό, μίσος ή και εμπάθεια. Σε κάθε περίπτωση είναι αναγκαία η αρχή της αναλογικότητας και η πρακτική εναρμόνιση των δικαιωμάτων που φέρονται να συγκρούονται μεταξύ τους, όπως και οι γενικοί περιορισμοί που οριοθετούν την ελευθερία της τέχνης, καθώς ο καλλιτέχης δεν θεωρείται legibus solutus. Δεν μπορεί να θίγεται ο πυρήνας άλλου ισοδύναμα προστατευόμενου συνταγματικού δικαιώματος. Σε πολύ πρόσφατη δικαστική απόφαση, που είχε να κάνει με τα όρια της σάτιρας, αναφέρεται: «Εξάλλου, η σάτιρα γίνεται συνήθως μέσω μεθόδων, όπως η παρωδία, η υπερβολή, η σύγκριση και η ειρωνία. Αποτελεί δε όχι μόνο μέσο διασκέδασης αλλά και ένα ιδιαίτερο λογοτεχνικό είδος και καλλιτεχνική έκφραση μια κοινωνικοπολιτκή πράξη που αποσκοπεί στη διακωμώδηση καταστάσεων, ανθρώπων και θεσμών με σκοπό τη διόρθωση των κακώς κειμένων».

 

Αν οποιαδήποτε μορφή τέχνης, ξεπερνώντας τα συνταγματικά της όρια (αν δεχτούμε την μία προαναφερθείσα άποψη) αποτελέσει «έμμεσο έγκλημα», αν δηλαδή μέσω αυτής οδηγούμαστε στην καθύβριση θρησκεύματος, προσβολή εθνικού συμβόλου, προσβολή της τιμής και της προσωπικότητας, τότε και μόνο τότε θα έχει αξία η φράση για τους επιδέξιους εγκληματίες: «Η τέχνη του εγκλήματος».

Περί βίας

Πολιτική

Κυριακή, 07 Φεβρουάριος 2010 11:58

Πολύς λόγος τις τελευταίες μέρες περί βίας, από τα Μ.Μ.Α.(αποβλάκωσης). Το δε τετριμμένο, «η βία φέρνει βία» ακούγεται κατά κόρον και εκ του ασφαλούς από άτομα που είναι πλήρως ενταγμένα στην γουρουνοποιημένη κοινωνία μας. Αλλά από πού γεννιέται η βία; Πόσες μορφές βίας έχουμε; Θα αναφέρω ορισμένες: Ο κος Βολεψάκης, διευθυντής τράπεζας  στο επάγγελμα, γυρνά το μεσημέρι σπίτι του, κουρασμένος και νευριασμένος. Η γυναίκα του η οποία ασχολείται με τα οικιακά, κάτι του λέει και της αστράφτει ένα χαστούκι. Ο κος Μπατσίδης, αστυνομικός στο επάγγελμα, σταματά έναν 19χρονο για εξακρίβωση στοιχείων. Επειδή ο νεαρός δεν έχει ταυτότητα μαζί του, τον «σαπίζει» στο ξύλο. Ο κος Λαμογιόπουλος, επιχειρηματίας στο επάγγελμα, επειδή βλέπει ότι ο τζίρος του μειώνεται, τα βάζει με τους υπαλλήλους του, βρίζοντάς τους συνεχώς. Και για το τέλος κράτησα το νεαρό Τάκη, ο οποίος δηλώνει αναρχικός και δεν τον ενοχλεί καθόλου να σπάει τράπεζες. Όλες οι παραπάνω περιπτώσεις, πιστεύω ότι είναι μορφές βίας. Ποιες όμως γίνονται ευρέως γνωστές από τα Μ.Μ.Α.(αποβλάκωσης); Μα φυσικά η περίπτωση του αναρχικού Τάκη, ο οποίος είναι και ο πλέον απροστάτευτος από όλους. Φίλοι μου, η υποκρισία έχει χτυπήσει κόκκινο. Στις σύγχρονες γουρουνοποιημένες κοινωνίες, όπου ο άνθρωπος απαξιώνεται από τον ίδιο τον άνθρωπο, όπου η εργασία από δικαίωμα κατάντησε επαιτεία, όπου τα συναισθήματα των ανθρώπων συσσωρεύονται μέσα τους, γιατί αν εκδηλωθούν θα εκληφθούν ως αδυναμία , όπου ο χώρος και ο χρόνος, βασικά συστατικά για την υγιή ανάπτυξη του ατόμου δεν υπάρχουν πλέον, η βία θα κάνει πάρτυ και θα εξαπλώνεται διαρκώς και σε όλα τα επίπεδα. Κώστας Ραπτόπουλος

ΜΠΕΡΤΟΛΤ ΜΠΡΕΧΤ.

