Πάει καιρός...Κωνσταντίνος Ρο.

 Πάει καιρός που έπαψα να καλώ στο τηλέφωνο...

Έπαψαν και να με καλούν...

Την μοναξιά δεν την ξεγελάω...

Και τι λέγαμε άλλωστε;

Άντε να θάβαμε κανά δυο-τρεις τηλεφωνικώς...

 άντε να κάναμε και καμιά ψευτοανάλυση. κ.ρ

Έτσι ανθίζουν... Κωνσταντίνος Ρο.

 Όχι γι αυτό που δείχνουν...

 γι αυτό που προσπαθούν να κρύψουν...

Θέλουν οι άνθρωποι ν αγαπηθούν.

Μία ατέλεια...

Μία γκάφα τους...

Ένα αστείο που δεν γέλασε κανείς...

Μία αδεξιότητα...

Ένα λάθος τους...

Έτσι οι άνθρωποι ανθίζουν...

Έτσι βγάζουνε φτερά.κ.ρ

Στιγμή...Κωνσταντίνος Ρο.

 Το τσιγάρο μου βαρύ...

Σκέτος ο καφές μου...

Το αεράκι δροσερό...

Πετούμενα στον ουρανό...

Του σκύλου πέρα-δώθε η ουρά...

Τι να τα κάνω τα βασίλεια; κ.ρ

Παράξενος Εαυτός... Κωνσταντίνος Ρο.

 Παράξενος εαυτός...

τραγικός...

και κωμικός...

Στης ανάγκης το σκοινί ισορροπεί...

Θύτης και θύμα διαρκώς...

Της αποδοχής ζητά...

Το ψεύτικο θαυμαστικό...

Παράξενος εαυτός...

Σιωπηλός και σοβαρός...

Κουράστηκε κι αναζητά...

Έστω  μια ψεύτικη χαρά.κ.ρ

Τίποτα... Κωνσταντίνος Ρο.

 Οι νέοι κυνηγάνε με πάθος...

ένα τίποτα.

Οι μεγαλύτεροι είναι αγκαλιασμένοι με το τίποτα.

Ταπεινός προσκυνητής...

του Άγιου τίποτα της ζωής να είσαι. κ.ρ

Άκου...Κωνσταντίνος Ρο.

 Άκου τι λέει ο Ήλιος...

τι λένε τ άστρα...

τι λέει το φεγγάρι...

κι εσύ θυμώνεις..

ακόμα με ανθρώπους; κ.ρ

Και όταν... Κωνσταντίνος Ρο.

 Και όταν μια νύχτα...

Μπροστά σε μια λευκή σελίδα...

Δεν θα έρχονται οι λέξεις...

Θα είναι που άρχισες να ζεις για σένα. κ.ρ

Ελάχιστος εαυτός...Κωνσταντίνος Ρο.

 Το λίγο...

Είναι πολύ για το ελάχιστο...

Και ελάχιστο για το πολύ.

Ελάχιστε Εαυτέ...

Που με το λίγο, Κόσμους μεγάλους φτιάχνεις. κ.ρ

Αυτό το λίγο...Κωνσταντίνος Ρο.

 Αυτό το λίγο που σου έδωσα...

Δεν ζητώ να το επιστρέψεις.

Αν το επιστρέψεις...

Θα είναι σαν τίποτα να μη σου έδωσα. κ.ρ

Σωπαίνω...Κωνσταντίνος Ρο.

 Σωπαίνω...

Όχι γιατί τέλειωσαν οι λέξεις...

Σωπαίνω...

Γιατί δεν τέλειωσε ο σκοπός πίσω από τις λέξεις...

Σωπαίνω για να μην προδώσω...

Σωπαίνω για να μην προδωθώ. κ.ρ

Άτιτλο...Κωνσταντίνος Ρο

 Τα κάλλη θαυμάζω των πολυκατοικιών.

Στις ταράτσες αντένες...

Ατενίζουν προς το αχανές σύμπαν...

Λες και θέλουν να επικοινωνήσουν  με κάτι      Θεικό. 

Αποσβωλομένοι τηλεθεατές παρακολουθούν το ρυθμικό πέρα δώθε...

Θεϊκών υπάρξεων στους δέκτες τους..

Αυνανιζόμενοι...

Και χαρούμενοι...

Με όσα  πνευματικά τους προσφέρουν...

Οι εξουσιαστές τους.κ.ρ

Φόβοι .. Κωνσταντίνος Ρο .

 Με τον φόβο της απόρριψης...

Σε δρόμους σκοτεινούς περπατάμε...

Αμφιβολίες, μας κρατάνε μακριά...

Το πρώτο βήμα κανείς δεν κάνει...

Είναι βλέπεις και ο εγωισμός...

Και έτσι για μοναξιές μιλάμε...

Και ας μας αγάπησαν κρυφά...

Χωρίς ποτέ να μας το πούνε....

Και ας αγαπήσαμε κρυφά...

Χωρίς ποτέ να τους το πούμε. κ.ρ

Ο δικός μου Θεός. Κωνσταντίνος Ρο.

 Ο δικός μου Θεός. Κωνσταντίνος Ρο

Ο δικός μου Θεός ειναι  άστεγος...

Στα παγκάκια  κοιμάται τις νύχτες...

γόπες μαζεύει ,στρίβει τσιγάρα...

Κάνει παρέα μ' αλήτες στα πάρκα ...

Ο δικός μου Θεός είναι  άστεγος...

Φίλοι τ αδέσποτα, ξωπίσω του τρέχουν...

Για σπίτι  νιώθει την πλάση ολάκερη...

Μιλάει,γελάει στον καθένα...

Ο δικός μου Θεός ειναι  άστεγος...

Όλα τα είχε, δραπέτευσε απ' όλα...?

Την Χρυσή φυλακή δεν την άντεξε...

Στους δρόμους βρήκε λευτεριά και αέρα.κ.ρ

Ο Σοφός...

 Σοφέ, πως μπορώ να καταλάβω αν ένας άνθρωπος αξίζει;

Σοφός: Μία ερώτηση αρκεί. Ρώτησέ τον τι θα ήθελε να αλλάξει τριγύρω του. Αν ξεκινήσει από τους άλλους και όχι από τον ίδιο, καλύτερα να φύγεις. κ.ρ Κωνσταντίνος Ρο.

Τι είναι ευτυχία; Κ.Ρ

 Και τι είναι  ευτυχία; ρώτησε...

Να παίρνεις  σοβαρά τον εαυτό σου.

Λίγα λόγια...

Λίγα χαμόγελα....

Πράξεις εκεί που μπορείς...

Να μην επιδιώκεις συμπάθειες και εντυπώσεις...

Να μιλάς χωρίς φόβο μέχρι σημείου αντιπάθειας...

Να μην περιμένεις να σου δώσει κανένας τίποτα, εκτός από τον εαυτό σου...

Να γνωρίζεις πως κανείς δεν σου χρωστάει τίποτα...

Να δίνεις επειδή θέλεις, και όχι γιατί περιμένεις να πάρεις...

Όχι βαρύτητα στις φιλίες γιατί υπάρχουν και οι ανατροπές.

Οχι στα φτηνά συναισθήματα που σκοπό έχουν τον εγκλωβισμό του άλλου...

Τι άλλο να είναι η ευτυχία; κ.ρ

Άτιτλο

 Έγιναν επικίνδυνοι οι δρόμοι.

Η θα σκοντάψεις πάνω σε μια διαπίστωση...

η θα γλυστρίσεις με καμιά άποψη...

η κάποια ιδέα θα πέσει και θα σε χτυπήσει.

 πράξεις τίποτα.

Επικίνδυνοι έγιναν οι δρόμοι.κ.ρ

Κάποιος...Κ.Ρο.

 Κάποιος με ένα χειροκρότημα...

Γκρεμίστηκε από ψηλά...

Άλλος αναθάρρησε και έβγαλε φτερά...

Κάποιος με ένα σ' αγαπώ, έλαμψε η μορφή του...

Και άλλος έφυγε μακριά, δεν τ' άντεξε η ψυχή του. κ.ρ

Άτιτλο

 Απουσιάζω απ' αυτά που λέω...

Ποια βεβαιότητα;

Ποια σιγουριά;

Ίσως μια ηλιαχτίδα νάμαι..

Ένας βράχος που σκάει πάνω του το κύμα...

Πάντα οι πτήσεις μου άρεσαν...

Σαν έβλεπα  θαλασσοπούλια...

Τα φεγγάρια  μόνα τους γεμίζουν...

Δεν περιμένουν κάτι. κ.ρ

.

Στις πτώσεις σου...(Κων.Ρο)

 Στις πτώσεις σου...

θα λυπηθούν...

με ένα χειροκρότημα  εντός τους να χορεύει.

Στις ανόδους σου...

θα χειροκροτούν...

με μια λύπη μέσα τους να κλαίει.κ.ρ

Άτιτλο (Κων. Ρο)

 Δεν είναι η θάλασσα που ρηχαίνει...

Είναι εμείς που ψηλώνουμε...

Αργα και σταθερά η ζωή...

Σε οδηγεί στην πολύτιμη σιωπή...

Στα πάντα που σου προσφέρει το τίποτα...

Δεν ζητάς...

Δεν περιμένεις...

Και να η αποκάλυψη! κ.ρ

Και ήρθε...(Κωνσταντίνος Ρο)

Και ήρθε η αγάπη άπλετη...

Μικρό παιδί ακόμα...

Σε έλουσε και σ έπνιξε...

Άργησες φτερά να βγάλεις...

Μα η ζωή σκληρή...

Όλα στη ζυγαριά τα βάζει...

Θέλεις ν αγαπηθείς; Ρώτησε...

Το τίμημα πρέπει να πληρώσεις. κ.ρ

Άτιτλο. (Κωνσταντίνος Ρο.

Σμίγουμε τις δυστυχίες μας... Και αυτό το ονομάζουμε μοίρασμα.. Και επικοινωνία.. Έτσι μας έμαθαν να ξεγελιόμαστε... Και σκυφτοί να προχωράμε. κ.ρ

Το μονοπάτι σου.(Κωνσταντίνος Ρο)

Το πραγματικό μονοπάτι, το δικό σου μονοπάτι είναι αυτό που το βρίσκεις δύσκολα. Το εύκολο, δεν είναι το δικό σου.κ.ρ

Η σιωπή...(Κωνσταντίνος Ρω)

Η σιωπη... οχι αυτη που απο φοβο γεννιεται... μητε απο αγνοια... μα απο βαθυ σεβασμο στην υπαρξη... στεκει εκει ψηλα... παιδι της αυταρκειας ειναι... φιλη της δικαιοσυνης... δεν ζηταει... δεν περιμενει τίποτα... υπομενει... δεν εντυπωσιαζει... μητε εντυπωσιαζεται... αθορυβα και ακριβα τα λογια της... τον δρομο δειχνουν.κ.ρ

Kostas Loustas is painting Dinos Christianopoulos

Ο Άνθρωπος.Κ.Ρο.

Βλέπε τον άνθρωπο...

Πίσω απ' τα λόγια του...
Τα λόγια του δεν είναι...
Ο Ανθρωπος.

Κάτι προσπαθεί να δείξει...
Κάτι προσπαθεί να κρύψει...
Κάτι προσπαθεί να φτάσει...
Κάτι προσπαθεί να αλλάξει...
Κάτι προσπαθεί να γίνει.

Μια συνεχή προσπάθεια κάνει ο άνθρωπος...
Για να φτάσει στον Άνθρωπο.Κωνσταντίνος Ρο

Τον ήθελαν φιλότιμο...

Τον ήθελαν φιλότιμο...
κι αυτός έτρεχε για όλους.
Στο τέλος αυτό που εισέπραξε...
''Καλό και φιλότιμο παιδί ο μακαρίτης''. Κωνσταντίνος Ρω.

Ντέμης Κωνσταντινίδης

Ντέμης Κωνσταντινίδης

πίσω από μια βιτρίνα... (Κωνσταντίνος Ρω.)

Είναι βολικό να ζεις...
πίσω από μια βιτρίνα λερωμένη.
Αν κάποιος αρχίσει να την καθαρίζει...
ξεβολεύεσαι.

Θα έρθουν... (Κωνσταντίνος Ρω)

Θα έρθουν...
θα τιμήσουν και πάλι τους νεκρούς.
Μέχρι και τα λουλούδια...
δεν άντεξαν τόση υποκρισία.
Μαράθηκαν πάραυτα!

Η ΠΑΡΔΑΛΗ ΚΥΡΙΑ...(Κωνσταντίνος Ρω)

Με τι ασχολειστε;
ρωτησε η παρδαλη Κυρια.
Εισπνεω ... φοβους...εκπνεω υποταγες...
και γραφω ποιηματακια να ξορκισω την μιζερια...
απαντησε ο Κυριος.
Α!...μαλιστα ειπε η παρδαλη κυρια και εφυγε.
Η υποθεση δεν μυριζε χρημα.

Υπηρξαμε...(Κωνσταντίνος Ρω.)

Υπηρξαμε ανασες παιδικες...
χαμογελα...
ελπιδες...
εξουσιες δολοφονοι...
τα σκοτωσαν...
την μοναξια φοβηθηκαμε...
εμας φοβηθηκαμε...
κυνηγημενοι...
ενοχες φορτωμενοι...
κρυφτηκαμε πισω απο λογια αλλων...
...
και αλλοι γιναμε...
τις νυχτες ενα παιδι...
στο δωματιο τριγυρνουσε...
ποιοι ειμαστε ρωτουσε.
Υπηρξαμε ανασες παιδικες...
χαμογελα .
ελπιδες..

Τρύπια τα λόγια...(Κωνσταντίνος Ρo.)

Τρύπια τα λόγια...
στούς ανέμους φεύγουν...
από τις πράξεις απέχουν...
τι να πω εκεί να μένει...
ίσως δυο λέξεις μοναχά...
ψεύτη Εαυτέ.

Υπερεκτιμήσαμε...

Υπερεκτιμήσαμε την φιλία...
υπερεκτιμήσαμε τον έρωτα...
υπερεκτιμήσαμε την αγάπη...
υπερεκτιμήσαμε ιδέες...
υποτιμώντας τους εαυτους μας. Κωνσταντίνος Ρω.

για να φτάσει ψηλότερα...

Δεν ήταν πολυταξιδεμένος...
μήτε πολυδιαβασμένος...
υπήρξε μελετητής του εαυτού του...
γνώριζε όλα τα παιχνίδια της ζωης...
και μπορούσε να τα παίξει καλά αν ήθελε...
δεν θέλησε να σπαταληθεί...
αποσύρθηκε στη σιωπή...
για να φτάσει ψηλότερα. Κωνσταντίνος Ρω.

Δεν ειναι... Kωνσταντίνος Ρω.

Δεν ειναι...
που μικρυνε η πολη...
ειναι εμεις...
που μεγαλωνουμε...
και καθε τι που ζουμε...μικρο φανταζει...
κατι μας θυμιζει...
και μελαγχολουμε.

Να ακούς την ψυχή σου...Κωνσταντίνος Ρω.

Να ακούς την ψυχή σου σου δείχνει τον προορισμό.
Μακριά από προσπάθειες και λόγια εντυπωσιασμού...
που το Εγώ φουσκώνουν...
μακριά από προσμονές...
η ψυχή σε ταξιδεύει σε λιμάνια απάνεμα και τόπους...
όπου ο χρόνος χορεύει στον ρυθμό σου...
και η ύπαρξη με παιδί μοιάζει...
που ανέμελα παίζει με την ζωή. Κωνσταντίνος Ρω.

Εξομολόγηση... Κωνσταντίνος Ρω.

Πόσα όμορφα σου είπα λόγια...
όταν η μοναξιά με κύκλωσε.
Για πόσα αστέρια σου μίλησα...
όταν μικρός κι ασήμαντος ένοιωσα.
Πόσες γλυκές κουβέντες ...
έβαλε η απόγνωση στα χείλη μου...
κι εσύ με πίστεψες ...
μα με το πρώτο φως της αυγής...
ξένος ξύπνησα κοντά σου και σαν κλέφτης έφυγα.
Τι σου είναι η ψυχή...
λίγο ησυχάζει...
μετά αναζητά...
δύναμη ψάχνει...
εύκολα δεν στεριώνει. Κωνσταντίνος Ρω.

Η καταδίκη του ένοχου...

Η καταδίκη του ένοχου δεν πρέπει ποτέ να είναι για πάντα

Η δυσπιστία φυλακίζει τους ανθρώπους στις ατέλειες και τους περιορισμούς τους, ενώ η εμπιστοσύνη μπορεί να τους αφήσει ελεύθερους. Όταν κάποιος συμπεριφέρεται άσχημα, ακόμα και αν έχει διαπράξει εγκλήματα, γιατί να τον μεταχειρίζεστε σαν να ήταν υποχρεωμένος να τα επαναλαμβάνει για πάντα; Οι πράξεις τους ανήκουν στο παρελθόν και το παρελθόν δεν πρέπει να συγχέεται με την αιωνιότητα.

