Κι αυτός ο Δεκέμβρης θα  πνιγεί

Μες σε πολύχρωμες ευχές

Και πλαστικές γιρλάντες

Χαμόγελα πυροτεχνήματα

κι αγάπες της μίας μέρας.

κ.ρ

 Δεν ανοίγουν εύκολα οι ψυχές...

Ελευθερία ποθούν...

Θρηνούν μετά την μοναξιά...

Άλλα θέλουν να πουν...

Άλλα λένε...

Άλλα επιθυμούν...

Και άλλα πράττουν.κ.ρ

 Το άστρο μου...

Το έσβησα μονάχος...

Κανένας άλλος δεν φέρει ευθύνη...

Το Φου μοναχός  το έκανα!

κ.ρ

 Ότι κι αν είπα...

Ότι κι αν έγραψα...

Ότι κι αν έπραξα...

Ένα κομμάτι αληθινής αγάπης γύρευα.

 κ.ρ

 Ισορροπώ στο τσίρκο σας

Με το ένα πόδι μου στην Γη

Το άλλο

Στον Ουρανό.

κ.ρ

 Θα τρέξω σ' αυτούς

Που τίποτα δεν θέλουνε να πούνε

Τίποτα δεν θέλουνε ν ακούσουν

Αρνητές της ζωής

Είναι αυτοί που βαθιά την αγάπησαν

Πουθενά δεν την βρήκαν.

κ.ρ

 Κάναμε όνειρα

Με τον χρόνο να τελειώνει

Τέλειωσε η ζωή

Μαζί και τα όνειρα.

κ.ρ

 Κάποτε

Θα σωπάσουμε

Ο απολογισμός θα ειναι

Διαμαρτυρίες

Δικαιολογίες

Ανείπωτα

Και μια απέραντη μοναξιά.

κ.ρ

 Έναν δικό μου άνθρωπο να έχω

Να λέει πως με ξέρει

Κι ας μη με ξέρει

Κάτι είναι κι αυτο

Έτσι κι αλλιώς

Ξένοι μεταξύ ξένων πορευόμαστε

Χρυσό το ψέμα κάνουμε

Να μοιάζει με αλήθεια.

κ.ρ

 Την ατόφια σου ψυχή

Να προστατεύεις

Μη την σπαταλας

Λοιδορούνται

Συκοφαντούνται

Χλευάζονται

Δεν αγαπιούνται εύκολα

Ούτε και φανερά

Οι ατόφιες ψυχές.

κ.ρ

 Ένα κερί απέμεινα

Σε μακρινό ξωκλήσι

Μ ανάβουν οι προσκυνητές

Οι άνεμοι με σβήνουν.

κ.ρ

 Νυχοπατώντας τις νύχτες

Τους λαβυρίνθους του μυαλού μου

Επισκέπτεσαι

Η ανάσα σου ζεστή

Το βλέμμα σου υγρό

Με σκέφτεσαι σε ρωτάω;

Ναι απαντάς

Κι έτσι γαλήνια αποκοιμιέμαι.

Κ.Ρ.

 Σε πλησίασα

Σαν φύλλο που ακούμπησε στο χώμα

Σαν πουλί

Που κάθησε πάνω στο κλαδάκι

Αθόρυβα

Είδα τις λίμνες

Των δακρυσμένων σου ματιών.

Κωνσταντίνος Ρο.

 Και όταν, όλα τριγύρω 

Θα έχουν καταρρεύσει

Δεν θα έχω που να σταθώ

Το τελευταίο αληθινό φιλί σου

Φύλαξε το, πολύτιμο σαν φυλακτό

Να μου το δώσεις.

Κωνσταντίνος Ρο

 Τι να τα κάνω τα φεγγάρια

Τα μάτια σου με φώτιζαν τις νύχτες

Λείπεις!

Κωνσταντίνος Ρο

 Ότι έμαθα...

Μου το έμαθαν οι πέτρες...

Οι έρημοι δρόμοι και τ' αδέσποτα...

Με στροβίλισαν  άνεμοι ,περιπλανήθηκα...

Λαβωμένο αγρίμι στην άγρια πόλη...

Κιθάρες,γέλια και τραγούδια σε υπόγεια υγρά...

Φτηνό κρασί του λίτρου,  εφήμεροι έρωτες...

Σκληρή σιωπή,πέτρα ψυχή, πάλι φευγιό...

Rock bars, ανούσια λόγια, λιώμα το χάραμα με εβρισκε, ένα σκυλί  μ'ακολουθούσε 

Πάντα μέσα μου, κρυμμένο ένα λουλούδι...

Το φύλαγα για την αγάπη. κ.ρ

 Που να χωρέσεις...

Σε τόση θλίψη...

Εσύ που τα ύψη αγάπησες...

Που να χωρέσεις σε τόσο ψέμα...

Εσύ που αίμα έδινες για αλήθεια...

Που να χωρέσεις σε τόση απουσία ουσίας.

Πουθενά δεν χώρεσες  παρά μονάχα σε μια συγχώρεση. κ.ρ

 Έγινα δρόμος...

Αν θέλεις γίνε βήμα...

Δάκρυ έγινα...

Αν θέλεις  βλέμμα γίνε...

Έγινα ρίζα...

Δένδρο γίνε...

Πως θα χτίσουμε ζωή; κ.ρ

 Αποψε μη βαλεις τα καλα σου...

Φορεσε την μαύρη σου ψυχη...

 το πικρο χαμογελο σου...

και έλα!

Τιποτα δεν εψαχναν στον κοσμο αυτο...

οι εύχαρεις  και ευγενικοι...

εκτος απο την βολεψη τους.

Μα τον κόσμο...

Οι θλιμμένοι θέλουν να αλλάξουν.κ.ρ

 

Αδέσποτες οι σκέψεις μου

Σαν σκύλοι τριγυρνάνε

Στον νου

Μέρα και νύχτα

Πότε αλυχτάνε

Πότε ήρεμα κοιτάνε

Τι να ζητάνε 

Αδέσποτα σκυλιά οι σκέψεις μου

Για αγάπη πεινασμένα....

Σε μια γωνιά κουρνιάζουν

Τον κόσμο περιφρονητικά  κοιτάζουν.

κ.ρ

 Μουντό το πρωινό...

Μονάχα οι γλάροι πετούν λεύτεροι.

Δεν ζητάνε δεν περιμένουν τίποτα...

Κλονισμένη η πίστη μου...

Ο σκύλος χαίρεται κουνώντας την ουρά του...

Ότι ζητούσα έφευγε...

 έφευγα απ' ότι με ζητούσε...

Η Μοίρα!

Κι εσύ όνειρο στις ξάγρυπνες νύχτες μου...

Φυλακας-αγγελος εγώ των ρημαγμένων ψυχών.

 Ιχνος βιας δεν εβρισκες εντος του.

Τις νυχτες ξεθαβε την ψυχη του...

απο τα ερειπια περασμενων χρονων.

...γονεις...

...δασκαλοι...

...κοινωνια.

Ιχνος βιας δεν εβρισκες εντος του.  κ.ρ

 Τις νύχτες...