By Ελένη Μπέλλου

Created 10/02/2010 - 08:16

Αδυναμίες
Καμία δεν είχες
Εγώ είχα μία... Αγάπησα
Μπέρτολτ Μπρεχτ
Γεννήθηκε σαν σήμερα το 1898 στο Άουγκσμπουργκ της Βαυαρίας από πατέρα καθολικό και μητέρα προτεστάντισσα. Περιβάλλον μάλλον πνιγηρό για τον άνθρωπο που θα εξελιχθεί σε κορυφαίο δραματουργό και για πολλούς πατέρα του σύγχρονου θεάτρου. Θα σπουδάσει ιατρική στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου και κατόπιν υπηρετεί ως νοσοκόμος στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Την ίδια περίοδο αρχίζει να γράφει ποιήματα και θεατρικό κείμενο. Η συλλογή ποιημάτων Hauspostille («Εγκόλπιο Ευσέβειας») θα είναι η πρώτη του για να ακολουθήσουν κι άλλες πολλές ποιητικές συλλογές και θεατρικά έργα και ο ίδιος να ονομαστεί ως ένας από τους μεγαλύτερους θεατρικούς συγγραφείς και δραματουργούς που έχουν υπάρξει.
«Ο πόλεμος με ξεσήκωσε», γράφει ο ίδιος. Το 1918 μία πολιτική αναταραχή στη Βαυαρία θα εμπνεύσει τον Μπέρτολτ Μπρεχτ... το αποτέλεσμα είναι το «Βάαλ», το πρώτο του θεατρικό έργο. Την ίδια περίοδο η κομουνιστική θεωρία του ασκεί μία ακατάσχετη έλξη. «Ήμουν είκοσι ετών όταν είδα τη λάμψη της μεγάλης πυρκαγιάς της Ρώσικης Επανάστασης», σημειώνει με ενθουσιασμό. Η συστηματική επαφή του πάντως με τον Κομμουνισμό ξεκινά το 1919.
Το 1922 παντρεύεται την τραγουδίστρια της όπερας Μαριάν Ζόφ και ένα χρόνο μετά θα αποκτήσει την πρώτη κόρη, Ανν Χιόμπ. Ένα χρόνο αργότερα θα αρχίσει να φοιτά στην Μαρξιστική Εργατική Σχολή, όπου μελέτησε διαλεκτικό υλισμό και παράλληλα έπιασε την πρώτη του δουλειά ως βοηθός σκηνοθέτη στο Θέατρο του Βερολίνου. Η άνοδος του ναζισμού στη Γερμανία, το 1933, θα τον αναγκάσει να αυτοεξοριστεί. Τα έργα του και τα γραπτά του απαγορεύονται στη Γερμανία. Οι παραστάσεις διακόπτονται από την αστυνομία. Μέσω Πράγας και Βιέννης θα βρεθεί στη Δανία, τη Φιλανδία και από κει μέσω Ρωσίας στις ΗΠΑ. «Η πνευματική απομόνωση εδώ είναι τρομακτική» γράφει ο ίδιος για το διάστημα που έζησε στην Αμερική. Μετά το τέλος του πολέμου θα επιστρέψει για να εγκατασταθεί στη Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας μαζί με τη δεύτερη γυναίκα του και γυναίκα της ζωής του που τόσα χρόνια τον ακολούθησε στην εξορία, Χέλενε Βάιγκελ.
Ο Μπέρτολτ Μπρεχτ έκανε μία από τις μεγαλύτερες τομές στο σύγχρονο θέατρο καθώς επιχείρησε να το απομακρύνει από τις μέχρι τότε συμβάσεις του θεάτρου της ψευδαίσθησης. Ο ίδιος διατύπωσε και εφάρμοσε στα έργα του τη θεωρία του «επικού θεάτρου» και εισήγαγε την τεχνική της αποστασιοποίησης υπενθυμίζοντας διαρκώς στον θεατή την ιστορική διάσταση των όσων συντελούνται στη σκηνή. Τα έργα του επαναστατικά, αντιεξουσιαστικά. Οι χαρακτήρες του ανθρώπινοι σχοινοβατούν ανάμεσα στην φωτεινή και τη σκοτεινή πλευρά τους, μέσα σε σενάρια που δεν αφήνουν εκτός τη διδαχή και τα μηνύματα.
Η πρώτη μεγάλη επιτυχία θα έρθει με τη διασκευή της «Όπερας των ζητιάνων». Διασκευασμένη ως «Η Όπερα της Πεντάρας» σε στίχους του Μπέρτολτ Μπρεχτ και μουσική του Κουρτ Βάιλ - μία «γροθιά» στην αστική τάξη του Βερολίνου - προκάλεσε τεράστια αίσθηση στην παγκόσμια σκηνή Μιούζικαλ. Κατά τη διάρκεια του πολέμου τα έργα του είχαν έντονη αντιμιλιταριστική χροιά. Με το αντι-πολεμικό έργο του «Ταμπούρλα μες τη Νύχτα» (1922) θα κερδίσει το Βραβείο Κλάιστ. Η μεγάλη αλλαγή θα συντελεστεί κατά τη διάρκεια της εξορίας όταν και θα γράψει τα σημαντικότερα έργα του. Η Μαρξιστική φιλοσοφία και η κομουνιστική θεωρία θα τον επηρεάσουν καθοριστικά. Θα στραφεί και θα υπηρετήσει το «διδακτικό και ανθρωπιστικό» θέατρο.
Είναι λογικός, καθένας τον καταλαβαίνει. Ειν' εύκολος.
Μια και δεν είσαι εκμεταλλευτής, μπορείς να τον συλλάβεις.
Είναι καλός για σένα, μάθαινε γι' αυτόν.
Οι ηλίθιοι ηλίθιο τον αποκαλούνε, και οι βρομεροί τον λένε βρομερό.
Αυτός είναι ενάντια στη βρομιά και την ηλιθιότητα.
Οι εκμεταλλευτές έγκλημα τον ονοματίζουν.
Αλλά εμείς ξέρουμε:
Είναι το τέλος κάθε εγκλήματος.
Δεν είναι παραφροσύνη, μα
Το τέλος της παραφροσύνης.
Δεν είναι χάος
Μα η τάξη.
Είναι το απλό
Που είναι δύσκολο να γίνει.
(«Εγκώμιο στον κομουνισμό»)
Ανάμεσα στα έτη 1937 και 1945, έγραψε τα σπουδαιότερα έργα του: «Η Ζωή του Γαλιλαίου» (1937-39), «Μάνα Κουράγιο» (1936-39), «Ο καλός άνθρωπος του Σετσουάν» (1935-41), «Τα Οράματα της Σιμόν Μασάρ» (1940-43), «Ο Σβέικ στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο»(1942-43), «Η ιδιωτική ζωή της κυρίαρχης φυλής» (1944) και «Καυκασιανός Κύκλος με την Κιμωλία»(1943-45).
Η ποίηση αποτελεί μεγάλο κομμάτι του συγγραφικού του έργου καθώς ο Μπέρτολτ Μπρεχτ έγραψε εκατοντάδες ποιήματα. Ανάμεσα στα πιο γνωστά: «Άκουσα πως τίποτα δε θέλετε να μάθετε», «Εγκώμιο στη μάθηση», «Γερμανικό εγχειρίδιο πολέμου», «Ποτέ δε σε είχα αγαπήσει τόσο πολύ», «Απώλεια ενός πολύτιμου ανθρώπου», «Εγκώμιο στον Κομμουνισμό».
Άκουσα πως τίποτα δε θέλετε να μάθετε.
Απ' αυτό βγάζω το συμπέρασμα πως είσαστε εκατομμυριούχοι.
Το μέλλον σας είναι σιγουρεμένο - το βλέπετε
μπροστά σας σ' άπλετο φως. Φρόντισαν
οι γονείς σας για να μη σκοντάψουνε τα πόδια σας
σε πέτρα. Γι' αυτό τίποτα δε χρειάζεται
να μάθεις. Έτσι όπως είσαι
εσύ μπορείς να μείνεις.
Κι έτσι κι υπάρχουνε ακόμα δυσκολίες, μιας κι οι καιροί
όπως έχω ακούσει είναι ανασφαλείς,
τους ηγέτες σου έχεις, που σου λένε ακριβώς
τι έχεις να κάνεις για να πας καλά.
Έχουνε μαθητέψει πλάι σε κείνους
(«Άκουσα πως τίποτα δεν θέλετε να μάθετε»)
Μάθαινε και τ' απλούστερα! Γι' αυτούς
που ο καιρός τους ήρθε
ποτέ δεν είναι πολύ αργά!
Μάθαινε το αβγ, δε σε φτάνει, μα συ
να το μαθαίνεις! Μη σου κακοφανεί!
Ξεκίνα! Πρέπει όλα να τα ξέρεις!
Εσύ να πάρεις πρέπει την εξουσία.
Μάθαινε, άνθρωπε στο άσυλο!
Μάθαινε, άνθρωπε στη φυλακή!
Μάθαινε, γυναίκα στην κουζίνα!
Μάθαινε, εξηντάχρονε!
Εσύ να πάρεις πρέπει την εξουσία.
Ψάξε για σχολείο, άστεγε!
Προμηθεύσου γνώση, παγωμένε!
Πεινασμένε, άρπαξε το βιβλίο: είν' ένα όπλο.
Εσύ να πάρεις πρέπει την εξουσία.
Μην ντρέπεσαι να ρωτήσεις, Σύντροφε!
(«Εγκώμιο στη μάθηση»)
Το 1955 ο Μπέρτολτ Μπρεχτ θα λάβει το Βραβείο Ειρήνης του Στάλιν. Ένα χρόνο αργότερα ο αναμορφωτής του σύγχρονου θεάτρου θα χάσει τη μάχη με το θάνατο. Στις 14 Αυγούστου του 1956 πεθαίνει από θρόμβωση της στεφανιαίας αρτηρίας της καρδιάς, στο Ανατολικό Βερολίνο.

