Ιερές παύσεις...Κ.Ρο.

 Ιερές παύσεις...

Τόσο κοντά.. 

.

Οι λέξεις περιττές...

Το φεγγάρι μοναχά...

Γνώριζε τους πόθους..

Τα μυστικά μας...

Λέξη δεν βγάλαμε ...

Την μαγεία δεν θέλαμε να χάσουμε. κ.ρ

Όταν είμαι σοβαρός...Κ.Ρο.

 Όταν είμαι σοβαρός...

Ένα παιδάκι μέσα μου...

Στα γέλια ξεκαρδίζεται...

Και όταν λέω αστεία...

Το παιδάκι αυτό... λυπημένα με κοιτάζει.κ.ρ

Μετρούσα...Κ.Ρο.

 Μετρούσα...

Μέρες...

Βδομάδες...

μήνες...

Χρόνια...

Ένσημα...

Ευτυχίες..

Δυστυχίες...

Κάποτε τα μέτρα θα μου πάρουν. κ.ρ

Και είπαμε...Κ.Ρο.

 

Και ειπαμε ευαισθητους...

τους ευσυγκινητους...

ηθικους τους φοβισμενους...

καλους τους ανημπορους...

κακους αυτους που ελεγαν αληθειες...

εξυπνους τους συμφεροντολογους...

βλακες τους σιωπηλους...

ποσο λαθος τα "σωστα" μας.κ.ρ

Το εικονοστάσι...

 Το εικονοστάσι.

Το βαρύ ξύλινο εικονοστάσι, επιβλητικό έστεκε ψηλά στην γωνία του παιδικού δωματίου.

Η μητέρα κάθε βράδυ, σιωπηλή και με ευλάβεια, άναβε το καντήλι.

Τα παιδικά μου μάτια, ήμουν δεν ήμουν πέντε χρόνων, με δέος και μυστήριο το κοιτούσαν.

Χωρίς καμμία νουθεσία, τον σταυρό μου έκανα μπροστά του κάθε βράδυ, και έπεφτα για ύπνο.

Ήταν τόσο επιβλητικό!

Ένα απόγευμα, η μητέρα μου είπε. "Προσευχή σου το βράδυ για τον φίλο σου τον Γιωργάκη που είναι άρρωστος".

Έτσι και έκανα!

Σε δύο μέρες έμαθα ,πως  ο Γιωργάκης είχε "φύγει".

Θυμάμαι δάκρυσα το βράδυ μπροστά στο εικονοστάσι, ένα γιατί φώναξα, και έπεσα για ύπνο χωρίς να κάνω τον σταυρό μου. κ.ρ

Και έτσι... Κ.Ρο.

 Και έτσι σιγά-σιγά...

θα ξεχωρίσει η ήρα από το σιτάρι...

μας αγάπησαν αυτοί...

που ποτέ δεν μας είπαν σ αγαπώ...

μας αγάπησαν αυτοί...

που ποτέ δεν μας ζητήσαν κάτι...

μας αγάπησαν αυτοί...

που δεν μας παίνεψαν ποτέ...

μας αγάπησαν αυτοί...

που δεν καυχήθηκαν για κάτι...

γιατί η αγάπη σκοπό δεν έχει...

είναι πάνω από λόγια...

πάνω από πράξεις...

είναι η ίδια η ζωή. κ.ρ

Ένας εαυτός...Κ.Ρο.

 Ένας εαυτός...

Χίλια κομμάτια...

Ένα εδώ...

Το άλλο εκεί...

Κάποιο παραπέρα...

Άλλα τα κρατάς...

Κάποια τα πετάς...

Το παζλ να φτιάξεις προσπαθείς...

Του αληθινού σου εαυτού...

Έπρεπε να θρυμματιστείς...

Ολόκληρος να γίνεις. κ.ρ

Μα τι κρίμα! Κ.Ρο.

 Αγαπούσες τα θαυμαστικά...

μα τι κρίμα!

όλη την τρυφερότητα...

την έκρυβαν τα ερωτηματικά.κ.ρ

Μην αγγίζετε! Κ.Ρο.

 Μην αγγίζετε τις μνήμες των άλλων...

Είναι τόσο εύθραυστες!

Υπάρχει κίνδυνος τραυματισμού! κ.ρ

Πόσο...Κ.Ρο.

 Πόσο χαίρομαι...

με τις μικροχαρές μου...

πόσο λυπάμαι...

για τις ψευτονίκες μου. κ.ρ

Τι ρόλο παίζει αυτός;Κ.Ρο.

 "τι ρολο παιζει αυτος;"

Μπηκα στην παρεα τους... κοιτουσαν παραξενα... σα να ρωτουσαν"τι ρολο παιζει αυτος;" τους καθησυχασα... δεν θελω να αγορασω τιποτα... δεν εχω να πουλησω τιποτα τους λεω... η ευτυχια δεν βρισκεται στο να ζητας ουτε στο να θελεις αλλα στο να εισαι.Σε λιγο ειχα μεινει μονος στο τραπεζι,  ευτυχισμενος.

By Κωνσταντίνος Ρο