Κάνω ταμείο...

Ωφέλησα  κάποιον σήμερα;

Πάντα έλλειμμα βρίσκω! 

Κωνσταντίνος Ρο.

 Διάφανη σαν νερό...

Άπιαστη σαν αέρας...

Νερό κι αέρας...

Αφέθηκα  στην τρικυμία σου! κ.ρ

 Έτσι σπάταλα που έζησα...

Παρορμητικά...

Μεγαλόψυχα..

Αθώος και ένοχος μαζί...

Θαρρώ πως έναν ευτυχισμένο θάνατο αναζητούσα...

Παρά μια ευτυχισμένη ζωή.

Κωνσταντίνος Ρο.

 Και αν της πληγής σου είδα...

Το ολάνθιστο λουλούδι...

Μακριά σου δεν έφυγα...

Η γύμνια της ψυχής σου...

Άγγελο με έκανε...

 σε προστατεύει!

κ.ρ

 ΕΡΩΤΙΚΟ.

Τόσο εύθραυστη...

Πώς να σ' αγγίξω...

 σιωπή έμοιαζες

Που έσπασε μέσα στην νύχτα...

Από τό θρόισμα των φύλλων μιας λεύκας.

Κουβαλούσες στο σώμα σου

Όλα τα δίσεκτα έτη του αιώνα.

κ.ρ

 Σαν ερθει η ωρα...

και την γλυκια κουραση νιωσεις της ζωης...

τα λογια των ανθρωπων ομοια σου μοιαζουν...

ρουχα φθαρμενα σου θυμιζουν και παλια...

  εχεις ξεφυγει απ τις χαρες...

και οι λυπες δεν σε πιανουν...

την φυση αρχισες ν αγαπας...

και μεσα της θέλεις να περπατας...

το μονοπατι του εαυτου σου ειναι αυτο...

που δυσκολα το βρηκες.κ.ρ

 Μείναμε μονάχοι...

βλέπεις οι ζωές μας...

δεν έμοιαζαν με των πολλών...

δεν είχαν καθωσπρεπισμό και "σοβαρότητα"

είχαν περιπέτεια

 δεν πειράζει...

βλέποντας τα δυο σου μάτια...

και διαβάζοντας ποιήματα σου

νιώθω τον κόσμο να μου χαμογελά ξανά!

Ναυαγός. Κ. Ρο.

 Ναι!

Ναυάγησα μέσα στα δύο σου μάτια...

Δεν θέλησα να σωθώ...

Στεριά δεν γύρεψα!

ΤΑ ΠΡΩΙΝΑ...

 Τα πρωινά...

Περπατώ στην αδιάφορη

Επιφάνεια της ζωής...

Πλαστικά χαμόγελα...

Να πετύχω ψεύτικους σκοπούς

Τις νύχτες...

Δραπετεύω από το κελί...

Ζω στο όνειρο...

Να καταφέρω να ζήσω...

Αληθινός...

Όχι με το στανιό χαρούμενος...

πόσο χαρούμενος  να είσαι...

Με τόση υποκρισία...

Η χαρά είναι υπόθεση των υποκριτών

Η θλίψη των αληθινων.

ΣΤΟ ΚΑΦΕ.

 

Πηγαίνω στο καφέ των μόνων

Εδώ όλοι μοναχοί πινουν τον καφέ τους

Και όσοι  με παρέα...

Μοναχοί  κι αυτοί...

Εδώ σκοτώνω τις ώρες 

Τα χρόνια..

Κ.Ρ

ΓΥΜΝΗ ΨΥΧΗ.

 Γυμνή ψυχή μου...

Τα ντυμένα λόγια μου ακούς...

Και γελάς!

ΜΕ ΡΩΤΑΣ.

 

Με ρωτάς πώς τα περνάω...

Τι να σου πω...

Καλά;.

Άσχημα;

Απλά περιμένω...

Πάντα περίμενα...

Μη ρωτήσεις τι...

Πάντα κάτι περίμενα...

Με μια γεύση γλυκόπικρη στο στόμα.

κ.ρ

ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ.

 Σε περιμένω...

Στην σιωπή του δάσους...

Εκεί που οι άνθρωποι...

Δεν ψάχνουν δικαιολογίες  ν αγαπηθούν...

Χωρίς ταυτότητες...

Χωρίς ονοματεπώνυμα...

Χωρίς παρελθόν...

Χωρίς μέλλον...

Αγαπιούνται!

Υπήρχα...Κ.Ρο.

 Υπήρχα αληθινά...

Μοναχά εκεί που δεν υπήρχα...

Τις νύχτες...

Αστέρι φλεγόμενο....

το ανέφικτο  ζούσα...

Τα πρωινά, τις στάχτες μου μάζευα. κ.ρ

Εξομολόγηση. Κ. Ρο.

 Και μη θαρρείς

Αν βλέπεις λίγο φως σε ότι γράφω...

Σκοτάδια ήταν που εξομολογήθηκαν. κ.ρ

ΜΟΥ ΕΙΠΑΝΕ. Κ.ΡΟ

 

Έγινες παράξενος μου είπανε...

Έγινα ο εαυτός μου τους είπα...

Δεν χαμογελάς μου είπανε...

Αγάπησα τις θλίψεις μου τους είπα

Μονάχος πάντα περπατάς μου είπανε...

Δεν Μ ενοχλεί ο θάνατος τους είπα..

Φίλους δεν έχεις πια μου είπανε..

Έχω τον εαυτό μου τους είπα.

ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ.

 

Σου άνοιγα την ψυχή μου

Εσύ μου ανέλυες τον σοσιαλισμό...

Στο μεταξύ....

Μας είχε καταβροχθισει όλους ο καπιταλισμός!

Κωνσταντίνος Ρο.

ΟΛΑ ΠΟΙΗΣΗ.

 Όλα ποίηση...

Ακόμα κι εκείνο το μυρμήγκι...

Που έτρεχε βιαστικά κουβαλώντας ένα ξυλαράκι..,

Κι εσύ πρόσεξες, μην  τυχόν και το πατήσεις. κ.ρ

ΚΑΠΟΤΕ.

 

Κάποτε τα δάκρυα στερεύουν...

Ακολουθεί η γλυκιά αδιαφορία...

Το ένστικτο της επιβίωσης...

Θα ζήσεις;

Θα χαθείς;

Η ζωή δεκάρα δεν δίνει  για το τι θα πράξεις...

Δίνεις νόημα στην ζωή... Από μόνη της δεν έχει κανένα...

Συνεχίζεις...

Κωνσταντινος Ρο

ΜΟΝΑΞΙΑ.

 Σου μίλησα για έρωτα...

Μέσα στην απόγνωσή μου

Σου μίλησα για αγάπη...

Χωρίς να μ'αγαπάω...

Τι κάνει αυτή η μοναξιά

Πόσες κουβέντες βάζει στο στόμα

Πόση υποκρισία. κ.ρ

ΤΕΛΟΣ ΤΑ ΛΟΓΙΑ. Κ.ΡΟ

 

Τέλος τα λόγια...

