Έπεσα από τον τελευταίο όροφο του εαυτού μου...
Βρέθηκα στο μηδέν....
Κατά την πτώση δεν με συνάντησα πουθενά...
Μονάχα φωνές άλλων άκουγα...
Και κάτι προσπάθειες να αποδείξω όσα δεν ήμουν....
Εδώ στο μηδέν δεν χρειάζεται να προσπαθείς....
Ούτε να αποδεικνύεις...
Είσαι γυμνός Εσύ! κ.ρ
Και σε όσους απέμεινε λίγη ψυχή και αθωότητα ...
Μέσα από τα όνειρα μονάχα μπορούν να αναπνεύσουν...
Μα και αυτά τα όνειρα, κάποιοι τους τα γκρεμίζουν...
Μέχρι να τους κλεψουν και την τελευταία ανάσα. κ.ρ
Ας σωπάσουμε λίγο...
Να πάει η αγάπη να ξεκουραστεί...
Να γαληνέψει...
Να πάει να βρει αυτούς...
Που δεν την κούρασαν...
Δεν την ταλαιπώρησαν...
δεν μίλησαν ποτέ γι αυτήν...
Μοναχά την ένιωθαν σιωπηλοί...
Να πάει να βρει αυτούς...
Που ανάγκη την είχαν μεγάλη. κ.ρ
Και ας ήταν...
Για λίγο ν' άνοιγες την ραγισμένη σου ψυχή...
Να πεις τι νιώθεις...
Η αμφιβολία...
Σκοτώνει ακόμα και τους άτρωτους. κ.ρ
Στης θλίψης κατοικώ...
Το όμορφο και σιωπηλό νησί...
Εκεί που ζούνε...
Οι χαμένοι και οι αθώοι. κ.ρ
Τα δευτερολεπτα...
τα λεπτα...
οι ωρες...
οι μερες...
οι βδομαδες...
οι μηνες...
τα χρονια...
τρεχουν όλα βιαστικα...
τιποτα δεν θα μεινει...
παρα μοναχα αυτοι οι τοιχοι...
κρατωντας φυλαγμενα πανω τους...
τα μυστικα μας...
και όσα δεν προλάβαμε να ζήσουμε. κ.ρ
Τόσες ευχές...
Και όλα τα αστέρια καρφωμένα ψηλά στον ουρανό...
Ούτε ένα είπε να πέσει...
Μία ευχή να πιάσει! κ.ρ
Υπήρξαμε αληθινά μόνο εκεί που δεν ήμασταν...
Όπου ήμασταν ,όνειρα και επινοήσεις άλλων ήμασταν...
Και όχι εμείς. κ.ρ.
Ποιον άνεμο να βρω...
Μαζί του να με πάρει...
Πρίν μαραθώ...
Κακομοιρος στην άθλια χώρα...
Ποιον άνεμο να βρω...
Χωρίς προορισμό...
Χωρίς αποσκευές...
Με γέλια μόνο και χαρές...
Μαζί να ταξιδέψουμε σε χώρες μυστικές. κ.ρ