Κάποιος έχει κάνει λάθος, είναι αλήθεια, αλλά οι άσχημες πράξεις τους έλαβαν χώρα σε μια στιγμή της ιστορίας. Έκτοτε, μπορεί να έχουν βελτιωθεί και να αλλάξουν τη συμπεριφορά τους. Δεν πρέπει να επικεντρωθούμε σε παρελθόντα γεγονότα, αλλά πρέπει να εξετάσουμε το παρόν και ιδιαίτερα το μέλλον. Αυτός είναι ο τρόπος των σοφών και των μυημένων, που έχουν μια πολύ ευρύτερη κατανόηση της ζωής. Γνωρίζουν ότι η εξέλιξη είναι ο νόμος της ζωής και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ποτέ δεν καταδικάζουν τους ανθρώπους για πάντα, επειδή ο Θεός συνεχίζει να εργάζεται πάνω τους και μέσα τους.

Όμρααμ Μίκαελ Άιβανχοφ

Η ΑΦΥΠΝΙΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ του Atman Nityananda.

Η ΑΦΥΠΝΙΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ

Η πλειοψηφία των ανθρώπων στις μέρες μας περισσότερο από κάθε άλλη φορά, ζουν στην επιφάνεια της ζωής ταυτισμένοι με τις εξωτερικές μορφές και τα αντικείμενα. Ακολουθούν ένα τρόπο ζωής που προκαλεί πολύ πόνο και δυστυχία στους ανθρώπους αλλά και σε όλα τα έμβυα όντα και δημιουργεί αδιέξοδα.

Ταυτόχρονα όμως η ανθρωπότητα περνάει, την πιο κρίσιμη περίοδο στην ιστορία της. Μια μεγάλη αλλαγή έχει ήδη αρχίσει να συμβαίνει στο επίπεδο της συνειδητότητας η οποία θα γίνει περισσότερο φανερή στα επόμενα χρόνια. Η ανθρωπότητα πρόκειται να περάσει σε ένα ανώτερο επίπεδο συνειδητότητας. Αυτό όμως δεν θα γίνει με ανώδυνο τρόπο.

Οι περισσότεροι άνθρωποι θα συνεχίσουν να ζουν στην ασυνειδησία. Ασυνειδησία είναι να πιστεύει κανείς ότι είναι μόνο το σώμα και ο νους και να αγνοεί την αληθινή του ταυτότητα που είναι αιώνια Ύπαρξη, αγνή συνειδητότητα. Ασυνειδησία είναι να είναι κανείς ταυτισμένος τις σκέψεις, τα συναισθήματα το σώμα του και να αντλεί την ταυτότητα του μέσα από αυτά. Ασυνειδησία είναι να βλέπουμε τους συνανθρώπους μας ως μέσα για την ικανοποίηση των εγωικών αναγκών μας και να συγκρουόμαστε με αυτούς όταν είναι εμπόδια σε αυτό. Ασυνειδησία είναι να ικανοποιούμε μόνο της ανάγκες του νου και του σώματος για αισθησιακή απόλαυση, αγνοώντας τις ανάγκες της ψυχής μας.
Αυτή η ταύτιση του με το σώμα και το νου δημιουργεί το «εγώ» και «το δικό μου», δημιουργεί προσκόλληση σε όλα τα εξωτερικά αντικείμενα και απομόνωση ανάμεσα στους ανθρώπους. Αυτή η αυξανόμενη ταύτιση με τις μορφές και η αναζήτηση της ευτυχίας στην απόλαυση των υλικών αγαθών θα προκαλέσει ακόμη μεγαλύτερο πόνο, δυστυχία και αδιέξοδα, στα επόμενα χρόνια.

Να περνάς ήσυχα μέσα απ' το θόρυβο και τη βιασύνη...

Να περνάς ήσυχα μέσα απ' το θόρυβο και τη βιασύνη, και να θυμάσαι πόση ειρήνη μπορεί να υπάρχει στη Σιωπή.

Οσο μπορείς, χωρίς να ταπεινώνεσαι, να έχεις καλές σχέσεις με όλους τους ανθρώπους.

Να λες την αλήθεια με ηρεμία και καθαρότητα. Να ακούς τους άλλους, ακόμα και τους βαρετούς και τους αδαείς, γιατί κι αυτοί έχουν μια ιστορία να διηγηθούν.

Να αποφεύγεις τα χυδαία και επιθετικά άτομα, γιατί εμποδίζουν το πνεύμα να αναπτυχθεί.

Αν συγκρίνεις τον εαυτό σου με τους άλλους, κινδυνεύεις να γίνεις υπερόπτης και καυστικός, γιατί πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι πιό χαμηλά ή πιό ψηλά από σένα.

Η σοφία του να νικάς χωρίς να τσακώνεσαι...

Η σοφία του να νικάς χωρίς να τσακώνεσαι
20 ΙΟΥΛΙΟΥ 2018 KIRIAKIM

Έχετε ακούσει για τις αποτελεσματικές κινήσεις του ψυχολογικού αϊκίντο, δηλαδή των μέσων για την επίλυση οποιουδήποτε προβλήματος χωρίς να τσακώνεστε.





Το ψυχολογικό αϊκίντο μοιάζει με την εξισορρόπηση πάνω σε μια μπάλα- εξισορρόπηση πριν την επιθετικότητα. Ενδώστε για να αποδυναμώσετε την αντίσταση, διδάσκουν οι Βουδιστές.

Μην τσακώνεστε, γιατί θα γίνετε αναπόφευκτα αυτό στο οποίο μάχεστε. Η πολλή δύναμη οδηγεί στα αντίθετα αποτελέσματα.

Μάθετε να ακολουθείτε για να μπορέσετε να οδηγείτε.

Αυτός που σας φωνάζει βρίσκεται σε συναισθηματική φόρτιση πράγμα που σημαίνει, ότι η συνείδηση του δεν λειτουργεί. Είναι αστείο να προσπαθείτε να μιλήσετε σε έναν άνθρωπο που δεν λειτουργεί το μυαλό του. Είναι το ίδιο πράγμα με το να μιλάς σε κάποιον που κοιμάται. Έχετε δει ποτέ κάποιον να φωνάζει σε άλλον άνθρωπο, όταν έχει καλή διάθεση;

Αυτός που φωνάζει σε αντάλλαγμα μοιάζει με το να χτυπάς έναν άνθρωπο που πνίγεται με ένα κουπί. Αυτός ο άνθρωπος πνίγεται στον ίδιο του τον θυμό. Οπότε, δεν χρειάζεται βοήθεια σε αυτό.

Τι κάνουμε, όταν αισθανόμαστε άσχημα; Κατηγορούμε, φωνάζουμε, κλαίμε. Γι’ αυτό όταν κάποιος μας φωνάζει στην πραγματικότητα το κάνει, επειδή αισθάνεται άσχημα.

Ξέρετε πως μπορείτε να βάλετε ένα τέλος στις φωνές τους; Παραμείνετε σιωπηλοί και αφήστε τους να σιγοβράζουν. Μην δίνετε σημασία στις λέξεις τους, γιατί είναι απλά ο πόνος τους. Και πως να κρατήσετε ένα καθαρό πρόσωπο; Επαινώντας ψυχικά τον εαυτό σας! “Μα τι ταλέντο είμαι. Μπορώ να παραμείνω ψύχραιμος ακόμα και με αυτόν τον άνθρωπο!” Η απλή σιωπή έχει την επίδραση του κρύου νερού. Καθώς ο αντίπαλός σας φωνάζει, κοιτάξτε τον με προσοχή και ακούστε τον. Αφήστε τον να ηρεμήσει.

Το να παραμένετε σιωπηλοί, όταν θέλετε πολύ να υποστηρίξετε την άποψή σας είναι δύσκολο έργο, αλλά είναι σίγουρο ότι αξίζει τον κόπο. Αν το καταφέρει ο ένας από τους δυο που εμπλέκονται σε έναν τσακωμό, τότε όλοι οι παρόντες αισθάνονται πιο ψύχραιμοι.

http://sxeseis-kai-sunaisthimata.com

Κρισναμούρτι: Όλα τα βάσανα ξεκινάνε από την απουσία της αγάπης.

Η αγάπη δεν είναι προσκόλληση. Η αγάπη δεν φέρνει πόνο. Η αγάπη δεν έχει απελπισία ή ελπίδα.

Η αγάπη δεν μπορεί να γίνει κάτι αξιοσέβαστο, μέρος της κοινωνικής τάξης. Όλα τα βάσανα ξεκινάνε από το ότι δεν υπάρχει αγάπη.

Το να έχουμε δικό μας κάποιον και κάποιος να μας έχει δικό του, θεωρείται σαν μια μορφή αγάπης. Αυτή η ακατανίκητη δύναμη να έχουμε κάτι δικό μας, ένα πρόσωπο ή ένα κομμάτι γης, δεν είναι μόνο αποτέλεσμα της κοινωνίας και των περιστάσεων, αλλά και κάτι που ξεπηδάει από μια πολύ πιο βαθιά πηγή.

Έρχεται από τα βάθη της μοναξιάς. Ο καθένας από μας προσπαθεί να γεμίσει αυτή τη μοναξιά με διαφορετικούς τρόπους: ποτό, οργανωμένη θρησκεία, πίστη, κάποια μορφή δραστηριότητας και τα παρόμοια. Όλα αυτά είναι φυγές, αλλά η μοναξιά βρίσκεται πάντα εκεί.

Το να κάνεις το καλό, το να προσπαθείς ν' αλλάξεις τον κόσμο είναι -αρνητική ή θετική- κατοχή, είναι δήθεν αγάπη. Το να ελέγχεις κάποιον, να αλλάξεις κάποιον στο όνομα της αγάπης δεν είναι τίποτα άλλο από την ακατανίκητη ορμή τού να βρεις σιγουριά και ασφάλεια σε κάποιον και να βολευτείς.


Το να ξεφεύγεις από τον εαυτό σου μέσω κάποιου άλλου, μέσω κάποιας δραστηριότητας, οδηγεί κατευθείαν σε προσκόλληση. Σε τούτη την προσκόλληση υπάρχει θλίψη και απελπισία κι απ' αυτό βγαίνει η αντίδραση του να θέλεις να αποκολληθείς. Από τούτη την αντίθεση προσκόλλησης και προσπάθειας αποκόλλησης, γεννιέται σύγκρουση και απογοήτευση.

Δεν υπάρχει φυγή από τη μοναξιά. Η μοναξιά είναι μια εμπειρία και η φυγή από τις εμπειρίες φέρνει σύγχυση και πόνο.

Το να μην κατέχεις τίποτα, όμως, είναι μια εκπληκτική κατάσταση. Να μην έχεις στην κατοχή σου ούτε καν μια ιδέα, να μην εμπλέκεσαι με πρόσωπα ή πράγματα. Όταν η ιδέα, η σκέψη ριζώσει, έχει ήδη γίνει ιδιοκτησία και τότε ο πόλεμος για απελευθέρωση αρχίζει. Κι αυτή η ελευθερία δεν είναι καν ελευθερία, είναι μόνο μια αντίδραση. Οι αντιδράσεις ριζώνουν και οι ζωές μας είναι το έδαφος όπου αναπτύσσονται οι ρίζες.

Το να κόψεις όλες τις ρίζες, τη μία μετά την άλλη, είναι ψυχολογικός παραλογισμός. Δεν μπορεί να γίνει. Αρκεί να δει κανείς το γεγονός της μοναξιάς κι όλα τα άλλα θα σβήσουν μόνα τους.

Κρισναμούρτι

Το να επιζητάς την εκτίμηση των άλλων είναι σαν να είσαι εθισμένος σε ναρκωτικό...

Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν γνωρίζουν τι είναι αυτό που αποκαλούμε αυτοεκτίμηση, επειδή σε όλη τους τη ζωή κυνηγούν τις εκδοχές άλλων ανθρώπων περί εκτίμησης - κυνηγούν δηλαδή εξωτερικές πηγές εκτίμησης.

Για πολλούς, η έννοια της αυτοεκτίμησης, ή της αξίας του εαυτού, πολύ συχνά αποτελεί συνάρτηση των επιτευγμάτων, των περιουσιακών στοιχείων, ή άλλων προϊόντων του κόσμου με τη μορφή τίτλων, τροπαίων ή αναγνωρίσεων.

Αυτή η λαχτάρα για αναγνώριση και εκτίμηση, αν μετριέται από ένα οποιοδήποτε εξωτερικό μέτρο με διάφορα υλικά συστατικά, είναι τόσο ευμετάβλητη που κινδυνεύει να μείνει εσαεί ασύλληπτη και εθιστική όσο και ένα ναρκωτικό.


Η έρευνα γύρω από τους εφήβους μάς έχει δείξει ότι η συνεχής ενίσχυση της εκτίμησης των παιδιών με εξωτερικές παραμέτρους, όπως, για παράδειγμα, με σποραδικούς επαίνους ή εγκώμια "θετικότητας" ή με ορισμένους τίτλους, δεν είναι τελικά και τόσο καλή ιδέα: τα παιδιά κινδυνεύουν με τον τρόπο αυτό να γίνουν ένα απύθμενο πηγάδι, επιθυμώντας συνεχώς περισσότερα πράγματα. Πολύ συχνά φτάνουν ακόμη και να παρανομούν για να αποκτήσουν τον έπαινο και την επιβράβευση από τις παρέες τους. Όλα αυτά συμβαίνουν επειδή κάθε τι που προέρχεται απ' έξω δεν αγγίζει ποτέ πραγματικά την ουσία, και τα παιδιά πασχίζουν διαρκώς και μάταια να καλύψουν μια εσωτερική τους ανάγκη με παραμέτρους εξωτερικές.

Όσο περισσότερη έλλειψη υπάρχει στην εσωτερικά καθορισμένη αυτοεκτίμηση, τόσο πιο ευάλωτοι γινόμαστε στις εξωτερικές επιρροές.

Με απλά λόγια, αν εσείς δεν αγαπάτε, δεν πιστεύετε και δεν αποδέχεστε τον εαυτό σας, θα προσπαθείτε πάντα να βρίσκετε κάποιον άλλον να το κάνει για λογαριασμό σας. Αυτή η απεγνωσμένη αναζήτηση επιβεβαίωσης από κάποιον άλλο έξω από τον εαυτό σας, μπορεί να επηρεάσει καθοριστικά και -εν πολλοίς- τραγικά τις επιλογές που κάνετε και τις αποφάσεις που παίρνετε.

*Από το βιβλίο "Ανακάλυψε τον αληθινό σου εαυτό", Phillip C. McGraw, Ph.D., εκδ. Διόπτρα

Κατάκριση και ενοχές. (OSHO)

Οι άνθρωποι δεν μπορούν να αποδεχτούν τον εαυτό τους, επειδή δεν μπορούν να αποδεχτούν τους άλλους όπως είναι και συνεχώς τους κατακρίνουν. Αυτά πάνε μαζί. Αν κατηγορείς τους άλλους, θα νιώθεις ενοχές, αλλά και θα κατακρίνεις διαρκώς τον εαυτό σου.
Μη με ρωτάς πόσο καιρό θα πάρει. Αυτός είναι ένας πονηρός τρόπος να συνεχίσεις να αναβάλλεις. Δεν χρειάζεται χρόνο, χρειάζεται κατανόηση, και αυτή η κατανόηση είναι δυνατή τώρα, αυτή εδώ τη στιγμή. Παράτα την κριτική και αμέσως θα χαθούν όλες οι ενοχές σου. Πηγαίνουν μαζί.
Ο κριτικός νους κρίνει τους πάντες, ακόμα και τον εαυτό του. Το κάθε τι μοιάζει να είναι λάθος, το κάθε τι μοιάζει να είναι αρνητικό. Πάντα μετράει τα αγκάθια και δεν κοιτάζει ποτέ το τριαντάφυλλο. Δεν υπάρχει χρόνος να δει το τριαντάφυλλο, όταν σε όλη του τη ζωή μετράει αγκάθια.
Εξαρτάται ολοκληρωτικά από εσένα. Αν το θέλεις στ' αλήθεια, μπορεί να συμβεί αυτήν ακριβώς τη στιγμή. Αν όμως το αναβάλλεις, τότε πιθανόν δεν θα συμβεί ποτέ. Ή τώρα ή ποτέ!

Κάποια μέρα...