Ας τα κάψουμε...

Τα λόγια χάνουν το μπόι τους...

Μπροστά στον σκοπό...

Και ποιος  ο σκοπός;

Χάθηκε η αθωότητα...

Ας τα κάψουμε λοιπόν...

Μήπως κι από τις στάχτες...

 λέξεις άδολες ανθίσουν.

Κωνσταντίνος Ρο.

ΚΡΑΥΓΑΖΕΙ! Κ.ΡΟ

 

Δεν σωπαίνει...

 ακούς;

Κραυγάζει!

Κάτω από ματωμένα φεγγάρια..

Λόγια ακατάληπτα...

Μνήμες ξυράφια...

Μια σκιά μονάχα άφησαν...

Και δυο μεγάλα φοβισμένα μάτια!

Κωνσταντίνος Ρο.

ΤΡΑΓΙΚΑ.

 Τραγικά μοναχοί...

Τραγικά ελεύθεροι...

Όλοι μια φυλακή ψάχνουν ν αγαπήσουν.

ΕΠΙΚΑΊΡΟΤΉΤΑ

 Δεν υπάρχει επικαιρότητα...

Υπάρχουν οθόνες...

Που στάζουν αίμα!

ΕΥΓΕΝΕΙΑ. Κ. Ρο

 Τόση ευγένεια τριγύρω...

Κι αλήθεια πουθενά!

ΕΣΕΙΣ. Κ.ΡΟ

 Εσείς...

Που δεν τολμήσατε ποτέ...

Να βγάλετε την ψυχή σας έξω...

Σωπάστε!

Το μόνο που μπορείτε να κάνετε επιτυχώς...

Είναι να βλέπετε την ζωή από την κλειδαρότρυπα! κ.ρ

ΣΥΣΚΕΥΑΣΙΑ ΔΩΡΟΥ. Κ.ΡΟ

 

Σε συσκευασία δώρου...

.

Γιατί να με προσφέρω...

Ακόμη ένα ψέμα

Ακόμη ένα παραμύθι

Σε τι ωφελεί;

.

Θα πέσεις από ψηλά..

Αγάπησε αυτά που θέλω να υπαρξω..

ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ..Κ.ΡΟ.

 

Πως μας αφήνει στο τέλος η ζωή...

 χωρίς πόδι...

χωρίς χέρι...

Χωρίς ψυχή...

Λειψούς και μόνους ..

Στο χώμα μας φυτεύουνε...

Μήπως κι ανθίσουμε από κει. κ.ρ

ΠΕΤΥΧΑ. Κ.ΡΟ

 Πέτυχα πολλά...

Αποτυγχάνοντας...

Το κυριότερο...

Σκότωσα την υποκρισία.κ.ρ

Η ΑΓΑΠΗ. Κ.Ρο.

 Η ΑΓΑΠΗ

Πόσο φτηνή έγινε η αγάπη...

Τώρα την βρίσκεις στις λαϊκές αγορές...

Τις μεσημβρινές ώρες...

Που πέφτουν οι τιμές...

Δίπλα σε κάτι σάπια πορτοκάλια.κ.ρ

Όλο τον κόσμο! Κ.Ρο.

 Πόσο φως έκρυβαν τα σκοτάδια σου...

Τι όμορφα λόγια έλεγε η σιωπή σου...

Κι αυτή η συστολή σου...

Μου χάριζε τον κόσμο όλο!

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ.

 Τόσα ταξίδια έκανες...

Τόσους ανθρώπους γνώρισες...

Μόνο και μόνο...

Στο πατρικό σου σπίτι να επιστρέψεις...

στην κάμαρά σου την παιδική. κ.ρ

ΚΑΝΕΝΑΝ...Κ.ΡΟ

 Κανέναν δεν περίμενα...

Κανείς δεν με περίμενε...

Και έτσι...

Όλο τον κόσμο μπορούσα ν αγαπήσω!κ.ρ

ΚΟΝΤΑ ΣΟΥ.

 

Κοντά σου έμαθα...

Να σκύβω το κεφάλι...

Να σε κοιτάζω με βλέμμα ραγισμένο...

Μαζί σου να υποφέρω...

Το χέρι να σου σφίγγω...

Και να σ' αγαπώ!

Κωνσταντίνος Ρο.

ΔΡΑΠΕΤΗΣ.

 ΔΡΑΠΕΤΗΣ.

Μη φοβάσαι...

Ο θόρυβος που ακούς...

Οι αλυσίδες που μου φόρεσαν είναι...

δραπέτης είμαι...

Μα άνθρωπος δεν βρέθηκε να μου τις κόψει. κ.ρ

ΩΡΑΙΕΣ ΨΥΧΕΣ. Κ. Ρο.

 

ΟΙ ωραίες ψυχές...

Πλανήτες ανεξερεύνητοι...

Όχι δεδομένες...

Ψυχές του λάθους..

Του πάθους...

Της συγχώρεσης...

Της γνώσης...

Της καταστροφής...

Της δημιουργίας...

Αυτόφωτες.κ.ρ

ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ. Κ.ΡΟ.

 Κάποιος σε περιμένει...

Μη φοβάσαι...

Μη λυπάσαι...

Κάποιος λιμάνι έγινε...

Και περιμένει...

Καράβι ήταν κάποτε...

Σε θάλασσες φουρτουνιασμένες...

Αγάπησε τους ναυαγούς...

Τώρα  περιμένει...

Σε ήρεμα νερά...

Να σε ταξιδέψει. κ.ρ

ΟΙ ΕΠΗΡΜΕΝΟΙ. Κ.ΡΟ.

 Τα λόγια των επηρμενων...

Η φορεσιά τους είναι...

Να ντύσουν την ψυχρή ψυχή τους.

ΜΗ ΦΟΒΗΘΕΙΣ. Κ.ΡΟ.

 

Μη φοβηθείς...

Μια απουσία είμαι...

Δεν είμαι οι λέξεις μου...

Ούτε οι σιωπές μου...

Το στραφτάλισμα του ήλιου  πάνω στην θάλασσα...

Τα μακροβούτια των γλάρων...

Υπάρχω...

Μέσα από αισθήσεις.

Κωνσταντίνος Ρο.

ΚΛΑΔΑΚΙΑ. Κ.ΡΟ

 

Κλαδάκια  μοιάζουμε...

Ο άνεμος σαν φυσήξει...

Μας φέρνει κοντά...

Μετά  πάλι μακριά...

Σαν άγνωστοι μεταξύ μας  κοιταζόμαστε...

Περιμένοντας τον επόμενο άνεμο...

Να μας φέρει και πάλι  κοντά.

Κωνσταντίνος Ρο.

Η ΨΥΧΗ. Κ.ΡΟ

 

Τις νύχτες...

Σιωπηλά η ψυχή...

Σε ξέφωτα περπατάει...

Και μονοπάτια φωτεινά...

Για χρόνια χαμένη...

Σε μια φυλακή από καθρέφτες...

Παραμελημένη, κουρασμένη...

Τίποτα δεν ζητούσε....

Παρά μονάχα ένα χάδι σου.