Tο «σύνδρομο της ύβρεως» και η άσκηση της εξουσίας Πόσο οι αρρώστιες των ηγετών επηρέασαν την πολιτική ιστορία του 20ού αιώνα Του Θαναση Bασιλειου ΝΤΕΪΒΙΝΤ ΟΟΥΕΝ Ασθενείς ηγέτες στην εξουσία μετ. Ρούλα Κοκολιού εκδ. Καστανιώτης - σελ. 473 Γνωρίζατε ότι από τους 37 συνολικά διατελέσαντες προέδρους των ΗΠΑ έως το 1974, σχεδόν οι μισοί (49%) έπασχαν από κάποια σημαντική ψυχική νόσο, και μάλιστα το 27% από αυτούς κατά τη διάρκεια άσκησης των καθηκόντων τους; Ο Ρούζβελτ ήταν πολύ άρρωστος και εξασθενημένος την εποχή της διάσκεψης της Γιάλτας. Ο Τσόρτσιλ κατανάλωνε μεγάλες ποσότητες οινοπνευματωδών και έπασχε κατά περιόδους από σοβαρή κατάθλιψη. Στα απομνημονεύματα του λόρδου Μοράν, προσωπικού γιατρού του Τσόρτσιλ, αναφέρεται ότι βρισκόταν σε ιδιαίτερα άσχημη ψυχολογική κατάσταση πριν από την επίσκεψή του στην Αθήνα τον Δεκέμβριο του 1944. Ο πρόεδρος Νίξον έπασχε από αλκοολισμό και ο πρόεδρος Τζόνσον από μελαγχολία και καρδιακές διαταραχές πριν από την εκλογή του. Το ερώτημα που τίθεται εδώ -και είναι σοβαρό- είναι κατά πόσο η σωματική ή και ψυχική υγεία τους επηρέαζε τις αποφάσεις τους για θέματα που είχαν ιστορικές συνέπειες για την ανθρωπότητα. Ο λόρδος Οουεν, με την ιδιότητά του ως γιατρός νευρολόγος, που από νεαρή ηλικία μπήκε στην πολιτική, από το 1962, αναλαμβάνοντας από το ’68 καίριες κυβερνητικές θέσεις (υπήρξε ο νεότερος Βρετανός υπουργός Εξωτερικών της εποχής του) είναι ο ιδεώδης συγγραφέας που θα μπορούσε να ασχοληθεί με το θέμα. Πολιτική και ιατρικήΤο βιβλίο του Οουεν για τις ασθένειες των διαφόρων αρχηγών κρατών από το 1901 έως το 2007, θα μπορούσε να διαβαστεί σαν ιστορία, σαν πολιτική, φιλοσοφική και ηθική πραγματεία που συμπυκνώνει την εμπειρία, την επιστημοσύνη, την κρίση και την αγωνία ενός αριστοτέχνη του είδους. «Οι αντιστοιχίες μεταξύ πολιτικών και γιατρών, πολιτικής και ιατρικής, με συνάρπαζαν σε όλη την ενήλικη ζωή μου. Η διπλή μου ιδιότητα, ως γιατρού και πολιτικού, αναμφίβολα ενίσχυσε το ενδιαφέρον μου και επηρέασε τις απόψεις μου. Ειδικότερα ασχολήθηκα με τις επιπτώσεις των ασθενειών αρχηγών κρατών στον ρου της ιστορίας. Είναι ένα αντικείμενο που εγείρει πολυάριθμα ερωτήματα. Πόσο η ασθένεια επηρέασε τις αποφάσεις τους; Τι κινδύνους ενέχει η συγκάλυψη της ασθένειας; Ποιες είναι οι δυσκολίες στην απομάκρυνση των ασθενών ηγετών από την εξουσία τόσο στα δημοκρατικά όσο και στα αυταρχικά καθεστώτα; Και, τέλος, ποιες είναι οι ευθύνες των γιατρών τους; Εχουν μόνο καθήκον απέναντι στον ασθενή τους, όπως συμβαίνει κατά κανόνα, ή μήπως οφείλουν να λάβουν υπόψη τους την υγεία ολόκληρου του πολιτικού οικοδομήματος και του λαού; Ο βαθμός στον οποίο η ασθένεια επηρεάζει τη λειτουργία της κυβέρνησης και τις αποφάσεις των αρχηγών κρατών προκαλώντας παραφροσύνη, με την έννοια της απερισκεψίας, της ανοησίας και της παρορμητικότητας, ήταν ένα θέμα που αντιμετώπισα άμεσα ως υπουργός Εξωτερικών, και το οποίο δεν έπαψε να με απασχολεί από τότε». Στα δύο πρώτα κεφάλαια ο λόρδος Οουεν παραθέτει μια γενική επισκόπηση της κατάστασης της υγείας διαφόρων πολιτικών αντρών, ενώ στα επόμενα πέντε κεφάλαια αναφέρεται σε μεμονωμένες περιπτώσεις. Εξετάζει την ασθένεια του Βρετανού πρωθυπουργού σερ Αντονι Ιντεν κατά την κρίση της Διώρυγας του Σουέζ το 1956, αναλύει τη συμπεριφορά του προέδρου Τζον Κένεντι το 1961 κατά την πανωλεθρία στον Κόλπο των Χοίρων και τη συνάντησή του με τον Νικίτα Χρουστσόφ, ασχολείται με την περίπτωση της υγείας του Σάχη του Ιράν τα χρόνια πριν από την Ισλαμική Επανάσταση του 1979, την περίπτωση του Γάλλου προέδρου Φρανσουά Μιτεράν (υπέφερε από καρκίνο του προστάτη καθ’ όλη τη διάρκεια παραμονής του στην εξουσία, για δεκατέσσερα χρόνια, τα έντεκα από τα οποία απέκρυπτε την πάθησή του από τον λαό). Τέλος, εξετάζει την υβριστική συμπεριφορά των περιπτώσεων Τζορτζ Μπους και Τόνι Μπλερ σε σχέση με το μείζον θέμα της δράσης τους στον πόλεμο του Ιράκ. Στα δύο τελευταία κεφάλαια ο Οουεν προτείνει για το μέλλον κάποιες ασφαλιστικές δικλίδες που οφείλει να εξετάσει η παγκόσμια κοινότητα προκειμένου προφυλαχθεί από τις ενδεχόμενες συνέπειες της ασθένειας των αρχηγών κρατών και καταλήγει στα συμπεράσματά του. Το σύνδρομο της ύβρεως δεν είναι, προς το παρόν, ένας παραδεδεγμένος ιατρικός όρος, αλλά η «μέθη της εξουσίας» είναι μια υπαρκτή κατάσταση που ανοίγει την κουβέντα για ένα θέμα συναρπαστικό, αρκετά πρωτότυπο και συνάμα πολύ λεπτό κι ευαίσθητο στον βαθμό που αγγίζει λεπτά σημεία της σχέσης της ιατρικής με την ευρύτερη πολιτική. Ο Οουεν πραγματεύεται θέματα μεγάλης σημασίας που η πρόσφατη ιστορία έδειξε ότι παρέμειναν καλυμμένα παρά την αναμφίβολα μεγάλη σημασία τους και, κυρίως, τις συνέπειές τους για τις τύχες των λαών.