Κάποια μέρα θα συνειδητοποιήσεις ότι είσαι

ο χειροτέχνης και όχι το χειροτέχνημα,

ο ονειρευτής και όχι το όνειρο,

ο δημιουργός και όχι το δημιούργημα,

ότι όλα είναι στην υπηρεσία σου.

Τότε δεν θα μπορείς πια να εξαρτάσαι!...

«Η Σχολή των Θεών»

Το ανεκτίμητο τίποτα.

ΓΙΑΝΝΗΣ Η. ΠΑΠΠΑΣ

Το ανεκτίμητο τίποτα

Τίποτα είναι το κλάμα του μωρού,
το ζεστό ψωμί στα χέρια του μετανάστη,
ένα ποτήρι νερό στα χείλη του διψασμένου˙

είναι το πρώτο φως της αυγής,
το σ αγαπώ του έφηβου κοριτσιού,
το σκίρτημα του ζαρκαδιού.

Τίποτα είναι το δάκρυ στο μάγουλο της μάνας,
ο ήχος της καμπάνας σ'έρημο ξωκλήσι,
το λάλημα του πετεινού τα χαράματα˙

είναι η κάθε μέρα που ανυπόμονη περνάει,
είναι η ίδια μας η ζωή,
τίποτα είναι αυτό το ανεκτίμητο τίποτα.

Ποίημα από την ομότιτλη ποιητική συλλογή, Μεταίχμιο 2011

[20/1/2012]

«Σαίρεν Κίρκεγκωρ, Είτε/Είτε : Μια Εκστατική Διάλεξη»;

Αν παντρευτείς, θα το μετανιώσεις. Αν δεν παντρευτείς, πάλι θα το μετανιώσεις. Παντρευτείς δεν παντρευτείς, θα το μετανιώσεις. Αν γελάς με τις τρέλες τού κόσμου, θα το μετανιώσεις. Αν κλαις με αυτές, πάλι θα το μετανιώσεις. Κλαις ή γελάς, θα το μετανιώσεις. Αν πιστεύεις μια κοπέλα, θα το μετανιώσεις. Αν δεν την πιστεύεις, πάλι θα το μετανιώσεις. Πιστεύεις δεν πιστεύεις, θα το μετανιώσεις. Αν κρεμαστείς, θα το μετανιώσεις, αν δεν κρεμαστείς, πάλι θα το μετανιώσεις. Κρεμαστείς δεν κρεμαστείς, θα το μετανιώσεις. Αυτό, κύριοι, είναι η ουσία και η κατάληξη όλης της πρακτικής σοφίας.” «Σαίρεν Κίρκεγκωρ, Είτε/Είτε : Μια Εκστατική Διάλεξη»;

Εσωτερική Επανάσταση. Κρισναμούρτι.

“… Τώρα: παρατηρήστε τη γυναίκα σας ή τον άντρα σας ή ένα φίλο σας, χωρίς την εικόνα. Ξέρετε πόσο δύσκολο είναι; Έχετε μια εικόνα της γυναίκας σας, ή του άντρα σας ή κάποιου· αυτή η εικόνα έχει χτιστεί με χρόνο. Έχετε ζήσει με τη γυναίκα σας (ή με τον άντρα σας) σεξουαλικά· σας έχει γκρινιάξει, σας έχει φοβερίσει κι εσείς εκείνη – ξέρετε όλα όσα συμβαίνουν σ’ αυτή την ανυπόφορη οικογενειακή ζωή. Με τα χρόνια έχετε χτίσει εσείς μια εικόνα για εκείνη και εκείνη για σας και κοιτάτε ο ένας τον άλλον μέσα από αυτές εικόνες, έτσι δεν είναι; Να είστε ειλικρινείς, έτσι για αλλαγή· φοβάστε τόσο πολύ να είστε ειλικρινείς. Έχετε κάποια εικόνα. Τώρα: μια τέτοια εικόνα χωρίζει τους ανθρώπους· μια τέτοια εικόνα διαιρεί. Εάν έχω μια εικόνα για τη γυναίκα μου και εκείνη για μένα, αυτές οι εικόνες πρέπει προφανώς να μας διχάζουν.
Τώρα: πώς γίνεται η εικόνα που έχει χτίσει κάποιος για τον εαυτό του και η εικόνα που έχει χτίσει για κάποιον άλλον, να πάψουν να υπάρχουν; Εάν αυτές οι εικόνες εξαφανιστούν, τότε υπάρχει ένα εντελώς διαφορετικό είδος σχέσης. Αυτές οι εικόνες είναι το παρελθόν· αυτές οι εικόνες είναι μνήμη· η μνήμη είναι τα διάφορα ίχνη από πράγματα που έχουν συμβεί σε ένα αριθμό χρόνων – πράγμα που είναι η διαμόρφωση των εγκεφαλικών κυττάρων – και αυτές οι εικόνες παραμένουν. Τώρα: μπορεί να μπει ένα τέλος σε αυτές τις εικόνες, όχι σταδιακά αλλά στιγμιαία; Για να απαντήσει κανείς σε αυτή την ερώτηση, πρέπει να πάει σε βάθος στον μηχανισμό που χτίζει τις εικόνες….”

Στο λημέρι του τρελού...: Με ενα κλικ...

Στο λημέρι του τρελού...: Με ενα κλικ...: Με ενα κλικ διαγραφουμε τον φιλο... με ενα κλικ κανουμε καινουργιο... συμφωνουμε με ενα κλικ... με ενα κλικ διαφωνουμε... υπογραφουμε μ...

Στο λημέρι του τρελού...: τα παγκάκια...

Στο λημέρι του τρελού...: τα παγκάκια...: Τι ακούνε κι αυτά τα παγκάκια... πόσα μυστικά... πόσα ερωτόλογα.. πόσους καβγάδες... και πόσες καταστροφές αντέχουν... κι αυτά πάντα ...

Υποσχέσεις...

Αργύρης Μαρνέρος, Υποσχέσεις


Μιλάς στο όνομα
Ενός ανύπαρκτου λαού
Μιλάς στο όνομα
Ενός ανύπαρκτου θεού
Εμείς ακούγαμε
Γεμάτοι απορία
Στο τέλος ο πρώτος
Μας υποσχέθηκε ένα
Καλύτερο αύριο
Ενώ ο άλλος
Ένα αιώνιο αύριο
Για το τώρα κανείς
Δεν έκανε κουβέντα

ΣΤΟΧΑΣΜΟΙ--ΑΦΟΡΙΣΜΟΙ

Στου κόσμου το πάνω κάτω...

Και όσοι χάθηκαν...

Δεν κάνει αυτός για μας!

Δεν κάνει αυτός για μας! φώναξαν!
αρνήθηκε...
φόβο...
υποταγή...
ψεύτικες ανάγκες.
Πρέπει να βρούμε...
φοβισμένους...
υποταγμένους...
υποχρεωμένους...
εξαθλιωμένους...
και ελπίζοντες!
Κωνσταντίνος Ρω.

Η εξουσία έχει τον τρόπο της...

Η εξουσία μας αγαπά...
μας φροντίζει...
κρατάει τα προσχήματα...
δεν βιαιοπραγεί εναντίον μας...
έχει τον τρόπο της...
ακόμα και να δολοφονήσει...
χωρις βία.
Να σε αφήσει χωρίς εργασία...
και να πεινάσεις...
να σου πάρει το σπίτι...
και άστεγος να τριγυρνας...
να στείλει τα παιδιά σου μετανάστες...
να κλονίσει
την υγεία σου,και να σου λείπουν τα χρήματα.
Η εξουσία έχει τον τρόπο της
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩ

Εμείς οι λίγοι...

Εμείς οι λίγοι
Είμαστε εμείς οι ονειροπαρμένοι
τρελλοί της γής
με τη φλογισμένη καρδιά
και τα έξαλλα μάτια.
Είμαστε οι αλύτρωτοι στοχαστές
και οι τραγικοί εραστές.
Χίλιοι ήλιοι κυλούνε μες το αίμα μας
κι ολούθε μας κυνηγά το όραμα του άπειρου.
Η φόρμα δεν μπορεί να μας δαμάσει.
Εμείς ερωτευθήκαμε την ουσία του είναι μας
και σ'όλους μας τους έρωτες αυτήν αγαπούμε.
Είμαστε οι μεγάλοι ενθουσιασμένοι
κι οι μεγάλοι αρνητές.
Κλείνουμε μέσα μας τον κόσμο όλο
και δεν είμαστε τίποτα απ'αυτόν τον κόσμο.
Οι μέρες μας είναι μιά πυρκαγιά
κι οι νύχτες μας ένα πέλαγο.
Γύρω μας αντηχεί το γέλιο των ανθρώπων.
Είμαστε οι προάγγελοι του χάους.
Γιώργος Μακρής

ΕΓΩ!

Ο τοπος μου.

Το ξερω...
σ αφησαμε ξωπισω...
συγχωρεσε μας ομως...
φωτια ειχαμε στη ψυχη...
και ανεμο στα ποδια...
δεν αντεχαμε αλλο φυλακη...
θλιψη...
παρηγορια...
τρυπιες ελπιδες...
ψεμα.
Τρεξαμε σε τοπο μακρινο...
εκει που η σιωπη...
ομορφα μας μιλουσε...
ο ανεμος ταξιδευτης...
καθαριζε τις θλιψεις...
επαιζαν τ αστρα μουσικη...
χορευε το φεγγαρι...
τα προσωπα μας γελαστα...
ολα γιορτη τριγυρω...
ποταμι ηταν η ζωη...
κυλουσε...
προσπερνουσε.
By ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩ

Εξομολόγηση

ΦΟΥΡΤΟΥΝΑ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ

raptopoulos singing TROIKAN BOY

ΝΥΧΤΕΡΙΝΟ...

Tina Turner - Sarvesham Svastir Bhavatu (Peace Mantra)

ΓΥΡΙΖΩ ΣΕΛΙΔΑ.

Γεια χαρα...

ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

Οι 38 αφορισμοί που ήταν γραμμένοι στη σκηνή Study House στο Πριερέ).

ΑΦΟΡΙΣΜΟΙ
*************
Οι 38 αφορισμοί που ήταν γραμμένοι στη σκηνή Study House στο Πριερέ)
1) Μάθε να σ 'αρέσει αυτό που "δε σ' αρέσει"
2) το μεγαλύτερο επίτευγμα για τον άνθρωπο είναι να μπορεί να πράττει.
3) Όσο χειρότερες είναι οι συνθήκες της ζωής τόσο καλύτερα είναι τα αποτελέσματα της εργασίας- αρκεί να θυμάται τον εαυτό του αδιάκοπα.
4) να θυμάσαι τον εαυτό σου παντού και πάντα.
5) Να θυμάσαι ότι ήρθες εδώ για να καταλάβεις την ανάγκη να παλέψεις με τον εαυτό σου- και μόνο με τον εαυτό σου. Έτσι να ευχαριστείς οποιονδήποτε σου προσφέρει αυτήν την ευκαιρία.
6) Εδώ μπορούμε να δώσουμε μια κατεύθυνση και να δημιουργήσουμε συνθήκες-αλλά όχι να βοηθήσουμε
7) Να ξέρεις ότι αυτός ο χώρος δεν έχει χρησιμότητα παρά μόνο γ'αυτούς που έχουν αναγνωρίσει τη μηδαμινότητά τους και που πιστεύουν ότι υπάρχει η δυνατότητα να αλλάξουν.
8) Αν ξέρεις πως κάτι είναι κακό και παρόλα αυτά το κάνεις, τότε διαπράττεις αμαρτία που δύσκολα εξαγοράζεται
9) Ο καλύτερος τρόπος για να είναι κανείς ευτυχισμένος σ'αυτή τη ζωή είναι να μπορεί να νοιάζεται εξωτερικά -ποτέ εσωτερικά.
10) Μην κρίνεις την τέχνη μα τα αισθήματά σου
11) Το σημαδι του καλου ανθρωπου ειναι οταν αγαπα τον πατερα του και τη μητερα του
12) Να κρινεις τους αλλους συμφωνα με αυτο που εσυ εισαι -σπανια θα κανεις λαθος
13 ) Να βοηθάς μόνο εκείνον που δε είναι άχρηστος
14) Να σέβεσαι όλες τις θρησκείες
15) Αγαπώ αυτόν που αγαπά την εργασία
16) Το μονο που μπορουμε να κανουμε εινα να προσπαθουμε να γινουμε ικανοι να ειμαστε χριστιανοι
16) Μη κρινεις εναν ανθρωπο συμφωνα με εκεινα που λεγονται για αυτον
18) Να λαμβανεις υποψη σου εκεινα που οι αλλοι σκεφτονται για σενα -και οχι αυτα που λένε
19) Παρε αυτα που καταλαβαινει η ανατολη και αυτα που γνωριζει η δυση και αρχισε να ψάχνεις
20) Μονο εκεινος που μπορει να επαγρυπνει για το καλο των αλλων ειναι αξιος για το δικο του το καλο
21) Μονο το να υποφερει κανεις συνειδητα εχει νοημα
22) Καλυτερα να εισαι εγωιστης προσωρινα παρα να μην εισαι ποτε δικαιος
23) Αν θελεις να μαθεις να αγαπας αρχισε με τα ζωα . Ειναι πιο ευαισθητα
24) Διδάσκοντας τους αλλους θα μαθεις και εσυ ο ιδιος
25) Να θυμάσαι ότι εδώ η εργασία δεν είναι αυτοσκοπός. Δεν είναι παρά ένα μέσο.
26) Δικαιος μπορει να ειναι μονο εκεινος που ξερει να βαλει τον εαυτο του στη θεση του αλλου.
27) Αν δεν εχεις εμφυτο κριτικο πνευμα τοτε δεν εχει νοημα η παρουσια σου εδω
28) Αυτος που θα ελευθερωθει απο "την αρρωστια του αυριο" θα εχει την πιθανοτητα να αποκτησει αυτο για τι οποιο ηρθε εδω να ψαξει
29) Ευτυχης αυτος που εχει ψυχη , ευτυχης αυτος που δεν εχει . Δυστηχια και πονος γι'αυτον που δεν εχει παρα μονο το σπερμα της
30) Η αναπαυση δε εξαρτάται απο την ποσοτητα αλλα απο την ποιοτητα του υπνου
31) Να κοιμασαι λιγο χωρις τυψεις
32) Η ενεργεια που ξοδευεται σε ενεργητικη εσωτερικη εργασια , μετασχηματιζεται αμεσως σε καινουργιο αποθεμα . Αυτη που ξοδευεται σε μια παθητικη εργασια χανεται για παντα
33) Ενας απο τους καλυτερους τροπους για να ξυπνησει κανεις την επιθυμια να εργαστει στον εαυτο του ειναι να συνειδητοποιησει οτι μπορει να πεθανει απο τη μια σιγμη στην αλλη .
34) Η συνειδητή αγάπη προκαλει την ιδια ανταποκριση
Η συναισθηματική αγάπη προκαλει το αντιθετο
Η φυσική αγάπη εξαρταται απο το τυπο και τη πολικοτητα
35) Η συνειδητή πίστη είναι ελευθεριά
η συναισθηματική πίστη είναι δουλεία
η μηχανική πίστη είναι βλακεία
36) Η ακλονητη ελπιδα ειναι δυναμη
η ελπιδα γεματη αμφιβολια ειναι δειλια
η ελπιδα γεματη φοβο ειναι αδυναμια
37) Σε καθε ανθρωπο εχει δοθει ενας περιορισμενος αριθμος απο εμπειριες αν κανεις μ' αυτες οικονομια παρατεινει τη ζωη του .
38) Εδώ δεν υπάρχουν ούτε Ρώσοι, ούτε Άγγλοι, ούτε Εβραίοι, ούτε Χριστιανοί. Υπάρχουν μόνο άνθρωποι που έχουν έναν κοινό σκοπό, να γίνουν ικανοί να είναι.

ΣΑΝ ΤΟ ΣΚΥΛΙ ΣΤΗ ΤΣΙΜΙΣΚΗ...

Φουρτούνα στην Ψυχή

Μια κλωστουλα τοσοδουλα.

ΣΗΚΩ ΧΟΡΕΨΕ ΨΥΧΗ ΜΟΥ.ΣΤΙΧΟΙ-ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩ.

ΕΡΜΑΝ ΕΣΣΕ...

