TA LOGOKRIMENA TROIKAN-BOY

ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΣΥΜΒΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΖΩΗΣ..

Θεατρική συμβατικότητα ζωής.

Περπάτησε πέντε μέτρα για να φτάσει στο κέντρο της σκηνής. Τα πόδια του δεν έτρεμαν, ήταν σίγουρος για τον εαυτό του. Γεννήθηκε σχεδόν αλαζονικός. Ο μοναδικός θεατής του βρισκόταν στην πρώτη σειρά μιας τεράστιας αίθουσας. Αδεια όλη η υπόλοιπη αίθουσα. Μόνο ο άνθρωπος επί σκηνής και ο άνθρωπος κάτω από αυτή. Ο Ανθρωπος ηθοποιός και ο Ανθρωπος θεατής.

Ανθρωπος - Ηθοποιός: «Θα σας παρουσιάσω έναν μονόλογο από το έργο με τίτλο ''Η δική σου Ζωή''. Καλό θα ήταν να μην παραβιάσουμε τους όρους της θεατρικής σύμβασης. Θα ήθελα κι εσείς να υποδυθείτε το ρόλο του εξημερωμένου θεατή που κάθεται αναπαυτικά στη θέση του και αποδέχεται πως για τις επόμενες δύο ώρες θα παρακολουθήσει έναν ηθοποιό να ερμηνεύει υπό τις οδηγίες του σκηνοθέτη του. Κάθε ίχνος συμμετοχής σας απαγορεύεται ρητά. Εσείς μόνο βλέπετε και αφομοιώνετε χωρίς αντιρρήσεις. Εσείς μόνο καταναλώνετε τις γραμμές του έργου ''Η δική σου Ζωή'' και βαρυστομαχιάζετε. Επιτρέπεται η χρήση αναψυκτικού για αυτή την περίπτωση. Εαν το θελήσετε, μπορείτε και να κοιμηθείτε. Εγώ θα συνεχίζω να ερμηνεύω την ''δική σου Ζωή'' και εσείς θα ονειρεύεστε με μάτια κλειστά. Οταν τελειώσω, θα σας παρακαλέσω να χειροκροτήσετε θερμά. Αυτό άλλωστε επιβάλλει μια πετυχημένη και από τους δυο μας αποδεκτή θεατρική σύμβαση. Είμαστε σύμφωνοι; Με συγχωρείτε για το ερωτηματικό..Είμαστε σύμφωνοι. Δεν μπορείτε να κάνετε αλλιώς. Εχετε έρθει εδώ για να παρακολουθήσετε το έργο ''Η δική σου Ζωή'' και αυτό θα κάνετε. Αυτό υπαγορεύει η θεατρική σύμβαση».

Ο Ανθρωπος - θεατής τον άκουγε μαγεμένος. Αν μπορούσε να κρεμαστεί από τα χείλη του, θα το έκανε. Είχε την ευκαιρία να δει ζωντανά τον Ανθρωπο - ηθοποιό στο έργο «Η δική σου Ζωή». «Η δική μου Ζωή», σκέφτηκε. «Θα την απολαύσω βυθισμένος σε μια κόκκινη, βελούδινη θέση. Θα την καταναλώσω μέχρι να γίνει το στομάχι μου βαρύ. Θα πιω ένα αναψυκτικό για να ηρεμήσω. Θα κοιμηθώ όταν νυστάξω. Θα ξυπνήσω και θα χειροκροτήσω. Κι ύστερα θα γυρίσω σπίτι έχοντας ζήσει την ωραιότερη εμπειρία της ζωής μου. Της δικής μου Ζωής. Θα την έχω παρακολουθήσει αμέτοχος και χωρίς να είμαι υποχρεωμένος να αναλάβω καμιά ευθύνη.

Κάποτε είχα κάνει το λάθος να αμφισβητήσω τη θεατρική σύμβαση. Είχα ακούσει από κάποιους αιρετικούς για τη ρήξη του τέταρτου τοίχου και τη συμμετοχή του κοινού σε μια παράσταση. Για μια διαλεκτική που μπορούσε να αναπτυχθεί ανάμεσα στον ηθοποιό και τον θεατή την ώρα που το έργο βρισκόταν σε εξέλιξη.

Ηταν λάθος μου που έκανα το λάθος να σκεφτώ (κάτι τέτοιο). Η παράσταση «Η δική σου Ζωή» με τη συμμετοχή μου; Η δική μου Ζωή με τη συμμετοχή μου; Πώς μπόρεσε να μου περάσει κάτι τέτοιο από το μυαλό; Συγνώμη από τα βάθη της αναπαυτικής και ανεύθυνής μου θέσης».

ΚΟΥΦΑΛΑ ΑΦΕΝΤΙΚΟ.

Εικοσιπέντε θέσεις για την τρομοκρατία του Κλεάνθη Γρίβα .