Κωνσταντίνος Ρο.

ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ... Κ.ΡΟ

 

ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ. Κ.ΡΟ.

 

Για δες το ποίημα πως δακρύζει...

Τις νύχτες αλητεύει...

Στα μπαράκια μπεκροπίνει...

 αναπνέει στα σκοτάδια...

Μα μέσα από τις λέξεις του...

Το Φως κρυφά  ποθεί!.

Κωνσταντίνος Ρο.

ΧΑΛΑΣΜΕΝΗ ΠΥΞΙΔΑ. Κ.ΡΟ.

 

Με χαλασμένη πυξίδα...

Σε λάθος περπάτησα δρόμους...

Γύρεψα  γαλήνη...

Και σε θορύβους τα βήματα με πήγαιναν...

Μία Ανατολή έψαχνα να αγναντέψω...

Και μέσα στις νύχτες χανόμουνα...

Μια ζωή δεν φτάνει...

Να βρεις και να περπατήσεις τους δρόμους...

Που για σένα  χαράχτηκαν.

Κωνσταντίνος Ρο.

ΠΟΙΟΝ ΘΑΝΑΤΟ.

Και όσοι...

Κάθε μέρα πεθαίνουν... 

Ποιον θάνατο να φοβηθούν;

Ποιον θάνατο να φοβηθεί...

Ο άστεγος μέσα στην βαρυχειμωνιά...

Ποιον θάνατο ο απελπισμένος...

Που τον ξερίζωσε ο πόλεμος απ' την πατρίδα ...

Και ψάχνει γη για να στεριώσει...

Ποιον θάνατο το παιδί στην Αφρική...

Με την πρησμένη την κοιλιά ...

Ποιον θάνατο  να φοβηθεί ο γέροντας...

Που απέμεινε μοναχός ...

Ποιον θάνατο ο τοξικομανης...

Που κάθε μέρα αργοπεθαίνει...

Ποιον θάνατο ο άνεργος...

Ποιον θάνατο;

Κωνσταντίνος Ρο.

 

ΝΥΧΤΕΣ. Κ.ΡΟ.

Τώρα τις νύχτες...

Χαράματα κοιμούνται...

Stedon  lexotanil xanax στο κομοδίνο...

Στο ανθρωποσφαγείο...

Δεν τους ξεγέλασε η ζωή...

Με τα φτηνά αστεία...

Έβλεπαν πως κάθε αρχή...

Είναι και ένα τέλος...

Πως να ηρεμήσει η ψυχή...

Αν έχεις καθάριο βλέμμα.

Κωνσταντίνος Ρο.

 

ΕΙΤΕ.

 ΕΙΤΕ.

Είτε χαρούμενος...

Είτε θλιμμένος...

Ο ήλιος το πρωί θα  ανατέλλει...

Είτε χαρούμενος, είτε θλιμμένος...

Τα σύννεφα θα φέρνουνε  βροχή...

Είτε χαρούμενος είτε θλιμμένος...

Πάντα κάποιος θα πεθαινει...

Πάντα κάποιος θα γεννιέται...

Πάντα κάποιος θα χάνει...

Πάντα κάποιος θα κερδίζει...

Γιατί να είσαι θλιμμένος;

Κωνσταντίνος Ρο.

ΕΙΜΑΣΤΕ. Κ.ΡΟ

 

Είμαστε...

τα ανείπωτα...

Και τα κρυμμένα μυστικά...

Που θάψαμε στους κήπους της ψυχής μας...

Για ψεύτικους ήλιους μιλούσαμε...

Και είμασταν όμορφες και άγριες νύχτες.

Κωνσταντίνος Ρο.

ΤΟ ΤΡΑΥΜΑ. Κ..Ρο.

ΤΟ τραύμα σ έκανε πουλί...

Και θέλεις να πετάξεις...

Το τραύμα σ έκανε φυγή

ψάχνεις  γαλήνη να κρυφτείς...

Το τραύμα σ έκανε σιωπή...

Κι'ατέλειωτη ζητάς αγάπη...

Το τραύμα σε έκανε μοναδικό...

ξεχωριστό! κ.ρ

Μια θλίψη. Κ.Ρο.

 

Είχε μια θλίψη στο βλέμμα....

Ακόμα και στις χαρές της...

Σαν κάτι να μην της έφτανε...

Όλα τριγύρω τα ένιωθε τόσο μικρά κι  ασήμαντα...

Κάποτε οι χαρές φύγανε και η θλίψη τύλιξε την ψυχή της...

Έκανε μοναχικούς περιπάτους στην παλιά πόλη, στα κάστρα,

Συνομιλούσε με τον βαθύ εαυτό της, και φωτογράφιζε ουρανούς και σύννεφα...

Ποια άραγε ήταν ,τι έψαχνε να βρει ,τι είναι ευτυχία συχνά ρωτούσε τον εαυτό της...

Τα καλοκαίρια συνομιλούσε με την θάλασσα, την γαλήνευε...

Ίσως όλο το παρελθόν της ήταν ένα ψέμα,γιατί απουσίαζε ο αληθινός εαυτός της...

Ίσως η θλίψη που ζούσε τώρα ,την οδηγούσε μυστικά σ'αυτον.

Κωνσταντίνος Ρο.

Ευτυχισμένος θάνατος. Κ.Ρο.

 

Έναν ευτυχισμένο θάνατο αναζητούσα...

Και ας πίστευα πως έψαχνα...

Μια ευτυχισμένη ζωή.

Κωνσταντίνος Ρο.

ΖΩ.

 Με μια γεύση θανάτου στα χείλη...

Και την αίσθηση του μάταιου...

Να κυλάει στις φλέβες...

Συνεχίζω και ζω.

Κωνσταντίνος Ρο.

ΧΕΙΜΩΝΑΣ.

Κίτρινα τα φύλλα στους δρόμους...

Με όνειρα μοιάζουν...

Πέρα δώθε ο άνεμος τα ταξιδεύει...

Κι εκείνο το σ' αγαπώ...

Που έγραψες μια νύχτα σε λευκή σελίδα...

Ξεθώριασε με τις πρώτες βροχές...

Και έρχεται ο χειμώνας!

Κωνσταντίνος Ρο.

ΝΥΧΤΑ.Κ.ΡΟ.

 Όταν σβήνω το φως...

Ανάβει η νύχτα...

Την εκκωφαντική σιωπή της.κ.ρ

Στις πτώσεις σου... Κ.Ρο.

 Στις πτώσεις σου...

θα λυπηθούν...

με ένα χειροκρότημα  εντός τους να χορεύει.

Στις ανόδους σου...

θα χειροκροτούν...

με μια λύπη μέσα τους να κλαίει.

Κωνσταντίνος Ρο.

ΕΡΗΜΗ ΠΟΛΗ. Κ.ΡΟ

 Με ένα τριαντάφυλλο στο ένα χέρι...

Στο άλλο το περίστροφο...

Τις νύχτες τριγυρνουσε...

Στην έρημη πόλη...

Να πεθαίνεις από αγάπη...

Συνήθιζε  να λέει.

Κωνσταντίνος Ρο.