ΠΟΙΟΣ ΦΤΑΙΕΙ;

"Αρχικά να πω, ότι σαν χωρά δεν παράγουμε σχεδόν τίποτα, όποτε είναι αδήρητη ανάγκη να στηρίξουμε την αγροτική παράγωγη με ένα οργανωμένο σχέδιο και πρόγραμμα. Εφόσον δεν θα μπορέσουμε ποτέ να πιάσουμε τις ποσότητες του Καναδά ώστε να έχουμε οικονομίες κλίμακας και χαμηλό κόστος, ακόμα απορώ γιατί δεν έχουμε υιοθετήσει το μοντέλο Ισπανίας και Ιταλίας, να πλασάρουμε δηλαδή τα προϊόντα μας ως υψηλής ποιότητας παραδοσιακά προϊόντα. Οι Ιταλοί το έτυχαν με το λάδι (το όποιο αγοράζουν...
με τον τόνο από την Πελοπόννησο και πουλάνε σε συσκευασίες των 200ml) και οι ισπανοί με το κρασί. Εκεί πρέπει να υπάρξει διάλογος και σχεδιασμός όχι μόνο από την πολιτεία άλλα και από τους συνεταιρισμούς που διαλέγουν τα «μεγάλα μυαλά» των συνεταιρισμών με βάση μικροκομματικών συμφερόντων.
Εν πάση περίπτωση, το βασικό μήνυμα είναι ότι σε αυτή τη διαχρονική αποτυχία της αγροτικής παράγωγης φταίνε όλοι . Φταίει η πολιτεία που δεν πηρέ μέτρα να προστατεύει τον παράγωγο από τον έμπορο. Φταίει η πολιτεία που δεν επιμόρφωσε με κίνητρα την αγροτική βάση για την καλύτερη διαχείριση της καλλιέργειας και φταίει η πολιτεία που άνοιξε πελατειακές σχέσεις με τα επιφανή λαμόγια- αγροτοπατέρες και απαξίωσε κάθε είδους κεντρική πολιτική στο βωμό του εφήμερου.
Την ιδία στιγμή όμως φταίνε και οι αγρότες που μπέρδεψαν την επιδότηση και την αποζημίωση με το πραγματικό εισόδημα. Η συνηθείας του Έλληνα αγρότη να δηλώνει ότι καταστράφηκε το 90% της παράγωγης του και 2 μήνες μετά να προσπαθεί να πουλήσει το 70% αυτής, έχει αποσπάσει πολύτιμα κονδύλια από τους αγρότες που όντως τα χρειάζονται, και δεν έχει αποδώσει καμιά είδους ανάπτυξη. Το είδαμε αυτό με τους βαμβακοπαραγωγούς το 90, με τα σιτηρά αργότερα και σήμερα πια με όλα. Επιπλέον, φταίνε οι αγρότες που επέτρεψαν την απαξίωση τους εκ των έσω. Που ακούστηκε να υπάρχουν επίσημα χρωματισμένοι συνδικαλιστές. Ή έχεις κεντρική γραμμή στο διάλογο σου με την πολιτεία για τα προβλήματα της αγροτιάς, η είσαι κομματικός εκπρόσωπος και εκτελείς κομματική πολιτική (τύπου Γκόρτσο – Γκόρτσο). Αυτού του είδους ο ψευτοσυνδικαλισμος, κατέστρεψε την Ελλάδα και πλούτισε όλα αυτά τα λαμόγια που νομίζουν ότι αν εμφανίζονται με λιωμένα Τζην και φτηνές γραβάτες πείθουν τους υπόλοιπους ότι υπηρετούν τα κοινά. Για αυτά τα τσιμπούρια, δεν φταίει η πολιτεία, φταίμε εμείς.
Κλείνω και συμπεραίνω ότι ο αγρότης πρέπει να στηριχτεί για το κάλο της εθνικής οικονομίας, άλλα όχι με μπαχτσίσια και λαδώματα και σίγουρα όχι με εκβιασμούς. Έχουμε όλοι μας ευθύνες και υποχρεώσεις και το να εκβιάζεις τη χωρά σε περίοδο κατάρρευσης δεν είναι ούτε αγώνας ούτε αντιπολίτευση. Είναι ανήθικο, όπως ανήθικο είναι να κλείνεις τη δουλιά του συνανθρώπου σου. Αν αύριο μια κοινωνική ομάδα μπλοκάρει την άρδευση των αγροτών, πως θα το εκλάβουν αυτοί? Η εξαθλίωση και οι δυσκολίες δεν είναι «προνόμιο» των αγροτών, και από την δίκη μου την τσέπη σαν φορολογούμενος, θέλω να βγουν λεφτά για την αγροτική ανάπτυξη, όχι για λαδώματα που κυρίως καταλήγουν στις πρέσβειρες καλής θέλησης του πρώην ανατολικού μπλοκ (να βλέπουμε και τις 2 πλευρές του νομίσματος ε?).

