Ας σωπάσουμε λίγο...
Να πάει η αγάπη να ξεκουραστεί...
Να γαληνέψει...
Να πάει να βρει αυτούς...
Που δεν την κούρασαν...
Δεν την ταλαιπώρησαν...
δεν μίλησαν ποτέ γι αυτήν...
Μοναχά την ένιωθαν σιωπηλοί...
Να πάει να βρει αυτούς...
Που ανάγκη την είχαν μεγάλη. κ.ρ
Και ας ήταν...
Για λίγο ν' άνοιγες την ραγισμένη σου ψυχή...
Να πεις τι νιώθεις...
Η αμφιβολία...
Σκοτώνει ακόμα και τους άτρωτους. κ.ρ
Στης θλίψης κατοικώ...
Το όμορφο και σιωπηλό νησί...
Εκεί που ζούνε...
Οι χαμένοι και οι αθώοι. κ.ρ
Τα δευτερολεπτα...
τα λεπτα...
οι ωρες...
οι μερες...
οι βδομαδες...
οι μηνες...
τα χρονια...
τρεχουν όλα βιαστικα...
τιποτα δεν θα μεινει...
παρα μοναχα αυτοι οι τοιχοι...
κρατωντας φυλαγμενα πανω τους...
τα μυστικα μας...
και όσα δεν προλάβαμε να ζήσουμε. κ.ρ
Τόσες ευχές...
Και όλα τα αστέρια καρφωμένα ψηλά στον ουρανό...
Ούτε ένα είπε να πέσει...
Μία ευχή να πιάσει! κ.ρ
Υπήρξαμε αληθινά μόνο εκεί που δεν ήμασταν...
Όπου ήμασταν ,όνειρα και επινοήσεις άλλων ήμασταν...
Και όχι εμείς. κ.ρ.
Ποιον άνεμο να βρω...
Μαζί του να με πάρει...
Πρίν μαραθώ...
Κακομοιρος στην άθλια χώρα...
Ποιον άνεμο να βρω...
Χωρίς προορισμό...
Χωρίς αποσκευές...
Με γέλια μόνο και χαρές...
Μαζί να ταξιδέψουμε σε χώρες μυστικές. κ.ρ
Οι ανθρωποι της θλίψης και του πόνου...
Μέσα απ' τα σκοτάδια τους...
Κουβαλάνε στους ώμους τους...
Την θλίψη και τον πόνο...
Του Κόσμου όλου.
κ.ρ
Δώσε μου λίγο τίποτα κάτι πολύτιμο να φτιάξω...
Μια σπιθαμή άμμου μου αρκεί, πανέμορφα να φτιάξω ακρογιάλια...
Δώσε μου λίγο απ' το δάκρυ σου...
Την Γη να την ποτίσω , κήποι πολύχρωμοι ευωδιαστοί ν ανθίσουν...
Δώσε μου λίγο απ' την νύχτα σου...
Μ αστέρια να την ντύσω...
Δώσε μου λίγο τίποτα κάτι πολύτιμο να φτιάξω.
κ.ρ
Όλα τα άκουσα από τους ανθρώπους...
Τις νύχτες θα με βρεις σ' εκείνη την γωνία...
Κάτω απ' τα άστρα...
Να ακούω τα μυστικά που μου ψυθιρίζουν.
κ.ρ
Και αν πίστεψες...
Πώς απέμεινες μονάχος στον κόσμο αυτό...
Βγες έξω και δες τον ήλιο...
στον ουρανό αστράφτει...
τριγύρω σου τα δένδρα τα λουλούδια...
Εκείνο το αδέσποτο που μοναχό πηγαίνει...
Συγκάτοικοι σου είναι όλα...
με τον δικό τους τρόπο σ αγαπάνε.
κ.ρ
Ανύπαρκτος...
Με μια σκιά παρέα...
Στην ερημιά της πόλης τριγυρνώ...
Τι έχει να φοβηθεί μια σκιά; κ.ρ
Και αν με γκρέμισαν...
Με ξαναέχτισα με ανθεκτικότερα υλικά...
Τώρα φόβο δεν έχω κανέναν.
κ.ρ
Πάλι συνέλαβα μία σκέψη μου...
Κάτι ζητούσε, κάτι ήθελε...