Εικοσιπέντε θέσεις για την τρομοκρατία του Κλεάνθη Γρίβα Η ιδεολογία χτίζει πύργους στον ουρανό. Οι αποδέκτες της διακατέχονται από την καταστροφική αυταπάτη ότι κάποτε θα κατοικήσουν σ' αυτούς. Οι τεχνικοί της εξουσίας τους διαχειρίζονται για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους. Και η κοινωνία καταβάλλει το κόστος της συντήρησής τους. Συνεπώς, επαναλαμβάνοντας για λογαριασμό μου τη δήλωση ότι «μιλώ εξ ονόματός μου και δίνω στον εαυτό μου το δικαίωμα της κριτικής και των προτάσεων» (Κορνήλιος Καστοριάδης), νομιμοποιούμαι να υποστηρίζω ότι «η κοινωνία είναι το προϊόν των αρετών μας και το κράτος των ελαττωμάτων μας» (Τόμας Πέιν), να αποφαίνομαι υπέρ «της ελευθερίας της κοινωνίας και της ανελευθερίας του κράτους» (Καρλ Μαρξ), και να αποστρέφομαι κάθε μορφή βίας που οδηγεί στην ελευθερία του κράτους και στην ανελευθερία της κοινωνίας. 1. Η τρομοκρατία είναι η έσχατη έκφραση του παραληρηματικού ιδεολογικού λόγου. Είναι ιδεολογικός λόγος αναγμένος στον ανώτατο συντελεστή της εξουσίας. Είναι εξουσία στο νιοστό βαθμό. Εξουσία που δεν υπόκειται σε κανέναν κανόνα ή περιορισμό. Εξουσία απόλυτη. 2. Η τρομοκρατία είναι προνομιούχο μέσο και, συγχρόνως, πεδίο άσκησης πολιτικής, σε όλες τις ετερόνομες κοινωνίες όπου η «πολιτική» είναι αποκλειστική υπόθεση των επαγγελματιών πολιτικών. Κι αυτό καθίσταται ολοφάνερο «αν την κρίνουμε από τα αποτελέσματά της και αν δούμε ποιον ευνοούν». Εξ ου και η ανάγκη «να πούμε καθαρά ποιος ασκεί την τρομοκρατία και πώς την χρησιμοποιεί ως θέαμα». (G. Sanguinetti) 3. Η τρομοκρατία είναι το χειρότερο από όλα τα αδιέξοδα της κρατικής επιβολής. Επειδή, σε αντίθεση με τη θεσμοποιημένη εξουσία, η οποία στις δημοκρατικές κοινωνίες υπόκειται στους περιορισμούς των κανόνων και των νόμων (πράγμα που σημαίνει ότι υπάρχει πάντοτε η δυνατότητα οι νόμοι και οι κανόνες να λειτουργήσουν και εναντίον της εξουσίας), η εξουσία της τρομοκρατίας δεν υπόκειται στον περιορισμό κανενός κανόνα ή νόμου: Νόμος και κανόνας της είναι τα προϊόντα της παρανοϊκής εξουσιοφρένειας που πλήττει τους εγκεφάλους και τα εκτελεστικά όργανα της τρομοκρατίας, και μέσο της το περίστροφο και η βόμβα. 4. H τρομοκρατία ενεργοποιεί τα πιο πρωτόγονα αντανακλαστικά των ανθρώπων και τους κάνει να προτιμούν την ασφάλεια της δουλείας από τους κινδύνους της ελευθερίας. Χάρη στην εξουσιαστική κατασκευή της τρομοκρατίας, η κοινωνία βρίσκεται «νομίμως» εγκλωβισμένη στις επιλογές της εξουσίας και σπρώχνεται να «συναινεί» στην επιδίωξη της εξουσίας για μετασχηματισμό του κράτους δικαίου και πρόνοιας σε κράτος ασφάλειας και «θεραπείας», στο οποίο επιβάλλεται η πλήρης συμμόρφωση των πολιτών με τη σταδιακή καθιέρωση ενός ποινικού δικαίου που βασίζεται στην υποψία. 5. Η τρομοκρατία είναι συνυφασμένη με την ιστορική, πολιτική και ιδεολογική παράδοση όλων των ολοκληρωτικών κινημάτων και χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον από τον μπολσεβικισμό, το φασισμό, το ναζισμό αλλά και τις φιλελεύθερες δημοκρατικές ολιγαρχίες. Αυτό αποδεικνύει ότι δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ «αριστερής» και «δεξιάς» τρομοκρατίας. Η τρομοκρατία είναι πάντοτε αντιδραστική. 6. Η τρομοκρατία είναι ένα από τα παραπροϊόντα της εξουσιαστικά χειραγωγούμενης νηπιακής σκέψης και πράξης ορισμένων επαγγελματιών «σωτήρων», οι οποίοι δρουν είτε υπό την επίδραση μιας ψευτοεπαναστατικής αυταπάτης είτε υπό το βάρος της απελπισίας μιας παραπαίουσας εξουσίας, με κοινό τους χαρακτηριστικό την καθυπόταξη των μέσων στο σκοπό, ο οποίος είναι, πάντοτε και αυταπόδεικτα, «άγιος». 7. Η τρομοκρατία ως μέσο άσκησης πολιτικής εφαρμόζεται είτε αμέσως, με τη δράση πρακτόρων των αυτονομημένων παράλληλων μυστικών υπηρεσιών, είτε εμμέσως, με την «τηλεκατεύθυνση» διαφόρων ατόμων ή ομάδων που έχουν δήθεν «αντικρατικό» προσανατολισμό. 8. Τα επιτελικά όργανα της τρομοκρατίας βρίσκονται σε ορισμένα αυτονομημένα τμήματα των μυστικών υπηρεσιών της κρατικής εξουσίας, που είναι επιφορτισμένες με το καθήκον της εμπέδωσης και συντήρησης της καθεστωτικής σταθερότητας με ενέργειες και μέσα που υπερβαίνουν τα όρια της νομιμότητας και διαφεύγουν παντός κοινωνικού και πολιτικού ελέγχου. «Η τρομοκρατία είναι το κράτος, δηλαδή ένα από τα πολλά ένοπλα παρακλάδια του». (G. Sanguinetti) 9. Τα εκτελεστικά όργανα της τρομοκρατίας ή είναι πράκτορες των μυστικών υπηρεσιών ή είναι αφελείς «κοινωνικοί αναμορφωτές» που μπορεί να διακατέχονται από την αυταπάτη ότι εξυπηρετούν τα «ύψιστα συμφέροντα του λαού, της φυλής, του έθνους, του προλεταριάτου ή της επανάστασης», ενώ στην πραγματικότητα τηλεκατευθύνονται από ειδικά αυτονομημένα τμήματα των μυστικών υπηρεσιών και συνεργούν στην πλήρη καθυπόταξη της κοινωνίας στην κρατική εξουσία. 10. Η τρομοκρατία, ανεξάρτητα από το εάν ασκείται από ή «εναντίον» της κρατικής εξουσίας, οδηγεί πάντοτε στην αποτελμάτωση της κοινωνίας και της Ιστορίας και κατατείνει στην οικοδόμηση ενός εφιαλτικού σύμπαντος που κυριαρχείται από ένα ποινικό «δίκαιο» βασισμένο στην υποψία. 