Θέλει ωριμότητα και ψυχραιμία και λογική. Είναι μια ευκαιρία για όλους να αφήσουμε παλιές πρακτικές πίσω μας, να εξυγιάνουμε τους εαυτούς μας για να έχουμε εν τέλει και υγιείς πολιτικούς. Το κάθε λαμ%$# βρίσκει κάπου και πατάει για να κάνει αυτά που κάνει. Είναι ευθύνη δίκη μας να απομακρύνουμε τα πατήματα"

ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΕΡΜΑΙΑ ΛΑΘΡΕΜΠΟΡΩΝ.

Πρώτη καταχώρηση: Παρασκευή, 22 Ιανουαρίου 2010, 15:07

Στα πολλά προβλήματα, που αντιμετωπίζει αυτή την περίοδο η Αϊτή, έρχεται να προστεθεί και αυτό της εμπορίας παιδιών. Σύμφωνα με ανακοίνωση του Ταμείου του ΟΗΕ για τα παιδιά (Unicef), περίπου 15 παιδιά έχουν εξαφανιστεί από νοσοκομεία έπειτα από τον σεισμό που έπληξε την χώρα.

«Μέχρι στιγμής έχουμε πληροφορίες για περίπου 15 παιδιά, που έχουν εξαφανιστεί από νοσοκομεία με ανθρώπους που δεν ήταν μέλη της οικογένειάς τους», δήλωσε ο τοπικός σύμβουλος της Unicef κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου στη Γενεύη.

«Το λαθρεμπόριο παιδιών υπήρχε ήδη στην Αϊτή πριν από την καταστροφή, και δυστυχώς τα δίκτυα λαθρεμπορίας έχουν διασυνδέσεις με την διεθνή αγορά υιοθεσιών», εξήγησε.

«Το ίδιο συνέβη και μετά το τσουνάμι. Αυτά τα δίκτυα ενεργοποιούνται αμέσως έπειτα από μία καταστροφή, και εκμεταλλεύονται την αδυναμία του κράτους, την αδυναμία συντονισμού των αρμοδίων για να απάγουν παιδιά και να τα βγάζουν παράνομα από την χώρα», πρόσθεσε.

Από την πλευρά της, η Αμερικανίδα υπουργός Εσωτερικής Ασφάλειας προειδοποίησε ότι οι ΗΠΑ θα απαγορεύσουν την είσοδο στο έδαφός τους και θα φροντίσουν για τον επαναπατρισμό  των Αϊτινών που θα επιχειρήσουν να μεταναστεύσουν στις ΗΠΑ.

Τελευταία ενημέρωση: Παρασκευή, 22 Ιανουαρίου 2010, 15:28

Online η αυθεντική ιστορία του Νεύτωνα και του μήλου.

Online η αυθεντική ιστορία του Νεύτωνα και του μήλου.                                      

Εκτός από τις ιδέες για .."λιστα διαζυγίου", οι Βρετανοί κάνουν και αξιόλογα πράγματα.
Η Βασιλική Ακαδημία του Λονδίνου "ανέβασε" στο διαδίκτυο την αυθεντική βερσιόν της γνωστής ιστορίας του Νεύτωνα και του μήλου, που έπεσε στο κεφάλι του και ... εμπνεύστηκε το νόμο της βαρύτητας.
Η είδηση συγκέντρωσε το ενδιαφέρον εκατομμυρίων ανθρώπων, με αποτέλεσμα η σχετική ιστοσελίδα να καταρρεύσει.
Όοοοταν με το καλό συνέλθει πάντως, είναι η http://royalsociety.org/Turning-the-Pages/

Διαβάστε περισσότερα: http://taxalia.blogspot.com/2010/01/online.html#ixzz0d8vwDXtR

ΔΙΑΚΟΠΗ ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ ΖΗΤΑ Ο Α.ΚΟΥΓΙΑΣ.

7:57 - Δευ 18/01/2010, tvxsteam

[ - ]  Μέγεθος  [ + ]

Διακοπή της δίκης για τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου πρόκειται να ζητήσει ο συνήγορος του ειδικού φρουρού Επαμεινώνδα Κορκονέα, Αλέξης Κούγιας, καθώς, όπως αναφέρει σε ανακοίνωσή του, πρέπει να παραστεί σε άλλες υποθέσεις.
Η δίκη έχει οριστεί για τις 20/01 στο Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο Άμφισσας.
Στο μεταξύ, με ανακοίνωση της, η Νεολαία ΣΥΝ ζητά την άμεση μεταφορά της δίκης στην Αθήνα, «όπως ζητά εδώ και τόσους μήνες η οικογένεια του Αλέξη. Για εμάς, η δολοφονία του 15χρονου μαθητή δεν συνιστά άλλο ένα «μεμονωμένο περιστατικό», αλλά την κορύφωση της αστυνομικής αυθαιρεσίας, που με πρόσφατα συμβάντα συνεχίζεται ανεξέλεγκτα. Εκείνοι που επικαλούνται τυχόν πρόκληση επεισοδίων και μ’ αυτό ως πρόσχημα επιμένουν στην διεξαγωγή της δίκης στην Άμφισσα, ας αναλογιστούν τις συνέπειες μιας δίκης που ενδεχομένως δεν θα αποδώσει δικαιοσύνη».

ΑΠΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΜΑΝΟΥ ΧΑΤΖΙΔΑΚI.

ΜΑΝΟΥ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙ, ΑΝΑΡΧΙΚΟΣ: ΕΝΑΣ ΜΥΘΟΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΚΑΤΑΔΙΩΞΗΣ: Οι εφημερίδες και οι άμυαλοι κι αμόρφωτοι δημοσιογράφοι της συμπολίτευσης και της αντιπολίτευσης πέτυχαν κάτι που ομολογουμένως δύσκολα θα κατόρθωνε η κάθε κυβέρνηση από μόνη της χωρίς την πολύτιμη βοήθειά τους.Να δημιουργηθεί έντεχνα η κατάλληλη σύγχυση ώστε ο εξωκομματικός κι ανένταχτος νέος του τόπου μας να συγχέεται σκόπιμα με τους αλήτες –μάγκες που έχουν μόνο στόχο να καταστρέφουν , να θορυβούν και να προβάλλουν βίαια τον άρρωστο εαυτό τους. Και αυτή η σύγχυση ευνοεί:-Την κυβέρνηση –την κάθε κυβέρνηση- που φοβάται αντιδράσεις από μη εντεταγμένους σε κομματικές αγέλες νέους –διότι βέβαια οι νέοι αυτοί δεν είναι δυνατόν να τιθασευτούν από τυχόν συμφωνίες ή επιτευχθέντες συμβιβασμούς επί ανωτάτου επιπέδου.-Ευνοεί τα διάσημα πλέον ΜΕΑ-ΜΑΤ και παρεμφερή που συλλαμβάνουν με μεγαλύτερη ευκολία τον ανύποπτο νέο που διαμαρτύρεται απ’ ό,τι τον ικανό για άμυνα αλήτη που διαφεύγει. Θα σας έχει τύχει να παρευρεθείτε και να διαπιστώσετε με τα ίδια σας τα μάτια με πόση ευκολία αλλά και μίσος δέρνεται απάνθρωπα και κακοποιείται ώσπου να μπει στην κλούβα από τις ‘’δυνάμεις διώξεως τρομοκρατίας’’ ενώ την ίδια στιγμή αυτός που ρίχνει πέτρες ή σπάζει πέτρες καταστημάτων διαφεύγει επιδέξια και ανενόχλητα. Υποπτα ανενόχλητα πολλές φορές.-Ευνοεί τη μικρή νοημοσύνη και την εύκολη δουλοπρεπή συμπεριφορά των ‘’αγανακτισμένων πολιτών’’ απέναντι στις εν στολή δυνάμεις εξουσίας. Γιατί έχουν μάθει οι άμοιροι- χρόνια τώρα- στην επιδεικτική δοκιμασία των οργάνων τάξης ευρισκόμενοι κάτω από το αθεράπευτο σύμπλεγμα του «εμείς οι νόμιμοι». Σχεδόν μόνιμη ασθένεια των υπανάπτυκτων συμπατριωτών μας.-Ευνοεί τέλος, τις κομματικές παρατάξεις, που με τη σκόπιμη αυτή σύγχυση, εκδικούνται όσους νέους δεν δέχονται τον- κομματικής σκοπιμότητας- ευνουχισμό τους. Και είναι ενδεικτικό το πόσο στο θέμα των αναρχικών συμφωνούν απόλυτα ΚΝΙτες , ΟΝΝΕΔίτες και νεολαίοι του ΠΑΣΟΚ. Γιατί και οι τρεις αυτές ‘’νεολαίες-κατ’ όνομα μόνον-έχουν ένα κοινό μυστικό που τις ενώνει: τον οριστικό ευνουχισμό τους.Να λοιπόν πώς κατασκευάζεται από τον ‘’λαό’’ για τον ‘’λαό’’ η εικόνα του αναρχικού , που στην πραγματικότητα δεν είναι άλλη από την εικόνα του ασυμβίβαστου και ζωντανού σύγχρονου νέου ο οποίος εννοεί να διαφυλάξει το βασικό αγαθό της νεότητα του που είναι η έρευνα , η αναθεώρηση και η υπεράσπιση δικαιωμάτων μειοψηφιών . Και επιπλέον να μην αφήσει τη μετ5αμόρφωση του από την κυβέρνηση ή τα κόμματα σε καθοδηγούμενο αμνό τυποποιημένων ανησυχιών.Διότι δεν πρέπει να ξεχνάμε πως στην Ελλάδα ανέκαθεν επεδιώκετο ο ευνουχισμός των νέων για να μπορούν οι υπόλοιποι συμβιβασμένοι-‘’ο λαός’’ –να κοιμούνται ήσυχα!Παλιά τους λέγανε κομμουνιστές! Μέχρι πριν από λίγα χρόνια σε κοίταγε βαθιά ο ηλίθιος κρατικός εξεταστής κι έβγαζε το συμπέρασμα : Είσαι κομμουνιστής: Που δεν σήμαινε κατ’ ανάγκην ότι είσαι ενταγμένος στο Κομμουνιστικό Κόμμα. Απλώς πως δεν είσαι μαζί μας… άρα επικίνδυνος.!Ακόμη δεν πρέπει να ξεχνάμε πως είμαστε η πατρίς πολλών άθλιων φράσεων- μαζί με τις σοφές των ολίγων σοφών. Ό πως εκείνο το άλλο κλασικά φασιστικό , το διάσημο Πας μη Έλλην βάρβαρος . Σήμερα με την «έναρξη του Σοσιαλισμού» στη χώρα μας βρισκόμαστε στη μόνη αλλαγή που πραγματοποιήθηκε και που αφορά την έννοια νέος Από κομμουνιστής έγινε αναρχικός! Τουλάχιστον εμείς να μη γινόμαστε θύματα τοιούτων αλλαγών . Η να προσέχουμε τι ακριβώς περιέχουν! Σαν νέοι! Σαν αληθινοί νέοι! (ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ Μ. ΧΑΤΖΙΔΑΚΙ ''O KAΘΡΕΦΤΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΑΧΑΙΡΙ'' -ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΚΑΡΟΣ-) αντιγραφή Αλήτις.