Παράκληση
‘Οταν μου απλώνεις το μικρό σου χέρι,
Που τόσα ανείπωτα λέει,
Σε ρώτησα ποτέ μου
Αν μ’αγαπάς;
Μα δεν θέλω να μ’αγαπάς,
Θέλω μονάχα να σε νοιώθω κοντά
και πως εσύ καμμιά φορά σιωπηλά και σιγανά
Το χέρι σου να μου απλώνεις.
»Ερμαν Έσσε, γρ.:1901,
Μετφ.Σμάρω Τάση

ΛΑΟ ΤΣΕ

Άδειασε τον εαυτό σου από κάθε τι.
Άφησε τον νου σου να αναπαυθεί, να ηρεμήσει.
Χιλιάδες πράγματα έρχονται και φεύγουν, ενώ
ο Εαυτός παρατηρεί την επιστροφή τους.
Αναπτύσσονται και ανθούν και ύστερα επιστρέφουν στην πηγή.
Η επιστροφή στην πηγή είναι μια κατάσταση ακινησίας,
έτσι είναι ο δρόμος της φύσης.
Ο δρόμος της φύσης είναι το αμετάβλητο.
Η γνώση της σταθερότητας φέρνει ενόραση.
Η άγνοια της σταθερότητας οδηγεί σε καταστροφή.
Γνωρίζοντας τη σταθερότητα, ο νους μένει ανοικτός.
Με ανοικτό νου, είσαι ανοιχτόκαρδος.
Όταν είσαι ανοιχτόκαρδος, φέρεσαι βασιλικά.
Όταν φέρεσαι βασιλικά, φτάνεις το θείο.
Όταν είσαι θείος, είσαι ένα με το Τάο.
Όταν είσαι ένα με το Τάο, είσαι αιώνιος.
Και μολονότι το σώμα πεθαίνει, το Τάο δεν αποδημεί ποτέ.
ΛΑΟ ΤΣΕ

Απόσπασμα από την ποιητική σύνθεση του Φερνάντο Πεσσόα: Θαλασσινή Ωδή του Αλβαρο ντε Κάμπος,

Πόσες εθνικότητες στον κόσμο! Πόσα επαγγέλματα! Πόσοι άνθρωποι!

Πόσες μοίρες διαφορετικές μπορεί να κρύβει η ζωή,
η ζωή, τελικά, κατά βάθος, πάντα η ίδια!

Πόσες φάτσες παράξενες! Όλες οι φάτσες είναι παράξενες
και δεν υπάρχει τίποτα ιερότερο από το να κοιτάζεις πολύ τους ανθρώπους.

Η αδελφοσύνη τελικά δεν είναι ιδέα επαναστατική.

Είναι κάτι που μας το μαθαίνει η ζωή, όπου πρέπει να ανεχόμαστε τα πάντα,
και τελικά βρίσκουμε ευχάριστο αυτό που πρέπει ν' ανεχόμαστε,
και καταλήγουμε να κλαίμε σχεδόν από τρυφερότητα γι' αυτό
που ανεχτήκαμε!

Α, όλα τούτα είναι ωραία, είναι ανθρώπινα και ταιριάζουν τόσο
με τα ανθρώπινα συναισθήματα, τόσο κοινωνικά και καθωσπρέπει,
τόσο πολύπλοκα απλά, τόσο μεταφυσικά θλιβερά!
Η πολυτάραχη, η διαφορετική ζωή μάς διαπαιδαγωγεί τελικά στα ανθρώπινα.
Καημένοι άνθρωποι! Καημένοι όλοι μας!

Γιώργος Σεφέρης - Πολιτικό Ημερολόγιο

« Αποκαρδιωμένος όπως πάντα ύστερα από κάτι τέτοια, μολονότι τα είδα τόσες και τόσες φορές, όπου η βλακεία, η εγωπάθεια, η μωρία και η γενική αναπηρία της ηγετικής τάξης στη σημερινή Ελλάδα σε φέρνει στην ανάγκη να ξεράσεις. Γιατί; Γιατί είμαι δεμένος μ’ αυτό τον τόπο και μολονότι δεν έχω καμιά απολύτως φιλοδοξία για πολιτική δράση μου φαίνεται σαν ένα είδος ακρωτηριασμού να πω ξαφνικά να σας χέσω και να αποξενωθώ από όλα αυτά. Γιατί είμαι βέβαιος πώς τούτοι οι ελεεινοί δεν αντιπροσωπεύουν την ζωντανή Ελλάδα, δεν αντιπροσωπεύουν τίποτε και υπάρχουν άγνωστοι, πολλοί που δεν ξέρουν αλλά που αξίζουν, που σε φωνάζουν »

Γιώργος Σεφέρης - Πολιτικό Ημερολόγιο

Μη με διαβαζετε...ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ.

Μὴ μὲ διαβάζετε ὅταν δὲν ἔχετε
παρακολουθήσει κηδεῖες ἀγνώστων
ἢ ἔστω μνημόσυνα.
Ὅταν δὲν ἔχετε
μαντέψει τὴ δύναμη
ποὺ κάνει τὴν ἀγάπη
ἐφάμιλλη τοῦ θανάτου.
Ὅταν δὲν ἀμολήσατε ἀϊτὸ τὴν Καθαρὴ Δευτέρα
χωρὶς νὰ τὸν βασανίζετε
τραβώντας ὁλοένα τὸ σπάγγο.
Ὅταν δὲν ξέρετε πότε μύριζε τὰ λουλούδια
ὁ Νοστράδαμος.
Ὅταν δὲν πήγατε τουλάχιστο μιὰ φορὰ
στὴν Ἀποκαθήλωση.
Ὅταν δὲν ξέρετε κανέναν ὑπερσυντέλικο.
Ἂν δὲν ἀγαπᾶτε τὰ ζῶα
καὶ μάλιστα τὶς νυφίτσες.
Ἂν δὲν ἀκοῦτε τοὺς κεραυνοὺς εὐχάριστα
ὁπουδήποτε.
Ὅταν δὲν ξέρετε πῶς ὁ ὡραῖος Modigliani
τρεῖς ἡ ὥρα τὴ νύχτα μεθυσμένος
χτυποῦσε βίαια τὴν πόρτα ἑνὸς φίλου του
γυρεύοντας τὰ ποιήματα τοῦ Βιγιὸν
κι ἄρχισε νὰ διαβάζει ὦρες δυνατὰ
ἐνοχλώντας τὸ σύμπαν.
Ὅταν λέτε τὴ φύση μητέρα μας καὶ ὄχι θεία μας
Ὅταν δὲν πίνετε χαρούμενα τὸ ἀθῶο νεράκι.
Ἂν δὲν καταλάβατε πῶς ἡ Ἀνθοῦσα
εἶναι μᾶλλον ἡ ἐποχή μας.
ΠΡΟΣΟΧΗ
ΧΡΩΜΑΤΑ
Μὴ μὲ διαβάζετε
ὅταν
ἔχετε
δίκιο.
Μὴ μὲ διαβάζετε ὅταν
δὲν ἤρθατε σὲ ρήξη μὲ τὸ σῶμα...
Ὥρα νὰ πηγαίνω
δὲν ἔχω ἄλλο στῆθος.ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ.
Δημοσιεύτηκε 21st October από τον χρήστη Andreas ANEMOS

. Να ειπωθούν όλα: ένα ποίημα του Πωλ Ελυάρ.

Να ειπωθούν όλα: ένα ποίημα του Πωλ Ελυάρ

Ο μεγάλος ποιητής, συμπαραστάτης των αγώνων του λαού μας για την ελευθερία, εισβάλλει στην ιστοσελίδα μας με ένα ποίημά του γραμμένο πριν από εξήντα χρόνια, με τίτλο Tout dire - Να ειπωθούν όλα.

Το παν είναι να ειπωθούν όλα, και μου λείπουν οι λέξεις Και μου λείπει ο καιρός, και μου λείπει το θάρρος Ονειρεύομαι ξετυλίγω στην τύχη τις εικόνες μου Εχω άσχημα ζήσει, κι έχω μάθει άσχημα να μιλώ καθαρά. Να ειπωθούν όλα για τους βράχους, τη λεωφόρο και τα λιθόστρωτα Τους δρόμους και τους διαβάτες τους τα λιβάδια και τους βοσκούς Το χνούδι της άνοιξης και τη σκουριά του χειμώνα Το κρύο και τη θέρμη συνθέτοντας ένα και μόνο καρπό Θέλω να δείξω το πλήθος και κάθε άνθρωπο χώρια Μαζί μ΄ ό,τι τον ζωντανεύει και ό,τι τον απελπίζει Και κάτω από τις ανθρώπινες εποχές κάθε τι που φωτίζει Την ελπίδα του και το αίμα του την ιστορία του και τη λύπη του Θέλω να δείξω το τεράστιο πλήθος διαιρεμένο Το πλήθος διαμοιρασμένο όπως σε κοιμητήριο Και το πλήθος πιο δυνατό απ΄ τη σκιά του την ακάθαρτη Έχοντας γκρεμίσει τους τοίχους του έχοντας νικήσει τ΄ αφεντικά του Την οικογένεια των χεριών, την οικογένεια των φύλλων Και το περιπλανώμενο ζώο χωρίς προσωπικότητα Τον ποταμό και τη δροσιά γονιμοποιά και εύφορα Τη δικαιοσύνη όρθια την εξουσία καλά φυτεμένη (1951) Απόδοση Παναγιώτης Φραντζής, με βάση τη μετάφραση του Σπύρου Τζουβέλη Tout dire Le tout est de tout dire, et je manque de mots Et je manque de temps, et je manque d΄audace Je rêve et je dévide au hasard mes images J΄ai mal vécu, et mal appris à parler clair. Tout dire les roches, la route et les pavés Les rues et leurs passants les champs et les bergers Le duvet du printemps la rouille de l΄hiver Le froid et la chaleur composant un seul fruit Je veux montrer la foule et chaque homme en détail Avec ce qui l΄anime et qui le désespère Et sous ses saisons d΄homme tout ce qui l΄éclaire Son espoir et son sang son histoire et sa peine Je veux montrer la foule immense divisée La foule cloisonnée comme un cimetière Et la foule plus forte que son ombre impure Ayant rompu ses murs ayant vaincu ses maîtres La famille des mains, la famille des feuilles Et l΄animal errant sans personnalité Le fleuve et la rosée fécondants et fertiles La justice debout le pouvoir bien planté Pouvoir Tout Dire (1951) - Paul ÉLUARD.

ΣΟΥΡΕΑΛΙΣΜΟΣ...

Σουρεαλισμός

  Ο υπερρεαλισμός ή σουρεαλισμός ήταν ένα κίνημα που αναπτύχθηκε κυρίως στο χώρο της λογοτεχνίας αλλά εξελίχθηκε σε ένα ευρύτερο καλλιτεχνικό και πολιτικό ρεύμα. Άνθισε κατά κύριο λόγο στη Γαλλία των αρχών του 20ου αιώνα, κατά την περίοδο μεταξύ του πρώτου και δεύτερου παγκοσμίου πολέμου. Τα μέλη του αντέδρασαν σε αυτό που οι ίδιοι ερμήνευαν ως μία βαθιά κρίση του Δυτικού πολιτισμού, προτείνοντας μία ευρύτερη αναθεώρηση των αξιών, σε κάθε πτυχή της ανθρώπινης ζωής, στηριζόμενοι στις ψυχαναλυτικές θεωρίες του Φρόυντ και στα πολιτικά ιδεώδη του Μαρξισμού. Ως κύριο μέσο έκφρασης, τόσο στη λογοτεχνία όσο και στις εικαστικές τέχνες, προέβαλαν τον «αυτοματισμό», επιδιώκοντας τη διερεύνηση του ασυνείδητου, την απελευθέρωση της φαντασίας «με την απουσία κάθε ελέγχου από τη λογική» και διακηρύττοντας τον απόλυτο μη κομφορμισμό.

  Ο Μπρετόν αναγνωρίζεται ως κεντρική φυσιογνωμία και ένας από τους σημαντικότερους θεωρητικούς του κινήματος, ενώ άλλα διακεκριμένα μέλη υπήρξαν οι ποιητές Πωλ Ελυάρ, Ρενέ Κρεβέλ, Ρομπέρ Ντεσνός, Μπενζαμίν Περέ, Ροζέ Βιτράκ, όπως και οι καλλιτέχνες Μαξ Ερνστ, Μαν Ραίη, Ζαν Αρπ, Αντρέ Μανσόν και Χουάν Μιρό.

  Ο όρος σουρεαλισμός ή υπερρεαλισμός επινοήθηκε το 1917 από το Γάλλο ποιητή Γκιγιώμ Απολλιναίρ, ο οποίος τον χρησιμοποίησε χαρακτηρίζοντας το παράδοξο θεατρικό έργο του «Οι Μαστοί του Τειρεσία», ως υπερρεαλιστικό δράμα . Κατά τον Απολλιναίρ, ο όρος αυτός δηλώνει τον αναλογικό τρόπο με τον οποίο μπορεί να αποδοθεί η πραγματικότητα. Όταν λόγου χάρη ο άνθρωπος θελήσει να μιμηθεί το βάδισμα δεν εφηύρε τα μηχανικά πόδια αλλά τον τροχό. Με τον ίδιο τρόπο ερμήνευε τη συμπεριφορά του ποιητή, ο οποίος προκειμένου να μεταδώσει κάποίες ιδέες, δεν αντιγράφει τον κόσμο και τις καταστάσεις του στατικά και νατουραλιστικά, αλλά και δυναμικά, με τρόπο αναλογικό και δημιουργική φαντασία. Απολλιναίρ εισήγαγε τον όρο περισσότερο αφηρημένα, χωρίς να προτείνει μία νέα καλλιτεχνική σχολή ή θεωρία και ενδεχομένως ο σουρεαλισμός να είχε παραμείνει ένας πολύ ειδικός και ακαδημαϊκός, αν ο Αντρέ Μπρετόν δεν είχε ενσωμάτωση μετέπειτα στο υπερρεαλισμό όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που θεμελίωσαν το υπερρεαλιστικό κίνημα, όπως τις θεωρίες του Φρόυντ για τα όνειρα ή το ασυνείδητο ή κυρίως τον αυτοματισμό.

  ΣΟΥΡΕΑΛΙΣΜΟΣ: Αυτοματισμός ψυχικός, καθαρός, με τον οποίο προτίθεται κανείς να εκφράσει είτε προφορικά είτε γραπτά, είτε με οποιονδήποτε άλλο τρόπο, την πραγματική λειτουργία της σκέψης. Υπαγόρευση της σκέψης, με την απουσία κάθε ελέγχου από τη λογική, έξω από κάθε προκατάληψη αισθητική ή ηθική. Ο σουρεαλισμός στηρίζεται στην πίστη στην ανώτερη πραγματικότητα ορισμένων τύπων συσχετισμών αγνοημένων ως τώρα, στην παντοδυναμία του ονείρου. Στο διάφορο παιχνίδι της σκέψης. Τείνει να καταλύσει όλους τους άλλους ψυχικούς μηχανισμούς και να υποκατασταθεί στη θέση της στη λύση των κυριότερων προβλημάτων της ζωής.

  Ο υπερρεαλισμός γεννήθηκε στο Παρίσι και αναπτύχθηκε ως επί το πλείστον από νεαρούς ποιητές της εποχής.

  Ο υπερρεαλισμός διαμορφώθηκε όντας άρρηκτα συνδεδεμένος με το ρεύμα του ντανταϊσμού, τα μέλη του δεν χαρακτηρίζοντας από το αρνητισμό των ντανταιστών, αλλά αναζητούσαν ένα κοινωνικό όραμα και μία κατεύθυνση έκφραση απαλλαγμένη από κάθε είδους λογικά τεχνάσματα.

  Τον Ιούνιο του 1924 το κίνημα περιλάμβανε επιπλέον στους κόπους του, τους ποιητές Μπεντζαμέν Περέ, Ρομπέρ Ντεσιόν, Ροζέ Βιτράκ, Μαξ Μορίζ, Ζωρζ Λεμπούρ, Ζοζέφ Ντελτέιγ, Ζακ Μπαρόν και Ρενέ Κρεβέ. Στην πορεία  των επομένων χρόνων συνέβησαν αρκετές ανακατατάξεις, με αποχωρίσεις μελών και συμμετοχή νέων προσώπων. Στο Βέλγιο διαμορφώθηκε παράλληλα μία αυτόνομη υπερρεαλιστική ομάδα που έλαβε επίσης αναγνώριση το 1926. Μέλη της υπήρξαν οι εκδότες

  Των ντανταιστικών περιοδικών oesophage και Marie, ο ζωγράφος Ρενέ Μαγκρίτ, ο καλλιτέχνης και ποιητής ELT Messes, οι Paul Nouge, Marce Lecomte και Camille Geomans, καθώς και ο μουσικός Andre Souris. Οι Goemans και Μαγκρίτ εγκαταστάθηκαν αργότερα στο Παρίσι έχοντας αξιοσημείωτη συμβουλή στην υπερρεαλιστική ομάδα της πρωτεύουσας. Ο πρώτος που υπήρξε ο ιδρυτής μίας ομώνυμης γκαρελί όπου διοργανώνονταν υπερρεαλιστικές εκθέσεις, ενώ ο Μαγκρίτ αποτέλεσε σημαντικό εκπρόσωπο της ομάδας, συνεισφέροντας στην επιθεώρηση La Revolution surrealiste.