11. Πρώτο καθήκον κάθε εξουσίας που βρίσκεται σε κρίση είναι η κατασκευή μιας απειλής, από την οποία η κρατική εξουσία αναλαμβάνει εργολαβικά να «προστατεύσει» την κοινωνία, ψαλιδίζοντας τις ελευθερίες της. Γιατί δεν υπάρχουν «παροχές υπηρεσιών» χωρίς κόστος. 12. Η απειλή της τρομοκρατίας είναι άκρως αποτελεσματική, με διασφαλισμένη την ικανότητα να πλήττει οποιονδήποτε, οτιδήποτε, οπουδήποτε. Η τρομοκρατία είναι ο ιδανικός βραχίονας της εξουσίας, μέσω του οποίου νομιμοποιείται η τρομοκρατία του κράτους πάνω στην κοινωνία. Γι’ αυτό, ακόμη και εάν δεν υπήρχε η τρομοκρατία, η εξουσία θα ήταν υποχρεωμένη να την εφεύρει. 13. Με διαπιστωμένα τα σημάδια της επερχόμενης κρίσης, οι επαγγελματίες διαχειριστές της κρατικής εξουσίας ανακάλυψαν και στα καθ' ημάς τη δήθεν «αντικρατική» τρομοκρατία, προκειμένου να της αντιτάξουν την κρατική «αντιτρομοκρατική» τρομοκρατία. 14. Η αυταρχική «δημοκρατία», ως μόνη απάντηση των διαχειριστών της κρατικής εξουσίας στην κρίση του κράτους δικαίου και πρόνοιας, και η τρομοκρατία, ως προνομιούχο μέσο για να εξασφαλιστεί η αναγκαία «σύγκλιση των κομμάτων», με τρόπο ώστε να επιτευχθεί η εξάλειψη κάθε «ριζικής αντιπολίτευσης», σηματοδοτούν το δρόμο που επέλεξε ο φιλελεύθερος ολιγαρχικός καπιταλισμός για να βγει από την πολυδιάστατη οικονομική, πολιτική, ιδεολογική, πολιτιστική και οικολογική κρίση του. 15. Οι δολοφονίες ορισμένων περιστασιακών θυμάτων από διάφορες βαθμίδες του διαχειριστικού προσωπικού της εξουσίας, διαλεγμένα με άγνωστα κριτήρια από ορισμένα, επίσης άγνωστα, αυτονομημένα τμήματα του αδιαφανούς δικτύου των παράλληλων μυστικών υπηρεσιών, προετοίμασαν μεθοδικά το έδαφος για τη νομοθετική αναγωγή ολόκληρης της κοινωνίας σε όμηρο στα χέρια της εξουσίας. 16. Η κρατική εξουσία έχει το μονοπώλιο της νόμιμης βίας. Όταν όμως η νόμιμη βία αποδεικνύεται ανεπαρκής, τότε προσφεύγει στην τρομοκρατία, την οποία όλοι ψάχνουνε ματαίως. Γιατί άπαξ και «εφευρέθηκε» η κρατική εξουσία, μόνο διανοητικά υπολειπόμενοι μπορούν να επιμένουν να ανακαλύψουν ξανά την... Αμερική. 17. Η τρομοκρατία είναι ο λόγος ύπαρξης και το πεδίο δράσης διαφόρων αυτονομημένων τμημάτων των μυστικών υπηρεσιών της κρατικής εξουσίας, τα οποία συνθέτουν ένα παράλληλο δίκτυο για την εξυπηρέτηση των εξουσιαστικών σκοπιμοτήτων και αναγκών που απαιτούν υπέρβαση του υφιστάμενου πλαισίου νομιμότητας. 18. Η κρατική και η «αντικρατική» τρομοκρατία αποτελούν τις δύο όψεις του πλέον προνομιούχου μέσου άσκησης πολιτικής σε περιόδους κρίσης. 19. Η αλληλεπίδραση μεταξύ κρατικής και «αντικρατικής» τρομοκρατίας βασίζεται στην ακραία ιδεολογικοποίηση της υφιστάμενης πραγματικότητας, μέσω της οποίας καθίσταται δυνατή η «ακύρωση» της πραγματικότητας και η υποκατάστασή της από τις ιδεολογικές απεικονίσεις της. 20. Οι διαχειριστές της εξουσίας μεριμνούν για τη διαρκή ενίσχυση των αρμοδιοτήτων των διωκτικών αρχών. Οι μηχανισμοί καταστολής ενδυναμώνονται και αναπτύσσονται ως κακοήθης νεοπλασία. Τα ατομικά δικαιώματα και οι πολιτικές ελευθερίες συρρικνώνονται. Παρ’ όλα αυτά, η τρομοκρατία αποδεικνύεται «άλυτο αίνιγμα» για τις διωκτικές αρχές, γιατί, απλούστατα, όταν ο διώκτης και ο διωκόμενος ταυτίζονται, η σύλληψη του διωκόμενου είναι αδύνατη. 21. Η δηλωμένη «αδυναμία» της κρατικής εξουσίας να προσεγγίζει τα καθοδηγητικά και (πολλές φορές) τα εκτελεστικά, όργανα της τρομοκρατίας είναι ευθέως ανάλογη με τη δυνατότητά της να «αποικιοποιεί» τρομοκρατικά ολόκληρη την κοινωνία. 22. Η απόδειξη της επάρκειας του νομοθεσίας και της αστυνομίας για την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας είναι ασύμφορη από εξουσιαστική άποψη, γιατί αφήνει έκθετη την απαίτηση για ειδικούς «αντιτρομοκρατικούς» νόμους και υπηρεσίες. Γι’ αυτό και είναι ανάγκη να «αποδεικνύεται» συνεχώς η ανεπάρκεια και η αναποτελεσματικότητα και της νομοθεσίας και της αστυνομίας. 23. Οι διωκτικές αρχές είναι ευκολότερο και βολικότερο να συλλαμβάνουν τους «συνήθεις υπόπτους» και να τους εμφανίζουν ως τρομοκράτες, παρά να τα βάζουν με τους αληθινούς τρομοκράτες, τους ικανούς επαγγελματίες εκτελεστές, που είναι η σαρξ εκ της σαρκός της εξουσίας τους. 24. Οι διωκτικές αρχές υποφέρουν από εναλλασσόμενες κρίσεις μανίας και κατάθλιψης. Μετά τη διάχυτη ευφορία από τη σύλληψη κάποιων «συνήθων υπόπτων», ακολουθεί πάντοτε η κατάθλιψη του «τίποτα» των πραγματικών τρομοκρατών. 25. H κρατική διαχείριση του τρόμου και της αυταπάτης είναι το λυμένο αίνιγμα της διαλεκτικής της εξουσίας και της τρομοκρατίας. «Το κράτος είναι ο αυτουργός και ο αποκλειστικός ωφελημένος από τη σύγχρονη τεχνητή τρομοκρατία... Την τρομοκρατία τη διευθύνει η εξουσία, κι όποιος θέλει την εξουσία, πρέπει να αποδείξει πως ξέρει να διευθύνει την τρομοκρατία». (G. Sanguineti)"

Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ.
Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι' αυτό που αξίζουν, αλλά γι' αυτό που σημαίνουν.
Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως.
Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόταν.
Να λες πάντα αυτό που νιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι.
Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σε έβλεπα να κοιμάσαι, θα σε αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου.
Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σε έβλεπα να βγαίνεις απ' την πόρτα, θα σε αγκάλιαζα και θα σού έδινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα.
Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου,
θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά.
Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σε έβλεπα, θα έλεγα Σ' Αγαπώ . . και δεν θα υπέθετα, ανόητα . . ότι το ξέρεις ήδη.


Gabriel Garcia Marquez

Ο ΠΡΟΒΟΚΑΤΟΡΑΣ- Ο ΑΞΙΟΤΙΜΟΣ ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ

Παρασκευή, 12 Μαρτίου 2010

Ο ΠΡΟΒΟΚΑΤΟΡΑΣ- Ο ΑΞΙΟΤΙΜΟΣ ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ

Ο "εποχικός" και συνάμα γνωστός στο πανελλήνιο "προβοκάτορας" κυρ- Πάγκαλος, ο Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης? αυτός ντε που τοποθετήθηκε να "συντονίζει" την "οικονομικήν πολιτικήν και τον περιορισμόν των δαπανών στο δημόσιο, άφησε τα "ανύπαρκτα" καθήκοντά του και την "ανύπαρκτη" κυβερνητική θέση και επιδίδεται σ' αυτό που ξέρει καλά να κάνει: Να συκοφαντεί και να προβοκάρει κάθε τι προοδευτικό και αγωνιστικό που μπαίνει εμπόδιο στις αντικοινωνικές και αντιλαϊκές επιδιώξεις του πολιτικού συστήματος που υπηρετεί..
Δεν έχω καμιά διάθεση να "διαβουλευτώ δημόσια" στα λεγόμενα του αξιότιμου Αντιπροέδρου? περί "πρακτόρων" της αριστεράς και του μαζικού κινήματος που "κήρυξαν" πόλεμο στην "έντιμη" κυβέρνηση κτλ, κτλ.. Αντιπαρέρχομαι την πολιτική κατρακύλα του αξιότιμου Αντιπροέδρου (δεν κατάλαβα ποτέ σε τι χρησιμεύει αυτή η θέση που συστάθηκε ειδικά για τον κ. Πάγκαλο, όπως επίσης δεν κατάλαβα σε τι χρησιμεύει ο ίδιος ο κ. Πάγκαλος στην πολιτική ζωή του τόπου) και δεν θέλω να ακούσω τις εξηγήσεις που καλείται να δώσει για τις δηλώσεις του..

-Απαιτώ όμως, ως πολίτης να απαντήσει για τις πράξεις και παραλήψεις του, ως μέλος της κυβέρνησης και ως δημόσιο πρόσωπο που ασκεί εξουσία για:

-Την παρακάτω απόφαση της κυβέρνησης..

"Στα πλαίσια του περιορισμού δαπανών..... οι κ.κ Παπακωνσταντίνου και Πάγκαλος "αποφασίζουν":
Τη σύσταση, πολιτικού γραφείου του Αντιπροέδρου της κυβέρνησης,
 ΦΕΚ 2316/ 30-10-2009!!
"Συνίσταται απο 8-10-2009, τέσσερις μέρες μετά τις εκλογές!!!
πολιτικό γραφείο του Αντιπροέδρου της Κυβέρνησης με:
ΔΕΚΑ(10)!!! θέσεις διοικητικών υπαλλήλων και ΠΕΝΤΕ(5) θέσεις ειδικών συμβούλων και ειδικών συνεργατών!! ΔΕΚΑΠΕΝΤΕ(15) υπάλληλοι συνολικά!!!!!!!
"Διάταξη παρ.4.. προκαλείται δαπάνη σε βάρος του κρατικού προϋπολογισμού 2010 ποσού...
-4.170.000 εκατ. ΕΥΡΩ!!!!!!!!!!!!
Εν μέσω λοιπόν δημοσιονομικού στραγγαλισμού, εν μέσω διακηρύξεων περι διαφάνειας, περι σπατάλης του δημόσιου χρήματος, η κυβέρνηση δημιουργεί θέση Αντιπροέδρου "άνευ λόγου και ουσίας"..
Ας απαντήσει λοιπόν ο αξιότιμος Αντιπρόεδρος:
Σε τι συνίσταται η σύσταση της θέσης Αντιπροέδρου;
Σε τι χρησιμεύουν οι Δεκαπέντε υπάλληλοι που "επανδρώνουν" το γραφείο;
Τα 4.170.000 ευρω για ποιό ακριβώς σκοπό δαπανώνται;
Ποιό ακριβώς έργο επιτελεί η Αντιπροεδρία της κυβέρνησης; και ας γίνει κι ένας απολογισμός για το πεντάμηνο λειτουργίας του γραφείου, να δούμε και μείς οι πολίτες το έργο και να το αξιολογήσουμε..
Σκέφτομαι, λές να κοστίζουν 4.170.000 ευρώ οι "εποχικές" δηλώσεις και συκοφαντίες του κ. Πάγκαλου εναντίον της κοινωνίας και των πολιτών; γιατί άλλο έργο δεν βλέπω να προσφέρει ο Αξιότιμος κ. Αντιπρόεδρο

ΤΖΙΜΗΣ ΠΑΝΟΥΣΗΣ
Το «έγκλημα της Τέχνης» ή η «τέχνη του εγκλήματος»;
Τεύχος 13 - Φεβρουάριος 2010

 

του Κώστα Λεϊμονή,Ασκούμενου Δικηγόρου

 