Φτωχύνετε, του Γιώργου Βέλτσου | TVXS.gr

Γιατί ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου αντιστρέφοντας το πρόσταγμα του Φρανσουά Γκιζό «πλουτίστε» να μην αναφωνήσει σε στιγμές αντι-φιλελεύθερης (δεν λέω «σοσιαλιστικής») έξαρσης: «Φτωχύνετε!» Γιατί δηλαδή σε μια υπο-αναπτυξιακή λογική να μη δώσει, εξ αφορμής της χειμαζομένης ελληνικής οικονομίας, το κλειδί για τη διεθνή ύφεση;
● Φτωχύνετε, διότι ο πλουτισμός διαβάλλει το κοινωνικό συμβόλαιο.
● Επιβραδύνετε την αναπτυξιακή φρενίτιδα διότι το μέλλον του καπιταλισμού στρέφεται εναντίον ολόκληρου πλανήτη.
● Περιορίστε τη λεγόμενη αυτορρύθμιση των αγορών.
● Κόψτε την αθέατη χείρα του Άνταμ Σμιθ, που μεταμορφώθηκε προ πολλού σε ορατό χέρι των τραπεζικών.
● Αποκαλύψτε τη φενάκη των καινοτομιών για μια δήθεν πιο αποτελεσματική οικονομία.
● Αποκαλύψτε τα ιστορικά όρια του καπιταλισμού: δεν κινδυνεύει από τις εσωτερικές αντιφάσεις του αλλά από τη δυναμική του, στην οποία μετέχετε και εσείς.
● Μην καταναλώνετε φαντάσματα.
Κείμενο του Γιώργου Βέλτσου που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Τα Νέα"

ΤVXS.gr (BETA) - Φ. Ζάπα: «Για μένα ο παραλογισμός είναι η μόνη πραγματικότητα»

ΤVXS.gr (BETA) - Φ. Ζάπα: «Για μένα ο παραλογισμός είναι η μόνη πραγματικότητα»ΚΛΙΚ ΕΔΩ.

ΤVXS.gr (BETA) - Oι ΕΚΠΟΙΗΣΗ του Κώστα ΓανωτήΚΛΙΚ ΑΚΟΥΣΕ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ.

ΤVXS.gr (BETA) - «Αναρχική είμαι, δεν είμαι ζητιάνα να κάνω διαπραγματεύσεις και παζάρια»ΚΑΝΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ.

SAMURAI самураи: ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΝΑ ΠΕΦΤΕΙ ΣΕ ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ Ο ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΡΥΣΟΧΟΪΔΗΣ ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΡΣΗ ΤΗΣ ΑΝΩΝΥΜΙΑΣ ΣΤΑ BLOGS,ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΔΙΝΕΙ ΞΕΚΑΘΑΡΕΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ-ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ- κανε ΚΛΙΚ ΣΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ.

ΠΕΡΙ ΠΛΑΝΗΣ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑΣ.

"ΚΑΙ  ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ ΟΤΙ Η ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ...ΠΡΟΤΙΜΑ ΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΑΠ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑ, ΤΟ ΑΝΤΙΓΡΑΦΟ ΑΠ ΤΟ ΠΡΩΤΟΤΥΠΟ, ΤΗΝ ΑΝΑΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΑΠ'ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, ΤΟ ΦΑΙΝΕΣΘΑΙ ΑΠ'ΤΟ ΕΙΝΑΙ...ΤΟ ΙΕΡΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ Η Π Λ Α Ν Η, ΤΟ ΔΕ ΑΝΙΕΡΟ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ. ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΠΟΥΜΕ ΠΙΟ ΚΑΛΑ,ΤΟ ΙΕΡΟ ΜΕΓΑΛΩΝΕΙ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΣΤΟ ΜΕΤΡΟ ΠΟΥ ΜΙΚΡΑΙΝΕΙ  Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΩΝΕΙ ΗΠΛΑΝΗ, ΕΤΣΙ ΩΣΤΕ ΤΟ Α Π Ο Κ Ο Ρ Υ Φ Ω Μ Α ΤΗΣ Π Λ Α Ν Η Σ ΕΙΝΑΙ ΓΙ' ΑΥΤΗΝ ΚΑΙ ΤΟ Α Π Ο Κ Ο Ρ Υ Φ Ω Μ Α ΤΟΥ Ι Ε Ρ Ο Υ''
                                                                            ΦΟΙΕΡΜΠΑΧ ''Η ΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ.''

ΠΑΝΤΑ ΜΟΥ ΑΡΕΣΑΝ ΤΑ ΑΝΥΠΑΚΟΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ!!!

ΓΙΩΡΓΟ ΣΤΑΜΑΤΑ ΝΑ ΠΑΙΖΕΙΣ,ΚΑΙ ΠΑΝΕ ΝΑ ΝΤΥΘΕΙΣ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ ΑΜΕΣΩΣ!!!!

ΣΑΝ ΤΑ ΣΑΛΙΓΚΑΡΙΑ.

ΚΑΛΩΣ ΤΟΥΣ! ΝΑΤΟΙ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ,ΕΜΦΑΝΙΣΤΗΚΑΝ ΟΠΩΣ ΤΑ ΣΑΛΙΓΚΑΡΙΑ ΠΟΥ ΒΓΑΙΝΟΥΝ ΜΕΤΑ ΤΗ ΒΡΟΧΗ. ΤΟΥΣ ΒΛΕΠΕΙΣ ΝΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΑΝΕ ΣΕ ΠΑΡΚΑ ΣΕ ΠΛΑΤΕΙΕΣ ΣΕ ΛΑΙΚΕΣ, ΣΕ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑ,ΣΕ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΕΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΟΠΟΥ ΑΛΛΟΥ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΦΑΝΤΑΣΤΕΙΣ. ΚΑΛΑ ΚΥΡΙΟΙ ΒΟΛΕΥΤΕΣ, ΠΟΥ ΕΙΣΤΕ ΚΡΥΜΜΕΝΟΙ ΟΛΟ ΤΟ ΧΡΟΝΟ;Ο ΚΟΣΜΟΣ ΣΑΣ ΘΕΛΕΙ ΔΙΠΛΑ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΤΟΥ, ΚΑΙ ΟΧΙ ΟΠΟΤΕ ΕΧΟΥΜΕ ΕΚΛΟΓΕΣ. ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΠΛΕΟΝ ΑΥΤΑ ΤΑ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΙΛΙΚΙΑ.Ο ΚΟΣΜΟΣ ΞΕΡΕΙ ΠΛΕΟΝ ΤΙ ΘΑ ΨΗΦΙΣΕΙ.

Η ΩΡΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ PART 1.