  Πολλοί ιστορικοί θεωρούν πάντως την περίοδο του Β’ Παγκοσμίου πολέμου ως την αρχή της πτώσης του υπερρεαλιστικού κινήματος. Με τη λήξη του πολέμου, ο Μπρετόν επιστρέφει στο Παρίσι όπου ξεκινά ένας νέος κύκλος δραστηριοτήτων. Κύριος στόχος του είναι να αποσυνδεθεί ο υπερρεαλισμός από τον χαρακτήρα ενός απλώς αισθητικού κινήματος και να προβάλλει περισσότερο ένα ιδεολογικό περιεχόμενο. Συχνά επισημαίνει την ανάγκη του να ζει κανείς τον υπερρεαλισμό.

  Αν και είναι δύσκολο να μιλήσει κανείς για τερματισμό του υπερρεαλιστικού κινήματος, καθώς η επίδραση του σε μεταγενέστερες σχολές και κινήματα είναι συνεχής., πολλοί ιστορικοί θεωρούν την περίοδο του Β’ Παγκοσμίου πολέμου ως την αρχή του τέλους για τον υπερρεαλισμό. Ως οργανωμένο κίνημα εγκαταλείπεται οριστικά από με τον θάνατο του Αντρέ Μπρετόν το 1966.

  Ο υπερρεαλιστικός αυτοματισμός αποτελεί τη διαδικασία γραμμής ή σχεδίασης κατά την οποία ο δημιουργός λειτουργεί αυθόρμητα, προβάλλοντας τον τρόπο το ασυνείδητο, χωρίς κανένα στοιχείο αυτολογοκρισίας ή ηθικού και αισθητικού περιορισμού.

  Στο σχέδιο, η αυτόματη μέθοδος συνίσταται σε ένα είδος τυχαία μετακίνηση του πινέλου πάνω στο χαρτί. Ο Αντρέ Μανσόν φαίνεται πως ήταν από τους πρώτους χρήστες της μεθόδου, η οποία επεκτάθηκε και στην ζωγραφική με κύριως εκφραστές τους Χουάν Μιρό και Ζαν Αρπ.

ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ...

Ο θάνατος δεν θα πρέπει να μας απασχολεί, επειδή όταν εμείς υπάρχουμε, ο θάνατος δεν είναι παρών και όταν ο θάνατος είναι παρών, εμείς δεν υπάρχουμε. ► Μια φορά υπάρχουμε, δεν υπάρχει τρόπος να υπάρξουμε δυο φορές και μάλλον δεν θα υπάρξουμε ξανά ποτέ. Κι εσύ που δεν εξουσιάζεις το αύριο, αναβάλλεις τη χαρά. Και η ζωή πάει χαμένη με τις αναβολές και ο καθένας πεθαίνει απασχολημένος. ► Δεν πρέπει να καταστρέφουμε αυτά που έχουμε και να επιθυμούμε αυτά που δεν έχουμε, αλλά να θυμόμαστε πως ό,τι έχουμε ήταν αυτό που κάποτε ευχόμασταν. ► Αν θέλεις να κάνεις κάποιον πλούσιο, μην του προσθέτεις χρήματα, να του αφαιρείς επιθυμίες. ► Θα πρέπει να βρούμε με ποιον θα φάμε και θα πιούμε, πριν βρούμε τι θα φάμε και θα πιούμε. ► Τα όνειρα δεν έχουν θεία προέλευση ούτε δύναμη μαντική, αλλά προκαλούνται από σύμπτωση ειδώλων. ► Δεν είναι δυνατό να είσαι ευτυχισμένος χωρίς να είσαι σοφός, τίμιος και δίκαιος. Ούτε να είσαι σοφός, τίμιος και δίκαιος χωρίς να είσαι ευτυχισμένος. ► Έχει ο Θεός τη βούληση να εμποδίσει το Κακό αλλά δεν μπορεί;Άρα δεν είναι Παντοδύναμος. Μπορεί αλλά δεν θέλει;Τότε δεν είναι Πανάγαθος. Έχει τόσο τη βούληση, όσο και τη δύναμη να το εμποδίσει;Τότε από πού προέρχεται το Κακό; Δεν έχει ούτε τη βούληση ούτε τη δύναμη;Τότε γιατί τον λέμε Θεό; ► Σε κάθε επιθυμία, πρέπει να τίθεται το ερώτημα: τι θα μου συμβεί αν πραγματοποιηθεί αυτό που θέλω και τι αν δεν πραγματοποιηθεί;

ΑΠΟΦΘΕΓΜΑΤΑ ΤΟΥ ΔΙΟΓΕΝΗ ΤΟΥ ΚΥΝΙΚΟΥ.

Αποφθέγματα του Διογένη * Η ΦΙΛΑΡΓΥΡΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΑΚΩΝ. * ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΑ ΑΠΛΩΝΟΥΜΕ ΜΕ ΤΑ ΔΑΧΤΥΛΑ ΑΝΟΙΧΤΑ. * ΤΑ ΑΞΙΟΛΟΓΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΑΓΟΡΑΣΤΟΥΝ ΜΕ ΑΣΗΜΑΝΤΑ ΠΟΣΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ. * ΜΕΤΑΞΥ ΦΙΛΩΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΕΙΝΑΙ ΚΟΙΝΑ. * ΣΤΗΝ ΤΥΧΗ ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΕΚΕΣΑΙ ΜΕ ΤΟ ΘΑΡΡΟΣ, ΣΤΟΝ ΝΟΜΟ ΜΕ ΤΗ ΦΥΣΗ, ΣΤΑ ΠΑΘΗ ΜΕ ΤΗ ΛΟΓΙΚΗ. * Η ΟΜΟΡΦΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΣΥΣΤΑΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ. * ΟΙ ΚΑΛΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΜΟΙΩΜΑΤΑ ΘΕΩΝ. * Ο ΕΡΩΣ ΕΙΝΑΙ ΑΣΧΟΛΙΑ ΑΡΓΟΣΧΟΛΩΝ. * ΑΘΛΙΟΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΦΤΩΧΟΣ ΓΕΡΟΣ. * ΑΠ’ ΤΑ ΑΓΡΙΑ ΘΗΡΙΑ ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΔΑΓΚΩΜΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙ Ο ΣΥΚΟΦΑΝΤΗΣ, ΑΠΟ ΤΑ ΗΜΕΡΑ Ο ΚΟΛΑΚΑΣ. * Η ΚΟΙΛΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΧΑΡΥΒΔΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ. * Η ΖΩΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΚΟ, ΑΛΛΑ ΤΟ ΝΑ ΖΕΙΣ ΚΑΚΑ. * ΟΙ ΟΜΟΡΦΕΣ ΕΤΑΙΡΕΣ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΤΟ ΘΑΝΑΤΗΦΟΡΟ ΠΙΟΤΟ. * ΤΟ ΚΕΡΔΟΣ ΑΠΟ ΤΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΕΤΟΙΜΟΣ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΙΣ ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΣΟΥ ΤΥΧΕΙ. * Ο ΗΛΙΟΣ ΠΗΓΑΙΝΕΙ ΣΤΟΥΣ ΑΠΟΠΑΤΟΥΣ, ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΜΟΛΥΝΕΤΑΙ. * ΟΙ ΔΟΥΛΟΙ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΤΑΓΜΕΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΑΦΕΝΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΙΣΧΡΟΙ ΣΤΙΣ ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ ΤΟΥΣ. * ΟΙ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΙ ΑΝΤΛΟΥΝ ΤΗΝ ΗΔΟΝΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΤΥΧΙΑ. * Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΚΟΣ ΓΙΑΤΙ ΟΤΑΝ ΕΡΧΕΤΑΙ ΔΕΝ ΤΟΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΜΕ. * Η ΜΟΡΦΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΕΣΗ, ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΕΓΑΛΟΥΣ ΠΑΡΗΓΟΡΙΑ, ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΦΤΩΧΟΥΣ ΠΛΟΥΤΟΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΛΟΥΣΙΟΥΣ ΣΤΟΛΙΔΙ. * Η ΑΣΚΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΨΥΧΙΚΗ ΚΑΙ ΣΩΜΑΤΙΚΗ. * ΧΩΡΙΣ ΕΞΑΣΚΗΣΗ ΤΙΠΟΤΕ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΤΑΦΕΡΟΥΜΕ, ΕΝΩ ΜΕ ΤΗΝ ΕΞΑΣΚΗΣΗ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΞΕΠΕΡΑΣΤΕΙ ΚΑΘΕ ΕΜΠΟΔΙΟ. * ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΠΙΛΕΓΟΥΜΕ ΟΧΙ ΤΟΥΣ ΑΧΡΗΣΤΟΥΣ ΚΟΠΟΥΣ, ΑΛΛΑ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ Η ΦΥΣΗ ΓΙΑ ΝΑ ΖΟΥΜΕ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΑ. * ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΔΥΣΤΥΧΟΥΝ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΤΗΣ ΑΝΟΗΣΙΑΣ ΤΟΥΣ. * ΟΠΩΣ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΣΥΝΗΘΙΣΕΙ ΝΑ ΖΟΥΝ ΜΕ ΗΔΟΝΕΣ, ΕΝΟΧΛΟΥΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΕΙΨΗ ΤΟΥΣ, ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΣΥΝΗΘΙΣΕΙ ΣΤΟΝ ΑΝΤΙΘΕΤΟ ΤΡΟΠΟ ΖΩΗΣ, ΠΕΡΙΦΡΟΝΟΥΝ ΤΙΣ ΗΔΟΝΕΣ. * Ο ΥΠΕΡΤΑΤΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΖΩΗΣ ΕΙΝΑΙ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. * ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΝΟΜΟ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΠΟΛΙΤΕΙΑΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ. * Η ΕΥΓΕΝΙΚΗ ΚΑΤΑΓΩΓΗ, Η ΚΑΛΗ ΦΗΜΗ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟΛΙΔΙΑ ΠΟΥ ΣΥΓΚΑΛΥΠΤΟΥΝ ΤΗΝ ΚΑΚΙΑ. * Η ΜΟΝΗ ΣΩΣΤΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΡΥΘΜΙΖΕΙ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ. * ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΟΙΝΕΣ ΓΙΑ ΟΛΕΣ. * Η ΓΕΩΜΕΤΡΙΑ, Η ΜΟΥΣΙΚΗ, Η ΑΣΤΡΟΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΧΡΗΣΤΑ ΚΑΙ ΜΗ ΑΝΑΓΚΑΙΑ. Διαβάστε περισσότερα: http://www.pare-dose.net/?p=2464#ixzz1SxypCF8t

ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ Ο ΣΚΟΤΕΙΝΟΣ.

Βιογραφικά στοιχεία Γεννήθηκε στην Έφεσο κατά το 544 π.Χ.. Ο θάνατός του δεν έχει ορισθεί επακριβώς. Αν λάβουμε όμως υπ' όψιν ότι η ακμή του συμπίπτει με την 69η Ολυμπιάδα (504 π.Χ.-501 π.Χ.) και έζησε 60 έτη μπορούμε να δεχθούμε ότι ο θάνατός του συνέβη το 484 π.Χ.. Πατέρας του αναφέρεται ο Βλύσων (ή Βλόσων) ή Ηράκων. Ανήκε στο γένος των Ανδροκλειδών, εκείνων δηλαδή που υπό την Αρχηγία του Ανδρόκλου, του γιου του Βασιλέα των Αθηνών Κόδρου, εξορμήσθηκαν από την Αθήνα και έκτισαν στην Ιωνία (Μικρά Ασία) την Έφεσο. Οι περί του βίου του όμως αναφερόμενες ειδήσεις είναι πολύ λίγες. Κατά τον Διογένη Λαέρτιο ο Ηράκλειτος υπήρξε από παιδικής του ηλικίας άξιος θαυμασμού. Αν και δεν υπήρξε κανενός άλλου μαθητής επαναλάμβανε ότι είχε ρωτήσει τον εαυτόν του και είχε μάθει τα πάντα από τον εαυτό του. Από δε τα διασωθέντα αποσπάσματα του έργου του φαίνεται ότι γνώριζε πολύ καλά σχεδόν όλα τα συγγράμματα των προγενεστέρων φιλοσόφων, των επικών και ελεγειακών ποιητών καθώς και όλες τις ιστορικές συγγραφές που κυκλοφορούσαν στην εποχή του στην Ιωνία. Η εποχή του είναι μεταβατική και σηματοδοτείται από μεγάλες κοινωνικές πολιτικές και οικονομικές αλλαγές. Η φιλοσοφία του αντιμετωπίζει κριτικά τις εξελίξεις της εποχής του και παίρνει αποστάσεις τόσο από τη μυθική παράδοση όσο και από τη νέα κοινωνία που ανατέλει. [Επεξεργασία] Έργο Ο Ηράκλειτος σε λεπτομέρεια της Σχολής των Αθηνών του Ραφαήλ. Από τα λιγοστά αποσπάσματα που έχουν διασωθεί φαίνεται πως ο χαρακτήρας του γραπτού έργου του είναι αποφθεγματικός. Η δομή και η σύνθεση των αφορισμών του είναι λεπτομερειακά επεξεργασμένη και το ύφος του αινιγματικό. Αυτός είναι άλλωστε ο βασικός λόγος για τον οποίο αποκλήθηκε «σκοτεινός». 1.Ο βασιλιάς στον οποίο ανήκει το δελφικό μαντείο ούτε λέγει ούτε κρύπτει αλλά δίνει σημάδια. 2.Δεν μπορείς να μπεις στο ίδιο ποτάμι για δεύτερη φορά. Χαρακτηρίζοντας με αυτόν τον τρόπο το έργο του ο Ηράκλειτος υποδεικνύει ότι δεν αποκαλύπτει τη σκέψη του με άμεσο τρόπο, ούτε όμως επιχειρεί να παραπλανήσει τους ακροατές του. Παρέχει τα σημάδια, τα οποία εκείνοι καλούνται να εννοήσουν με τον ορθό τρόπο. Η φιλοσοφία του, πάλι με τα λόγια του ίδιου, δεν είναι μια αυθαίρετη και υποκειμενική κατασκευή αλλά μια έκφραση του λόγου που διέπει τα πάντα, όσο και αν μένει απρόσιτος στους πολλούς. Η δυσκολία κατανόησης του λόγου του δεν οφείλεται επομένως σε δική του ιδιορρυθμία,αλλά στην αδυναμία των πολλών να εννοήσουν όχι τα λόγια του αλλά τον ίδιο τον «λόγο». Στον Ηράκλειτο η έννοια λόγος έχει πολλές σημασίες και εννοιακές αποχρώσεις. Σημαίνει ομιλία (προφορικός λόγος) αλλά και ρυθμιστική αρχή που διέπει το σύνολο της πραγματικότητας και συνδέει με σχέσεις αναλογίας τα πάντα. Επομένως, εδώ ο λόγος είναι η αιώνια καθολική σχέση που ρυθμίζει την πραγματικότητα, όπως αυτή εκφράζεται γλωσσικά. Μέλημα του φιλόσοφου είναι η αφύπνιση των ανθρώπων και η καθοδήγησή τους προς την ομολογία, προς τη λογική σκέψη που καθορίζει και συνδέει τη βαθύτερη φύση των πραγμάτων. Με αυτόν τον τρόπο διακρίνει την «πολυμάθεια» από την ουσιαστική και βαθειά γνώση των πραγμάτων. [Επεξεργασία] Κοσμολογία Ο κόσμος για τον Ηράκλειτο δεν είναι αποτέλεσμα δημιουργίας ή γένεσης, αλλά προϋπάρχει προαιώνια και περιγράφεται ως ζωντανή φωτιά, η οποία εναλλάξ δυναμώνει και εξασθενεί, χωρίς ποτέ να σβήνει εντελώς. Το αείζωον πυρ διανύει μια κυκλική τροχιά κατά την οποία μεταλλάσσεται σε θάλασσα, κατόπιν σε γη, για να ακολουθήσει η αντίστροφη διαδικασία μεταλλαγής της γης σε θάλασσα και της θάλασσας σε φωτιά. Το πυρ του Ηράκλειτου είναι μια κοσμολογική σταθερά που αέναα κινείται και μεταμορφώνεται. Η διαρκής κίνηση και μεταβολή αποτελεί το θεμελιώδες χαρακτηριστικό της πραγματικότητας, το οποίο εξέφρασε ο φιλόσοφος με την εικόνα ενός ποταμού που παραμένει ίδιος, ενώ το νερό που κυλάει μέσα του αλλάζει διαρκώς. Αντίθετα με τους οπαδούς του, τους αποκαλούμενους Ηρακλείτειους, ο φιλόσοφος μάλλον δεν πίστευε σε μια καθολική ροή και μεταβολή, αλλά επέμενε στη σύνδεση αυτής της μεταβολής με σταθερές παραμέτρους. Η παροιμιώδης φράση που χαρακτηρίζει τη φιλοσοφία του Ηρακλείτου: "Τα πάντα ρει, μηδέποτε κατά τ'αυτό μένειν" Σε ό,τι αφορά στα αντίθετά του, με χαρακτηριστικό παράδειγμα το «τα ψυχρά θερμαίνονται, τα θερμά ψύχονται, τα υγρά ξηραίνονται, τα ξηρά υγραίνουν», υποδεικνύει ότι οι φαινομενικά αντίθετες καταστάσεις, τάσεις και δυνάμεις, συνδέονται με μια συνεκτική σχέση αρμονίας. Η σχέση των αντιθέτων του δεν εκφράζεται μόνον μέσω του κοινού λόγου, αλλά και ως «πόλεμος» -μια άλλη όψη της αρμονίας, μια κοσμική σταθερά που διέπει τα αντίθετα και παράγει διαρκώς μέσω συγκρούσεων νέες ισορροπίες. Η χρήση του όρου πόλεμος («πόλεμος πατήρ πάντων» είναι ένα επίσης από τα γνωστά ρητά του) συνδέεται στην ουσία με το «τα πάντα ρει» καθώς τα πάντα στον Κόσμο είναι σε συνεχή κίνηση και διεργασία = σε πόλεμο. Ο Ηράκλειτος, πιστός στο «τα πάντα ρει» υπενθύμιζε ότι «δεν μπορείς να μπεις 2 φορές στον ίδιο ποταμό» επειδή ανά πάσα στιγμή ο ποταμός αλλάζει, οπότε ποτέ δεν είναι ο ίδιος ποταμός. Επίσης υποστήριζε ότι η πρωταρχική ουσία στον Κόσμο είναι η ενέργεια (το πυρ). Σήμερα, μετά την πειραματική επιβεβαίωση της θεωρίας του Άλμπερτ Αϊνστάιν γνωρίζουμε βέβαια ότι αυτό είναι αλήθεια και ότι η ύλη και η ενέργεια είναι το ίδιο πράγμα σε διαφορετική κατάσταση.