Σε αυτό το τεύχος μας η στήλη “Art and Crime” παίρνει σάρκα και οστά και μεταφράζεται:  Τέχνη και έγκλημα. Θα ασχοληθούμε, λοιπόν, με έναν από τους πιο εκκεντρικούς, καυστικούς, προκλητικούς, αλλά και ευφυείς ταυτόχρονα καλλιτέχνες (τραγουδιστής, συνθέτης, κωμικός) της Ελλάδας: με τον Τζίμη Πανούση και τις δικαστικές του περιπέτειες.
Έχει όρια η σάτυρα; Θα μπορούσε ποτέ αυτή η μορφή της Τέχνης να «ποινικοποιηθεί» πληρωνοντας τις αντικειμενικές και υποκειμενικές υποστάσεις εγκλημάτων του Ποινικού μας Κώδικα; Ποιο δικαίωμα υπερισχύει σε περίπτωση σύγκρουσης ανάμεσα σε αυτήν και σε ένα άλλο συνταγματικώς κατοχυρωμένο δικαίωμα; Έχει όρια η καλλιτεχνική έκφραση;

Η ιδεολογική στάση του Πανούση και η καυστική του σάτιρα τον έχει φέρει αρκετές φορές αντιμέτωπο με τα δικαστήρια, αρχής γενομένης από το 1980 οπότε και αντιμετώπισε κατηγορίες ενώπιον του Πλημμελειοδικείου Καρδίτσας για περιύβριση της αρχής, του Κράτους αλλά και εξύβριση των Θείων. Ακολούθησαν αρκετές δίκες κυρίως με κατηγορίες που αφορούσαν την αθυροστομία του αλλά και τον καυστικό του στίχο που έθιγε άμεσα και έμμεσα πρόσωπα και καταστάσεις. Είναι γεγονός ότι κατά την περίοδο πριν την κατάργηση της λογοκρισίας (περίπου το 1984) από τους δίσκους των Μουσικών Ταξιαρχιών λογοκρίνονταν λέξεις που "προσέβαλαν τη δημόσια αιδώ".

Με το δίσκο «Δουλειές του Κεφαλιού» οδηγείται στα δικαστήρια για περιύβριση εθνικού συμβόλου, αφού στο εξώφυλλο του δίσκου εικονιζόταν να ανοίγει τρύπες σε ελληνικές σημαίες. Παρ’ όλα αυτά, δεν κρίθηκε ένοχος για αυτές τις κατηγορίες.

Η κατηγορία για προσβολή εθνικού συμβόλου θα επανέαγερθεί εναντίον του το 2000, αιτία της οποίας αυτή τη φορά ήταν η αφίσα της παράστασης «Της Πατρίδας μου η Σημαία» η οποία έδειχνε  την ελληνική σημαία με ένα σφυροδρέπανο στη θέση του Σταυρού.

Για την παραπάνω πράξη ο Τζίμης Πανούσης αρχικά καταδικάστηκε στις 23 Οκτωβρίου του 2000 σε εξαγοράσιμη ποινή φυλάκισης τεσσάρων μηνών, αλλά τελικά αθωώθηκε δευτεροδίκως από το Τριμελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών στις 5 Δεκεμβρίου του 2001. O Τζίμης Πανούσης, ύστερα από την αθώωσή του, διατύπωσε το παράπονό του για τις αμέτρητες αυτεπάγγελτες διώξεις που του έχουν ασκηθεί. Παρομοίασε μάλιστα το επίδικο σφυροδρέπανο με τα γεννητικά όργανα του Ερμή του Πραξιτέλους! «Αν τα απομονώσεις από το άγαλμα είναι ένα σκέτο πορνογράφημα. Αν όμως δεις το γλυπτό στο σύνολό του προόκειται για το τελειότερο δημιούργημα».Ο καθηγητής Ιστορίας της Τέχνης Ν. Δασκαλοθανάσης, καθώς και οι ηθοποιοί Αντώνης Καφετζόπουλος και Λάκης Λαζόπουλος στάθηκαν στο πλευρό του: «Αν όριζε τη σάτιρα ο νόμος δεν θα είχαμε τέχνη, θα μπαίναμε όλοι σε έναν αυτόματο πιλότο», τόνισε ο δεύτερος εξ αυτών, ενώ ο ίδιος ο κατηγορούμενος με την αίσθηση του χιούμορ που τον διακρίνει σημείωσε: «Όταν υποδύθηκα τον Μπιν Λάντεν, έπρεπε να με συλλάβετε και να με στείλετε στο Στρατοδικείο».

Το έτος 1999 ο Τζίμης Πανούσης κατηγορείται για καθύβριση θρησκεύματος, με αφορμή το εξώφυλλο του περιοδικού «Κλικ» όπου εικονιζόταν ντυμένος αρχιεπίσκοπος κρατώντας την κιθάρα του. Ο κατηγορούμενος καλλιτέχνης αθωώθηκε ομόφωνα από το δικαστήριο. Την ίδια κατηγορία αντιμετώπιζαν και οι υπεύθυνοι του παραπάνω περιοδικού, οι οποίοι και αθωώθηκαν. Οι δικαστές δέχτηκαν ότι επρόκειτο για σάτυρα και όχι για μια ενέργεια που είχε στόχο να προσβάλει την Ορθόδοξη Εκκλησία.