ΚΑΛΗ ΔΙΑΓΩΓΗ. Κ.ΡΟ

 ΚΑΛΗ ΔΙΑΓΩΓΗ.

Στο βάθος...

Δεν αντέχουν οι άνθρωποι...

 παινέματα και  φιλοφρονήσεις...

Και ας χαμογελάνε...

Πολλοί σκύβουν το κεφάλι...

Όχι από ταπεινότητα...

Νοιώθουν, πως κάποτε θα χρειαστεί να χαλάσουν την καλή διαγωγή τους.

Κωνσταντίνος Ρο.

ΕΥΤΥΧΙΑ. Κ.ΡΟ.

Και τι είναι  ευτυχία; ρώτησε...

Να παίρνεις  σοβαρά τον εαυτό σου.

Λίγα λόγια...

Λίγα χαμόγελα....

Πράξεις εκεί που μπορείς...

Να μην επιδιώκεις συμπάθειες και εντυπώσεις...

Να μιλάς χωρίς φόβο μέχρι σημείου αντιπάθειας...

Να μην περιμένεις να σου δώσει κανένας τίποτα, εκτός από τον εαυτό σου...

Να γνωρίζεις πως κανείς δεν σου χρωστάει τίποτα...

Να δίνεις επειδή θέλεις, και όχι γιατί περιμένεις να πάρεις...

Όχι βαρύτητα στις φιλίες γιατί υπάρχουν και οι ανατροπές.

Οχι στα φτηνά συναισθήματα που σκοπό έχουν τον εγκλωβισμό του άλλου...

Τι άλλο να είναι η ευτυχία; 

Κωνσταντίνος Ρο.

ΜΝΗΜΕΣ.

 

Καρφιά οι μνήμες....

Κι εσύ ζητούσες φτερά να πετάξεις...

Με καρφωμένα τα πόδια σου στην Γη.

Κωνσταντίνος Ρο.

Που να βρει χρόνο; Κ.Ρο.

 Την μισή ζωή παρακαλούσε...

Την άλλη μισή ευχαριστούσε...

Που να βρει χρόνο να μιλήσει στον εαυτό του;

Κωνσταντίνος Ρο.

ΑΔΙΕΞΟΔΟ. Κ.ΡΟ

 

Είναι στιγμές...

Με κυκλώνει η μοναξιά...

Άλλες πάλι, οι άνθρωποι...

Δεν ξέρω προς τα που να τραβήξω.

Κωνσταντίνος Ρο.

ΠΑΡΕΛΘΟΝ. Κ.ΡΟ

 Γύρισα στο παρελθόν...

Και βρήκα κάποιον ξένο...

Κάποιον που μ' έμοιαζε πολύ... 

Μα που εγώ δεν ήμουν.

Του είπα να πάει στο καλό αυτόν τον άγνωστο γνωστό..

Και γύρισα σε μένα. κ.ρ

ΑΤΑΞΙΑ. Κ.ΡΟ

Η αταξια ειναι

 γοητευτικη...

ειναι κινηση...

ειναι δημιουργια.

Αφηνει τα πραγματα ελευθερα...

να αναπνευσουν...

να ζησουν...

να βρουν την θεση τους...

να αυτοπροσδιοριστουν...

να αυτορυθμιστουν.

Η ταξη φυλακιζει τα πραγματα...

τα θελει συγκεκριμενα...

τα δινει ταυτοτητα...

τα θελει σωστα,,,

κι ας ειναι το λαθος...

αυτο που κινει τα παντα.

Κωνσταντίνος Ρο.

Rock. Κ.Ρο.

 Με φυτέψατε πάνω σε βράχια...

Τι περιμένατε; Να βγω λουλούδι;

Τα εντελβάις δεν ευδοκιμούν στην πατρίδα μου! 

Κωνσταντίνος Ρο.

Έγινα...Κ.Ρο.

 Έγινα δρόμος...

Γίνε βήμα...

Έγινα δάκρυ...

Γίνε βλέμμα...

Έγινες νύχτα...

Έγινα άστρο...

Έτσι χτίζεται η ζωή.

Κωνσταντίνος Ρο.

Ναυαγοί. Κ.Ρο.

 

Ναυαγοί...

της τρικυμίας των κακών σκέψεων τους...

Εδήλωναν ασθένεια...

 να δεχτούν λίγο χάδι...

Κροκοδείλια τα δακρυά τους...

 να ακούσουν ενα ξερό σ αγαπώ...

Στο τέλος ασθένησε το σώμα...

μη μπορώντας να αντέξει...

την εγκατάλειψη της ψυχης...

απο τους ίδιους.

Κωνσταντίνος Ρο.

Μοναχή.Κ.Ρο.

Μοναχή...

Εκεί στα βράχια...

Κρυστάλλινα σε έλουζαν νερά...

Τις αλήθειες σου τους τραγουδούσες...

Οι αιώνιες θάλασσες μονάχα...

Το τραγούδι σου....

Μπορούσαν να καταλάβουν!

Κωνσταντίνος Ρο.

...

Θα σε θυμάμαι.Κ.Ρο.

 Όμορφα θα σε θυμάμαι...

Σαν αεράκι δροσερό...

Καταμεσήμερο Ιούλη!

Όνειρα. Κ.Ρο.

Δεν θα συναντηθούμε...

Παρά μοναχά  στα όνειρα...

Ότι αξίζει...

Στην σιωπή και στα όνειρα ανθίζει!

Κωνσταντίνος Ρο.

Το τσίμπημα. Κ.Ρο

 Κάθε απόγευμα...

Έπαιρνε το καλάμι...

Ένα βαλιτσάκι με τα σύνεργα...

Το σπαστό πάνινο καρεκλάκι...

Και κατέβαινε στην παραλία.

Δεν ήταν τόσο η αγάπη του για τα ψάρια...

Όσο η γαλήνη που του προσέφερε η θάλασσα...

Κι αυτή η αναμονή για κάποιο τσίμπημα. κ.ρ

ΜΕ ΤΟΥΣ ΛΙΓΟΥΣ. Κ.ΡΟ.

 

Ας μείνουμε με τους λίγους....

Οι πλειοψηφίες πάντα απρόσωπες...

Δημιουργοί θορύβων είναι...

Και κυνηγοί συμφερόντων.

Ας μείνουμε με τους λίγους...

Τους αγενείς, τους αγέλαστους, τους ντόμπρους τους απροσάρμοστους...

Αυτούς που τους εαυτούς έκαψαν...

Και έμαθαν τι πάει να πει αλήθεια.

Κωνσταντίνος Ρο.

Ευτυχώς...Κ.Ρο.

 

Ευτυχώς υπάρχει η θάλασσα...

 Ο ήλιος...

Ευτυχώς  υπάρχουν τα λουλούδια...

  Και ουρανός καταγάλανος...

 υπάρχουν δάση...

  ο νους μπορεί και ταξιδεύει...

Ευτυχώς  υπάρχουν  μουσικές...

 αγάπη...

Θα σωθούμε!

Κωνσταντίνος Ρο.

