Το φεγγάρι...

Πόσες μοναξιές Κοιτάζουν θλιμμένα το φεγγάρι Κι αυτό θαρρείς δεν άντεξε την τόση λάμψη του Έψαχνε κάποιο σύννεφο Να πάει να κρυφτεί. Κων. Ρο

Ζωή σε αναμονή...

Βγάζω φτερά - Κωνσταντίνος Ρο

Καταναλωτική ευτυχία...

 Να λαφρύνω...

Να λαφρύνω...

κάποια άνοιξη...

  πουλάκι να πετάξω και να φύγω...

Εκεί που δεν ρωτάνε ,σωπαίνουν κι αγαπάνε...

Μονάχα τραγουδάνε...

Και μ' ένα  ψιχουλάκι...

Τον Θεό δοξολογάνε.

 Κι αυτός ο Δεκέμβρης θα  πνιγεί

Μες σε πολύχρωμες ευχές

Και πλαστικές γιρλάντες

Χαμόγελα πυροτεχνήματα

κι αγάπες της μίας μέρας.

κ.ρ

 Δεν ανοίγουν εύκολα οι ψυχές...

Ελευθερία ποθούν...

Θρηνούν μετά την μοναξιά...

Άλλα θέλουν να πουν...

Άλλα λένε...

Άλλα επιθυμούν...

Και άλλα πράττουν.κ.ρ

 Το άστρο μου...

Το έσβησα μονάχος...

Κανένας άλλος δεν φέρει ευθύνη...

Το Φου μοναχός  το έκανα!

κ.ρ

 Ότι κι αν είπα...

Ότι κι αν έγραψα...

Ότι κι αν έπραξα...

Ένα κομμάτι αληθινής αγάπης γύρευα.

 κ.ρ

 Ισορροπώ στο τσίρκο σας

Με το ένα πόδι μου στην Γη

Το άλλο

Στον Ουρανό.

κ.ρ

 Θα τρέξω σ' αυτούς

Που τίποτα δεν θέλουνε να πούνε

Τίποτα δεν θέλουνε ν ακούσουν

Αρνητές της ζωής

Είναι αυτοί που βαθιά την αγάπησαν

Πουθενά δεν την βρήκαν.

κ.ρ

 Κάναμε όνειρα

Με τον χρόνο να τελειώνει

Τέλειωσε η ζωή

Μαζί και τα όνειρα.

κ.ρ

 Κάποτε

Θα σωπάσουμε

Ο απολογισμός θα ειναι

Διαμαρτυρίες

Δικαιολογίες

Ανείπωτα

Και μια απέραντη μοναξιά.

κ.ρ

 Έναν δικό μου άνθρωπο να έχω

Να λέει πως με ξέρει

Κι ας μη με ξέρει

Κάτι είναι κι αυτο

Έτσι κι αλλιώς

Ξένοι μεταξύ ξένων πορευόμαστε

Χρυσό το ψέμα κάνουμε

Να μοιάζει με αλήθεια.

κ.ρ

 Την ατόφια σου ψυχή

Να προστατεύεις

Μη την σπαταλας

Λοιδορούνται

Συκοφαντούνται

Χλευάζονται

Δεν αγαπιούνται εύκολα

Ούτε και φανερά

Οι ατόφιες ψυχές.

κ.ρ

 Ένα κερί απέμεινα

Σε μακρινό ξωκλήσι

Μ ανάβουν οι προσκυνητές

Οι άνεμοι με σβήνουν.

κ.ρ

 Νυχοπατώντας τις νύχτες

Τους λαβυρίνθους του μυαλού μου

Επισκέπτεσαι

Η ανάσα σου ζεστή

Το βλέμμα σου υγρό

Με σκέφτεσαι σε ρωτάω;

Ναι απαντάς

Κι έτσι γαλήνια αποκοιμιέμαι.

Κ.Ρ.

 Σε πλησίασα

Σαν φύλλο που ακούμπησε στο χώμα

Σαν πουλί

Που κάθησε πάνω στο κλαδάκι

Αθόρυβα

Είδα τις λίμνες

Των δακρυσμένων σου ματιών.

Κωνσταντίνος Ρο.

 Και όταν, όλα τριγύρω 

Θα έχουν καταρρεύσει

Δεν θα έχω που να σταθώ

Το τελευταίο αληθινό φιλί σου

Φύλαξε το, πολύτιμο σαν φυλακτό

Να μου το δώσεις.

Κωνσταντίνος Ρο

 Τι να τα κάνω τα φεγγάρια

Τα μάτια σου με φώτιζαν τις νύχτες

Λείπεις!

Κωνσταντίνος Ρο