Το 1997 άρχισε ένας νέος κύκλος δικαστικών αναμετρήσεων αυτή τη φορά για συκοφαντική δυσφήμιση, με αντίδικο τον Γιώργο Νταλάρα, τον οποίο ο Τζίμης Πανούσης περιέπαιζε κατά τη διάρκεια παραστάσεών του, για τη στάση σχετικά με τις αφιλοκερδείς συναυλίες του τραγουδιστή. Συγκεκριμένα, εμφάνιζε το Γιώργο Νταλάρα να τραγουδά σε βιντεοκλίπ και με ειδική μίξη εικόνας έδειχνε να τρέχουν χρήματα από το στόμα του (αναφέρεται απόσπασμα της δικαστικής απόφασης παρακάτω). Ταυτόχρονα με την άσκηση μήνυσης, ο Γιώργος Νταλάρας κατέθεσε και αίτηση ασφαλιστικών μέτρων εναντίον του Πανούση με αίτημα να σταματήσει ο τελευταίος να χρησιμοποιεί την εικόνα, την φωνή και το όνομά του Νταλάρα στις παραστάσεις του, άλλως να υποχρεωθεί να καταβάλει αποζημίωση ύψους 1.000.000 δραμών κάθε φορά που παραβιάζει/αθετεί την παραπάνω υποχρέωση. Το δικαστήριο έκανε δεκτή την αίτηση ασφαλιστικών μέτρων αναφέροντας μεταξύ άλλων: «Απαγορεύεται στον καθού η αίτηση Τζίμη Πανούση να χρησιμοποιεί με τεχνικά μέσα τη φωνή και την εικόνα του Γιώργου Νταλάρα, γιατί αυτό συνιστά προσωπική επίθεση εναντίον του και προσβάλλει άμεσα την τιμή και την καλλιτεχνική του υπόσταση, ξεπερνώντας τα όρια της καλώς εννοούμενης σάτιρας». Ο εκκεντρικός καλλιτέχνης δήλωσε προκλητικά: «Στην τελευταία διαφημιστική εκστρατεία του Γιώργου Νταλάρα για την καινούρια του κασετίνα, δεν συμμετέχει ο Τζίμης Πανούσης»!.

Αργότερα, τον Σεπτέμβρη του 1997, με αγωγή ο Γιώργος Νταλάρας ζήτησε αποζημίωση 100.000.000 δραχμών για ηθική βλάβη. Η αγωγή του έγινε εν μέρει δεκτή για το ποσό των 15.000.000 δραχμών. Η έφεση που άσκησε ο Πανούσης απορρίφθηκε. Ο Βασίλης Σωτηρόπουλος, σε σχολιασμό της απόφασης, αναφέρει: «Η απόφαση, προκειμένου να θεμελιώσει περιορισμό του φαινομενικά – γραμματολογικά – "ανεπιφύλακτου" δικαιώματος της ελευθερίας της Τέχνης καταφεύγει στη νομική κατασκευή της έμμεσης τριτενέργειας της αρχής της προστασίας και του σεβασμού της ανθρώπινης αξίας, μέσω της γενικής ρήτρας του άρθρο 57 ΑΚ στις σχέσεις μεταξύ ιδιωτών!» Στο ποινικό σκέλος της υπόθεσης ο Άρειος Πάγος απέρριψε τον ισχυρισμό του Τζίμη Πανούση για παραβίαση του άρθρου 16 του Συντάγματος περί ελευθερίας της τέχνης, σημειώνοντας ότι « (…) Το δικαίωμα αυτό δεν δίνει το δικαίωμα σε οποιονδήποτε να διαπράττει αδικήματα, όπως της προσβολής της τιμής τρίτου». Όπως αναφέρει και ο Π.Δ. Δαγτόγλου: «Οι γενικοί περιορισμοί των νόμων ισχύουν και για τους δημιουργούς έργων τέχνης, ώστε να μην είναι ο δημιουργός legibus solutus.» Επιπροσθέτως, συστηματικά εξετάζοντας το συνταγματικό μας χάρτη, βλέπουμε ότι στο άρθρο 48 δεν περιέχεται το άρθρο 16 του Συντάγματος και επομένως η ελευθερία της Τέχνης απολαμβάνει έτσι μιας οιονεί ευρείας προστασίας, καθώς όλες οι συνταγματικές διατάξεις είναι τυπικά ισοδύναμες. Αξίζει τέλος να σημειωθεί ότι ένα καλλιτεχνικό έργο που παρουσιάζεται στον τύπο, απολαμβάνει την συνταγματική προστασία του άρθρου 16 και όχι εκείνη του άρθρου 14, με σκοπό να προσδώσει ευρύτερο προστατευτικό πέπλο στον δημιουργό – καλλιτέχνη. 

Τέλος, σχετικά με την υπόθεση «Νταλάρα κατά Πανούση», αξίζει να αναφερθεί ένα απόσπασμα της δικαστικής απόφασης. Η απόφαση 707/2004 μεταξύ άλλων αναφέρει: «(…) Δεν προέκυψε ότι γινόταν αναφορά με σκωπτικό τρόπο σε υπαρκτά γνωρίσματα-ελαττώματα ή υπαρκτές καταστάσεις και αναγνωρίσιμες ιδιότητες του πολιτικώς ενάγοντος (Γιώργου Νταλάρα) προς τέρψη, ψυχαγωγία, διασκέδαση αλλά και διαπαιδαγώγηση του κοινού του πιο πάνω νυχτερινού κέντρου, κατά τρόπο που να μην δημιουργούνται σ` αυτό συναισθήματα αντιπάθειας και αποστροφής προς το πρόσωπο του πολιτικώς ενάγοντος, αλλά τουναντίον η πιο πάνω συμπεριφορά του κατηγορουμένου έλαβε χώρα με σκοπό εξύβρισης του εγκαλούντος, ή της προσβολής της τιμής του με αμφισβήτηση της ηθικής και κοινωνικής αξίας του προσώπου του, εκδηλώνοντας την καταφρόνησή του με την χρησιμοποίηση, εν γνώσει της υβριστικής των σημασίας, των πιο πάνω φράσεων και εικόνων του εγκαλούντος, που τον εμφανίζουν ως μη διστάζουσα να εκμεταλλευθεί την ευαισθησία του Κυπριακού λαού για την επίλυση του εθνικού ζητήματος μετά την τουρκική εισβολή, με τη συμμετοχή του σε συναυλίες, που ενώ έχουν ως σκοπό την προβολή και προώθηση της λύσης του πιο πάνω ζητήματος, αυτός τις χρησιμοποιεί ως μέσον ατομικού του πλουτισμού, πράγμα που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, ήτοι κατά τρόπο, που δεν ήταν αντικειμενικά αναγκαίος ή ανεκτός για να εκφράσει ο αναιρεσείων σκέψεις και απόψεις του από δικαιολογημένο ενδιαφέρον του για την τέχνη, όπως ισχυρίζεται, ο ίδιος δε, παρότι το γνώριζε, χρησιμοποίησε τον τρόπο αυτό για να πλήξη την τιμή του εγκαλούντος, υπερβαίνοντας για τον ίδιο σκοπό (εξύβρισης) συγχρόνως και τα όρια της δυσμενούς κριτικής για την καλλιτεχνική και επαγγελματική εργασία του τελευταίου, ενώ εάν ο κατηγορούμενος ήθελε να εκδηλώσει δικαιολογημένο ενδιαφέρον του για την τέχνη ή να διατυπώσει δυσμενή κρίση για την καλλιτεχνική ή επαγγελματική εργασία του εγκαλούντος δεν θα χρησιμοποιούσε τις πιο πάνω φράσεις και εικόνες, κατά τις οποίες έρρεαν χρήματα και λίρες από το στόμα του τελευταίου λόγω του Κυπριακού Εθνικού ζητήματος, που δημιούργησαν γι` αυτόν στο κοινό την εντύπωση ότι πρόκειται για άνθρωπο φιλοχρήματο, χωρίς εθνική ευαισθησία, ενδιαφερόμενο για το δικό του μόνον οικονομικό όφελος, πράγμα που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, αλλά θα αναφερόταν σε πραγματικά περιστατικά ή υπαρκτές του ιδιότητες, που θα σχολίαζε ακόμη και δυσμενώς, κατά τρόπο που αντικειμενικά θα κρινόταν αναγκαίος και πρόσφορος για την προώθηση της τέχνης ή για την άσκηση κριτικής, έστω και δυσμενούς για τον εγκαλούντα, λόγω της καλλιτεχνικής του δραστηριότητας.»