ΥΠΟ...Κ.Ρο

 

Υπο...σχεσεις...

Υπο...χρεωσεις...

Υπο...χωρησεις...

Υπο...λογισμοι...

ποσα βαρη...

να αντεξει η ψυχη;

Κωνσταντίνος Ρο.

ΕΥΘΡΑΥΣΤΗ.Κ.ΡΟ.

 

Τόσο εύθραυστη...

Σαν σιωπή που έσπαγε μέσα στην νύχτα...

Από το θρόισμα των φύλλων μιας λεύκας...

Που έχασκε στην μέση του πουθενά. κ.ρ

ΤΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑ.Κ.ΡΟ

 

Τα χαμόγελα άφησα πίσω...

Τα βλέπω τώρα κρεμασμένα στους τοίχους...

Σε παλιές φωτογραφίες...

Για ποιους χαμογελούσα;

Για μένα; η για τους άλλους;

Κωνσταντίνος Ρο.

ΝΑ ΦΑΝΕΡΩΘΩ! Κ.ΡΟ

 Να φανερωθω...

να φανερωθεις...

και ετσι ολοφωτοι...

αναμεσα στ αστερια...

φως στις πληγες να ριχνουμε...

και οι σβησμενες μας ψυχες ν αναβουν...

τα βηματα μου να φορας...

κι εγω φορωντας την ψυχη σου...

σωπαινοντας να προχωραμε.κ.ρ

ΤΟ ΔΕΙΛΙΝΟ! Κ.ΡΟ

 

Πόσο πληγωσαμε εκείνο το δειλινό...

Που μας άκουγε να μιλάμε...

Και όχι να ζούμε...

Και έτσι έγινε νύχτα!

Κωνσταντίνος Ρο.

ΤΑ ΔΕΝΔΡΑ. Κ.ΡΟ

 

Έτσι μια μέρα θα μαραθούμε...

Σαν κάτι δένδρα φυτεμένα...

Στην άκρη ενός μεγάλου κήπου...

Ξεχασμένα,  δεν τα φρόντιζε κανείς.

Κωνσταντίνος Ρο.

ΚΟΣΜΕ ΒΙΑΣΤιΚΕ! Κ.ΡΟ

 

Κόσμε βιαστικέ...

Πως προσπερνάς έτσι τους ανθρώπους...

Λες και είναι αυτοκίνητα...

Ρίχνε καμμιά  ματιά  και πίσω σου...

Και βλέπε τι αφήνεις. κ.ρ

ΥΠΗΡΞΑΜΕ; Κ.ΡΟ

 

Τρέξαν τα χρόνια  φύγανε...

Τι απέμεινε;

Μια σκόνη, την φύσηξε ο άνεμος πάνω στις άγνωστες ψυχές μας...

Υπήρξαμε; κ.ρ

ΑΘΩΑ! Κ.ΡΟ

 

Η ψυχή της τυλιγμένη με μαύρο πέπλο...

Κάθε νύχτα έστηνε την φιγούρα της στα έξι μέτρα...

Και όμως ήτανε αθώα...

Ήθελε να ζήσει! κ.ρ

ΣΤΑ ΑΖΗΤΗΤΑ.Κ.ΡΟ

 Αυτόν που δεν ζήτησε ποτέ...

Μην τον αναζητήσετε...

Δεν έψαχνε να βολευτεί...

Με τα παρακάλια σας γελούσε...

Στα αζητητα η κατοικία του...

Την έχει αγαπήσει!  κ.ρ

ΟΙ ΣΙΩΠΕΣ. Κ.ΡΟ

 Άκου τις σιωπές σου και  να τις αγαπάς. Δεν είναι που δεν έχεις κάτι να πεις, είναι που θέλεις να είσαι συνεπής με τον εαυτό σου.

ΦΩΣ Κ.ΡΟ

 Τι κι'αν ζούσες στα σκοτάδια...

Σε μένα έφερνες το Φως! κ.ρ

ΕΝ ΘΥΜΗΣΗ.Κ.ΡΟ

 ΕΝΘΥΜΗΣΗ.

Ακόμα θυμάμαι

Το βαρύ ξύλινο  τραπέζι στο σαλόνι...

ένα παιδί  κάτω...

Να κρατάει το αεροπλανακι

και να ονειρεύεται πως πετάει!κ.ρ

ΔΕΝ ΖΗΤΗΣΑ ΠΟΛΛΑ!

 Με κούρασες κόσμε...

Δεν ζήτησα  πολλά...

Μια αγάπη...

Ένα αηδόνι το χάραμα...

Και μια σιωπή! κ.ρ

ΚΙ 'ΕΣΕΙΣ ΠΟΥ ΛΕΤΕ.Κ.ΡΟ

Κι εσείς που λέτε...

Πως ξέρετε ποιοι είστε...

Βοηθήστε κι εμάς να βρούμε...

Ένα κομμάτι του χαμένου μας εαυτού. κ.ρ

Ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΚΟΣΜΟΣ.Κ.ΡΟ

 

Απ' τα κουρέλια της ψυχής μας...

Να φτιάξουμε έναν όμορφο κόσμο...

Τον δικό μας!  κ.ρ

ΜΕ ΜΙΑ ΝΤΡΟΠΗ.Κ.ΡΟ

 Με μια ντροπή...

Σκαρφαλωμένη στο πρόσωπο της...

Δεν έλεγε εύκολα το σ' αγαπώ...

όταν το έλεγε, ήταν βαθύ και ειλικρινές...

αυτή η ντροπή ήταν η γοητεία της..

Και έδειχνε τον καλό της χαρακτήρα. κ.ρ

ΤΟ Σ' ΑΓΑΠΩ.Κ.ΡΟ

 Το σ' αγαπώ το παίρνει ο άνεμος...

Αν δεν ραγίζει η ψυχή ...

Την ώρα που το λες! κ.ρ

ΟΤΙ ΑΞΙΖΕΙ. Κ.ΡΟ

 Και ότι πραγματικά...

Αξίζει να ειπωθεί...

Πουθενά δεν θα τ'ακούσεις.κ.ρ

ΚΕΝΤΡΟ ΥΠΑΡΞΗΣ. Κ.ΡΟ

 Και όσο έφτανα στο κέντρο της ύπαρξης...

Τα σκοτάδια πύκνωναν...

Οι χαρές λιγόστευαν...

Έβλεπα καθαρά το ψεύτικο...

Την υποκρισία...

Έβλεπα πως ζούσαν με υποκατάστατα . κ.ρ

ΧΑΜΕΝΑ ΘΕΛΩ. Κ.ΡΟ.

 

Με ενα μη...

με ενα πρεπει...

με ενα θα δουμε...

με ενα τα λεμε...

με ενα ισως...

με ενα μπορει...

με ενα μαλλον...

με ενα δεν εχω χρονο...

τα χρονια πληγωσαμε.

Ψιθυρισε το τραγουδι...

των χαμενων σου θελω! κ.ρ

ΤΑ ΛΟΓΙΑ.

 

Αφησα τα λογια...

να πεσουν κατω.

Πολυς θορυβος...