ΣΤΕΛΙΟΣ ΡΑΜΦΟΣ

Ο κόσμος απαιτεί: «Ζητήστε μια συγγνώμη, τιμωρήστε κάποιον» Τρίτη, 05 Ιούλιος 2011 Στέλιος Ράμφος Προσηνής, ευγενής, άμεσος, ο φιλόσοφος και στοχαστής Στέλιος Ράμφος απέχει πολύ από την εικόνα του κλειστού και μονήρους διανοητή. Είχε φτάσει πρώτος στο ραντεβού, μια μέρα με πολλή ζέστη στην Αθήνα, και μας περίμενε. Βρισκόμαστε λίγες μέρες μετά τον ανασχηματισμό και την ψήφο εμπιστοσύνης που πήρε η κυβέρνηση, και λίγες μέρες πριν από τη συζήτηση στη Βουλή για το Μεσοπρόθεσμο και τον εφαρμοστικό νόμο. Η κουβέντα δεν άργησε να ξεκινήσει. Πάντα υπό το πρίσμα της κατανόησης και της ερμηνείας των συλλογικών πολιτισμικών συμπεριφορών αυτού του έθνους – αυτό με το οποίο καταπιάνεται σ’ όλη του τη ζωή ο Στέλιος Ράμφος. Και πάντα κουβαλώντας όλη εκείνη την παράδοση των ανθρώπων της γενιάς του, που αφηγούνται μ’ έναν δικό τους τρόπο τα πράγματα και ξεκινούν από πολύ πίσω για να φτάσουν στο σήμερα. Στο τραπέζι, μαζί μας, και η… κρίση. Κοινωνική, πολιτική, οικονομική. «Aν δεν καταλάβουμε καλά τη θρησκευτική μας παράδοση, δεν μπορούμε να ερμηνεύσουμε τα βαθύτερα προβλήματα της κοινωνίας μας. Θα σας πω ένα παράδειγμα πολύ χονδρικό: βγαίνει ένας Αμερικανός και λέει ότι το πρόβλημα της Ελλάδας είναι πρόβλημα ανταγωνιστικότητας. Βγαίνει ένας άλλος και λέει ότι το πρόβλημα της Ελλάδας είναι πρόβλημα παραγωγικότητας. Πράγματι, βλέπουμε ότι υστερούμε σ’ αυτό, γιατί η κρίση μάς απέδειξε ότι τρώμε πολύ περισσότερα απ’ όσα παράγουμε. Αυτό έχει μία καταγωγή βαθύτερη. Πρώτον εμείς σαν λαός δεν παρήγαμε ποτέ. Ημασταν έμποροι, ενδιάμεσοι. Κι όχι μόνο εμείς, αλλά όλοι οι ορθόδοξοι ανατολικοί λαοί, συν το γεγονός ότι δεν έχουμε κάποια εμπιστοσύνη και πίστη για τη ζωή σ’ αυτόν τον κόσμο. Εχουμε μια βαθύτερη πίστη και εμπιστοσύνη για τον άλλον κόσμο. Και το κυριότερο: το πρόβλημα το ανθρώπινο έχει την αρχή του -θρησκευτικά- και τη λύση του στο παρελθόν. Με την έννοια ότι όλα κρίθηκαν στην ιστορία του Αδάμ και της Εύας. Τότε έγινε η αμαρτία, τότε έγινε η πτώση, και αν θα ξαναμοιάσουμε στην αρχική στιγμή, θα σωθούμε. Αυτομάτως όταν είναι μια ψυχή στραμμένη προς τα πίσω, δεν σκέφτεται ποτέ την παραγωγή. Δεν έχει νόημα το παράγειν. Αυτό είναι καθηλωτικό. Σκεφτείτε ότι στη Ρωσία χρειάστηκε ο σταχανοφισμός κάποια περίοδο, ώστε συμβολικά να μπορέσει να αντιπαραταχθεί σ’ αυτό το βάλτωμα των ψυχών. Εχει μεγάλη σημασία να το καταλάβουμε αυτό», λέει με πάθος. «Στον Νότο δεν έχουν μέσα στα κοσμοείδωλά τους τη συνθήκη του μέλλοντος. Για μας το μέλλον είναι η επιστροφή στο παρελθόν», προσθέτει. Και από τη φιλοσοφική ανάλυση, περνάει στο γνωστό, στο σημερινό παράδειγμα. «Προχθές, η συζήτηση ήταν πότε ήρθε η δημοκρατία, αντιπροχθές ήταν η αποστασία… Δηλαδή, όλα έχουν να κάνουν με σκιές ή με λάμψεις του παρελθόντος οι οποίες έρχονται μπροστά στη ζωή και ανάλογα τοποθετούμαστε». Και συνεχίζει με μια επισήμανση που φανερώνει το σφαιρικό του ενδιαφέρον για όλες τις εκφάνσεις της πολιτιστικής ζωής και της πολιτισμικής έκφρασης: «Το ενδιαφέρον, και το πικρό παράλληλα, είναι ότι κρίμα που δεν έχουν γίνει αντιληπτά αυτά τα θέματα της κουλτούρας μας, ώστε να κάνουμε μια λογοτεχνία που θα βοηθούσε. Ενώ έχουμε καλούς συγγραφείς, δεν έχουμε την κλάση των συγγραφέων που ψάχνουν την ψυχή ενός λαού. Αυτό που πήγε να γίνει στα μέσα του 19ου αιώνα στη Ρωσία και όταν έγινε αυτή η καταβύθιση στην ψυχή των λαών, κι έδωσε τεράστια λογοτεχνία». – Μα και η λογοτεχνία και οι λογοτέχνες είναι μέρος αυτής της κοινωνίας… – Βεβαίως. Ενώ έχουμε καλούς συγγραφείς, επειδή η κοινωνία δεν έχει πάρει στα σοβαρά τον εαυτό της και προσπαθεί να βγει απ’ τα αδιέξοδά της είτε γυρνώντας πίσω είτε μιμούμενη, το μεγάλο πρόβλημα που είναι η ψυχή δεν έχει τεθεί. Ο Εμφύλιος δεν έχει δώσει, από πλευράς ψυχικών αναλύσεων, τους καρπούς που έπρεπε. Γιατί ακόμη δεν έχουμε εμβαθύνει στο θέμα του διχασμού. Πριν από τον Εμφύλιο υπήρχε διχασμός. Μετά τον Εμφύλιο υπήρχε διχασμός. Η ζωή μας είναι συνυφασμένη με μια διαίρεση. Ο Στέλιος Ράμφος δέχεται όλες τις ερωτήσεις, είναι έτοιμος να εξηγήσει τις οποιεσδήποτε απορίες και την ίδια στιγμή ο συνομιλητής του κάνει ένα ιδιωτικό σεμινάριο για το πώς ο δυτικός άνθρωπος αποδέχθηκε την ιστορικότητά του, ανέλαβε τις ευθύνες του, ωρίμασε – μια διαδικασία που οδήγησε στην Αναγέννηση, στον Διαφωτισμό. «Ο Διαφωτισμός δεν έφερε μόνο τη Λογική. Eφερε και την κρίση διά του παραλογισμού της Λογικής. Η μεγάλη συνεισφορά του Καντ είναι ότι ήταν ο μεγάλος αναλυτής των παραλογισμών της Λογικής». Είναι αδιέξοδος ο δρόμος του «όχι» της Αριστεράς Ο Στέλιος Ράμφος παρατηρεί, παρακολουθεί και σχολιάζει ό,τι γίνεται στην κοινωνία και την πολιτική, σε όλη του τη ζωή, παρ’ ότι απέχει από την πολιτική ένταξη από την ηλικία των 23 ετών. Από φοιτητής ήταν μέλος της ΕΔΑ και βασικό στέλεχος του περιοδικού «Πανσπουδαστική». «Τελείωσα με την Αριστερά από τα 23 μου. Πριν φύγω για το Παρίσι. Με το τέλος του 4ου Πανσπουδαστικού Συνεδρίου, το επόμενο πρωί υπέβαλα την παραίτησή μου. Γιατί δεν άντεχα την άρνηση. Γιατί ο δρόμος του “όχι”, ο δρόμος που δυσκολεύεται να λάβει υπόψη την ψυχή, είναι αδιέξοδος». Τους παλιούς του συνοδοιπόρους, που παρέμειναν στην Αριστερά τα επόμενα χρόνια, δεν τους εντάσσει σ’ αυτό το πλαίσιο αρνητικότητας, «γιατί όλοι έχουν μια θετική συνεισφορά. Η δική μου η γενιά δεν κρατήθηκε στην Αριστερά αρνητικά». Τον ρωτάω αν έχει περάσει από την πλατεία Συντάγματος. «Εχω περάσει. Θεωρώ ότι το Σύνταγμα εξαντλείται στη σύναξη ανθρώπων που διαδηλώνουν ελεύθερα την έλλειψη εμπιστοσύνης τους. Δεν έχει προοπτική, έχει όμως δυναμική… Και υπ’ αυτήν την έννοια, έδωσε ήδη καρπούς τις προηγούμενες εβδομάδες. Απλώς δεν ελήφθη καλά το μήνυμα, που είναι παράδειγμα και νόημα. Αυτό είναι όλο. Δεν διεκδικούν εξουσία αυτοί οι άνθρωποι, αμφισβητούν ότι αυτό το πράγμα μπορεί να βγάλει τον τόπο από εκεί που βρίσκεται, με τα μυαλά που έχει. Υπό αυτό το πρίσμα, η μαζική παρουσία των εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων έχει ενδιαφέρον, γιατί είναι μια πραγματική πολιτική πίεση. Μέχρι εκεί, προς το παρόν, μπορούμε να δούμε τη συνεισφορά αυτών των εκδηλώσεων, και υπ’ αυτήν την έννοια βάζει κανείς ένα “συν”. Εκείνο που ζητείται, άναρθρα ίσως, είναι “ζητήστε μια συγγνώμη”, “τιμωρήστε κάποιον”! Ο κόσμος τι ζητάει; Ζητάει να συμμετάσχει ο διαχειριστής των πραγμάτων στον πόνο του. Να πει την αλήθεια! Δεν είναι δυνατόν αυτή η κρίση να περνάει χωρίς να έχει ειπωθεί η αλήθεια! Οσο λοιπόν σωστά ή αναγκαία μέτρα μπορεί να γράφονται στα μνημόνια τόσο θα αναιρούνται όταν λείπει η αλήθεια». – Αν ειπωθεί η αλήθεια, θα καμφθεί η άρνηση; – Τουλάχιστον θα καμφθεί η πηγή που την τροφοδοτεί. Κάθε γεγονός έχει δύναμη από την ηθική ή την επιχειρηματολογική του δικαίωση. Οσο αφαιρείται το επιχείρημα που το δικαιώνει τόσο αυτό αδυνατίζει. Η πολιτική της μερικότητας βασίζεται σε μια επιχειρηματολογία αυτοδικαιώσεως. Η πολιτική της ενότητας βασίζεται σε μια επιχειρηματολογία αυταπαρνήσεως. Με τη συμπεριφορά αυτοδικαιώσεως, ο απέναντι θα θελήσει επίσης να αυτοδικαιωθεί. Και θα φτάσουμε στο φαινόμενο ότι «η δημοκρατία ήρθε το ’81 κι όχι το ’74». Να δώσουν το παράδειγμα όσοι ήσαν στα πράγματα αυτά τα χρόνια – Σήμερα υπάρχει διχασμός στην κοινωνία; – Μα βέβαια. Οι ευτελείς ανάγκες συναινέσεων βλέπουμε ότι δεν γίνονται. Πρέπει να καταλάβουμε ποιοι είναι οι λόγοι για τους οποίους αισθάνεται άνετα η ελληνική ψυχή μέσα στον διχασμό. – Εσείς τους έχετε εντοπίσει; – Εχω μια εικόνα, χωρίς να είναι βέβαιο ότι είναι η σωστή. Πιστεύω ότι η κουλτούρα μας, όπως λένε οι ανθρωπολόγοι και οι ιστορικοί, είναι μια κουλτούρα κατακερματισμού, δηλαδή μικρών ενοτήτων -οικογένεια, χωριό, μικρή πόλη κ.λπ.-, η οποία δεν διευκολύνει την ατομική ωρίμανση και η οποία ταυτοχρόνως είναι συνδεδεμένη και κρατάει τη συνοχή της πάντοτε με όρους συναισθήματος, πράγμα που εμποδίζει τους όρους καθολικότητας. Ποιοι είναι οι όροι καθολικότητας; Ο Λόγος. Δηλαδή, το μεγάλο κεκτημένο που μας έφερε ο Διαφωτισμός ήταν η λογική. Το μεγάλο τίμημα που έφερε ο Ρομαντισμός ήταν η μερικότητα. Εμείς ποτέ δεν προσχωρήσαμε στον Λόγο. Επομένως τι μας μένει; Η διαίρεση. Αρα αυτό είναι πολύ εύκολο να εκφραστεί: επειδή δεν έχουμε εσωτερική ωρίμανση να πάρουμε από μόνοι μας την εικόνα του εαυτού μας, την παίρνουμε από τον εχθρό μας ή από το θύμα μας. – Δηλαδή αισθανόμαστε εμείς καλά με την εικόνα μας, όταν έχουμε απέναντί μας κάποιον με τον οποίο είμαστε σε σύγκρουση ή τον μισούμε; – Βεβαίως. Και τώρα η αδυναμία του καθολικού μεταβάλλεται σε βαθιά αρρώστια. Εχουμε αδυναμία να αγκαλιάσουμε καθολικά. Αυτό το βλέπουμε και σε άλλα επίπεδα: στο ρουσφέτι, στη δομή του κράτους, στον συνδικαλισμό, στο πελατειακό σύστημα, σε όλα αυτά τα φαινόμενα που είναι φαινόμενα διασπάσεως. Είναι φαινόμενα μερικοτήτων. Εάν αυτό μπορούσε να αντιμετωπιστεί, θα ξεπερνούσαμε την κρίση. Ενα παράδειγμα πολύ χαρακτηριστικό: βλέπουμε την αντιπολίτευση, η οποία προσπαθεί να κάνει ό,τι μπορεί για να μη συναινέσει. Επικαλούμενοι λάθη που γίνονται, λένε δεν θα συναινέσουμε σε λάθη. Ομως το μεγαλύτερο λάθος που γίνεται είναι το «δεν θα συναινέσουμε». – Διακρίνετε κάποια διέξοδο; Υπάρχει ελπίδα να αντιστραφεί αυτό το κλίμα; – Πιστεύω ότι αυτή η περίσταση είναι μια καλή, αλλά δύσκολη ευκαιρία. Θεωρώ ότι πρέπει να πάμε όπου είναι να πάμε, μέσα από αυτό που είμαστε. Δεν μπορούν να γίνουν βιασμοί. Ποια χειρονομία θα ήταν η ενδεδειγμένη; Αυτό που ζητάει ο κόσμος, μέσα σ’ αυτή την κρίση της γενικής αναξιοπιστίας που βρέθηκε, συνοψίζεται σε δύο λέξεις: παράδειγμα και νόημα. Το ένα είναι να πείσουν αυτοί οι άνθρωποι που τις τελευταίες δεκαετίες με τον έναν ή τον άλλον τρόπο είχαν τα πράγματα στα χέρια τους, συμμετέχοντας στον κοινό πόνο. Μια τέτοια κίνηση θα έχει λογική και πολύ αίσθημα. Ο λαός θα το εισπράξει σαν συμμετοχή στην οδύνη του. Και το δεύτερο, νόημα. Δηλαδή, δικαιοσύνη. Τι θα έχει γίνει τότε; Θα υπάρχει κίνηση εσωτερικής επικοινωνίας και επαφής με τους ανθρώπους. Ο,τι και να γίνει σήμερα, τα μέτρα και οι πρωτοβουλίες που προσπαθούν να πάρουν θα μειονεκτούν γιατί δεν θα υπάρχει συμπαράσταση. Ακόμα κι αν γίνουν εκλογές, εάν έρθει η αντιπολίτευση στα πράγματα, κι αν έχει δίκιο, επειδή ακριβώς κι αυτή θα στερείται της εμπιστοσύνης του λαού, πάλι θα ναυαγήσει. Επομένως προέχει η συναίνεση, πάση θυσία. Πάση θυσία… – Θα ήταν παράδειγμα αυτό; – Βεβαίως. Θα ήταν παράδειγμα, και παράδειγμα κρίσιμο. – Τόση ώρα μόνο ζοφερές εικόνες περιγράφετε. Την ελπίδα σας δεν βλέπω… – Πιστεύω ότι η κατανόηση είναι η αφετηρία κάθε ελπίδας. Το ακατανόητο είναι η απελπισία. Αν σ’ αυτά που λέω υπάρχει μια δόση αληθείας, τότε νομίζω ότι μπορούμε να ελπίζουμε, υπό την έννοια ότι φαίνεται φως. Η απελπισία αρχίζει όταν «δεν βλέπω». Η απελπισία δεν έχει να κάνει με το «βλέπω, αλλά δεν είμαι «διατεθειμένος». Ε, θα γίνει κάποιος άλλος διατεθειμένος! Γι’ αυτό επιμένω: πρέπει να το καταλάβει η αντιπολίτευση. Πρέπει να συναινέσει, διατηρώντας όλες της τις επιφυλάξεις. Αλλά θα έχει κερδίσει το ουσιώδες: τον συμβολικό και βαθύ παραδειγματικό χαρακτήρα μιας συμφωνίας, γιατί τότε θα γίνει κοινός ο σκοπός. Τι θέλω να πω: τι εμποδίζει κάθε φορά ν’ αποκτήσει ένας σκοπός καθολικότητα; Εμποδίζει στο μέτρο που είναι πρακτικός και δεν μας δίνει ταυτότητα. – Δηλαδή; – Τώρα έχουμε μια κρίση εμπιστοσύνης, που έχει οδηγήσει σε μια τρομακτική απώλεια αυτοπεποίθησης. Εχουμε έναν λαό που έχει σηκώσει τα χέρια ψηλά κι έχει παραδοθεί. Λέει ότι η Ελλάδα δεν υπάρχει πια. Επομένως αυτή τη στιγμή ενδιαφέρουν πρακτικά μέτρα που έχουν ταυτότητα, δηλαδή που έχουν προοπτική. Αυτά τα μέτρα είναι άλλης τάξεως από τη σωστή, αριθμολογική αντιμετώπιση των προβλημάτων. Τότε, σε επίπεδο αισθήματος, θα υπάρξει -έστω για μικρό διάστημα- η καθολικότητα. Τι έγινε το ’40; – Και η ελάσσων αντιπολίτευση; – Η ελάσσων αντιπολίτευση δεν έχει μάθει στη θετικότητα. Δεν έχει μάθει να αντιπολιτεύεται θετικά. Εχει μάθει να αντιπολιτεύεται μόνο καταστροφικά. Αυτό είναι που την κρατάει μονίμως αντιπολίτευση. Γιατί η ζωή έχει ανάγκη από «ναι».

