Εξομολόγηση. Κ. Ρο.

 Και μη θαρρείς

Αν βλέπεις λίγο φως σε ότι γράφω...

Σκοτάδια ήταν που εξομολογήθηκαν. κ.ρ

ΜΟΥ ΕΙΠΑΝΕ. Κ.ΡΟ

 

Έγινες παράξενος μου είπανε...

Έγινα ο εαυτός μου τους είπα...

Δεν χαμογελάς μου είπανε...

Αγάπησα τις θλίψεις μου τους είπα

Μονάχος πάντα περπατάς μου είπανε...

Δεν Μ ενοχλεί ο θάνατος τους είπα..

Φίλους δεν έχεις πια μου είπανε..

Έχω τον εαυτό μου τους είπα.

ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ.

 

Σου άνοιγα την ψυχή μου

Εσύ μου ανέλυες τον σοσιαλισμό...

Στο μεταξύ....

Μας είχε καταβροχθισει όλους ο καπιταλισμός!

Κωνσταντίνος Ρο.

ΟΛΑ ΠΟΙΗΣΗ.

 Όλα ποίηση...

Ακόμα κι εκείνο το μυρμήγκι...

Που έτρεχε βιαστικά κουβαλώντας ένα ξυλαράκι..,

Κι εσύ πρόσεξες, μην  τυχόν και το πατήσεις. κ.ρ

ΚΑΠΟΤΕ.

 

Κάποτε τα δάκρυα στερεύουν...

Ακολουθεί η γλυκιά αδιαφορία...

Το ένστικτο της επιβίωσης...

Θα ζήσεις;

Θα χαθείς;

Η ζωή δεκάρα δεν δίνει  για το τι θα πράξεις...

Δίνεις νόημα στην ζωή... Από μόνη της δεν έχει κανένα...

Συνεχίζεις...

Κωνσταντινος Ρο

ΜΟΝΑΞΙΑ.

 Σου μίλησα για έρωτα...

Μέσα στην απόγνωσή μου

Σου μίλησα για αγάπη...

Χωρίς να μ'αγαπάω...

Τι κάνει αυτή η μοναξιά

Πόσες κουβέντες βάζει στο στόμα

Πόση υποκρισία. κ.ρ

ΤΕΛΟΣ ΤΑ ΛΟΓΙΑ. Κ.ΡΟ

 

Τέλος τα λόγια...

Ας τα κάψουμε...

Τα λόγια χάνουν το μπόι τους...

Μπροστά στον σκοπό...

Και ποιος  ο σκοπός;

Χάθηκε η αθωότητα...

Ας τα κάψουμε λοιπόν...

Μήπως κι από τις στάχτες...

 λέξεις άδολες ανθίσουν.

Κωνσταντίνος Ρο.

ΚΡΑΥΓΑΖΕΙ! Κ.ΡΟ

 

Δεν σωπαίνει...

 ακούς;

Κραυγάζει!

Κάτω από ματωμένα φεγγάρια..

Λόγια ακατάληπτα...

Μνήμες ξυράφια...

Μια σκιά μονάχα άφησαν...

Και δυο μεγάλα φοβισμένα μάτια!

Κωνσταντίνος Ρο.