Αχόρταγες αυτές οι σκέψεις...
Έτοιμες να με κατασπαράξουν!
κ.ρ
Την ερημιά μου προσπαθώ να ξεγελάσω...
Με ένα βιβλίο να ξεχαστώ...
μια μουσική να ταξιδέψω...
Με ένα φιλμ να δραπετεύσω...
Μα αυτή τις νύχτες, πάντα παρούσα και σκοτεινή ,στο προσκέφαλό μου.
κ.ρ
Κάποιος...
με ένα χειροκρότημα...
γκρεμίστηκε από ψηλά... άλλος...
αναθάρρησε και έβγαλε φτερά.
Κάποιος με ένα σ' αγαπώ...
έλαμψε η μορφή του...
άλλος έφυγε μακριά...
δεν τ άντεξε η ψυχή του.κ.ρ
Συρματοπλέγματα στους δρόμους...
Τα όνειρα σταυρωμένα...
Χιλιόμετρα μακριά μου ότι ποθώ...
Κύκλους με τον καπνό του τσιγάρου κάνω ...
Παρηγοριά και θάνατος!
κ.ρ
Πώς μας παγίδεψε το σώμα;
Πώς μας εξαπάτησε η ύλη;
Και έτσι αργά και σταθερά...
Δολοφονήσαμε την ψυχή!
κ.ρ
Καθώς θαύμαζα το
δειλινό...
Κάποιοι έκαιγαν τις
Ανατολές του κόσμου.
Καθώς σου έλεγα το σ αγαπώ...
Από τον τρίτο μία κοπέλα βουτούσε στο κενό...
ερωτική απογοήτευση είπαν.
Καθώς απ' το παγκάκι φεύγαμε χαρωποι...
ο άστεγος χαρτόκουτα έστρωνε να κοιμηθεί . Κ.ρ
Και παίζοντας κρυφτό...
Τελειώνει η ψεύτικη ζωή μας...
Χωρίς έστω μια αλήθεια μας ν αγαπηθεί.
k.r
Βαθαίνει με την σιωπή η αγάπη...
Ανάγκη δεν έχει με λόγια να πείσει...
Ένα βλέμμα της αρκεί.
k.r
Και όταν κάποτε...
Οι λέξεις χάσουν κάθε νόημα...
Εκπαιδευμένος να είσαι στην σιωπή...
Θα σου μιλάει...
Και δεν θα καταλαβαίνεις. k.r
Κρυμμένη ψυχή...
Πόνεσες...
Τείχη τριγύρω ύψωσες...
Πως να δεχτείς εύκολα το σ αγαπώ...
Μετά τις προδοσίες.
κ.ρ
Κατέβηκα στο παζάρι...
Διαλαλούσαν την πραμάτεια τους...
Όλοι είχαν τα καλύτερα...
Τίποτα δεν αγόρασα...
Μονάχα μία γλαστρούλα από κάποιον που σώπαινε! κ.ρ
Θα έρθουν μέρες, θα μιλάνε...
Οι αληθινοί μας εαυτοί ...
Δεν θα έχουν τίποτα να πούνε...
Γιατί όλα όσα έζησαν ήταν ψέμα...
Σιωπή γέλια και δάκρυα μόνο...
Και θα είναι ωραία. k.r
Και αν θέλω...
κάτι πίσω μου ν'αφήσω...
Δύο λέξεις...
Ένα τραγούδι...
Είναι γιατί θαρρώ... κανείς δεν με γνώρισε στον κόσμο αυτό.
k.r
Σώπασε...
Αποδέξου.. εσένα...
Δεν είσαι αυτά που λες...
Είσαι κάτι παραπάνω από παράπονο θυμο...και θέλω...
Είσαι αυτά που θα υπάρξεις...
Δεν είναι ανάγκη να συμφωνείς με κάποιον...
Συμφώνησε με σένα...
Δεν σου αρκεί;
Ψάξε...
Βρες..
Όχι στους άλλους σε σένα..
Δεν σε καταξιώνουν οι άλλοι..
Μονάχα ο εαυτός σου.
Δεν κάνει αυτός για μας! φώναξαν!
αρνήθηκε...
φόβο...
υποταγή...
ψεύτικες ανάγκες....
Ελπίδες.
Πρέπει να βρούμε...
φοβισμένους...