ΕΡΙΧ ΦΡΟΜ

Προσανατολισμός του ατόμου Ο Εριχ Φρομ όρισε τον χαρακτήρα ως “μια σταθερή δομή διοχέτευσης των ανθρώπινων ενεργειών στις διαδικασίες αφομοίωσης και κοινωνικοποίησης του ατόμου” και διαφοροποίησε πέντε τύπους χαρακτήρα παίρνοντας ως βάση τον προσανατολισμό του ατόμου για την ικανοποίηση των υποκειμενικών του αναγκών μέσα στα πλαίσια του δεδομένου περιβάλλοντος στο οποίο ζει και λειτουργεί. Έτσι έχουμε συγκεκριμένα: - Το άτομο με προσανατολισμό αποδοχής πιστεύει ότι όλες του οι ανάγκες και επιθυμίες μπορούν να ικανοποιηθούν από εξωγενείς πηγές. Στηρίζεται στην εξουσία για άντληση γνώσης και βοήθειας και στους ανθρώπους για τη γενικότερη στήριξη της ατομικής του υπαρξιακής οντότητας. - Ο προσανατολισμός εκμετάλλευσης ωθεί το άτομο σε βίαιη απόκτηση αυτών που επιθυμεί με επιβολή στους άλλους. Στις ερωτικές του σχέσεις αισθάνεται γοητευμένος μόνο όταν “κλέβει” από κάποιον το ταίρι του, ενώ στον κόσμο των ιδεών οικειοποιείται το έργο των άλλων παρουσιάζοντάς το ως δικό του έργο. - Το άτομο με έντονη αίσθηση φιλαργυρίας ή τσιγγουνιάς αναλώνει τις δραστηριότητές του στη συλλογή και παθολογική φύλαξη των “αποκτημάτων” του (όχι μόνο των υλικών αγαθών και χρημάτων) αλλά και των σκέψεων, συναισθημάτων και άλλων συμβολικών αξιών και εννοιών. - Το άτομο με προσανατολισμό του “μάρκετινγκ” θεωρεί τις ικανότητές του ως “εμπόρευμα για πώληση ή αγορά” και ενώ διακατέχεται από ένα μόνιμο συναίσθημα ανασφάλειας και άγχους διαπραγματεύεται ασταμάτητα την αγοραπωλησία αναγκών, επιθυμιών ή μέσων ικανοποίησής τους. - Σε αντίθεση με τους προηγούμενους, μη παραγωγικούς τύπους χαρακτήρα, ο τύπος του παραγωγικού προσανατολισμού αναφέρεται στον άνθρωπο με την ικανότητα να χρησιμοποιεί τις δυνάμεις του παραγωγικά και δημιουργικά. Το άτομο που διαθέτει τέτοιο τύπο χαρακτήρα δεν είναι απαραίτητο να γίνει μεγάλος επιστήμονας ή καλλιτέχνης. Ο Φρομ πίστευε ότι ο παραγωγικός χαρακτήρας δίνει στον άνθρωπο την ικανότητα να σκέφτεται ανεξάρτητα, να ικανοποιεί τις αισθήσεις του χωρίς άγχος, να χαίρεται τις ομορφιές της ζωής, τη φύση και τις τέχνες –με άλλα λόγια- να απολαμβάνει αυτήν την τόσο εφήμερη ζωή μας.

Συνέντευξη στο Rocking.gr

Συνέντευξη στο Rocking.gr: "Η Τέχνη πρέπει από μόνη της να είναι ανατρεπτική. Μπορείς να ανεβάσεις το πνευματικό ή το αισθητικό επίπεδο ανθρώπων, να δουν την καθημερινότητά τους αλλιώς. Ειδάλλως δεν υπάρχει η Τέχνη, είναι νεκρή."

Η εύγλωττα ένοχη αποσιώπηση Tου Χρηστου Γιανναρα Το έγκλημα της «έσχατης προδοσίας» προτού να είναι νομικός καταλογισμός, είναι πράξη - συντελεσμένη, κοινωνικά πιστοποιούμενη. Αν σκοπιμότητες επιβάλλουν να μη λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, δεν σημαίνει ότι μπορούμε και να εξαλείψουμε τα πράγματα, τα πεπραγμένα της έσχατης προδοσίας. Προδοσία θα πει: προδίδω, παραδίδω, καταδίδω φίλο, ευεργέτη, πολύτιμο κληροδότημα σε εχθρό, αντίπαλο, άνθρωπο επίβουλο και δόλιο. Το κάνω εισπράττοντας αμοιβή, «ξεπουλάω» ιερά και όσια, για χυδαίο ατομικό συμφέρον. Και «έσχατη» προδοσία, κορύφωμα, σε υπέρτατο βαθμό προδοσία, είναι να ξεπουλάω από ιδιοτέλεια την ίδια μου την πατρίδα: Την κοινωνία που με γέννησε, τη γλώσσα που με δόμησε λογικό υποκείμενο, την ιστορική συνείδηση που με μπολιάζει αυτοσεβασμό και αξιοπρέπεια. Ξεπουλάω, σε αλλότρια συμφέροντα, εδάφη ή θάλασσες που δεν είναι υλική απλώς κοινή περιουσία, αλλά κοιτίδες και όρια πολιτισμού, μήτρες που γέννησαν «νόημα» βίου, πανανθρώπινα μέτρα και στόχους συλλογικότητας. Εσχατο έγκλημα να προδίδω την πατρίδα μου για να κερδίσω αξιώματα, αλλοδαπή υποστήριξη προκειμένου να αναρριχηθώ στην εντόπια εξουσία. ΄Η και μόνο για χρήματα. Να συμπράττω με ξενικά συμφέροντα, επίβουλη ιδιοτέλεια αλλογενών, να ξεγελάω ομόγλωσσους, ομόρριζους συμπατριώτες που με εμπιστεύονται και με τιμούν. Να τους παραδίνω ανυποψίαστους στην εκμετάλλευση και απληστία των εντολέων πατρώνων μου. Ομως, για να κριθεί ως ειδεχθής συμπεριφορά η προδοσία και έγκλημα στυγερό η «έσχατη» (της πατρίδας) προδοσία, προϋποτίθεται κοινή και προηγμένη «αίσθηση» πατρίδας, αίσθηση του «ιερού», της τιμής, της αξιοπρέπειας, της φιλίας, της εμπιστοσύνης, της ευεργεσίας. Οταν ο Αισχύλος λέει: «Τους γαρ προδότας μισείν έμαθον» (Προμηθέας Δεσμώτης 1068), συνοψίζει μια κοινή «αίσθηση», ένα συλλογικό αισθητήριο κρίσης και αξιολόγησης της ανθρώπινης ποιότητας. Για να οικοδομηθεί αυτό το κοινό αισθητήριο χρειάζονται αιώνες κοινωνικής καλλιέργειας, ενώ, για να «αποδομηθεί», δεν απαιτούνται παρά ελάχιστα χρόνια και κυβερνήσεις εντολοδόχων τσαρλατάνων. Βέβαια η «αίσθηση» πατρίδας προϋποθέτει για τον Ελληνα, τουλάχιστον και Ελληνίδα μάνα, ελληνίδα γλώσσα μητρική, παιδικά βιώματα αναστροφής με ινδάλματα ηρώων, σαρκωμένη τη γενναιότητα, την αυτοθυσία, την ασυμβίβαστη επιλογή «ελευθερία ή θάνατος» σε μυθικά και ιστορικά πρόσωπα - από τον Ηρακλή και τον Θησέα ώς τον Κολοκοτρώνη, τον Νικηταρά, τον Σαμουήλ στο Κούγκι. Πλάθεται ο αποτροπιασμός για την προδοσία με αρχέτυπα φιλοπατρίας και αυταπάρνησης, όπως και με εικόνες, οσμές, αφή της ιδιαιτερότητας του ελληνικού τοπίου, εγκεντρισμό βιωματικό σε «νόημα» της κοινωνίας του βίου που αντλείται από το έμπρακτο, σε ήθη και έθιμα, κάλλος εμπειρικής μεταφυσικής παράδοσης. Στο σημερινό εν Ελλάδι καθεστώς της προεδρευόμενης (διακοσμητικά) Κομματοκρατίας το ενδεχόμενο της έσχατης προδοσίας έχει απαλειφθεί από το Σύνταγμα - αναφέρεται μόνο στο πρόσωπο του απογυμνωμένου από κάθε πολιτική ευθύνη Προέδρου της Δημοκρατίας! Φανερά και ομολογημένα έχουν συμφωνήσει μεταξύ τους τα κόμματα την απόλυτη απαγόρευση χρήσης του όρου «έσχατη προδοσία», σε οποιαδήποτε περίπτωση. Ακόμα κι όταν πρόκειται για κλοπή δημόσιου χρήματος προορισμένου για την αγορά αμυντικού εξοπλισμού της χώρας (αεροπλάνων, υποβρυχίων, αρμάτων μάχης) ή όταν υπογράφει πρωθυπουργός την παραίτηση της χώρας από το κυριαρχικό δικαίωμα υποθαλάσσιων ερευνών στα χωρικά ύδατα (ακόμα και στο Ιόνιο), όπως και από το δικαίωμα να υψώνεται σημαία σε οποιαδήποτε βραχονησίδα του Αιγαίου, ή για τη συναίνεση και προπαγανδιστική στήριξη σχεδίου εξάλειψης της ελληνικότητας της Κύπρου (του Σχεδίου Ανάν) κ. λπ. κ. λπ. Θα είχε τεράστια σημασία για την αξιοπιστία και λειτουργικότητα του πολιτικού συστήματος η συνταγματική πρόβλεψη της «έσχατης προδοσίας», με ταυτόχρονη πρόνοια ενδεχόμενης αμνήστευσης προσώπων για το κορυφαίο αυτό των αντικοινωνικών εγκλημάτων, και όχι αποσιωπώντας το έγκλημα. Για να επουλώσει ο «εθνάρχης» Καραμανλής τις πληγές του αδελφοκτόνου σπαραγμού που προκάλεσε η ένοπλη ανταρσία του ΚΚΕ, δεν αρκέστηκε στη γενική αμνηστία. Νομιμοποίησε την ανταρσία, δηλαδή τον θεσμό (το κόμμα), που το καταστατικό του επιβάλλει να στοχεύει πάντοτε στην ανταρσία: στην κατάλυση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, στον ολοκληρωτισμό της «δικτατορίας του προλεταριάτου». Ετσι στέρησε ο «εθνάρχης» την Ελλάδα από τη δυνατότητα η πολιτική δυναμική της Αριστεράς να υπηρετεί τίμια τη δημοκρατία, να είναι αληθινά κοινωνιοκεντρική. Γι’ αυτό δεν υπάρχει και συνταγματικό περιθώριο να ελεγχθούν, να καταδικαστούν ή να αμνηστευθούν, και τα καμώματα του σημερινού, απελπιστικά μειονεκτικού, πρωθυπουργού μας: Θα άξιζε να διερευνηθεί δικαστικά το περιεχόμενο των επαφών του με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (με τον Paul Thomsen, δύο μήνες πριν από την ανάληψη της πρωθυπουργίας, και με τον Dominique Strauss-Kahn, λίγο μετά την ανάληψη). Αν μπορούν να συσχετιστούν αυτές οι τόσο έγκαιρες (με πρεμούρα που εκπλήσσει) επαφές (και μάλιστα, εν αγνοία των Βρυξελλών) με την εν συνεχεία παράδοσή του άνευ όρων στην τρόικα, δηλαδή στη συνταγή «θεραπείας» της ελληνικής οικονομίας με βάση τα πιο απάνθρωπα μέτρα αχαλίνωτου νεοφιλελευθερισμού. Θα άξιζε να διευρευνηθεί ο συσχετισμός, μήπως και στοιχειοθετεί το ενδεχόμενο, η άνευ όρων υποταγή στον εφιάλτη να ήταν έγκαιρα εντεταλμένη και οι εντολοδόχοι ακόμα πιο έγκαιρα επιλεγμένοι. Παρά τη μεθοδική, πολύχρονη προσπάθεια να απαλειφθεί από το λεξιλόγιο των σημερινών Ελλήνων το σημαίνον «έσχατη προδοσία», έχει ζωτική σημασία να πιστοποιηθεί το πεπραγμένο σημαινόμενο. Το να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, είναι ο ρεαλιστικότερος προσδιορισμός της ελευθερίας. Η έμπρακτη απόδειξη αυτοσεβασμού και αξιοπρέπειας. Eκτύπωσ

ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΛΙΓΟΙ...