Συνεχίζοντας, στις αρχές του έτους 2005 ο Πανούσης θα καταδικαστεί από το Πρωτοδικείο Πάτρας σε 5 μήνες φυλάκιση με διετή αναστολή για απειλή και διατάραξη οικογενειακής ειρήνης επειδή κατά τη διάρκεια παράστασής του στην πόλη έκανε τηλεφωνική φάρσα σε συνταξιούχο αστυνομικό. Συγκεκριμένα ο Πανούσης την ώρα που βρισκόταν στην σκηνή του νυχτερινού κέντρου, πήρε μια συσκευή σταθερού τηλεφώνου κι ένα χαρτάκι μ΄ έναν αριθμό που του είχε δώσει κάποιος θαμώνας. Απάντησε ένας ηλικιωμένος άντρας και, σύμφωνα με όσα περιγράφονται στη δικογραφία, ο Πανούσης κατά τη διάρκεια της συνομιλίας τους του παρουσιάστηκε σαν «Κούρδος», ζητώντας να μιλήσει με τη γυναίκα του, ενώ του ανέφερε και κάποια πράγματα γύρω από την πολιτική. Στη συνέχεια το θύμα της φάρσας διεκδίκησε και στα πολιτικά δικαστήρια τη καταδίκη του καλλιτέχνη και ζήτησε 50.000 Ευρώ για ηθική βλάβη και άλλα 25.000 Ευρώ από τον ιδιοκτήτου του κέντρου, όπου εργαζόταν ο Πανούσης. Το δικαστήριο καταδίκασε τον Τζίμη Πανούση και όρισε αποζημίωση 6.000 Ευρώ. Ο συνταξιούχος άσκησε έφεση για το ποσό που του επιδικάστηκε. Σε ό,τι αφορά το ποινικό μέρος, καλλιτέχνης και επιχειρηματίας είχαν ασκήσει έφεση, η οποία όμως ουδέποτε συζητήθηκε καθώς η υπόθεση μπήκε στο αρχείο λόγω παρέλευσης της προθεσμίας. Στη ραδιοφωνική του εκπομπή ο Τζίμης Πανούσης ανέφερε χαρακτηριστικα: «Η δικαστής (…) με καταδίκασε ερήμην για απειλή μπάτσου από τηλεφωνική φάρσα σε παράσταση! Τώρα τι έγκλημα είναι αυτό... Ενώ αν πήγαινα, θα έφερνα μαζί μου και έναν παπά για μάρτυρα, θα μου κόστιζε κάτι παραπάνω, και θα αθωωνόμουνα. Μήπως όμως, να ρωτήσω, είναι ντροπή να αθωώνεσαι απ΄ αυτό το εθνικοχριστιανικό σούργελο;»

Ποικίλες αντιδράσεις, συνέπεια των οποίων αποτέλεσαν απανωτές μηνύσεις κατά του γνωστού εκκεντρικού καλλιτέχνη, προέκυψαν εξαιτίας της αφίσας της παράστασής του «Vasileros Bromas - Η νόσος των φτηνών». Ο Πανούσης εμφανίζεται ντυμένος με ράσα ενώ στο λαιμό του κρέμεται μενταγιόν όπου απεικονίζεται η Παναγία με τη μορφή πτηνού, ενώ γύρω από το κεφάλι του υπάρχει φωτοστέφανο. Στις 29 Οκτωβρίου 2006 έξω από τον χώρο όπου γίνονταν οι παραστάσεις, πραγματοποιήθηκε διαμαρτυρία μελών χριστιανικών οργανώσεων κατά τις ώρες μετάδοσης των βραδινών δελτίων ειδήσεων. Στις 6 Νοεμβρίου του ίδιου έτους μέλη χριστιανικής οργάνωσης κατέθεσαν μηνυτήρια αναφορά (ακολούθησαν άλλες 2 στη συνέχεια, η μία εκ των οποίων συζητείται εξ αναβολής τον Απρίλιο του 2010 και η απόφαση της άλλης αναμένεται εντός ολίγων ημερών), ενώ για το ίδιο θέμα ο Εισαγγελέας Ι. Διώτης άσκησε δίωξη κατά του Πανούση. Στις 13 Οκτωβρίου 2008 το δικαστήριο έκρινε τον καλλιτέχνη αθώο κατά πλειοψηφία.

Τελικά, τι είναι σάτιρα; Είναι άνευ περιορισμών ως μορφή Τέχνης; Εκτός όλων όσα αναφέρθηκαν παραπάνω, θα επισημάνουμε ακόμη κάποια αναγκαία πράγματα για την ολοκλήρωση του θέματός μας. Το δικαστήριο στην υπόθεση «Νταλάρας κατά Πανούση» σημείωσε για τη σάτιρα: « (…) Με τη σάτιρα, που είναι μια μορφή καλλιτεχνικής δραστηριότητας και έχει σκοπό την ψυχαγωγία και την πρόκληση γέλιου του κοινού, τονίζονται, καυτηριάζονται και κατακρίνονται, με στοιχεία κυρίως κωμικά και παραμορφωτικά, υπαρκτές καταστάσεις και αναγνωρίσιμες ιδιότητες, υπαρκτά γνωρίσματα, ελαττώματα και ατέλειες του προσώπου που σατιρίζεται, ώστε να διασκεδάσει και να διαπαιδαγωγηθεί ανάλογα το κοινό, χωρίς να προκληθούν αισθήματα αντιπάθειας για τον σατιριζόμενο».

