Σώπασε...
Αποδέξου.. εσένα...
Δεν είσαι αυτά που λες...
Είσαι κάτι παραπάνω από παράπονο θυμο...και θέλω...
Είσαι αυτά που θα υπάρξεις...
Δεν είναι ανάγκη να συμφωνείς με κάποιον...
Συμφώνησε με σένα...
Δεν σου αρκεί;
Ψάξε...
Βρες..
Όχι στους άλλους σε σένα..
Δεν σε καταξιώνουν οι άλλοι..
Μονάχα ο εαυτός σου.
Δεν κάνει αυτός για μας! φώναξαν!
αρνήθηκε...
φόβο...
υποταγή...
ψεύτικες ανάγκες....
Ελπίδες.
Πρέπει να βρούμε...
φοβισμένους...
υποταγμένους...
υποχρεωμένους...
εξαθλιωμένους...
και ελπίζοντες! κ.ρ
Κάπου στο μέλλον...
Μας πέταξαν στη άκρη του αιώνα...
Πεινασμένους...
Μολυσμένους...
Τι άραγε ζητούσαν από μας οι δολοφόνοι;
Τι τους αρνηθήκαμε;
Και αν μας θανατώσουν....
Ποιους θάχουν να εξουσιάζουν;
Ποιους στα εργοστασιά τους που θάνατο παράγουν...
Θα βάλουν να δουλέψουν;
Έναν πλανήτη θέλουνε νεκρών;
Η έναν πλανήτη μονάχα εκλεκτών;
Όταν μιλούν για ειρήνη...μήπως εννοούν μια ειρήνη μεταξύ τους;
Δεν θάχουν ανάγκη
τους πολέμους...
Γιατί όλα θάναι δικά τους; κ.ρ
Ποιος είν' αυτός...
που δίπλα μου περνάει;
ποιος είν' αυτός που
παράξενα κοιτάζει;
ποιος είν' αυτός που λέει καλημέρα..
χωρίς να του μιλήσω;
ποιος είν' αυτός που μου χαμογελά χωρίς να τον γνωρίζω;
ποιος είν' αυτός που νοιάζεται για μένα...
και λέει πως μ αγαπάει;
.
Τον φόβο μονάχα αγαπώ ...
κανένας δεν με νοιάζει.
μαύρους κύκλους κάτω απ' τα μάτια...
Κουρελιασμένα ρούχα...
Ξυπόλητη...
Σε λασπωμένους δρόμους
Όλοι την προσπερνούσαν αδιάφοροι...
Μονάχα εγώ
Ο τρελός της πόλης.,..
Εβλεπα τους δαίμονες...
Που πάλευε να νικήσει.
Δειλιάζει ο ήλιος πίσω απ' τα σύννεφα....
Κάτι αδέσποτα γαβγίζουν...
Το αεράκι παγωμένο...
Δύο χέρια, δύο πόδια , ένα σώμα, ένα κεφάλι...
Ξέχασα κάτι; Α ναι και μια ψυχή λερωμένη...
Αναπνέω και σήμερα...
Μη μιλάς για αγάπη πονάει!
Ξοδεμένα λόγια χωρίς ψυχή για το τίποτα...
Άσε τα λουλούδια καλύτερα στο χώμα μην τα κόβεις....
Αγάπησε κάποιον που έγινε σιωπή τολμάς;
Η θέλεις να παραμυθιάσεις και να παραμυθιαστείς;
Το ίδιο φιλμ παίζει και σήμερα η ζωή.
Αξόδευτη αγάπη μέσα μου...
Οι δυνατοί ανάγκη δεν την είχαν... Είχαν τον εγωισμό τους...
Έτσι απλόχερα την μοίραζα τις νύχτες...
Στους τραυματισμένους και πληγωμένους της ζωής...
Σ' αυτούς που εύκολα από το τίποτα ράγιζαν...
Σ' αυτούς που σωπαιναν από ευγένεια , και δεν διεκδικούσαν...
Σ' αυτούς που δεν είχαν ενθάρρυνση ποτέ κι από κανέναν...
Σ' αυτούς που απέρριπταν τους εαυτούς τους, γιατί κάποιοι τους απέρριπταν...
Σ' αυτούς που δεν παρακάλαγαν ποτέ, γιατί ήταν αξιοπρεπείς και πλήρωναν γι'αυτό ...
Σ' αυτούς που μονάχα ένα χάδι γύρευαν, και πότε δεν έβρισκαν...
Εκεί ξοδεύω την αγάπη μου...
k.r
Δεν ήταν τα λόγια σου...
Ήταν οι σιωπές ...οι κραυγές
Το ραγισμένο βλέμμα σου
Η αθώα θλιμμένη σου ψυχή...
Όλα αυτά που δεν έφταιξες...
Κι ακόμα τα πληρώνεις.
Μα όλα αυτά τα δάκρυα
Σου καθάρισαν το βλέμμα
Σε έκαναν σημαντική
Και δεν χωράς στην σαπίλα αυτού του κόσμου..
Σ' αγάπησα.
Μουντό το πρωινό...
Μονάχα οι γλάροι πετούν λεύτεροι.
Δεν ζητούν δεν περιμένουν τίποτα...
Κλονισμένη η πίστη μου...
Ο σκύλος χαίρεται κουνώντας την ουρά του...
Ότι ζητούσα έφευγε...
Και έφευγα απ' ότι με ζητούσε...
Η Μοίρα!
Κι εσύ όνειρο στις ξάγρυπνες νύχτες μου...
Φυλακας-αγγελος εγώ των ρημαγμένων ψυχών.
Με ένα κενό στην έρημη πόλη τριγυρνώ...
ανάβω τσιγάρο με ένα κενό...
Ακούω μουσική με ένα κενό μέσα μου...
Τον καφέ μου πίνω με ένα κενό..
Με ένα κενό μέσα μου διαβάζω...
Τι με άδειασε τόσο;...
Που να βρω τόση αγάπη να το γεμίσω;.
k.r
Α.Π.
Η Αγάπη μου...
προσευχή μικρού παιδιού..
παρακαλά και δακρύζει...
Η Αγάπη μου θέλει να. λάμψει....
Το Αλφάβητο γκρέμισε...
Από το Άλφα τωρα ξεκινά...
Λέξεις πεντακάθαρες ψάχνει ...
Χωρίς σκοπιμότητα ...
Η Αγάπη μου έγινε Τίποτα...
την Ουσία της να αγαπήσει.
