Πέτρα η ψυχή...
Στου κόσμου το σφαγείο...
Το Ανθρωποφαγείο...
Πέτρινο το χαμόγελο της...
επιφυλακτική...διστακτική ...
Φοβάται την αγάπη...
Πέτρα η ψυχή...
Στου κόσμου το σφαγείο...
Το Ανθρωποφαγείο...
Δεν έφταιξε...
Συνέχισε να αγαπάς...
Μια πέτρινη ψυχή...
Μεχρι να μαλακώσει.
k.r
Και έρχεται κάποτε...
Και σε βρίσκει η αγάπη...
Σε αποδιοργανώνει, σε σαστίζει...
Κρυφά σου ψιθυρίζει...
Κάνε υπομονή, αρκεί που αγάπησες...δεν είναι λίγο...
Μη ζητάς!
k.r
Κι εσύ κορίτσι...
Που κάποτε ξεγέλασες τον Άδη...
Λες πως κουράστηκες και θέλεις να χαθείς...
Μα να θυμάσαι...
Πάντα ένα αηδόνι το χάραμα ,για σένα τραγουδάει...
Και κάποιος σε περιμένει, σαν ήλιος να φανείς.
k.r
Τα όνειρα...
Τρένα χωρίς προορισμό...
Μέσα στην νύχτα....
Τα όνειρα...
Άστεγοι...
Δεν ξέρουν...
Που θα τους βρει η νύχτα.
k.r
Ας ήταν...
Την τρυφερότητα ν' αγγίξω...
Της θλιμμένης σου ψυχής...
Τους ήλιους, τις βροχές της, τα δάση της, τις ερημιές της...
Τίποτα δεν χάθηκε, και τίποτα δεν έχει κερδηθεί...
Σαν ποταμός μονάχα, μπροστά τραβά η ζωή...
Ας ήταν...
Τα σκοτάδια σου για παντα να φωτίσω...
Και ας χανόμουνα σαν άνεμος μετά.
k.r
Έφευγα...
Χωρίς κάτι να με διώχνει..
Εκτός από εμένα...
Είχα δρόμους να τρέξω...
Να προλάβω!
Τι άραγε;
k.r
Έπαιζε το παιχνίδι μοναχός του...
Γνώριζε πως για να έχει ενδιαφέρον ήθελε δύο...
Οι φίλοι γελούσαν, καθώς τον έβλεπαν σκεπτικό να κάθεται μονάχος...
Μόνο αυτός ήξερε τι τραβούσε η ψυχή του μ αυτό το παιχνίδι...
Το παιχνίδι της Αγάπης.
k.r
Κάτι παράξενες ψυχές...
Γυμνές, ατίθασες, μοναχικές...
Τις σμίλεψε ο πόνος...
Κάτι παράξενες ψυχές...
Φαντάζουνε σκληρές...
Μα τόσο στο βάθος τρυφερές....
Κάτι παράξενες ψυχές...
Το καταφύγιό μου.
k.r
Για δες με πως κυλάω...
Σ' αυτήν την κατηφόρα...
Φρένα σπασμένα, γελάω τραγουδάω...
Άφησα μνήμες πίσω μου, δάκρυα και πόνους...
Για δες με πως κυλάω...
σ' αυτήν την κατηφόρα...την ξέρω καλά...
Κάποτε την ανέβαινα...
Θέλω να την ξεχάσω.
k.r