Εμείς οι λίγοι Είμαστε εμείς οι ονειροπαρμένοι τρελλοί της γής με τη φλογισμένη καρδιά και τα έξαλλα μάτια. Είμαστε οι αλύτρωτοι στοχαστές και οι τραγικοί εραστές. Χίλιοι ήλιοι κυλούνε μες το αίμα μας κι ολούθε μας κυνηγά το όραμα του άπειρου. Η φόρμα δεν μπορεί να μας δαμάσει. Εμείς ερωτευθήκαμε την ουσία του είναι μας και σ'όλους μας τους έρωτες αυτήν αγαπούμε. Είμαστε οι μεγάλοι ενθουσιασμένοι κι οι μεγάλοι αρνητές. Κλείνουμε μέσα μας τον κόσμο όλο και δεν είμαστε τίποτα απ'αυτόν τον κόσμο. Οι μέρες μας είναι μιά πυρκαγιά κι οι νύχτες μας ένα πέλαγο. Γύρω μας αντηχεί το γέλιο των ανθρώπων. Είμαστε οι προάγγελοι του χάους. Γιώργος Μακρής

ΜΟΥΣΙΚΟΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ...

Manolis Rasoulis - Niose Me

ΤΟΥ ΜΑΝΩΛΗ ΡΑΣΟΥΛΗ. ΣΤΗΝ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΟΥ.

Στην υπεράσπιση του εαυτού μου του Μανώλη Ρασούλη(*) | 13 Μαρτίου 2011 Εκτυπώσιμη Μορφή pressinaction.gr | Ιστοσελίδα με άποψη Πώς γίνεται εγώ που οραματίστηκα την Ελλάδα σαν «πολιτισμική Ελβετία» να γράφω τίτλους που μπορεί ν’ ακουστούν σαν περιαυτολογία; ΄Ελα ντε. Εγώ που εμπλέκομαι στο θέμα και στο ανάθεμα, ξέρω τι συνέβη και πως να το εξηγήσω έτσι ούτως ώστε να φανεί ότι πρόκειται για τη τρέχουσα πραγματικότητα, την αντικειμενικότητα και το ανάποδο της εαυτολογίας. Εν τούτοις γράφω το παρόν κείμενο. Γράφω κι ένα άλλο που θα το στείλω μεταφρασμένο στις Βρυξέλλες για να υπερασπιστώ τον εαυτό μου διότι προσφάτως η Ευρώπη φόρτωσε το λεγόμενο ελληνικό λαό με χαρακτηρισμούς όπως: άσωτος , απατεών, κλπ, κλπ. Φαντάζομαι τι εννοεί η Βρυξέλλα, όμως γενίκευσε απολύτως και ούτων ειπείν μας πήραν τα σκάγια όλους μαζί και με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά. Διότι άνθρωποι σαν και μένα, συντριπτική μειοψηφία ομολογουμένως, προείδαμε -εν αντιθέσει με τους επαγγελματίες πολιτικούς προειδοποιήσαμε, προτείναμε, δεν εισακούσθημεν, ηττηθήκαμε και δυστυχώς να ‘μαστε σ’ αυτή τη σκατοκατάσταση. Ο «πολιτικός πολιτισμός» εν Ελλάδι (βάλε λάδι κ’έλα βράδυ) τα ‘χει παίξει. Έχασε τη μπάλα, του ΄φυγε ο τάκος για τον εξής απλό λόγο: ξεκινώντας από τα ίδια συμφέροντα του και τελειώνοντας στα ίδια συμφέροντα του δεν μπόρεσε να δει την αντικειμενικότητα -και αυτή είναι στο κάτω-κάτω η δουλειά του- δεν πήραν πρέφα τη θύελλα και αυτό σημαίνει ότι φάνηκαν και ήταν ανάξιοι των καταστάσεων και του επαγγέλματός τους, κι όταν την πήραν, επειδή αναγκάστηκαν απ’ την ίδια τη θύελλα και τους προϊσταμένους τους πανταχόθεν, κατέστη προφανές ότι αντιδρούν σαν πουπέ, άρα η χώρα τούτη δεν υφίσταται. Αυτό ακριβώς είχαμε πάρει εμείς χαμπάρι, ιδίως εγώ, και ως καλή Κασσάνδρα έβγαινα -όπου μπόραγα- να κρούω τον κώδωνα του κινδύνου αφού το ζήτημα ήταν το πολιτισμικό γίγνεσθαι, δηλαδή τι τύπο μέσου πολίτη γουστάρει και σφυρηλατεί το στάτους , και τι νοοτροπία και αντανακλαστικά εγκαθιδρύονται σ’ ένα λαό με χίλιες αντιφάσεις, σχεδόν μπαλαφάρα, μη παραγωγικό, σχεδόν αποτυχημένο μια τρύπα στο νερό, που όμως όπως λέγεται μπορεί να συμπαρασύρει στο γκρεμό το ευρώ κι αυτήν ακόμη τη κραταιά Ευρώπη. Η κρίση είναι συστημική και πλανητική. Αντανακλάται μοιραία κι εδώ. Γι΄ αυτό θα έπρεπε εδώ και δεκαετίες οι περιβόητοι απόγονοι του Αριστοτέλη, του Σωκράτη και του Ηράκλειτου να αυτοεκπαιδεύονται για να γίνουν το πεδίο στο οποίο απεγνωσμένα οι συνάνθρωποί μας να συνέρχονται εδώ, στην ομορφότερη και ιστορικότερη χώρα του κόσμου, να βρούμε τον ιερό μπούσουλα,το άγιο πασπαρτού, που θα μας άνοιγε τις πύλες του νέου ρεαλισμού,τη σωτηρία του πλανήτη και της ζωής επ’ αυτού. Τώρα ΓΑΜΑΤΑ ΜΕ ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ. Αντιδρά ο πολιτικός πολιτισμός. Όμως φεύ. Ούτε ο ίδιος δεν πιστεύει οτι θα βγούμε απο την κινούμενη άμμο. Παίρνει τεχνικά μέτρα. Η νοοτροπία μένει. Ο πολιτισμικός πολιτισμός τον οποίο εκφράζω με μέγα πάθος, μένει αιχμάλωτος της Τζέντα. Η κεκτημένη ταχύτητα παρασύρει το μέσο πολίτη ο οποίος είναι αρπαγμένος και ηδονείται από το δόγμα : αγωνίζεσθαι περί πάρτης. Διότι στη δράση κολλάει το σίδερο. Η αντίδραση είναι μεν αναπόφευκτη, όμως ανίκανη να λύσει κάτι. Πριν την οικονομική μας νεκροφάνεια, προϋπήρξε η πνευματική μας και ιδεολογική μας. Τώρα δεν έχει ούτε ελπίδα η χώρα, ούτε ρυθμό ούτε στυλ. Είναι το μαύρο πρόβατο, ο άσωτος, χωρίς πατέρα να σφάξει τον ταύρο το σιτευτό άμα τη επιστροφή, και για ΄μένα μια θλίψη, ένας θυμός κι ένα γαμώτο. Γιατί εμείς, οι... εξωτικοί και συνήθεις ύποπτοι, πιάσαμε το θέμα της ψυχολογίας στις ενθάδε μάζες και στον καθένα πολίτη χωριστά. Προσπαθήσαμε να δημιουργήσουμε αντίβαρα και μετά να εκφράσουμε το αντίδοτο. Απίστευτοι μηχανισμοί ενεργοποιήθηκαν για να μας -με- καταστείλουν. Ποτέ τόσοι πολλοί δεν πολέμησαν έναν τόσο ένα. Με απίστευτη λύσσα και τεχνική οι πραίτορες του Κόμοδου, χτυπώντας ανηλεώς κάτω απο τη ζώνη, συνεπικουρούμενοι απο την πλειοψηφία των πολιτικών και των άχρηστων επιχειρηματιών μας, συμβιβασμένοι με τα χουνέρια του πλήθους -μαζική παραγωγή, μαζική καταστροφή- και του μεταμφιεσμένου όχλου, κατόρθωσαν να επιβάλλουν παντίοις τρόποις έναν διυλισμένο χουλιγκανισμό, μια αμετροέπεια, ένα αμοράλ το οποίο σαν καρκίνος έφαγε τον κοινωνικό ιστό κι έμεινε το Ελλάντα μια χώρα άχωρη. Η μομφή μου είναι προς πάσα κατεύθυνση. Και δεν το λέω με κακία. Δεν το λέω απο εκδικητικότητα σε στυλ: εγώ καλά σου τα ΄λεγα και τ’ άκουγες παράλογα. Κι ούτε εκφράζω διαθέσεις ενάντια στην ευμάρεια. Η ευμάρεια είναι σαν το κουκούλι όπου η κάμπια γίνεται πεταλούδα. Ναι, υπερασπίζομαι τον εαυτό μου μη δεχόμενος τον τίτλο: άσωτος, απατεών κλπ. Γιατί προσπάθησα από τότε που έγραφα και εξέδιδα το «Αβγό» να προτρέψω σ’ένα νέο τρόπο σκέψης τον πολίτη που ζει εκεί που περπάτησε ο Κλεισθένης, ο Αριστείδης, ο Αλέξανδρος, ο Λυκούργος κλπ, κλπ. Το θεωρώ διπλή ντροπή τώρα να΄ μαστε ο πρωκτός της Ευρώπης επειδή πήραμε ψηλά τον αμανέ. Ποιός μας έδωσε το δικαίωμα; Υπάρχει ακόμα η κάστα που κατατρώει το μεδούλι της χώρας. Και δεν είναι μόνο τα golden boys διεθνώς και εγχωρίως. Είναι η απόλυτη σύγχυση για το τι «μένει» γενέσθαι. Μετά από μία κρίση πάντα έρχεται ένας πόλεμος. Και τώρα ο πόλεμος σημαίνει πυρηνικά. Θέλω να σας βεβαιώσω ότι μ΄ αυτό το κείμενο δεν εξέφρασα την προσωπική μου πίκρα, ούτε πάσχω από γεροντική άνοια όπως εγράφη σε άρθρο της «Ε». Θα επανέλθω στις προτάσεις μου και ναι, επειδή δεν πραγματοποιήθηκαν φτάσαμε στην καταστροφή. Γιατί περί καταστροφής πρόκειται. Τα υπόλοιπα στο προσεχές κείμενό μου. (*) Ο Μανώλης έφυγε από κοντά μας. Τα τραγούδιά του, όμως, πάντα θα μας συνοδεύουν. Ο Ρασούλης γεννήθηκε στις 28 Σεπτεμβρίου 1945, στο Ηράκλειο Κρήτης. Εκεί τελείωσε και το σχολείο. Το 1963, στην Αθήνα, σπουδάζοντας σκηνοθεσία στη σχολή Σταυράκου, δούλευε παράλληλα και στην εφημερίδα Δημοκρατική Αλλαγή. Στο Λονδίνο, πήρε μέρος στον αντιδικτατορικό αγώνα. Γυρνώντας στην Ελλάδα, εντάχθηκε στην λεγόμενη τραγουδοποιία. Έκτοτε βρίσκεται εκεί με αρκετή επιτυχία. Έχει γράψει άρθρα σε πολλές εφημερίδες και ήταν παραγωγός εκπομπών σε τηλεόραση και ραδιόφωνο. Το κομμάτι αυτό ήταν το προτελευταίο που ανέβασε στο blog του με ημερομηνία 25 Φεβρουαρίου 2010. Έχε γεια Μανώλη… (για την αντιγραφή Παύλος Τεραντζάλης)

TA LOGOKRIMENA TROIKAN-BOY

ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΣΥΜΒΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΖΩΗΣ..

Θεατρική συμβατικότητα ζωής.

Περπάτησε πέντε μέτρα για να φτάσει στο κέντρο της σκηνής. Τα πόδια του δεν έτρεμαν, ήταν σίγουρος για τον εαυτό του. Γεννήθηκε σχεδόν αλαζονικός. Ο μοναδικός θεατής του βρισκόταν στην πρώτη σειρά μιας τεράστιας αίθουσας. Αδεια όλη η υπόλοιπη αίθουσα. Μόνο ο άνθρωπος επί σκηνής και ο άνθρωπος κάτω από αυτή. Ο Ανθρωπος ηθοποιός και ο Ανθρωπος θεατής.

Ανθρωπος - Ηθοποιός: «Θα σας παρουσιάσω έναν μονόλογο από το έργο με τίτλο ''Η δική σου Ζωή''. Καλό θα ήταν να μην παραβιάσουμε τους όρους της θεατρικής σύμβασης. Θα ήθελα κι εσείς να υποδυθείτε το ρόλο του εξημερωμένου θεατή που κάθεται αναπαυτικά στη θέση του και αποδέχεται πως για τις επόμενες δύο ώρες θα παρακολουθήσει έναν ηθοποιό να ερμηνεύει υπό τις οδηγίες του σκηνοθέτη του. Κάθε ίχνος συμμετοχής σας απαγορεύεται ρητά. Εσείς μόνο βλέπετε και αφομοιώνετε χωρίς αντιρρήσεις. Εσείς μόνο καταναλώνετε τις γραμμές του έργου ''Η δική σου Ζωή'' και βαρυστομαχιάζετε. Επιτρέπεται η χρήση αναψυκτικού για αυτή την περίπτωση. Εαν το θελήσετε, μπορείτε και να κοιμηθείτε. Εγώ θα συνεχίζω να ερμηνεύω την ''δική σου Ζωή'' και εσείς θα ονειρεύεστε με μάτια κλειστά. Οταν τελειώσω, θα σας παρακαλέσω να χειροκροτήσετε θερμά. Αυτό άλλωστε επιβάλλει μια πετυχημένη και από τους δυο μας αποδεκτή θεατρική σύμβαση. Είμαστε σύμφωνοι; Με συγχωρείτε για το ερωτηματικό..Είμαστε σύμφωνοι. Δεν μπορείτε να κάνετε αλλιώς. Εχετε έρθει εδώ για να παρακολουθήσετε το έργο ''Η δική σου Ζωή'' και αυτό θα κάνετε. Αυτό υπαγορεύει η θεατρική σύμβαση».

Ο Ανθρωπος - θεατής τον άκουγε μαγεμένος. Αν μπορούσε να κρεμαστεί από τα χείλη του, θα το έκανε. Είχε την ευκαιρία να δει ζωντανά τον Ανθρωπο - ηθοποιό στο έργο «Η δική σου Ζωή». «Η δική μου Ζωή», σκέφτηκε. «Θα την απολαύσω βυθισμένος σε μια κόκκινη, βελούδινη θέση. Θα την καταναλώσω μέχρι να γίνει το στομάχι μου βαρύ. Θα πιω ένα αναψυκτικό για να ηρεμήσω. Θα κοιμηθώ όταν νυστάξω. Θα ξυπνήσω και θα χειροκροτήσω. Κι ύστερα θα γυρίσω σπίτι έχοντας ζήσει την ωραιότερη εμπειρία της ζωής μου. Της δικής μου Ζωής. Θα την έχω παρακολουθήσει αμέτοχος και χωρίς να είμαι υποχρεωμένος να αναλάβω καμιά ευθύνη.

Κάποτε είχα κάνει το λάθος να αμφισβητήσω τη θεατρική σύμβαση. Είχα ακούσει από κάποιους αιρετικούς για τη ρήξη του τέταρτου τοίχου και τη συμμετοχή του κοινού σε μια παράσταση. Για μια διαλεκτική που μπορούσε να αναπτυχθεί ανάμεσα στον ηθοποιό και τον θεατή την ώρα που το έργο βρισκόταν σε εξέλιξη.

Ηταν λάθος μου που έκανα το λάθος να σκεφτώ (κάτι τέτοιο). Η παράσταση «Η δική σου Ζωή» με τη συμμετοχή μου; Η δική μου Ζωή με τη συμμετοχή μου; Πώς μπόρεσε να μου περάσει κάτι τέτοιο από το μυαλό; Συγνώμη από τα βάθη της αναπαυτικής και ανεύθυνής μου θέσης».