Οι άνθρωποι της θλίψης...Κ.Ρο.

 Οι ανθρωποι της θλίψης και του πόνου...

Μέσα απ' τα σκοτάδια τους...

Κουβαλάνε στους ώμους τους...

Την θλίψη και τον πόνο...

Του Κόσμου όλου.

κ.ρ

Δώσε μου...Κ.Ρο.

 Δώσε μου λίγο τίποτα κάτι πολύτιμο να φτιάξω...

Μια σπιθαμή άμμου μου αρκεί, πανέμορφα να φτιάξω ακρογιάλια...

Δώσε μου λίγο απ' το δάκρυ σου...

Την Γη να την ποτίσω , κήποι πολύχρωμοι ευωδιαστοί ν ανθίσουν...

Δώσε μου λίγο απ' την νύχτα σου...

Μ αστέρια να την ντύσω...

Δώσε μου λίγο τίποτα κάτι πολύτιμο να φτιάξω.

κ.ρ

Δεν σε ξέχασα...Κ.Ρο.

 Δεν σε ξέχασα...

Ούτε αυτό το βράδυ...

Σε πήρα μαζί μου στα ονειρά μου.

κ.ρ

Όλα τα ακουσα...Κ.Ρο.

 Όλα  τα άκουσα από τους ανθρώπους...

Τις νύχτες θα με βρεις σ' εκείνη την γωνία...

Κάτω απ' τα άστρα...

Να ακούω τα μυστικά που μου ψυθιρίζουν.

κ.ρ

Βγες έξω...Κ.Ρο.

 Και αν πίστεψες...

Πώς απέμεινες μονάχος στον κόσμο αυτό...

Βγες έξω και δες τον ήλιο...

στον ουρανό αστράφτει...

  τριγύρω σου τα δένδρα τα λουλούδια...

Εκείνο το αδέσποτο που μοναχό πηγαίνει...

Συγκάτοικοι σου είναι όλα...

 με τον δικό τους τρόπο σ αγαπάνε.

κ.ρ

Ανύπαρκτος...Κ.Ρο.

 Ανύπαρκτος...

Με μια σκιά παρέα...

Στην ερημιά της πόλης τριγυρνώ...

Τι έχει να φοβηθεί μια σκιά; κ.ρ

Τα συντρίμμια...Κ.Ρο.

 Καθώς προσεκτικά...

Μάζευα τα συντρίμμια μου...

Βρήκα κι' Εσένα!  κ.ρ

Και αν...Κ.Ρο.

 Και αν με γκρέμισαν...

Με ξαναέχτισα  με ανθεκτικότερα  υλικά...

Τώρα φόβο δεν έχω κανέναν.

κ.ρ

Οι σκέψεις...Κ.Ρο.

 Πάλι συνέλαβα μία σκέψη μου...

Κάτι ζητούσε, κάτι ήθελε...

Αχόρταγες αυτές οι σκέψεις...

Έτοιμες να με κατασπαράξουν!

κ.ρ

Η ερημιά μου...Κ.Ρο.

 Την ερημιά μου προσπαθώ να ξεγελάσω...

Με ένα βιβλίο να ξεχαστώ...

 μια μουσική να ταξιδέψω...

Με ένα φιλμ να δραπετεύσω...

Μα αυτή τις νύχτες, πάντα  παρούσα και σκοτεινή ,στο προσκέφαλό μου.

κ.ρ

Κάποιος...Κ.Ρο.

 Κάποιος...

με ένα χειροκρότημα...

γκρεμίστηκε από ψηλά... άλλος...

αναθάρρησε και έβγαλε φτερά.

Κάποιος με ένα σ' αγαπώ...

έλαμψε η μορφή του...  

 άλλος έφυγε μακριά...

δεν τ άντεξε η ψυχή του.κ.ρ