ΣΤΟΝ ΕΠΟΜΕΝΟ ΤΟΝΟ, Η ΩΡΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ  PLUTARXOS KAI 1/4 KEFALOGRABIERA METSOBOY,     LIGHT.

Η ΩΡΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ PART 2.

ΣΤΟΝ ΕΠΟΜΕΝΟ ΤΟΝΟ, Η  ΩΡΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΜΕΣΑΝΥΧΤΑΑΑΑΑΑΑΑ! ΠΑΙΔΙΑ ΦΕΥΓΩ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΡΟΛΑΒΩ  BASILIS  KARRAS.

ΛΥΚΟΙ ΝΤΥΘΗΚΑΝ ΠΡΟΒΑΤΑ

ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΙΟΙ ΕΙΣΤΕ ΕΣΕΙΣ ΠΟΥ ΘΕΛΕΤΕ ΤΟ ΚΑΛΟ ΜΟΥ; ΠΟΙΟΙ ΕΙΣΤΕ ΕΣΕΙΣ ΠΟΥ ΑΠΟΦΑΣΙΣΑΤΕ ΠΩΣ ΜΕ 900 ΕΥΡΩ ΤΟ ΜΗΝΑ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΣΥΝΤΗΡΗΣΩ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΟΥ;  ΞΕΡΩ ΚΑΛΑ ΠΟΙΟΙ ΕΙΣΤΕ. ΕΙΣΤΕ ΑΤΟΜΑ ΤΗΣ ΑΝΑΡΡΙΧΗΣΗΣ,ΠΙΣΤΑ ΣΚΥΛΙΑ ΤΩΝ ΚΟΜΜΑΤΙΚΩΝ ΣΑΣ ΟΡΓΑΝΩΝ, ΑΤΟΜΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΤΕ ΜΠΕΙ ΣΕ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟ,ΔΕΝ ΕΧΕΤΕ  ΞΥΠΝΗΣΕΙ  ΣΤΙΣ 5 ΤΟ ΠΡΩΙ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΤΕ ΣΤΗ ΒΑΡΔΙΑ,ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΕΣΕΙΣ ΤΑ ΤΕΜΠΕΛΧΑΝΙΑ ΕΚΠΡΟΣΩΠΕΙΤΑΙ ΤΗΝ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ.ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΔΕ ΟΛΩΝ ΕΙΝΑΙ  ΟΤΙ ΚΟΡΟ'Ι'ΔΕΥΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ,ΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΤΕ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ  ΚΑΙ ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΕΡΓΑΣΙΑΣ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ,ΑΛΛΑ ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΕ ΕΚΠΡΟΣΩΠΕΙΤΕ ΕΣΕΙΣ.

KAI AN EIMAI ROCK ,

ΜΗ  ΜΕ  ΦΟΒΑΣΑΙ.......

ΠΕΡΙ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΑΣ

ΚΥΡΙΕΣ ΛΑΜΠΕΡΕΣ ΓΕΜΑΤΕΣ ΑΙΓΛΗ, ΦΟΡΤΩΜΕΝΕΣ ΜΕ ΧΡΥΣΑΦΙΚΑ, ΚΑΙ ΠΡΟΣΩΠΑ ΠΟΥ ΑΠΟ ΤΑ ΠΟΛΛΑ LIFTING ΜΟΙΑΖΟΥΝ ΜΕ ΚΕΡΙΝΑ ΟΜΟΙΩΜΑΤΑ, ΙΔΡΥΟΥΝ ΣΥΛΛΟΓΟΥΣ ΚΑΙ  ΑΣΧΟΛΟΥΝΤΑΙ ΜΕ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΑ.ΚΙ' ΕΓΩ ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ. ΕΙΝΑΙ ΑΔΟΛΟΣ ΟΣΚΟΠΟΣ ΤΟΥΣ ; ΜΗΠΩΣ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΞΕΦΟΡΤΩΘΟΥΝ ΧΡΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ; Η ΦΤΩΧΗ ΚΥΡΙΑ ΜΑΡΙΑ ΠΟΥ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΗΣ ΕΧΕΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΥΓΕΙΑΣ, ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΔΕΚΤΗ  ΣΤΟΥΣ ΣΥΛΛΟΓΟΥΣ; Η ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΑ ΜΗΠΩΣ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΕΛΗΜΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ, ΑΛΛΑ ΚΑΘΟΤΙ ΑΝΑΠΗΡΟ ΕΧΕΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΑΝΑΓΚΗ ΑΠΟ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΑ;

ΠΕΡΙ ΤΕΧΝΗΣ

Η ΤΕΧΝΗ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΗΣ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗΣ ΤΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΑ ΜΕ ΤΟΝ ΔΙΟΝΥΣΟ.

ΑΝ ΠΕΣΕΙΣ ΧΑΜΗΛΑ, ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΣΕ ΣΗΚΩΣΕΙ. ΑΝ ΑΝΕΒΕΙΣ ΨΗΛΑ, ΘΑ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΣΕ ΡΙΞΟΥΝ ΟΛΟΙ.

Αποφυλακίζεται ο μικρός του Γκουαντάναμο

Αποφυλακίζεται ο μικρός του Γκουαντάναμο

ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΛΙΒΑΔΙ

ΦΕΡΤΕ ΤΙΣ ΔΙΜΟΙΡΙΕΣ ΚΙ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΞΟΥΣΙΕΣ, ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΣΤΟ ΚΟΠΑΔΙ ΒΟΣΚΩ Σ' ΑΛΛΟ ΛΙΒΑΔΙ

Η ΘΑΛΠΩΡΗ ΤΟΥ ΚΑΝΑΠΕ

ΟΙ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΙΣ ΜΑΣ ΚΑΗΚΑΝ ΚΑΙ ΟΙ ΙΔΕΕΣ ΜΑΣ ΧΑΘΗΚΑΝ,ΣΤΗ ΘΑΛΠΩΡΗ ΤΟΥ ΚΑΝΑΠΕ ΚΑΙ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΚΤΥΠΑΕΙ 'ΠΕ'

ΘΕΡΙΝΕΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ

ΟΛΟ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΣΤΟ ΜΑΝΤΡΙ, ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΜΙΑ ΒΔΟΜΑΔΑ ΓΙΑ ΒΟΣΚΗ.

S.O.S. FOR HAITI: FreeTheKids.org

S.O.S. FOR HAITI: FreeTheKids.org