υποταγμένους...
υποχρεωμένους...
εξαθλιωμένους...
και ελπίζοντες! κ.ρ
Κάπου στο μέλλον...
Μας πέταξαν στη άκρη του αιώνα...
Πεινασμένους...
Μολυσμένους...
Τι άραγε ζητούσαν από μας οι δολοφόνοι;
Τι τους αρνηθήκαμε;
Και αν μας θανατώσουν....
Ποιους θάχουν να εξουσιάζουν;
Ποιους στα εργοστασιά τους που θάνατο παράγουν...
Θα βάλουν να δουλέψουν;
Έναν πλανήτη θέλουνε νεκρών;
Η έναν πλανήτη μονάχα εκλεκτών;
Όταν μιλούν για ειρήνη...μήπως εννοούν μια ειρήνη μεταξύ τους;
Δεν θάχουν ανάγκη
τους πολέμους...
Γιατί όλα θάναι δικά τους; κ.ρ
Ποιος είν' αυτός...
που δίπλα μου περνάει;
ποιος είν' αυτός που
παράξενα κοιτάζει;
ποιος είν' αυτός που λέει καλημέρα..
χωρίς να του μιλήσω;
ποιος είν' αυτός που μου χαμογελά χωρίς να τον γνωρίζω;
ποιος είν' αυτός που νοιάζεται για μένα...
και λέει πως μ αγαπάει;
.
Τον φόβο μονάχα αγαπώ ...
κανένας δεν με νοιάζει.
μαύρους κύκλους κάτω απ' τα μάτια...
Κουρελιασμένα ρούχα...
Ξυπόλητη...
Σε λασπωμένους δρόμους
Όλοι την προσπερνούσαν αδιάφοροι...
Μονάχα εγώ
Ο τρελός της πόλης.,..
Εβλεπα τους δαίμονες...
Που πάλευε να νικήσει.
Δειλιάζει ο ήλιος πίσω απ' τα σύννεφα....
Κάτι αδέσποτα γαβγίζουν...
Το αεράκι παγωμένο...
Δύο χέρια, δύο πόδια , ένα σώμα, ένα κεφάλι...
Ξέχασα κάτι; Α ναι και μια ψυχή λερωμένη...
Αναπνέω και σήμερα...
Μη μιλάς για αγάπη πονάει!
Ξοδεμένα λόγια χωρίς ψυχή για το τίποτα...
Άσε τα λουλούδια καλύτερα στο χώμα μην τα κόβεις....
Αγάπησε κάποιον που έγινε σιωπή τολμάς;
Η θέλεις να παραμυθιάσεις και να παραμυθιαστείς;
Το ίδιο φιλμ παίζει και σήμερα η ζωή.
Αξόδευτη αγάπη μέσα μου...
Οι δυνατοί ανάγκη δεν την είχαν... Είχαν τον εγωισμό τους...
Έτσι απλόχερα την μοίραζα τις νύχτες...
Στους τραυματισμένους και πληγωμένους της ζωής...
Σ' αυτούς που εύκολα από το τίποτα ράγιζαν...
Σ' αυτούς που σωπαιναν από ευγένεια , και δεν διεκδικούσαν...
Σ' αυτούς που δεν είχαν ενθάρρυνση ποτέ κι από κανέναν...
Σ' αυτούς που απέρριπταν τους εαυτούς τους, γιατί κάποιοι τους απέρριπταν...
Σ' αυτούς που δεν παρακάλαγαν ποτέ, γιατί ήταν αξιοπρεπείς και πλήρωναν γι'αυτό ...
Σ' αυτούς που μονάχα ένα χάδι γύρευαν, και πότε δεν έβρισκαν...
Εκεί ξοδεύω την αγάπη μου...
k.r
Δεν ήταν τα λόγια σου...
Ήταν οι σιωπές ...οι κραυγές
Το ραγισμένο βλέμμα σου
Η αθώα θλιμμένη σου ψυχή...
Όλα αυτά που δεν έφταιξες...
Κι ακόμα τα πληρώνεις.
Μα όλα αυτά τα δάκρυα
Σου καθάρισαν το βλέμμα
Σε έκαναν σημαντική
Και δεν χωράς στην σαπίλα αυτού του κόσμου..
Σ' αγάπησα.