για το τιποτα! κ.ρ

ΞΕΝΟΣ. Κ.ΡΟ

 

Ξένος μέσα στους θορύβους σας, που το λέτε ομιλία...

Ξένος  στα φτηνά αστεία σας...

  στις βιαστικές χαρές σας...

Μα τόσο κούφια η ζωή σας; κ.ρ

ΟΛΑ ΑΝΑΜΝΗΣΗ. Κ.ΡΟ

 

Φίλοι που ήρθαν...

Φίλοι που έφυγαν...

Φίλοι καινούργιοι...

Κάποτε θα φύγουν...

Όλα αναμνηση γίνονται ...

 και οι εαυτοί μας καποτε...

Ανάμνηση θα γινουν.κ.ρ

Ο ΑΛΛΟΣ ΔΡΟΜΟΣ. Κ.Ρο.

 

Δεν είναι ο δρόμος άλλος...

Από την επιστροφή στην  αθωότητα...

Τότε που αμέριμνοι μετρούσαμε αστέρια...

Όλο το ενδιάμεσο...

Κραυγές, ενοχές , απογοητεύσεις, συμφέροντα...

Δεν είναι ο δρόμος άλλος από την αθωότητα...

Μόνο έτσι ο κόσμος θα αλλάξει!  κ.ρ

ΤΙ ΒΛΕΠΕΙΣ; Κ.ΡΟ.

Βλέπαμε τον ίδιο ουρανό...

Έβλεπα  στα σύννεφα  ταξίδια...

Τους γλάρους για ταξιδευτές...

Κι εσύ έβλεπες την καταιγίδα...

έλεγες πως πλησιάζει!  κ.ρ

Δυο λέξεις σου. Κ.Ρο.

 Δυο  λέξεις σου και ένα ποίημα  έφταναν...

Τα σκοτάδια να κάνουν φως...

 τις θλίψεις μου αστέρια...

Να λάμπουνε στον ουρανό. κ.ρ

Ο ποιητής. Κ.Ρο.

 

Το τηλέφωνο βλέπεις που ποτέ δεν χτυπά ...

Στον καφενέ  πηγαίνεις...

σκυθρωποί και αμίλητοι...

Κανείς δεν  ρωτά  πως τα περνάς...

Μονάχος τις νύχτες στην μουντή  κάμαρα ...

Γεμίζεις λευκές σελίδες με δάκρυα...

Νιώθεις πως η βαρβαρότητα έγινε ζωή μας. κ.ρ

Πόλεμος! Κ.Ρο.

 Τον εαυτό μου προσπαθώ να ερμηνεύσω...

Όχι τυχαία...

Προηγήθηκε πόλεμος με μένα...

Σκότωσα εαυτούς  ψεύτικους...

Πληγώθηκα...

Με κόπο το μονοπάτι μου βρήκα...

Σε έναν κόσμο ανερμήνευτο και αδιάφορο...

Που ασχολείται με την επιφάνεια ,την καλοπέραση τα τετριμμένα...

Τον εαυτό μου προσπαθώ να ερμηνεύσω...

Πόσο  καλό μου έκανε ο πόλεμος...

Και ας πληγώθηκα...

Δεν έγινα σαν τους πολλούς! κ.ρ

Κρυφές πληγές. Κ.Ρο.

 Κι' αυτές...

Οι κρυφές πληγές ...

Που τους ένωναν...

Έκαναν την αγάπη τους αιώνια!  κ.ρ

Σαν αγρίμι...Κ.Ρο.

 Σαν αγρίμι τριγυρνούσα...

Τίποτα δεν με άγγιζε...

Μια μεθυσμένη νύχτα.. 

Με ρώτησε ένας σοφός...

Πες μου πόσο σε αγάπησες...

Δεν ήξερα τι να του απαντήσω. κ.ρ

Υπήρξαμε...Κ.Ρο

 ΥΠΗΡΞΑΜΕ...

Υπηρξαμε ανασες παιδικες...

χαμογελα... 

 ελπιδες...

εξουσιες δολοφονοι...

τα σκοτωσαν...

την μοναξια φοβηθηκαμε...

εμας φοβηθηκαμε...

κυνηγημενοι...

ενοχες φορτωμενοι...

κρυφτηκαμε πισω απο λογια αλλων...

και αλλοι γιναμε... 

τις νυχτες ενα παιδι...

στο δωματιο τριγυρνουσε... 

ποιοι ειμαστε ρωτουσε.

Υπηρξαμε ανασες παιδικες...

χαμογελα...ελπιδες.κ.ρ

Όσα έχω...Κ.Ρο.

 Έχω τα δυο χέρια μου...

Χάδια  σου δίνω...

Σ' αγκαλιάζω...

Να νιώθεις πως υπάρχεις...

Να νιώθω πως υπάρχω...

Το θλιμμενο  βλέμμα μου έχω...

Να βλέπεις την ραγισμένη μου  ζωή...

Έχω και μια σιωπή...

Που κραυγάζει σ' αγαπώ...

Όλη μου η περιουσία!  κ.ρ

Παράξενο κορίτσι...Κ.Ρο.

 

Παράξενο κορίτσι...

Κορίτσι της ουτοπίας...

Τι όμορφη η χώρα σου!

Μου μιλάς με σιωπή...

Και όλα τριγύρω ομορφαίνουν...

Τα μυστικά σου...

Φωτίζουν την σκοτεινή ψυχή μου...

Πολύτιμους κρύβεις θησαυρούς...

Σε περιμένω κάτω από την αστροφεγγιά!  κ.ρ

Ρακένδυτος...Κ.Ρο.

 Ρακένδυτος έτρεξα στην αγάπη που με καλούσε...

Χωρίς φτιασίδια..

Χωρίς περιττά...

Σαν αλήτης που του απέμεινε μονάχα η γυμνή ψυχή του...

Και έψαχνε απεγνωσμένα να αγαπήσει...

Και ν αγαπηθεί αληθινά.

κ.ρ

Τίποτα δεν χάθηκε...Κ.Ρο.

 Και σχεδόν...

Με έναν τρόπο μυστικό, αδιόρατο...

Συναντάς αυτό που έψαχνες για χρόνια...

Σε γλυκαίνει... 

Σου  ανοίγει την ψυχή ...

Λες πως τίποτα δεν χάθηκε...   

Και όλα παίρνουν χρώμα.  κ.ρ

Η ζωή μας περιμένει...Κ.Ρο.

 Η ζωή μας περιμένει...

Τα δάκρυα μας ποτίζουν τώρα  την Γη...

Κι ανθίζουν σπάνια πολύχρωμα λουλούδια...

Τα μονοπάτια μας συναντήθηκαν...

Δύσκολα μονοπάτια...

Βγήκαμε στο ξέφωτο της αγάπης...

Πίσω μην κοιτάξεις...

Ερημιά και πονος...

Ήρθε η ώρα να τραγουδήσουμε...

Τα πιο όμορφα τραγούδια...

Να ζήσουμε  τα όνειρα μας. κ.ρ

Συγχωρα με. Κ.Ρο.

