Ο θαυμασμός...
Πάντα ένιωθα...
με έβγαζε από τον δρόμο.
Συγχώρα με Θεέ μου...
Που τόσο απόκοσμος υπήρξα! κ.ρ
Ο θαυμασμός...
Πάντα ένιωθα...
με έβγαζε από τον δρόμο.
Συγχώρα με Θεέ μου...
Που τόσο απόκοσμος υπήρξα! κ.ρ
Διάφανη σαν νερό...
Άπιαστη σαν αέρας...
Νερό κι αέρας...
Αφέθηκα στην τρικυμία σου! κ.ρ
Και κάποτε...
Καις τα όνειρα και τις ελπίδες..
Σβήνεις τα παραμύθια...
Μόλις αντιληφθείς...
Πως η ελπίδα θα πεθάνει τελευταία...
Αφού πρώτα σε πεθάνει.κ.ρ
"Χαλάς την πιάτσα"...
Είπε ο παλιός κηφήνας...
Δημόσιος υπάλληλος...
Στον νέο και ευσυνείδητο εργαζόμενο.
Έτσι συνεχίστηκε η καταστροφή. κ.ρ
Αυτόν...
Που δεν ζήτησε ποτέ...
Μη τον αναζητήσετε...
Με τα παρακάλια σας γελούσε...
Στα αζήτητα η κατοικία του...
Την έχει αγαπήσει! κ.ρ
Σαν ερθει η ωρα...
και την γλυκια κουραση νιωσεις της ζωης...
τα λογια των ανθρωπων ομοια σου μοιαζουν...
ρουχα φθαρμενα σου θυμιζουν και παλια...
εχεις ξεφυγει απ τις χαρες...
και οι λυπες δεν σε πιανουν...
την φυση αρχισες ν αγαπας...
και μεσα της θες να περπατας...
το μονοπατι του εαυτου σου ειναι αυτο...
που δυσκολα το βρηκες.κ.ρ
Ιχνος βιας δεν εβρισκες εντος του.
Τις νυχτες ξεθαβε την ψυχη του...
απ τα ερειπια περασμενων χρονων.
...γονεις...
...δασκαλοι...
...κοινωνια.
Ιχνος βιας δεν εβρισκες εντος του. κ.ρ
Αν ψηλά με βάλεις...
Θα ζαλιστώ...
Θα θέλω να κατέβω...
Αν χαμηλά με βάλεις...
Δεν θα μπορώ να αναπνεύσω...
Θα θέλω να ανέβω...
Άσε με...
Νεράκι νάμαι να κυλώ...
Τα δάση ν αγναντεύω. κ.ρ
Τον ίδιο βλέπουμε ουρανό ...
Ο ίδιος ήλιος μας ζεσταίνει...
Τις νύχτες μας το ίδιο φεγγάρι τις φωτίζει...
Κι εμείς στης Γης την αρένα ετοιμοπόλεμοι, ψάχνουμε διαφορές κάτω απ' τον ίδιο ουρανό.κ.ρ
Ένας άγγελος από την μια...
Ο διάβολος από την άλλη...
Την ψυχή μου τραβάνε.
Πότε σαν άγγελος...
Πότε σαν διάβολος...
Πορεύομαι! κ.ρ
Κι αυτός ο Δεκέμβρης θα πνιγεί Μες σε πολύχρωμες ευχές Και πλαστικές γιρλάντες Χαμόγελα πυροτεχνήματα κι αγάπες της μίας μέρας. κ.ρ