Κατά τον καθηγητή Α. Δημητρόπουλο «Η καλλιτεχνική ελευθερία δεν είναι ελευθερία κατάργησης των χρηστών ηθών, δεν είναι ελευθερία προσβολής της επικρατούσας και οποιασδήποτε άλλης θρησκείας. (…) Η τέχνη δικαιούται να προκαλεί ή ίσως και να ενοχλεί, με την έννοια να μην είναι ευχάριστη. Σε καμία περίπτωση όμως δεν δικαιούται ο καλλιτέχνης να προσβάλει με την καλλιτεχνική του δημιουργία μια οποιαδήποτε θρησκεία.» Κατά άλλη υποστηριζόμενη άποψη, η Τέχνη είναι άνευ περιορισμών και ελεύθερη.

Όμως, πότε ένα δημιούργημα είναι αποτέλεσμα πραγματικής τέχνης και πότε προσωπικής εμπάθειας; Θα πρέπει πάντως να έχουμε υπόψη μας ότι το κίνητρο δημιουργίας πρέπει να μάς είναι αδιάφορο, καθώς ο καλλιτέχνης μπορεί να εμπνευστεί από θυμό, μίσος ή και εμπάθεια. Σε κάθε περίπτωση είναι αναγκαία η αρχή της αναλογικότητας και η πρακτική εναρμόνιση των δικαιωμάτων που φέρονται να συγκρούονται μεταξύ τους, όπως και οι γενικοί περιορισμοί που οριοθετούν την ελευθερία της τέχνης, καθώς ο καλλιτέχης δεν θεωρείται legibus solutus. Δεν μπορεί να θίγεται ο πυρήνας άλλου ισοδύναμα προστατευόμενου συνταγματικού δικαιώματος. Σε πολύ πρόσφατη δικαστική απόφαση, που είχε να κάνει με τα όρια της σάτιρας, αναφέρεται: «Εξάλλου, η σάτιρα γίνεται συνήθως μέσω μεθόδων, όπως η παρωδία, η υπερβολή, η σύγκριση και η ειρωνία. Αποτελεί δε όχι μόνο μέσο διασκέδασης αλλά και ένα ιδιαίτερο λογοτεχνικό είδος και καλλιτεχνική έκφραση μια κοινωνικοπολιτκή πράξη που αποσκοπεί στη διακωμώδηση καταστάσεων, ανθρώπων και θεσμών με σκοπό τη διόρθωση των κακώς κειμένων».

 

Αν οποιαδήποτε μορφή τέχνης, ξεπερνώντας τα συνταγματικά της όρια (αν δεχτούμε την μία προαναφερθείσα άποψη) αποτελέσει «έμμεσο έγκλημα», αν δηλαδή μέσω αυτής οδηγούμαστε στην καθύβριση θρησκεύματος, προσβολή εθνικού συμβόλου, προσβολή της τιμής και της προσωπικότητας, τότε και μόνο τότε θα έχει αξία η φράση για τους επιδέξιους εγκληματίες: «Η τέχνη του εγκλήματος».

Περί βίας

Πολιτική

Κυριακή, 07 Φεβρουάριος 2010 11:58

Πολύς λόγος τις τελευταίες μέρες περί βίας, από τα Μ.Μ.Α.(αποβλάκωσης). Το δε τετριμμένο, «η βία φέρνει βία» ακούγεται κατά κόρον και εκ του ασφαλούς από άτομα που είναι πλήρως ενταγμένα στην γουρουνοποιημένη κοινωνία μας. Αλλά από πού γεννιέται η βία; Πόσες μορφές βίας έχουμε; Θα αναφέρω ορισμένες: Ο κος Βολεψάκης, διευθυντής τράπεζας  στο επάγγελμα, γυρνά το μεσημέρι σπίτι του, κουρασμένος και νευριασμένος. Η γυναίκα του η οποία ασχολείται με τα οικιακά, κάτι του λέει και της αστράφτει ένα χαστούκι. Ο κος Μπατσίδης, αστυνομικός στο επάγγελμα, σταματά έναν 19χρονο για εξακρίβωση στοιχείων. Επειδή ο νεαρός δεν έχει ταυτότητα μαζί του, τον «σαπίζει» στο ξύλο. Ο κος Λαμογιόπουλος, επιχειρηματίας στο επάγγελμα, επειδή βλέπει ότι ο τζίρος του μειώνεται, τα βάζει με τους υπαλλήλους του, βρίζοντάς τους συνεχώς. Και για το τέλος κράτησα το νεαρό Τάκη, ο οποίος δηλώνει αναρχικός και δεν τον ενοχλεί καθόλου να σπάει τράπεζες. Όλες οι παραπάνω περιπτώσεις, πιστεύω ότι είναι μορφές βίας. Ποιες όμως γίνονται ευρέως γνωστές από τα Μ.Μ.Α.(αποβλάκωσης); Μα φυσικά η περίπτωση του αναρχικού Τάκη, ο οποίος είναι και ο πλέον απροστάτευτος από όλους. Φίλοι μου, η υποκρισία έχει χτυπήσει κόκκινο. Στις σύγχρονες γουρουνοποιημένες κοινωνίες, όπου ο άνθρωπος απαξιώνεται από τον ίδιο τον άνθρωπο, όπου η εργασία από δικαίωμα κατάντησε επαιτεία, όπου τα συναισθήματα των ανθρώπων συσσωρεύονται μέσα τους, γιατί αν εκδηλωθούν θα εκληφθούν ως αδυναμία , όπου ο χώρος και ο χρόνος, βασικά συστατικά για την υγιή ανάπτυξη του ατόμου δεν υπάρχουν πλέον, η βία θα κάνει πάρτυ και θα εξαπλώνεται διαρκώς και σε όλα τα επίπεδα. Κώστας Ραπτόπουλος