 Αλήθεια πως ξεχάστηκα εδώ πέρα...

Με πόρτες  και παράθυρα κλειστά...

Συγχώρα με Θεέ μου...

Που τόσο απόκοσμος υπήρξα...

Τόση  απεραντοσύνη μέσα μου...

Πουθενά δεν την χώρεσα...

Παρά μονάχα στην ερημιά μου! κ.ρ

 Πόση ελευθερία πόθησα...

Μα δεν είχα που να πάω...

Πόσα ταξίδια έκανα...

Για να με συναντήσω...

Για πόσες επαναστάσεις μίλησα...

Πριν ρίξω   τους φράχτες της ψυχής μου...

Ότι κι' αν είπα κάτι έλειπε...

Ότι κι' αν είπα κάτι περίσσευε ...

Μα ποιος ν' αγαπήσει μια σιωπή...

Με τόσα τριγύρω παραμύθια. κ.ρ

Επανεκκίνηση. Κ.Ρο.

 

Ηλιαχτίδα έγινα...

Τρύπωσα ξαφνικά...

Στο σκοτεινό δωματιό σου...

Ίσως και να φοβήθηκες...

Να αναρωτήθηκες...

Πως  βρέθηκε  φως μέσα στην τόση σκοτεινιά...

Απόψε μην κλάψεις...

Όλα τώρα ξεκινάνε! κ.ρ

Μοναξιά είμαι...Κ.Ρο.

 Μοναξιά  είμαι...

Καπου-καπου φοράω το στενό ρούχο των κοινωνικών συναναστροφών ...

Μα το ψέμα δεν μου πηγαίνει...

Βιαστικά την νύχτα το πετάω...

Να φορέσω και πάλι την σιωπή...

Να νιώσω ουσιαστικός και γεμάτος. κ.ρ

Περνάει η ζωή...Κ.Ρο.

περνάει η ζωή...

Κι'εσύ ζεις...

Σαν να μην είσαι εσύ...

Μα κάποιος άλλος..

Που την ζωή σου  υπονομεύει. κ.ρ

Περπατάμε...Κ.Ρο.

 Περπατάμε δήθεν λεύτεροι...

Μα τα σκοτάδια της ψυχής...

Αλυσοδεμένους μας κρατάνε .

Πτώση...Κ.Ρο.

 

Έπεσα από τον τελευταίο όροφο του εαυτού μου...

Βρέθηκα στο μηδέν....

Κατά την πτώση  δεν με συνάντησα πουθενά...

Μονάχα φωνές άλλων άκουγα...

Και κάτι προσπάθειες να αποδείξω όσα δεν ήμουν....

Εδώ στο μηδέν δεν χρειάζεται να προσπαθείς....

Ούτε να αποδεικνύεις...

Είσαι γυμνός Εσύ! κ.ρ

Σε όσους...Κ.Ρο.

 Και σε όσους απέμεινε λίγη ψυχή και αθωότητα ...

Μέσα από τα όνειρα μονάχα μπορούν να αναπνεύσουν...

Μα και αυτά τα όνειρα, κάποιοι τους τα γκρεμίζουν...

Μέχρι να τους κλεψουν και την τελευταία ανάσα. κ.ρ

Ας σωπάσουμε....Κ.Ρο.

 Ας σωπάσουμε λίγο...

Να πάει η αγάπη να ξεκουραστεί...

Να γαληνέψει...

Να πάει να βρει αυτούς...

Που δεν την κούρασαν...

Δεν την ταλαιπώρησαν...

δεν μίλησαν ποτέ γι αυτήν...

Μοναχά την ένιωθαν σιωπηλοί...

Να πάει να βρει αυτούς...

Που ανάγκη την είχαν μεγάλη. κ.ρ

Η αμφιβολία...Κ.Ρο.

 Και ας ήταν...

Για λίγο ν' άνοιγες την ραγισμένη σου ψυχή...

Να πεις τι νιώθεις...

Η αμφιβολία...

Σκοτώνει ακόμα και τους άτρωτους. κ.ρ

Στης θλίψης...Κ.Ρο.

 Στης θλίψης κατοικώ...

Το όμορφο και σιωπηλό νησί...

Εκεί που ζούνε...

Οι χαμένοι και οι αθώοι. κ.ρ

ΧΡΟΝΟΣ...Κ.ΡΟ.

 

Τα δευτερολεπτα...

τα λεπτα...

οι ωρες...

οι μερες...

οι βδομαδες...

οι μηνες...

τα χρονια...

τρεχουν όλα βιαστικα...

τιποτα δεν θα μεινει...

παρα μοναχα αυτοι οι τοιχοι...

κρατωντας φυλαγμενα πανω τους...

τα μυστικα μας...

και όσα δεν προλάβαμε να ζήσουμε. κ.ρ

Τόσες ευχές...Κ.Ρο.

 Τόσες ευχές...

Και όλα τα αστέρια καρφωμένα ψηλά στον ουρανό...

Ούτε ένα είπε να πέσει...  

Μία ευχή να πιάσει!  κ.ρ

Υπήρξαμε...Κ.Ρο.

 Υπήρξαμε αληθινά  μόνο εκεί που δεν ήμασταν...

 Όπου ήμασταν ,όνειρα και επινοήσεις άλλων ήμασταν...

Και όχι εμείς. κ.ρ.

Σώπασα! Κ.Ρο.

 Σώπασα...

Αφουγκράστηκα  πίσω  από τα λόγια των ανθρώπων...

Τι ερημιά!

κ.ρ

Ποιον άνεμο...Κ.Ρο.

 Ποιον άνεμο να βρω...

Μαζί του να με πάρει...

Πρίν μαραθώ...

Κακομοιρος στην άθλια χώρα...

Ποιον άνεμο να βρω...

Χωρίς προορισμό...

Χωρίς αποσκευές...

Με γέλια μόνο και χαρές...

Μαζί να ταξιδέψουμε  σε χώρες μυστικές.  κ.ρ

Έψαχνες...Κ.Ρο.

 Έψαχνες την αγάπη στα βαθιά...

Κι αυτή πλατσούριζε στα ρηχά...

Αθώο παιδάκι.

κ.ρ

Οι άνθρωποι της θλίψης...Κ.Ρο.

 Οι ανθρωποι της θλίψης και του πόνου...

Μέσα απ' τα σκοτάδια τους...

Κουβαλάνε στους ώμους τους...

Την θλίψη και τον πόνο...

Του Κόσμου όλου.

κ.ρ

Δώσε μου...Κ.Ρο.

 Δώσε μου λίγο τίποτα κάτι πολύτιμο να φτιάξω...

Μια σπιθαμή άμμου μου αρκεί, πανέμορφα να φτιάξω ακρογιάλια...

Δώσε μου λίγο απ' το δάκρυ σου...

Την Γη να την ποτίσω , κήποι πολύχρωμοι ευωδιαστοί ν ανθίσουν...

Δώσε μου λίγο απ' την νύχτα σου...

Μ αστέρια να την ντύσω...

Δώσε μου λίγο τίποτα κάτι πολύτιμο να φτιάξω.

κ.ρ